ความเดิมตอนที่แล้ว แอลโดนดาบของท้าวจตุกรปักเข้ากลางอกทะลุไปถึงหัวใจ . . .
แค่นี้เองหรอว่ะ
อืมแค่นี้แหล่ะ
____________________________________________________________________________________
ภายในที่มืด มืด มืดมาก มืดจนบรรยายไม่ถูก เพราะมันมืด มองไม่เห็นแม้แต่ฝุ่น มืด มืด!! มืดจริงจริงนะ ไม่ได้โม้ เอาเป็นว่ามันมืดละกัน มืดซะจนประสาทตาไม่ต้องเป็นอันทำงานเลย จึงทำให้ 4 ประสาทที่เหลือทำงานได้ดีกว่าปกติยิ่งนัก ขาดก็แต่ประสาทด้านการสัมผัสที่ถูกพันธนาการไปด้วยโซ่ตรวน จนไม่สามารถขยับร่างกายไปไหนได้ แอลหอบเบาเบาไปตามแรงหายใจที่อ่อนระทวย งงงวยราวสติจะหลุดลอยไปไม่หวนกลับ รอบตัวเขาเต็มไปด้วย. . . เอ่อ มองไม่เห็นอ่ะ แล้วจะบรรยายยังไงเนี้ย บอกแล้วไงว่ามันมืด T^T
แกร๊ก! แกร๊ก!! แกร๊ก!!!
เสียวัตถุบางอย่างที่กระทบเข้าพื้นหินศิลา ค่อยค่อยดังใกล้เข้ามาเรื่อยเรื่อย ด้วยประสาทหูที่ดีมาก ทำให้พิเคราะห์ได้เลยว่าเป็นเสียงเท้าของเผ่าอาชูร่าห์แน่นอน แสงรำไรสีทองของเทียนไขค่อยค่อยสว่างขึ้นใกล้ใกล้ตัวของแอล ทำให้มองเห็นบาดแผลมากมายเต็มตัวของแอล ทั้ง รอยการมัดของโซ่ รอยการเคี้ยนตีของแส้ พันธนาการที่ล็อกเขาไว้ด้วยกุญแจมือ และที่ขาดไม่ได้รอยเทียนหยดใส่หน้าท้อง 1 หยด ไม่รู้มาได้ไง - -*
เสียงนั้นเงียบลง กะคะเนจุดสิ้นสุดเสียงหน้าจะอยู่ห่างจากร่างของแอลไปประมา๊ณ 4 เมตร แอลพยายามใช้สัมผัสทางหูคาดเดาสิ่งที่ผ่ายตรงข้ามกำลังจะทำ มีเสียงถาดวางกระทบบนพื้นหิน ก่อนจะตามด้วยเสียง ครูด ที่ลอดผ่านช่องว่างขนาดเล็กของกรงเข้ามา ในนั้นมีจานกับข้้าว 2 อย่างคือ ผัดเผ็ดงูเห่า และ ปลาดุกอุยราดพริก พร้อม ข้าวสวย 1 จาน(ทำไมกินหรูจัง= =)
อยู่อยู่ พันธนาการทั้งหมดของแอลก่อนปลดออก ร่างไร้เรี่ยวแรงหล่นตุ้บลงบนพื้น จนเกิดฝุ่นคละคลุ้งไปทั่ว
"ท่านท้าวจตุกร ให้นำอาหารมาให้ วางใจได้ในนั้นไม่มียาพิษ" ชาวอาชูร่าห์ร่างยักษ์หยิบเทียนไขอีกเล่มมาจุด แล้วตั้งไว้ข้างข้างถาดที่พึ่งนำมาส่ง ก่อนจะเดินหายไปในความมืด ไม่รู้ไปไหน ก็มันมืดอ่ะT^T
แอลใช้แรงอยู่หลายเฮือกกว่าจะลุกขึ้นมาตั้งสติได้ เขาพยายามปรับโฟกัสของสายตาให้เข้ากับแสงอ่อนอ่อนของเทียนไข เมื่อเขาเห็นข้าว แอลไม่รอช้าที่จะกินในทันที แม้เขาจะหยิ่งในศักดิ์ศรี แต่ชีวิตย่ิอมมาก่อน - -*
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" กร็วกหลับตาปี๋กระสับกระส่ายอย่างไร้เหตุผล มือขวากุมหน้าอกไว้แน่น เหงื่อมากมายผุดออกมาจากใบหน้าเป็นลิตรลิตร นี้คงเป็นครั้งที่สองที่อาการเริ่มชักจะรุนแรงกว่าปกติ กร็วกสะดุ้งตื่นขึ้นมา หอบหายใจรุนแรง ก่อนจะหยิบ H
2O ขึ้นมาดื่มแก้กระหาย
"อีกแล้วหรอ แอล แกเป็นอะไร" กร็วกรำพึงรำพันรำหมื่นรำแสน เย้ย - -* ออกมา ทำเอาซาร่าที่นอนอยู่ข้างข้างลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย
"เป็นอะไรหรอกร็วก งุมงุม =_=" ซาร่าขยี้ตาพลางหยิบนาฬิกาตั้งตัวขึ้นมาดู "นี้มันพึ่งจะตี 3 เองนะ นอนต่อเถอะ ห่าาาวววว~"
"ขอโทดที่ทำให้ตื่นนะครับ^_^" กร็วกฝืนยิ้มออกมาเพื่อกปิดซร่าเรื่องอาการผิดปกติที่เกิดขึ้น "ซาร่านอนเถอะนะครับ"
"คร่าาาา" สิ้นเสียงหัวของซาร่าก็ล้มลงไปทับหมอนอีกครั้ง ก่อนจะหลับไปอย่างง่ายดาย
"ซาร่าครับ พรุ่งนี้ผมคงต้องไปแล้วนะ" กร็วกลูบหัวซาร่าเบาเบา ใช่สิ จะลูบแรงได้ไง - -*
เช้าวันรุ่งขึ้น
"ลุงดูลาฮาาาาานนนนน!!!!!!" ซาร่าพรวดพราดออกมาจากห้องนอนทันที เมื่อพบความว่างเปล่าของกร็วกที่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ - -*
"มีอะไร ฤ หนูซาร่า" ลุงดูลาฮานที่กำลังใช้กีวี่ขัดรองเท้าจนเงาวับอยู่ เอ่ยตอบ
"กร็วกหายไปไหนค่ะ" ซาร่าร้อนรนขนาดไปเปิดตู้เสื้อผ้าโดยหวังว่าจะเจอกร็วกแอบอยู่ แม้มันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม - -*
"เมื่อเช้า . . ." ดูลาฮานพูดขึ้น ทำเอาซาร่าที่กำลังเปิดลิ้นชักหยุดชะงักลง แล้วหันมามองดูลาฮานด้วยแววตาร้อนรุ่ม(หากันแม้กระทั่งในลิ้นชักเลย ฤ - -*)
"สหายกร็วก เขาบอกว่า จะออกไปหาแอล" สิ้นเสียง ซาร่าปิดประตูของตู้เสื้อผ้าอย่างรุนแรง
"กร็วก นะ กร็วก จะไปก็ไม่บอกกันเลย" ซาร่าวิ่งเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะเกิดเสียงดังกุกกักกุกกัก จนดุลาฮานก็ชักหวั่นหวั่นจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
ฉับพลันไม่นานประตูไม้ก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของซาร่าในชุดล่าสมบัติ พร้อมหมวกคาวบอยคู่ใจ แม้ผมจะยังไม่ได้มัดเป็นทวินแฮร์ ก็ตาม
"จะไปไหน ฤ หนูซาร่า" ดูลาฮาน หยิบรองเท้าข้างซ้ายขึ้นมาขัดต่อ
"หนูจะตามไปช่วยกร็วกแล้วค่ะ โชคดีนะค่ะ" ซาร่าเปิดประตูอกไปก่อนจะปิดลง โดยปล่อยให้ดูลาฮานนั่งถือรองเท้าเอ๋อไปพักนึง
To Be Continued
__________________________________________________________________________________
ก็ประมาณนี้แหล่ะ T^T
ต้อง think=คิด ไม่ใช่ thing=สิ่ง,สิ่งของ 
