นิยายสนุกมากเลยครับ ส่วนตัวชอบการใช้MSNมาเล่นในเรื่องด้วย จะติดตามต่อไปเรื่อยเรื่อยครับ

ขอบคุณ คุณกร็วก และ คุณสายลมและพลโทดังโงะ มากนะคะ ที่ติดตามนิยายของเรา

ดีใจจังเลย        

       

                                                      บทที่ 4  พบกัน  ตอนที่ 2

 
          ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ลิลลี่จะได้เดินทางมาเมืองกาญจน์ตามลำพัง เธอจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว ทุกที่นั่งของรถตู้ต่างก็มีคนจับจองมานั่งจนเต็ม ผู้คนเหล่านี้เป็นใครมาจากไหนกันบ้าง ก็เป็นการยากที่จะคาดเดา แต่จุดหมายปลายทางของพวกเขาก็อยู่บนเส้นทางที่รถตู้จะขับผ่าน ตลอดเส้นทาง กรุงเทพฯ-กาญจนบุรี   

             ป้ายบอกทางที่รถขับผ่าน  มันบอกให้เธอรู้ว่าขณะนี้ได้เข้าเขตของจังหวัดกาญจนบุรีแล้ว  สองข้างทางเริ่มดูแห้งแล้งและปกคลุมไปด้วยหญ้าแห้งๆ ชวนให้รู้สึกหดหู่เสียเหลือเกิน  ถึงแม้ว่ากาญจนบุรีจะเป็นจังหวัดที่มีพื้นที่กว้างใหญ่  มีที่เที่ยวมากมาย  แต่สภาพภูมิประเทศในแต่ละพื้นที่กลับต่างกันมาก จนเหมือนไม่ใช่จังหวัดเดียวกัน   ในส่วนของสถานที่ท่องเที่ยวเชิงนิเวศทั้งหลายนั้น จะปกคลุมไปด้วยผืนน้ำที่ทอดยาวและมีภูเขาที่เขียวขจี  ดูแล้วสบายตาเป็นอย่างยิ่ง แต่จุดหมายที่ลิลลี่กำลังจะถึงนั้นกลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง   บ้านที่เธออาศัยอยู่ในกรุงเทพยังดูสดชื่นกว่าเป็นไหนๆ

          จุดสิ้นสุดของการเดินรถตู้สายนี้ก็คือในท่ารถอำเภอเมืองกาญจน์  และก็เป็นจุดหมายที่ลิลลี่ต้องลงด้วยเช่นกัน  อีกไม่กี่นาทีเธอก็จะได้พบเขา คนที่บอกว่าชอบเธอมากๆแม้จะไม่เคยเจอกันจริงๆก็ตาม การรอคอยของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง  เมื่อใบหญ้าได้ขับรถจักรยานยนตร์คู่ใจที่เขาเก็บตังซื้อมาจอดตรงข้างๆชานชาลาที่เธอนั่งรอเขาอยู่  วินาทีแรกที่ใบหญ้าพบหน้าลิลลี่  เขาก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี เพราะเขาเองก็อาจจะงงๆออกแนวเขินๆเล็กน้อย   “ในรูปสวยกว่าจริงๆ  แต่ก็น่ารักดีจัง”   ชายหนุ่มคิดในใจ  ส่วนหญิงสาววินาทีแรกที่เธอเห็นใบหญ้าเธอก็รู้ได้เลยว่านี่คือใบหญ้า เพราะเขามีเอกลักษณ์เป็นผมสีทอง ที่เขาย้อมไปก่อนหน้าที่จะเริ่มจีบหญิงสาว  “เอ่อ ทำไมออกแนวบ้านนอกๆแบบนี้อ่ะ  แต่ก็ไม่ต่างจากในรูปเท่าไร ก็พอโอเค”  หญิงสาวคิดในใจ

“ป็อกกี้ใช่ไหมครับ หญ้านะ”  ใบหญ้าเอ่ยทักหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

“ใช่ค่ะ” ลิลลี่ตอบรับ

“แล้วเราจะไปไหนกันดี”  ใบหญ้าถามหญิงสาว

“ก็นั่งคุยกันตรงนี้ก็ได้นะ”   ลิลลี่ตอบ

“’งั้นไปเดินเล่นกันไหม หญ้าจะพาป็อกกี้ไปเดินเล่นที่สะพานมรณะแล้วกัน  ที่นั่นสวยดีนะ วันก่อนหญ้ายังพาพ่อที่มาจากเชียงรายไปเที่ยวที่นั่นเลย”  ใบหญ้าเอ่ยชวนหญิงสาว

“ก็ได้นะ  เรายังไม่เคยไปเลย  แต่เห็นจากรูปจากกระทู้ในพันทิพบ่อยๆ ก็สวยดีนะ”   หญิงสาวตอบ


          ใบหญ้าขับรถพาลิลลี่ไปสะพานมรณะ สองข้างทางก็ยิ่งดูแห้งแล้ง ดูแล้วก็ไม่น่าเชื่อว่านี่คือต่างจังหวัด  มันต่างกับจังหวัดอื่นๆที่ลิลลี่เคยไปออกค่ายอาสาและไปเที่ยว และมันยิ่งตรอกย้ำว่า เธอรักกรุงเทพบ้านของเธอมากกว่า  หากต้องมาใช้ชีวิตในจังหวัดนี้เธอคงอยู่ไม่ได้ และมันคงจะเป็นไปไม่ได้เลย
 
          เมื่อไปถึงบริเวณสะพานมรณะเธอต้องแปลกใจอีกครั้งกับบรรยากาศรอบๆ มันช่างดูแตกต่างกับสองข้างทางเมื่อสักครู่  ณ พื้นที่ตรงนี้สามารถมองเห็นน้ำ แม่น้ำแคว ที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ความแห้งแล้งก็กลับเลือนหายไป และเบื้องหน้าของเธอก็เป็นสะพานข้ามแม่น้ำที่มีรางรถไฟพาดผ่านไปตามแนวยาวของสะพาน  วิวรอบๆตัวของเธอสวยดีเหมือนกัน  แต่ผู้คนที่มาเที่ยวสถานที่นี้ก็เยอะเช่นกัน  เวลานี้เริ่มเย็นแล้ว จึงไม่มีรถไฟนำเที่ยววิ่งผ่านสะพาน  ใบหญ้าจึงพาลิลลี่เดินเล่นข้ามสะพานไปยังอีกฝั่ง  ตลอดทางของสะพานอาจจะเดินยากนิดหน่อย เพราะต้องคอยหลบผู้คนที่เดินสวนกันบนสะพาน ประกอบกับ ไม้บางแผ่นบนสะพานมันเริ่มผุ และมีช่องแหว่งๆ ทำให้ลิลลี่ต้องเดินด้วยความระมัดระวัง  ใบหญ้าจึงส่งมือให้หญิงสาว เพื่อที่หญิงสาวจะได้เดินได้อย่างสบายไม่ต้องกลัวตกลงไป  แต่ลิลลี่กลับปฏิเสธ เธอบอกใบหญ้าว่าเธอสามารถเดินได้ไม่ต้องห่วง  แต่ความจริงเธอก็รู้สึกเขินมากกว่าที่ต้องจับมือกับเขา  ทั้งสองต่างก็เดินเคียงกันไปบนสะพาน แม้คนจะเยอะแยะแต่ภายในใจของใบหญ้ากลับรู้สึกว่า ที่ตรงนี้มีเพียงเธอและเขาเท่านั้น

“ ป็อกกี้ครับ  เป็นยังไงบ้าง  ชอบที่นี่ไหม “  ใบหญ้าถามลิลลี่

“ชอบสิ  สวยดีนะ  เราชอบตรงที่มันสามารถมองเห็นสายน้ำยาวไปเรื่อยๆแบบนี้  วิวตรงโน้นก็สวยดีนะ เห็นไหม” ลิลลี่ถามกลับ

“ ครับ  หญ้าก็ชอบที่นี่นะ  แต่ก็ไม่ได้มาบ่อยๆหรอก  ครั้งก่อนเพราะพ่อลงมากาญจน์ ผมเลยได้พาพ่อมาที่นี่ด้วย” ใบหญ้ากล่าว

“อ้อ  จำได้ๆ ที่หญ้าเคยเล่าให้ฟัง” ลิลลี่กล่าว

“เอ่อ.. ป็อกกี้ครับ”  ใบหญ้าเอ่ยขึ้นมา

“จ้ะ มีอะไรหรอ”  ลิลลี่กล่าวรับ

“หญ้าเป็นไงบ้างครับ พอรับได้ไหม”  ชายหนุ่มถาม

“หืมม ก็โอเคนะ  แต่ในกล้องที่หญ้าให้เราดู  ดูดีกว่า แต่ตัวจริงก็โอเคนะ ก็น่ารักดี” หญิงสาวตอบพลางส่งยิ้มให้ใบหญ้า

“แฮะๆ ในกล้องมันก็ดูดีกว่าจริงๆนั่นแระครับ”  ชายหนุ่มยิ้มแล้วตอบลิลลี่

“เอาน่า  แต่สำหรับเรา หน้าตาแบบนี้ รูปร่างแบบนี้ ก็โอเคแล้ว  พอดีแล้วหล่ะ  แต่ที่เหลือไม่ว่าจะนิสัย หรือเรื่องต่างๆคงต้องดูกันต่อไปนะ คงต้องใช้เวลา  เพราะเราคงไม่รักใครง่ายๆหรอก”   ลิลลี่กล่าว

“ครับๆ ขอบคุณนะครับ  หญ้าจะพยายามพิสูจน์ให้ป็อกกี้เห็นนะ” ใบหญ้ากล่าวพร้อมกับแสดงท่าทีว่าเขาจริงใจกับหญิงสาว

ลิลลี่ยิ้มตอบ พร้อมกับเอ่ย “จ้า แต่ว่า  ขออะไรอย่างได้ไหม”

“ได้ครับ” ใบหญ้าตอบลิลลี่อย่างไม่คิด

“โห รับปากง่ายจัง  แต่เราคงขอไม่มากหรอก คือว่า อย่าเรียกเราว่าป็อกกี้นะ  เพราะป็อกกี้มันเป็นชื่อในเกม ใช้ในเกม แต่เราที่ยืนตรงนี้อยู่ในโลกจริงๆ ไม่ใช่เกม งั้นเรียกว่า ลิลลี่ หรือ ลี่ก็ได้  โอเคไหม”  ลิลลี่กล่าว

“ได้ครับ    งั้นต่อไปนี้ผมจะเรียกว่าลิลลี่นะครับ”  ชายหนุ่มตอบเพื่อรับปากตามที่ลิลลี่ขอ


          หญิงสาวยิ้มให้ชายหนุ่ม พร้อมกับเดินต่อไปตามแนวยาวของสะพานด้วยทีท่าเขินอาย และก็ไม่ใช่เพียงลิลลี่เท่านั้นที่รู้สึกเช่นนี้ แต่อีกฝ่าย อย่างใบหญ้ากลับรู้สึกเขินมากกว่า  และรู้สึกเต็มไปด้วยความสุข อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ อยากให้เธอมาเดินอยู่ข้างๆเขาตลอดไป แต่เขาคงไม่มีกำลังและความสามารถใดๆที่จะหยุดเวลาไว้ได้  ช่วงเวลาที่เขาและเธอจะได้เดินอยู่ข้างๆกันแบบนี้ กำลังจะหมดไป เพราะใกล้จะถึงเวลาที่ลิลลี่ต้องเดินทางกลับกรุงเทพแล้ว  ใบหญ้าจึงพาหญิงสาวมาส่งที่ท่ารถ  แล้วยืนรอรถตู้คันที่จะไปกรุงเทพฯ เป็นเพื่อนหญิงสาว  พลางยื่นมือใหญ่ๆของเขาไปจับมือลิลลี่  ลิลลี่หน้าแดงกล่ำด้วยอาการเขิน เธอไม่ได้ปฏิเสธการจับมือของชายหนุ่มแต่หญิงสาวกลับหันหน้าไปด้านอื่น เหมือนเธอไม่อยากให้เขารู้ว่า ขณะนี้เธอมีอาการเช่นไร  ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองคนทั้งสอง มองดูแล้วช่างเหมือนคู่รักกันจริงๆ แม้ว่าความจริงแล้ว ใบหญ้าจะไม่ใช่คนรักของลิลลี่เพียงแต่เธอให้โอกาสเขาได้ก้าวเข้ามาเป็นคนรู้ใจของเธอเท่านั้น

“ลิลลี่ครับ หญ้ามีอะไรจะบอก” ใบหญ้ากล่าว

“จ้ะ มีอะไรหรอ”   ลิลลี่ตอบรับ

“หญ้าหลงรักลิลลี่มากขึ้นกว่าเดิมอีกนะ”  ใบหญ้าบอกลิลลี่ด้วยแววตาเขินอายแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์บางอย่างที่สะกดใจลิลลี่ในขณะนั้น

“แหมๆ หวานอีกแล้ว เลี่ยนอ่ะ  แต่ยังไงเราก็ยังไม่ใจอ่อนนะจ้ะ ”  หญิงสาวกล่าวเพื่อกลบความรู้สึกของเธอ แบบที่เขาเรียกว่า ปากไม่ตรงกับใจ


          แม้วันนี้ต้องจากลากันไป แต่ใช่ว่าจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายเสียเมื่อไร ตราบใดที่หัวใจของคนทั้งคู่ยังมีกันและกัน วันพรุ่งนี้ก็จะยังมีเขาและเธอที่จะมาสานต่อเรื่องราวของความรักที่อาจจะเหมือนนิยายรักสักเรื่อง หากแต่จะจบแบบใดนั้นคงต้องติดตามกันต่อไป ให้กาลเวลาเป็นคำตอบ

                                           “ฉันรักเธอ และฉันจะทำให้เธอรักฉันให้ได้”



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ป.ล. มันเลี่ยนไปไหมเนี่ย ^^
ปารีรายา

อ่านบทที่ 4 จบแระ หนุกๆ

คอยเชียร์และให้กำลังใจคนแต่งอยู่จ้า

 

                         
                                      บทที่ 5  คนที่อยู่ในใจ


            “ตึกๆ  ตึกๆ  ตึกๆ”

           วันเวลาเดินไปช้าๆ เข็มนาฬิกาค่อยๆขยับจากซ้ายไปขวา ทุกๆอย่างล้วนดำเนินไปตามกฏของธรรมชาติ  แต่ในเวลานี้เสียงหัวใจของใบหญ้ากลับเต้นไม่เป็นจังหวะ  ทุกอย่างดูเหมือนรวดเร็ว และความรักที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกลึกๆของใบหญ้าก็เกิดรวดเร็วเช่นกัน  จนยากที่จะควบคุมความรู้สึกนี้ไว้  ไม่ว่าเวลาใดคนที่เขาจะคิดถึงและเป็นห่วงก็มีเพียงลิลลี่เท่านั้น 


~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ลิลลี่ครับ มาหรือยังเอ่ย


          ชายหนุ่มส่งข้อความไปหาลิลลี่ผ่านโปรแกรม msn  แต่ไร้ข้อความตอบกลับจากหญิงสาวคนที่เขารัก
“สงสัยเธออาจจะยังเดินช็อปปิ้งอยู่ใต้ตึกที่ทำงานในช่วงเวลาพัก”  ชายหนุ่มคิดในใจ


~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ถ้ามาแล้วทักด้วย
คิดถึงลิลลี่นะครับ แล้วก็รักลิลลี่มากๆนะ[/b]


          อีกด้านหนึ่งของปลายทางที่ใบหญ้าส่งข้อความสนทนาไปหา ลิลลี่นั่งมองข้อความที่ชายหนุ่มส่งให้เธอ  สายตาของเจอจับจ้องอยู่ที่ข้อความนั้น หากแต่ความรู้สึกของเธอมันเหมือนมีอะไรบางอย่าง ที่น่าสงสัย เธออยากจะยิ้มที่ได้อ่านข้อความเหล่านี้  แต่มันเหมือนมีบางสิ่งที่รั้งเธอไว้ไม่ให้ยิ้มออกมา  เธอนั่งมองอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงส่งข้อความไปหาใบหญ้า


(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
   มาแล้วจ้า  พอดีขึ้นมาช้าอ่ะจ้ะ

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ไปเดินช็อปปิ้งใต้ตึกมาใช่เปล่า แล้ววันนี้ได้อะไรมาบ้าง

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
 แฮะๆ ก็ได้เสื้อมาตัวเดียวเอง  ไม่แพงด้วยนะ 

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
แล้ววันนี้ทานอะไรมา  กินยำอีกแล้วหรือเปล่า

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
ใช่เลย  ก็มันไม่รู้จะกินอะไรนินา  มีแต่ของกินซ้ำๆ น่าเบื่อจะตาย  แต่ว่ายำอร่อยดีนะ  ตอนนี้ยังไม่เบื่อ
แล้วหญ้าหล่ะ กินอะไรหรือยัง

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ยังเลย  ว่าจะไปกินตอนบ่ายๆน่ะครับ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
   ประจำอ่ะ  ถามทีไรนะก็ยังไม่กินทุกที  เดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอก

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวหญ้าก็ไปกินแล้วอ่ะครับ  แต่ขอคุยกับลิลลี่ก่อนนะ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
 แหมๆ ทำยังกับไม่ได้คุยกันน๊านนานแน่ะ  เป็นห่วงตัวเองบ้างสิ  เราก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆหญ้านะ  เราคงดูแลหญ้าไม่ได้หรอก  ต้องดูแลตัวเองดีๆ

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ครับๆ  แต่เวลาที่หญ้าได้คุยกับลิลลี่ หญ้ามีความสุขมากนะ  คิดถึงลิลลี่จัง

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
คิดถึงอีกแระ  ไม่ต้องคิดถึงมากก็ได้นะ 

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ไม่ได้หรอก ก็หญ้ารักลิลลี่นนินา จะให้หยุดคิดถึงลิลลี่ได้ยังไง 
เวลาจะทำอะไรหญ้าก็คิดถึงแต่ลิลลี่นะ  

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
หยอดอีกแล้วนะ   จะหวานไปไหนจ้ะเธอ

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ไม่ได้หยอดนะ  ก็มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆนินา

…

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
อ้าว หายไปไหนแล้ว



          ลิลลี่นั่งมองข้อความที่ใบหญ้าส่งมาให้เธอ  ความรู้สึกในตอนนี้มันเหมือนตอกย้ำสิ่งเก็บซ่อนไว้ในใจของเธอ  เหตุใดเธอถึงไม่ยิ้มดีใจที่เขาส่งข้อความมาบอกรัก แต่ขณะนี้เธอได้คำตอบของความรู้สึกเหล่านี้แล้ว  เธอพินิจอยู่ชั่วครู่แล้วจึงตัดสินใจจะบอกความลับที่เธอแอบเก็บไว้


(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
หญ้า  เรามีอะไรจะบอก

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
อะไรหรอ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
คือเรารู้สึกผิดยังไงไม่รู้ เอ่อ …

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
เป็นอะไรหรือเปล่า  บอกหญ้าได้นะ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
คือว่า  เราก็ชอบหญ้านะ เพราะหญ้าทำดีกับเรา คอยเป็นห่วงเรา 
แต่เรามีคนที่อยู่ในใจอยู่แล้ว เรารักเขามาด้วย

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
…

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
แต่เขาก็ทิ้งเราไปมีคนอื่นแล้ว  แต่เรื่องของเรากับเขามันก็ยังไม่จบหรอก  เขาก็ยังมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเรา  เราเองก็เลิกรักเขาไม่ได้
ยังไงดีหล่ะ  เรากับเขาก็ยังคบกัน แต่ไม่รู้ว่าอยู่ในฐานะอะไร  เพราะเขาก็คบคนอื่นด้วย
เฮ้อ[/b]

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ครับ  แล้วทำไมยังจะไปรักเขาอีกหล่ะ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
มันก็บอกไม่ได้  แต่เราก็อยากจะเลิกรักเขานะ เราอยากคบคนอื่นที่เป็นของเราคนเดียว เราก็อยากมีความสุขเหมือนคนอื่นเขาบ้าง

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
คนๆนั้นเป็นหญ้าได้ไหม ถ้าเป็นหญ้า  หญ้าจะไม่ทำให้ลิลลี่เสียใจเลย

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
ขอบใจนะหญ้า  แต่เราเองก็ไม่รู้ว่าเราจะรักหญ้าได้ไหม
เฮ้อ เหมือนเราเอาเปรียบหญ้าเลย ที่เราเองก็คบคนอื่นอยู่แบบนี้
จะเลิกจีบเราก็ได้นะ  เราไม่อยากเอาเปรียบหญ้า

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ลิลลี่ครับ  หญ้าคงไม่เลิกจีบลิลลี่หรอก แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไร  เพราะหญ้าเลือกที่จะจีบลิลลี่เอง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าโอกาสที่ลิลลี่จะรักหญ้าอาจจะเป็นศูนย์ก็ตาม 
ไม่ต้องรู้สึกผิดนะ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
แน่ใจหรอ สุดท้ายมันอาจจะต้องเจ็บก็ได้นะ หญ้าไม่กลัวหรอ

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ไม่เป็นไรหรอก ถึงสุดท้ายจะต้องเจ็บก็ตาม  แต่ตอนนี้หญ้ามีความสุขที่ได้รัก ได้ทำอะไรเพื่อลิลลี่นะ ไม่ต้องห่วงหญ้าหรอก

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
ขอบใจนะหญ้า ขอบใจอีกครั้ง  T__T
อยากร้องไห้จัง

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
อย่าขี้แยสิ หญ้าจะไม่ทำให้ลิลลี่ร้องไห้นะครับ 

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
แฮะๆ ไม่ร้องหรอก แค่รู้สึกเฉยๆ  แต่ตอนนี้รู้สึกโล่งใจที่ได้พูดออกไป
ขอบใจอีกครั้งนะที่เข้าใจเรา

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ครับๆ 
ลิลลี่ครับ  หญ้ามีอะไรจะบอก

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
ว่า?

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
เราควรจะมอบความรักให้กับคนที่สมควรรัก  และผมจะทำให้ลิลลี่รักผมให้ได้

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
^^  ขอบใจนะ  เราก็อยากจะรักหญ้าได้ เพราะหญ้าดีกับเราขนาดนี้ ยังไงพยายามจีบเราให้ได้นะ

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
^^ ได้แน่นอน
งั้นเดี๋ยวหญ้าไปกินข้าวก่อนนะ  แล้วเดี๋ยวเย็นๆหญ้าโทรหานะ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
^^  จ้า  กินให้อร่อยนะ

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  คนของเธอ  พูดว่า: 
ฮะๆ งั้นไปแล้วนะ  คิดถึงลิลลี่เสมอนะ[/color]



            สิ้นการสนทนาระหว่างเขาและเธอ  ใบหญ้าก็ใช้นิ้วของตนขึ้นมาปาดน้ำตาที่มันไหลล้นเอ่อออกมาจากตาของเขา  ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น มันทรมานหัวใจของเขา ความลับที่หญิงสาวบอกใบหญ้าเปรียบเสมือนมีดที่ค่อยๆเฉือนลงไปบนเนื้อทีละเล็กละน้อยบนหัวใจของเขา แต่ความเจ็บปวดเหล่านี้ก็ไม่สามารถหยุดความรักที่เขามีต่อเธอได้ คงมีเพียงแต่คำว่า “ยอม” ยอมให้เธอรักเขา คนที่อยู่ในใจ เพราะเขาเองก็ไม่อาจจะสูญเสียเธอไปได้  มันเหมือนเรื่องโกหกที่ใครสักคนจะรักอีกคนได้ไว และมากมายขนาดนี้ แต่มันก็เกิดขึ้นกับเขา ชายที่อ่อนไหวต่ออะไรง่ายๆ หรือที่ภาษาฝรั่งเขาเรียกว่า “Sensitive”


“ฮือ ลิลลี่ หญ้ารักลิลลี่ หญ้าไม่อยากเสียลิลลี่ไป  หญ้าจะต้องทำยังไง  ถึงจะเป็นคนที่ลิลลี่รักได้
ต้องทำยังไง ฮือๆ “


------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ป.ล. เพิ่งกลับจากใต้มา แล้วช่วงนี้คงอัพนิยายช้าหน่อยนะคะ  เพราะว่ากำลังจาติดสอบที่สำคัญมากๆๆอยู่
ป.ล.2  ขอบคุณ คุณมีนา รุ่งอุทัยมากนะ ที่ติดตามนิยายของเรา

ขอบคุณทุกคนด้วย

รออ่านอยู่น๊าคะ
มะไหร่จะมาอัพอีก