ชื่อผู้ชายนีมันชื่อ ผู้หญิง เเล้วนะ

โชคดีที่อาริงมือไม่หนัก ไม่งั้นวุ้นคง"แผละ"ไปแล้ว = ='

     ชอบลายเซ็น แต่ชอบFictionมากกว่า

     แอสน่าจะชื่อ แอส(ไพริน) นะ

     เพราะว่าเป็นนิยาย - -* นิยายก็ไม่ต่างจากการ์ตูน เวลาเราดูเราอ่าน อย่าดูว่าเนื้อเรื่องเว่อร์เกินไป เพราะจะทำให้ดู/อ่านไม่สนุก

ตามที่คุณกร๊วกบอกอะ มันคือ "นิยาย" ทั้งคนอ่านและคนเขียนต่างก็ต้องใช้จิตนาการช่วยด้วยอะถึงจะเห็นภาพและดูสนุก อย่ายึดติดกับความจริงมากนัก ไม่งั้นมันจะไม่ใช่นิยายหรือนิทาน

ทุ่งหญ้าหน้าเมืองวิลเดอวู้ด เป้นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ และเลยหน้าเมืองออกไปจะมีเนินใหญ่อยู่ทางซ้ายมือของเมือง ซึงเป็นจุดชมวิวทิวทัศน์ที่ดี
อาริง : " อีกนิดเดียวก็ถึงหน้าเมืองวิลเดอวู้ดละเหลือแค่เดินข้ามทุ่งหญ้ากว้างๆนี้ไป" (อาริงพูดพร้อมชี้นิ้วไปข้างหน้าให้เจ้าแผลเพียบดูเมืองวิลเดอวู้ดซึงอยู่ลิบๆปลายสุดของทุ่งหญ้ากว้างๆ)
เจ้าแผลเพียบ : 
อาริง : " รีบเดินกันดีกว่า เพราะจะมึดแล้วคืนนี้จะได้นอนในโรงแรมเตียงและหมอนนุ่มๆ เจ้าคงไม่เคยนอนละสิ เอ...หรือจะนอนกอดเจ้าและดึกๆเอามาเป้นหมอนหนุนหัวดีหว่าชักจะติดใจซะแล้ว ฮ่าๆๆ "
เจ้าแผลเพียบ :    (เจ้าแผลเพียบรีบชี้มือเหมือนว่าให้รีบเดินไปที่เมืองดีกว่า)
อาริงเดินมาได้สักพักก็ได้ยินเสียงคน 2คนคุยกันที่แนวพุ่มไม้ข้างๆ เลยหยุดดู และได้เห็นคาเดทนักรบฝึกหัด กำลังง่วนอยู่กับการขุดหาสมุนไพรและตัดไม้ คาเดทชายกำลังตัดไม้เป็นชายร่างสูงใหญ่ ผมสั้นสีแดงและตาสีแดง ส่วนตัวน้องสาวที่กำลังขุดสมุนไพรผมยาวประบ่าผมและตาก็มีสีแดงเหมือนกัน
นาฟตี้ : " พี่จ๋าๆๆ เมื่อไรเราสองคนจะเก็บตังค่ารถไฟใต้ดิน และเดินทางไปเปลี่ยนอาชีพกันสักทีละเนี่ย น้องอะขุดหาสมุนไพรไปขายจนเหนื่อยแล้วนะ ขุดแบบนี้มา3วันแล้วนะ เนื้อตัวมอมแมมไปหมดแล้ว "(นาฟตี้พูดไปมือก็ขุดหาสมุนไพร)
ลูฟเฟ่น : " เอาน่าๆๆ คงอีกไม่กี่วันนี้ละ นี่พี่ก็พยายามตัดไม้อยู่นี่ วันนี้เดี๋ยวเอาไม้ที่ตัด กับสมุนไพรไปขายในเมืองวิลเดอวู้ดก็ได้ คงได้หลายบิลล่าอะ ถือซะว่าเป้นการฝึกตนเองให้แข็งแกร่งละกัน"
นาฟตี้ : " แข็งแกร่งบ้าอะไรละ เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว เนื้อตัวก็มอมแมมเพระต้องนอนกลางดินกินกลางทรายมาตลอดเลย เพราะถ้าพักในโรงแรมก็เสียดายตังที่หามาได้"
ลูฟเฟ่น : " พี่สัญญา ไว้พี่เก่งกว่านี้พี่จะไม่ให้น้องลำบากอีกเลย "
นาฟตี้ : " พี่ดูนี่สิเหงือไหลย้อยไปทั้งตัวแล้ว(นาฟตี้ก้มหน้าและเอียงคอเงยหน้าเล็กน้อยโดยใช้สายตามองพี่ชายและเอานิ้วชี้เกี่ยวที่คอเสื้อเผยให้เห้นเหงือที่ไหลจากคอไหลผ่านร่องอกขาวๆของนาฟตี้)
ลูฟเฟ่น : (ฟู๊ดๆ เสียเลือดกำเดาทะลัก) " ไอ้น้องบ้าแกล้งพี่อีกแล้ว " (ลูฟเฟ่นรีบเอามืออุดที่จมูกตัวเองเพราะตอนนี้เลือดกำเดาได้ไหลออกมาจากจมูกแล้ว)
นาฟตี้ : " ฮ่าๆๆๆ แกล้งสำเร็จอีกแล้ว กิ้วๆๆหน้าไม่อาย เห้นแค่นี้ก็เลือดกำเดาไหลแล้ว กิ้วๆๆๆ" (นาฟตี้พูดล้อไปและทำท่าล้อเลียนพี่ชาย)
อาริง : " ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "
เจ้าแผลเพียบ : 
นาฟตี้ : " เย้ยๆ... มีคนอยู่แถวนี้ด้วย " (นาฟตี้อายหน้าแดงและรีบวิ่งไปหลบหลังพี่ชายทันที)
อาริง : " ไม่ต้องกลัวๆ ฉันแค่เดินทางผ่านมา และกำลังจะเข้าเมือง พอดีได้ยินเสียงเลยเดินเข้ามาดูเท่านั้นเอง ฮ่าๆๆ "
นาฟตี้ : " ว้ายๆๆๆ หมวกวุ้นบนหัวพี่น่ารักจังเลย ขอหนูจับหน่อยนะ เพิ่งจะเคยเห้นนี่ละ" (นาฟตี้เดินมาหาอาริงและกำลังจะยื่นมือไปสัมผัสเจ้าแผลเพียบ"
เจ้าแผลเพียบ : แผล่บๆๆ  (เจ้าแผลเพียบแกล้งนาฟตี้ โดยการแลบลิ้นเลียหน้านาฟตี้)
นาฟตี้ : " ว้ายๆๆๆ หมวกวุ้นมันแลบลิ้นเลียหน้าเค้าอะ แงๆๆๆ "
อาริง : " ฮ่าๆๆ เจ้าก็ขี้แกล้งเหมือนกันนะ เจ้านี่นะเป้นวุ้นชื่อเจ้าแผลเพียบอะ" (พูดเสร็จ อาริงก็อุ้มเจ้าแผลเพียบลงมาที่พื้น)
ลูฟเฟ่น : " ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าแล้ว สงสัยเจ้าวุ้นนี้มันคงอยากชิมเหงือของน้องละมั้ง แกล้งคนอื่นไว้เยอะ งวดนี้เจอวุ้นแกล้งมั่งแล้วละ ฮ่าๆๆๆ"
นาฟตี้ : " นี่แนะๆๆ แกล้งเค้าใช่ไหม มาให้เค้าหอมคืนซะดีๆๆ " (นาฟตี้รีบจับเจ้าแผลเพียบมาอุ้มและหอมไปที่แก้มเจ้าแผลเพียบ1ที)
อาริง : " แล้วนี่สองพี่น้องคิดจะเปลี่ยนเป้นอาชีพอะไรกันมั้งละเนี่ย"
ลูฟเฟ่น : " ผมต้องเป็นไฟเตอร์ เพื่อที่อนาคตจะต้องเป้นเบรด เพื่อคอยปกป้องน้องบ๊องๆนี่อะ "
นาฟตี้ : " หนูต้องเป้นแคนเตอร์เพื่ออนาคตจะเป้นแม่ชีเพื่อคอยใช้สกิลรักษาพี่ชายบื้อๆแบบนี้อะ"
อาริง : " อะนะ พี่น้องสองคนเปลี่ยนเป้นอาชีพที่ต้องดูแลกันละกันนี่นะ ดีจริงๆพี่น้องสองคนนี้ เอาล่ะๆๆ พอแล้ว จะมึดแล้วฉันว่าพวกเรารีบเข้าเมืองกันดีกว่า "
ลูฟเฟ่น : " พี่เข้าไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมกับน้องต้องรวบรวมเก็บสมุนไพรกับไม้พวกนี้ก่อน จะได้เอาไปขายในเมือง"
อาริง : " มาเถอะ ฉันได้ยินทั้งหมดแล้วทั้งเรื่องที่พักที่กิน และค่าเดินทางรถไฟใต้ดิน เอาเป้นว่าฉันซื้ไม้และสมุนไพรพวกนั้นเองละกัน จะได้ไม่ต้องแบกเข้าเมือง วางไว้ตรงนั้นละ "
ลูฟเฟ่น : " จริงหรือ ทำไมพี่ใจดีกับพวกเราสองคนพี่น้องแบบนี้ละ "
อาริง : " เอาเป้นว่าถูกชะตาละกัน ไปกันเถอะ "
อาริงก็อุ้มเจ้าแผลเพียบไว้บนหัวนาฟตี้ ซึ่งนาฟตี้และเจ้าแผลเพียบเองก็ดีใจ และทั้งหมดก็เดินผ่านทุ่งหญ้าเพื่อจะเข้าเมือง แต่อาริงก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งจึงหยุดเดิน และก้มลงไปหยิบก้อนหินขนาดเหมาะมือแถวนั้นและเขวี้ยงไปด้านซ้ายมือ และหินก้อนที่ถูกเขวี้ยงก็เหมือนจะไปโดนเข้ากับบางอย่างกลางอากาศ ซึ่งมองด้วยตาเปล่าไม่เห้นแต่มีเสียงเจ๊บปวด"โอ๊ย"และเสียง"ตุบ" เหมือนของหนักบางอยากตกลงพื้น
อาริง : " เฮ้อ....เลิกใช้สกิลพรางตัวได้แล้ว เป้นแอสซาซินภาษาอะไร ดันไม่ชอบอาบน้ำสระผม พรางตัวทีไรโดนจับได้ทุกที "
เมื่อปลดสกิลพรางตัว จึงเห้นเป้นแอสซาซินชายคนหนึ่งผมยาวสีดำ ตาสีดำ กำลังนั่งขดตัวมีอาการจุก สังเกตได้จากเอามือกุมเป้ากางเกงอยู่เพราะโดนหินปาเข้าจุดพอดี
ฟริกซ์ : " ...(จุกอยู่พูดไม่ออก)...."
อาริง : " ลอบสังหารฉันกี่ครั้งแล้วละ ก็บอกแล้วว่านิสัยแบบนี้ไม่เหมาะที่จะเป้นพวกมือลอบสังหารหรอก ก็บอกแล้วว่าให้เรียนสายอื่นก็ไม่เชื่อ"
นาฟตี้ : " เค้าเป้นใครหรือ ถึงชอบมาลอบสังหารพี่อาริงอะ เค้าเป้นคนไม่ดีหรือ"
อาริง : " เค้าเป้นคนดีจ้า พี่ก็เคยช่วยเค้าแบบพวกนาฟตี้นั้นละ แต่ตาคนนี้เป้นพวกดื้อชอบลองวิชา เค้าบอกว่าพี่เป้นคนเก่ง เลยตั้งปณิธานไว้ว่าวันไหนอัดพี่ได้เค้าถึงจะจบหลักสูตรที่ตัวเองตั้งไว้ แต่เห็นมาลอบสังหารหลายหลละ ถูกอัดกลับไปทุกที "
ลูฟเฟ่น : " คนแบบนี้ก็มีด้วย ต๊องหรือเปล่าเนี่ย"
ฟริกซ์ : " ไม่ได้ต๊องเฟ้ย แค่ต้องการเอาชนะพี่อาริงให้ได้สักครั้ง จะได้จบหลักสูตรแบบฉบับของตัวเอง"
อาริงหันไปมองนาฟตี้และลูฟเฟ่น และก็ทำหน้าเบ้ๆและทำท่ายักไหล่ เหมือนกับจะบอกว่า มันก็นิสัยแบบนี้ละ ไม่มีแววนักฆ่าเลย
อาริง : " เอาเถอะๆ จะมึดแล้วงั้นก็เข้าเมืองกันหมดนี่ละ เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเลี้ยงที่พักเอง "
ฟริกซ์ : " แต่..." (ยังไม่ทันที่ฟริกซ์จะพูดต่อก็โดนอาริงลากคอเสื้อเดินลากเข้าเมืองแล้ว)
คืนนั้นอาริงก็ซื้อเสื้อผ้าใหม่และให้เงินติดตัวกับสองพี่น้องไว้พอสมควรไว้ใช้ในการเดินทาง และอาริงก็พาไปกินอาหารและนอนพักในโรงแรมเมืองวิลเดอวู้ดโดยพักกันคนละห้อง โดยที่เจ้าแผลเพียบก็โดนนาฟตี้ลากไปนอนกอดด้วยตลอดคืน ส่วนอาริงก็นั่งอ่านจดหมายลับจากหัวหน้าเผ่าเขี้ยวทมิฬ เพราะจดหมายนั้นเป้นส่วนหนึ่งในธุระของอาริงที่เมืองนี้ ........................