(6)
หลังจากพ้นมาจากประตู แสงเจิดจ้าส่องตาของมิฮารุ มิฮารุยกมือขึ้นบังแสง ไม่นานสายตาก็เริ่มชินกับแสง มิฮารุลดมือลง ตรงหน้าคือเก้าอี้ไม้ยาวมากมาย ที่นี่คือห้องโถง แต่ในนั้นก็มีคนไม่กี่คนนั่งอยู่เท่านั้น หนึ่งในนั้นคือ ….. (miharu : say)
“จินนี่!!”
“มาแล้วหรอ^^” ยัยจินนี่ยังยิ้มแฉ่งเหมือนตุ๊กตาฉันล่ะเซ็งจริงๆ หน้าตาฉันได้ไม่ถึงครึ่งของยัยนี่ Y^Y
“อ...อืม” คงยังไม่มามั้ง ฉันก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้เนี่ย = =.
“ไง..จินนี่^^” เด็กหนุ่มผมสีดำ มีผ้าโพกหัวสีแดงเข้มขาดอยู่ ตาสีม่วงเข้ม
หล่อจัง >.,< “นี่เธอ คิดจะกินฉันรึไง” ตานั่นพูดกับฉัน.. กินO[]O ...กินอะไรยะ
“เปล่านะยะ >.,<”
“แต่ดูหน้าเธอไม่บอกว่าเปล่าเลย” ตานั่นพูดใส่ฉันอีกแล้ว เห็นฉันเป็นตัวกินผู้ชายรึไงกันยะ –[]- (อย่างน้อยก็ ไม่ใช่ตอนนี้ หึหึหึ -.,-)
“แนะนำตัวกันก่อนดีไหม” จินนี่พูด ฉันก็ว่างั้นล่ะ - - “คนนี้ชื่อ คุระฮาชิ วาตานุกิ จ้ะ..เพื่อนจินเอง” จินนี่ถือวิสาสะเรียกตัวเองสั้นๆ ส่วนฉันก็ไม่ว่าอะไร
“ดี^^” เจ้าหมอนี่ยิ้มแฉ่ง “แล้วเธอล่ะชื่ออะไร”
“มัตสึโอะ มิฮารุ -0-“
ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร เสียงยัยป้าแก่ๆที่ไม่เจียมสังขารก็ดังขึ้น หล่อนกระโดด(ย้ำนะว่ากระโดด - -) ขึ้นไปบนปะรำพิธี ก่อนจะโค้งหลังหน้าหงิกหน้างอ แหงสิ โรคปวดหลังตามประสาคนแก
“ฮ่าๆๆ ยัยป้านี่ไม่เจียมสังขารเลยเน๊อะ” วาตานุกิหัวเราะ ไอ้หมอนี่เส้นตื้นชะมัด = =
“คิดเหมือนกันเลย”
“อย่าไปว่าป้าแกอย่างนั้นสิ” แหมๆ นังจิน หน้าตาดีแล้วยังนิสัยดีอีกนะยะ =0= รู้สึกตัวเองเลวยังไงไม่รู้ - -
“เธอก็เป็นซะอย่างเนี้ยะ” วาตานุกิพูดเหมือนรู้จักกันมานาน
“เอาล่ะทุกคน” ยัยป้านั่นพูดขัดคอฉัน หล่อนคว้าไมค์อย่างเก๋ แล้วพูดเหมือนตัวเองพึ่งจะอายุ 20 “ได้เวลาของการทดสอบที่ 2 แล้ว ผู้ที่ตกการทดสอบที่ 1 ก็อย่าเสียใจไปนะ ชาติหน้ายังมี โฮ๊ะๆๆ” แหม...อย่างกับเค้าจะได้อยู่ฟังตรงนี้นะหล่อน ที่อยู่ตรงนี้ก็มีแต่พวกผ่านการทดสอบที่ 1 แล้วทั้งนั้นล่ะ
= = <<<- นี่คือสีหน้าทุกคนในห้องโถงของทุกคนยกเว้นเจ้าวาตานุกิที่ยังยิ้มแป้น
“ชาติหน้าหรอ = =”
“ฮ่าๆ ยัยป้านี่ตลกดี^^” ไอ้บ้านี่หน้าหมั่นไส้ไม่แพ้ไอ้คลุกขี้เลย (แอบพาดพิงด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัว)
“หลายๆคนคงจะยังไม่ได้ทดสอบที่ 1 ทุกคนในห้องนี้ก็รอไปก่อนนะจ๊ะ >w< เดี๋ยวเพื่อนๆก็จะทยอยเข้ามา” ยัยป้านั่นทำหน้าแอ็บแบ้ว
“ขอโทษนะคะอาจารย์จินนี่ ชาเลต” หญิงสาวท่าทางสง่า ผมสีดำถูกมัดรวบเป็นมวยหลวมๆ เดินมาที่ปะรำพิธี ตามด้วยแมวสีดำขนฟู เธออยู่ในชุดสูทของโรงเรียน ที่ปกคอมีเข็มกลัดรูปมงกุฎ ที่อกซ้ายมีเข็มกลัดตราโรงเรียน ชุดสูทเธอเป็นสีขาว คั่นด้วยแถบสีดำ
ผู้ชายหลายคนมองคนนี้ตาเป็นมัน อยากรู้ชะมัดว่าใคร บังอาจมาสวยกว่าฉัน +_+ แต่ยังดีที่มีไอ้วาตานุกิยังยิ้มเหมือนเดิม พ่อนายเป็นตลกคาเฟ่รึไงวะ ถึงได้แจกยิ้มเก่งขนาดนี้
แต่ดูๆไปไอ้หมอนี่ก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย โครงหน้าได้รูป บวกกับความสูงที่พอเหมาะ คิ้ว ตา จมูก ปาก ก็ดูดี อยู่ที่นี่ก็ดีไปอย่าง มีแต่คนหน้าตาดีให้มอง โฮ๊ะๆๆๆ ^0^
“เธอจะกินฉันอีกแล้ว >0<” วาตานุกิทำหน้าเหมือนกลัวโดนกินซะเต็มประดา โอ๊ย...ไอ้บ้า ใครอยากกินนาย (ตอนนี้ยะ)
“- -“
“เดี๋ยวนะ อาจารย์จินนี่ ชาเลตหรอ” วาตานุกิพูดขึ้นลอยๆ
“ชื่อเหมือนเธอเลยนะจินนี่ นามสกุลก็คล้าย” ฉันพูดขึ้นบ้าง
“ฮื่อๆ ฉันชื่อเหมือนยัยป้าไม่เจียมสังขารหรอ” จินนี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เอ่อ..ไหนบอกว่าอย่าไปว่าป้าแกอย่างนั้นไง - -
(สก็อตไบท์: เฟิร์นก็ไม่รู้เหมือนกันนะ พึ่งรู้ตอนแต่งนี่เองว่าชื่อเหมือนอาจาร์ย นามสกุลก็คล้าย ต้องถามหนูจินนี่เอาเองแล้วล่ะ ว่าทำไมถึงคล้ายมากมายกายกองเยี่ยงนี้ เฟิร์นอุตส่าร์ลงชื่ออาจารย์ไว้เผื่อชื่อซ้ำ ก็ดันมาซ้ำจนได้ ไม่วายที่นามสกุลคล้ายอีก โอ้วๆๆ.. ชั่งเถอะ ถึงยังไงก็ไม่เหมือนอยู่แล้ว แต่เฟิร์นไม่ได้เลียนแบบหนูจินนี่ ชาล็อตนะ เพราะเฟิร์นเขียนชื่ออาจารย์จินนี่ ชาเลตไว้ก่อนหนูสมัครนะจ๊ะ กลับเข้าเรื่องดีกว่า...บุ๋ยๆ เว็ป)
“อ่า..จินว่า คนนี้คุ้นๆ ว่าไม๊วาตานุกิ” จินนี้หันไปหาวาตานุกิแบบขอความคิด เปลี่ยนเรื่องคุยแบบเนียนๆนะเธอ
“อ๋อ...”
“จำได้แล้วหรอ” จินนี้ถาม
“ไม่ได้อะ ><”
“Y^Y”
ให้ตายสิพอทีเถอะ = = ฉันว่ากลับไปฟังที่ยัยคนสวยบนปะรำพิธีที่อยู่บนเวทีพูดดีกว่ามั้งเนี่ย
“ขอนุญาติค่ะ”
“จ้ะ...เชิญเลยคุณ เดสทินี่”
“ขอบคุณค่ะ” ยัยคนสวยกล่าวขอบคุณอาจาร์ยจินนี่ ชาร์เลต “ก่อนอื่นก็ขอสวัสดีน้องๆทุกคนนะจ้ะ พี่ชื่อ แพทริเซีย เดสทินี่ ปี 6 ตอนนี้ตำรงตำแหน่งควีน ปราการตะวันออกจ้ะ”
เสียงฮือฮาดังขึ้น ฉันฟังได้ศัพท์ทำนองว่า ควีนหรอ? ปราการตะวันออกด้วย? สวยชะมัด? ฉันชักอยากอยู่ตะวันออกแล้วสิ?
“หลังจากคนครบแล้ว เราจะมาเริ่มภารกิจกันนะ อีกไม่นานหรอก ที่นี่คือห้องโถงเล็กนะ ปกติไว้ตอนรับแขกที่จำนวนไม่มากเท่าไหร่ ทางขวาคือห้องน้ำชาย ส่วนทางซ้ายคือห้องน้ำหญิง....”
เสียงทุกเสียงตอนนี้ไม่เข้าหูฉันเลย = =. ตอนนี้ฉันมองไปที่ข้างประตูห้องน้ำชาย มีผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ แว่นกรอบสีเหลี่ยมสีชา ยืนจ้องฉันอยู่ เขาเป็นใครกัน!! ทางท่าไม่ใช่นักเรียนซะด้วย...
เขายิ้มมุมปากก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องโถง ให้ตายสิ ไอ้หมอนั่นมันใครกัน ทำตัวลับๆล่อๆ เหมือนสปายไม่มีผิด รึว่า...มัน(เปลี่ยนคุณศัพท์ในการเรียก= =.)เป็นสายลับเพื่อที่จะมาล้วงความลับของโรงเรียน...ไม่นะ..ไม่จริงใช่ไม๊ (อ่า...แกดูหนังมากไปหรอยะ:สก็อตไบท์)
“มิฮารุ.....” ยัยจินนี่ตะโกนกรอกหูอันแสนกางของฉัน
“เธอจะตะโกนหาเป็ดพะโล้รึไงยะ =[]= ฉันก็อยู่ใกล้ๆเนี่ย”
“ก็ฉันเรียกเธอตั้งหลายครั้งไม่หันนี่นา”
“แล้วมีอะไร = =”
“ก็คนเริ่มมาเยอะแล้วน่ะสิ อีกไม่นานคงจะเริ่มการทดสอบแล้ว”
ฉันมองไปรอบๆตัว จริงด้วยแหะ คนเริ่มเยอะขึ้น และไม่นานเสียงประตูก็ปิดลง แพทริเซียเดินไปบนปะรำพิธี ทำให้ทุกคนเริ่มเงียบเสียงลง
“หลายคนคงจะรู้แล้วว่าพี่เป็นใคร แต่หลายคนก็คงยังไม่รู้ งั้นพี่ขอแนะนำตัวอีกรอบพี่ชื่อแพทริเซีย เดสทินี่ ปี 6 ตอนนี้ตำรงตำแหน่งควีน ปราการตะวันออก การทดสอบที่ 2 พี่จะให้พวกเธอดูที่ข้างล่างเก้าอี้ จะมีทั้งหมด 8 สี คือ แดง น้ำเงิน เขียว ส้ม ม่วง ชมพู ดำ ขาว แล้วให้เธอแตะไปที่แผ่นกระดาษสีที่อยู่ใต้เก้าอี้ แล้วจะมีกำไลชีวิตปลอมสีต่างๆตามที่อยู่ใต้เก้าอี้เธอขึ้นมาโดยเวทมนต์ที่ทางโรงเรียนได้ทำไว้ เชิญพวกเธอแตะได้ จะมีคนมาอธิบายต่อจากพี่อีกที”
ฉัน จินนี่ และวาตานุกิก้มลงไปที่ใต้เก้าอี้ ... จริงๆด้วย มีแผ่นกระดาษปิดอยู่ ฉันและจินนี่ได้สีแดง ส่วนวาตานุกิได้สีม่วง
“เย้..ฉันได้สีเดียวกันจินนี่ด้วยล่ะ>0<” ฉันดีใจจนออกนอกหน้า
“โธ่เอ้ย..ทิ้งกันไปหมดเลย”
เราเอามือแตะที่แผ่นสี แสงสีแดงๆก็ค่อยๆไหลวนจากแผ่นกระดาษมาล้อมรอบข้อมือฉันไว้ก่อนจะเกาะกันแน่นเป็นกำไล จินนี่ก็มีเหมือนฉัน วาตานุกิก็ด้วย แต่ของวาตานุกิเป็นสีม่วง
“สวัสดีครับทุกท่าน^^”
“เสียงนี้มัน...อย่าบอกนะว่า” ฉันพึ่มพัมกับตัวเอง ขอให้อย่าเป็นคนที่ฉันกำลังคิดอยู่เล้ย~
“อันตัวผมมีนามว่ากุเกิ้ล วินด์เค้าส์กี้ บิชอปปี 2 ปราการตะวันตกคร๊าบบบบบ~~” เสียงหล่อนๆของหมอนี่กำลังไหลเข้าไปสู่รูหูฉัน ไอ้บ้าคลุกขี้!! แกไปทำอะไรบนเวที >[]<
ความจริง มันจะขึ้นไปอยู่บนเวทีก็ไม่ผิดหนิ แต่ฉันเหม็นหน้ามัน!! คิดแล้วมันแค้น..ไอ้หมอนี่ชอบกวนอารมณ์ฉันอยู่ตลอดเวลาไม่เว้นวันหยุดราชการ
กุเกิ้ลอยู่ในเครื่องแบบนักเรียน สีดำสนิทซึ่งเป็นสีประจำปราการตะวันตก ที่ปกคอมีเข็มกลัดรูปอาชาเล็กๆติดอยู่ ที่อกมีเข็มกลัดตราโรงเรียน และมีป้ายชื่ออยู่ด้านล่าง
“เห... คนนี้หล่อจัง” จินนี่ยิ้มหวาน แต่ดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร เหมือนชมเฉยๆ แหมๆ ทีผู้หญิงคนมะกี้ขึ้นบนปะรำไม่เห็นพูดอะไรเลยนะ “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันแค่พูดตามที่เห็นนะ >[]<”
“จ้า = =” ฉัน/วาตานุกิ
“ผมจะอธิบายเกี่ยวกับการทดสอบให้ฟังละกันนะครับ^^” เจ้ากุเกิ้ลยิ้มหว่าเหน่ห์(โดยไม่รู้ตัว) “หลังจากนี้อีก 5 นาทีทุกคนจะถูกส่งไปยังโดม ใครหลายคนอาจจะยังไม่รู้จัก โดมในที่นี้คือมิติที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อใช้งานอย่างใดอย่างหนึ่ง พวกคุณจะถูกส่งไปยังโดมของโรงเรียน โรงเรียนจะจัดให้มีสภาพเหมือนทุ่งหญ้า และมีมอนเตอร์อยู่เต็มไปหมด ให้เลือกฆ่าเฉพาะมอนเตอร์ที่มีสีตามกำไลเท่านั้น และกำไลนั้นยังเป็นชีวิตปลอมอีกด้วย ถ้าคุณตายในนั้นจะถูกส่งกลับมาที่นี่ทันที”
เฮ้ย =[]= เจ้ากุเกิ้ลมันพูดเป็นการเป็นงานเป็นด้วยหรอ
“ถ้าคุณฆ่ามอนเตอร์ผิดสี คะแนนจะถูกติดลบ 10 แต้ม แต่ถ้าฆ่าได้ 1 ตัว จะได้ 1 แต้ม ขอให้เข้าใจตรงกันด้วย”
“อะไรกัน ฆ่าผิดติดลบ 10 แต่ถ้าฆ่าถูก ได้ 1 แต้ม มันเผากันชัดๆ Y^Y” ฉันอยากจะกระอักเลือดตายซะตรงนี้
“แหะๆ บอกแล้วว่ามันไม่ง่าย แถมมอนเตอร์ในนั้น มันจะเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้” จินนี่มีท่าทีคิดหนัก
ฉันกำลังซุบซิบกับจินนี่ด้วยท่าทีเครียดจัด ไม่จริงใช่ไม๊ แต่..ไม่นะ ฉันสีเดียวกับจินนี่ แสดงว่าต้องแย่งมอนเตอร์กันน่ะสิ O_o
“ผมบอกไว้ก่อน ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิด พวกคุณสามารถสู้กันเองได้ ถ้าคุณตายก็จะถูกส่งกลับ ทันที.. ผมให้เวลาพวกคุณในนั้น 1 ชั่วโมง ตอนนี้เหลืออีก 2 นาทีจะส่งตัวพวกคุณไปที่โดมขอให้โชคดีครับ^^” กุเกิ้ลยิ้มอย่างร่าเริง และลงจากปะรำพิธี
“สะ..สอง นาที ไม่นะฉันยังไม่เตรียมตัวเลยY^Y” ฉันเริ่มกระวนกระวาย ทำไงดี พลังฉันยังฝึกมาไม่ดี เกิดเดี๊ยงขึ้นมาจะทำยังไง อดเรียน แล้วไปเลี้ยงควายหรอ... ไม่นะไม่..Y^Y
“ใจเย็นๆ ฉันจะช่วยเธอเอง”
ฉันนั่งคอยเวลา ทำไมมันเหมือนไว้นักล่ะ ตดยังไม่ทันหายเหม็น(ฉันแค่เปรียบเทียบนะ -0-) นาฬิกาที่ข้อมือฉันก็เริ่มเดินถอยหลัง
5
4
3
2
1…
ปู้ดๆๆๆ
เสียงอุบาท ดังขึ้นหลายครั้ง ฉันสาบานได้ว่านั่นไม่ใช่เสียงน้อยในช่องแคบของใครที่ไหน แต่เป็นเสียงของคนที่เข้าไปในมิติต่างหาก มันมีควันสีต่างๆ 8 สีขึ้นเป็นหย่อมๆ ตามด้วยเสียงอุบาทที่ฉันสุดจะทน = = หาเสียงเอ็ฟเฟ็กอื่นไม่ได้รึไงกัน >[]<
ควันสีแดงๆเริ่มจางไป ฉันปัดมือหยอยๆ ไล่ควันไปก่อนจะถอดแว่นมาเช็ด ตอนนี้รอบๆตัวฉันคือทุ่งหญ้าโล่ง มีคนหลายคนอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่เยอะมาก จินนี่ วาตานุกิ พวกนั้นหายไปไหนกันนะ >[]<
“แค็กๆๆ” เสียงไอเล็กๆ ของจินนี่ เธอปัดมือไล่ฝุ่น ตอนนี้เธอยู่ที่ทุ่งหญ้า ซึ่งก็ไม่ต่างกับมิฮารุมากนัก ที่นี่ยังคงโล่งแจ้ง ไล่ซึ่งมอนเตอร์ เด็กชายหญิงหลายคนยังคง งงๆ กันอยุ่
“เอาล่ะ น้องๆทุกคน ได้เวลาลุยแล้วนะจ้ะ^^ “ เสียงของแพทริเซียดังขึ้นจากฟ้ากฟ้านภาไกล พร้อมกับมอนเตอร์หลากสีเริ่มปรากฏตัว
“อ่า Y^Y มีตั้ง 8 สี ลายตาไปหมด” จินนี่บ่นอุบอิบในขณะที่เธอกำลังเดินหามอนเตอร์ของเธอนั่นเอง...
มอนเตอร์หลากสีวิ่งไล่ผู้เข้าทดสอบกันจ้าละหวั่น หลายคนไม่อยากฆ่าเพราะคะแนนจะถูกติดลบได้ แต่ไม่ทำอะไรสักอย่างก็คงจะเป็นไปไม่ได้
“ยะ..แย่แล้ว..” จินนี่เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว มอนเตอร์สีแดงเธอยังไม่เห็นสักตัว แถมมอนเตอร์มากมายหลากสี หลายชนิด ยังเต็มไปหมด มอนเตอร์ส่วนหนึ่งหันมาทางเธอ และวิ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว เธอจึงเรียกอาวุธของเธอขึ้นมาเตรียมพร้อม
คฑาโอลี่ป็อป “ขอโทษนะตัวเล็ก แต่ขอรุ่นแรงสักหน่อยนะ^^” จินนี่ทำหน้าตาสงสารมอนเตอร์ที่วิ่งตรงมาทางเธอเป็นฝูง “โอลี่โพลี่ริง”
ลูกอมหลากสีหล่นลงมาจากฟ้า พวกมอนเตอร์หยุดทันที เพราะลุกอมที่หล่นลงมา ไม่ใช่เล็กๆ แต่มันใหญ่มากทีเดียว
บึ่มบะระหึ่ม!!!
ลูกอมยักษ์ตกลงตัดหน้ามอนเตอร์ เหมือนกันมอนเตอร์ไว้
“ฟู่...” จินนี่ถอนหายใจ ก่อนจะเดินหน้าต่อไป
เสียงดนตรีโหยหวน ดังขึ้นเบาๆ มอนเตอร์หลากหลายชนิด ไม่ว่าจะธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ หรือสายไฟ แม้กระทั่งธาตุความมืด และธาตุแสง เดินสลึมสลือเหมือนโดนมนสะกดโดยเสียงเพลง เดินมาหาผู้ที่เล่นพิณอยู่
วาตานุกิหยุดเล่นพิณ แต่มอนเตอร์พวกนั้นยังสลึมสลือไม่หาย เขายิ้มมุมปากราวปีศาจกระหายเลือด
“ลาก่อน...” วาตานุกิเพียงดีดพิณเสียงหนักแน่นเพียง 1 ครั้งเท่านั้น...
บรึ่มนะจ้ะบรึ่ม
วาตานุกิจัดการมอนเตอร์นับ 50 ตัว ภายในการโจมตีที่ไม่เหมือนกับโจมตี เพียงแค่ครั้งเดียว!!!
“อ๊ายยยยยย....” มิฮารุร้องลั่น “ปล่อยกระโปรงฉันนะไอ้หนอนบ้า >[]<”
หนอนสีแดงงับชายกระโปรงสีน้ำตาลของเธออยู่ เธอดึงกลับ แต่เจ้าหนอนสีแดงนั่นก็ไม่ปล่อย มิฮารุยื้อยึดฉุดกระชากกระโปรงกับหนอนสักพัก
“ฉันไม่ยอมให้แกมาง้าบกระโปรงของฉันหรอกนะ ไอ้หนอนบ้า”
ตุ๊บๆๆๆ
มิฮารุใช้เท้ากระทืบไปบนหัวของหนอนนั่นอย่างไม่ปราณี เจ้าหนอนนั่นมองหน้ามิฮารุ ก่อนที่ปีกของมันจะเริ่มงอกออกมา…
------------------------------------------------
อ๊ายยยยยย... ไปแล้วอีก 1 งุมๆ
คิดหนัก ว๊ากๆๆ
ง่วงๆๆ ไปนอนดีกว่า
ย่องมากินปลาย่าง
หึหึหึ...มาแล้ว นี่หล่ะ ตราโรงเรียน
อ่านต่อ >>>
http://forum.asura.in.th/index.php?topic=33304.525#msg488436รักคนอ่าน
สก็อตไบท์
