ดาวตกในคืนที่เธอเกิดมา
ผู้แต่ง lovelo
ฉันชื่อ
'ลินลิน' เป็นผู้หญิงธรรมดา กำลังจะแต่งงานกับชายหนุ่มคนหนึ่ง สมัยก่อนเขาเป็นเด็กที่ไม่เอาไหนต้องให้ฉันคอยปลอบใจทุกครั้ง แต่เมื่อโตขึ้น เขากลับทำหน้าที่นั้นแทนฉันเสียเอง..
พรุ่งนี้ก็เป็นงานแต่งงานของเราสองคน.. แต่ฉันอึดอัดใจไงไม่รู้
สารภาพว่า
ฉันรักเขา แต่ว่า.. ฉันไม่อยากทิ้งพ่อและแม่ ฉันยังไม่ได้ดูแลพวกท่านเลย..
หลังจากที่พวกเราทั้งหมดสามคนพ่อแม่ลูก รับประทานอาหารเย็นเสร็จ พ่อก็ขึ้นไปบนห้อง ฉันและแม่ช่วยกันล้างจาน
"แม่คะ..เอ่อ..ล้างเสร็จแล้ว หนูขอขึ้นบนไปก่อนนะคะ ..ราตรีสวัสดิ์ค่ะ.."ฉันหันหลังไป แม่ยิ้มอย่างดีใจ ในขณะที่ฉันกำลังขึ้นบรรไดนั่นเอง แม่ก็ตะโกนเสียงดัง
"เดี๋ยวลูก..เดี๋ยวก่อนลิน หันหลังก่อนซิลูก"แม่ฉันพูด ฉันจึงหันหลังให้แม่ตามว่าง่าย ของสิ่งหนึ่งสวมลงบนคอฉันอย่างแผ่วเบา..
มันคือ
สร้อยไข่มุกราคาแพงที่พ่อซื้อให้แม่ แม่รักมันมาก ไม่ยอมห่างไกลจากมันเลยยกเว้นตอนอาบน้ำและเข้านอน บัดนี้ มันได้ตรึงไว้บนคอฉันแล้ว สร้อยไข่มุกสีขาวประกายสวยงาม ใครเห็นนั้นต้องเป็นท่ต้องตามองดู
"แต่..แม่คะ นี่มัน..."
"เก็บไว้เถอะลูก แม่ให้.."แม่ยิ้มให้ฉัน ฉันเสียใจที่แม่ทำแบบนี้ สร้อยนี้แม่รักมันมาก มือของฉันค่อยๆเอื้อมไปปลดสร้อยแต่มือของแม่กับบดบังไว้และเลื่อนมือของฉันออกมา
"เอ๊ะ.. ก็บอกว่าให้ก็ให้สิ"แม่ทำหน้าดุน้อยๆแต่แงไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะพยักหน้าลง
"ฝันดีนะจ๊ะลูกรักของแม่"แม่ค่อยๆจูบที่หน้าผากฉันเบาๆราวกับสายลมพัดผ่านก่อนจะกลับไปที่ห้องครัวเพื่อล้างจานต่อ
ฝีเท้าค่อยๆก้าวขึ้นบรรไดไป มือฉันค่อยๆเอื้อมไปที่ประตูห้องพ่อก่อนจะเคาะเบาๆสามที
"เข้ามา.."เสียงดังจากข้างใน ฉันสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะเปิดประตูแล้วก้าวเท้าเข้าไป
"อ้าว..ลินเองหรอลูก..มีอะไรเหรอ.."พ่อยิ้มให้ฉันอย่างใจดี เห็นอย่างนี้แล้วอดไม่ได้ที่จะเสียใจ
"เอ่อ..ราตรีสวัสดิ์นะคะ.."ฉันพูดเบาๆ พ่อยิ้มก่อนจะบอกตอบ
"ราตรีสวัสดิ์ลูก.."ริมฝีปากพ่อค่อยเลื่อนไปที่บุหรี่อีกครั้ง ฉันอยากร้องไห้เสียเต็มประดา พ่อสูบมันทำไม..
ฉันไม่กล้าที่จะบอกรักพ่อ..ฉันอายเหลือเกิน..
"....ราตรีสวัสดิ์นะคะ.."ฉันบอกอีกครั้ง พ่อพยักหน้าก่อนจะยิ้มเบาๆ ฉันตัดสินใจก้าวเท้าออกจากห้องพลางพิงประตูห้องของพ่อเอาไว้
"แค่ก..แค่ก..แค่ก"
เสียงไอดังมาจากในห้องนอนของพ่อ ฉันยังไม่ดูแลพ่อเลยนะ ไม่นะ!!
"พ่อคะ.."
ปัง "พ่อคะ!!!"ฉันร้องสุดเสียงก่อนจะเปิดประตูเข้ามาแล้ววิ่งไปซบที่หัวเข่าพ่อซึ่งพ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะของพ่ออยู่
"หนู..หนูจะไม่แต่งงานนะคะ หนูจะอยู่ดูแลพ่อกับแม่.."
"หืม..อย่าทำแบบนี้สิลูก เรื่องของหัวใจปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ"พ่อยิ้มให้ฉันบางๆ
"หนูยังไม่ได้ดูแลพ่อกับแม่เลย หนูน่ะยังไม่ได้ให้ของขวัญพ่อกับแม่เลย ถ้าหนูไปแล้วพ่อแม่ละคะจะอยู่ยังไง"ฉันพูดไปพลานน้ำตาก็ดันไหลออกมาด้วย
"ลูกพูดอะไรน่ะ"พ่อหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างที่เปิดกว้างซึ่งทำให้กระแสลมพัดผ่านเข้ามา
"รู้ไหมว่าลูกน่ะคือของขวัญที่วิเศษที่สุดของพ่อและแม่"พ่อยิ้มเบาๆซึ่งฉันสังเกตุรูปพ่อให้กระจกเงา
"หนู..น่ะเหรอคะ.."
"อืม..ใช่แล้วล่ะ..รู้ไหมวันที่ลูกเกิดมา เวลาตรีสาม ทางด้านทิศตะวันออกมีดาวตกดวงหนึ่งผ่านมาและไม่มีดาวดวงไหนอีกเหมือนกับแสดงความดีใจที่ลูกได้เกิดมา เสียงร้องของลูกเหมือนกับเสียงดนตรีที่ไพเราะที่สุดที่พ่อได้ยินมา คิดไปก็อดไม่ได้ที่น้ำตาจะไหลออกมาด้วยความปลาบปลื้มใจ.."พ่อยิ้มก่อนที่น้ำตาจจะไหลออกมาช้าๆ พ่อหลับตาลง ดวงตาพ่อยิ้มพร้อมริมฝีปากที่สั่นเทา
"แม้ว่าได้อยู่กับลูกแค่10กว่าปีแต่สำหรับพ่อเหมือนว่ามันมีค่า100ปี.. แม้ว่ายามที่ลูกร้องไห้ หรือหัวเราะ.. พ่อก็รักลูกเสมอ.."พ่อพูดเบาๆ แต่ในห้องเงียบเหงาจึงทำให้ฉันได้ยินอย่างชัดเจน
"ลูกน่ะ..อย่าพูดอีกนะว่าจะไม่แต่งงาน ลูกต้องแต่งงานนะ ลูกต้องมีความสุข ที่พ่อส่งให้ลูกเรียนหนังสือดีๆ เข้าโรงเรียนเก่งๆเพราะอยากให้ลูกได้ดิบได้ดี ซึ่งตอนนี้ส่งผลให้ลูกได้แต่งงานกับผู้ชายดีๆที่หาได้ยาก เชื่อพ่อเถอะลูก.."
"ค่ะ..พ่อ..ขอบคุณมากนะคะ"ฉันกราบไปที่หัวเข่าของพ่อเพราะเขาเดินมานั่งเหมือนเดิมแล้ว พ่อลูบที่หัวฉันอย่างเอ็นดู
ฉันรักพ่อมากจริงๆ.. 3 ปีผ่านไป เบื้องหน้าฉันคือหลุมศพหลุมหนึ่ง มันคือหลุมศพของ 'พ่อ' ฉันค่อยๆว่างดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ที่หน้าหลุมศพของพ่อก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตา
"พ่อคะ..วันนั้นพ่อจำได้ไหมคะที่หนุต่อต้านการแต่งงานของหนู.หนูยังไม่ได้บอกรักพ่อเลย รู้ตัวอีกทีก็สายไปซะเสียแล้ว.."
"การบอกรักพ่อมันไม่ยากเลยใช่มั้ยคะ.. หนูจะบอกพ่อแล้วนะคะ.."
"หนูรักพ่อค่ะ.."------------------------------------------------------------
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่อานู๋อองฟองด์แต่ง >w< (ก็เล่นกันอยู่ 2 คนนี่ล่ะ =w=) "ดาวตกในคืนที่เธอเกิดมา" หึหึ.. อ่านไปอ่านมาก็ อ๋อ...ทันที ^^
จะว่าไปแล้ว.. ก็แอบซึ้งเหมอืนกันนะเนี่ย
เฟิร์นคิดว่า หลายๆคนก็เป็นแบบนี้เน๊อะ ไม่กล้าบอกรักคนที่เค้ารักเราที่สุด
ขอให้อานู๋อองฟองด์ จงสถิตอยู่ที่นี่กะเจ๊เฟิร์น >w< (เหอๆ)
เรื่องนี้ซึ้งหน่อยๆ 
(แต่งไปร้องไห้ไป 
)
