นิยายเรื่องนี้ผมแต่งมาได้พักหนึ่งแล้ว ซึ่งได้โพสให้เพื่อนอ่านในบอร์ดกิลเทพมรณะ ขณะที่คิดว่าถ้ามาโพสให้คนอื่นอ่านด้วยอาจจะดีกว่า
เพราะผมอยากจะได้ข้อคิดเห็นเอาไปปรับเรื่องต่างๆ ไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นนิยายที่ดีอะไรมากแต่ขอเพียงว่า ผู้ที่ชอบอ่านนิยายทุกท่านโปรดให้
คำติชม ข้อเสอนแนะ หรืออื่นๆด้วย จะเป็นการขอบคุณมาก จะลงครั้งละ 1 หน้านะครับ ส่วนลงทุกวันไหม ไม่แน่นอนครับ
ถ้าใครอยากอ่านล่วงหน้าอ่านที่บอร์ดของกิลเทพมรณะ นะครับเริ่มตั้งแต่หน้า 323 (ฝากเม้นด้วยนะ ^^)

ขอลงบทนำก่อนละครับ เป็นเรปแรก

En-Em
...
บทนำ
   ณ ดินแดนพิศวงศ์ ณ มิติหนึ่ง มีเหล่ายมทูตที่มีหน้าที่ ดูแลรักษากฎ ทำลายเหล่าปีศาจ วิญญาณร้ายและพ่อมด ไม่ให้ทำอันตรายแก่มนุษย์
มิตินี้ถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน ไวท์เฮล แบล็กเฮล และ โลกมนุษย์
ไวท์เฮลที่อยู่ของเหล่ายมทูต ผู้มีความสามารถทางเวทย์มนต์  ร่างกาย เหนือกว่ามนุษย์  และเหล่าสัตว์ศักดิ์สิทธ์  ดินแดนนี้มีราชายมทูตเป็นผู้ควบคุม และปกครอง
แบล็กเฮล ที่อยู่ของเหล่าปิศาจ วิญญาณมืด และพ่อมด ถูกขังความเป็นอิสรภาพจากเหล่ายมทูต ณ ที่นี่ มีราชาพ่อมดปกครอง 
นานมาแล้วที่มีสงครามระหว่างไวท์เฮลและแบล็กเฮล โดยผู้นำของแบล็กเฮลคือ ซาตาน ที่ตำนานกล่าวว่า มีพลังเหนือกว่าเหล่ายมทูตและปีศาจต่างๆ สงครามในแต่ละครั้งที่ผ่านมา ซาตานเป็นฝ่ายแพ้แทบทุกครั้ง
ซาตานรุ่นต่างๆ ต้องพ่ายแพ้แก่เหล่ายมทูต  ไม่อาจเอาชนะกองกำลังอันแข็งแกร่งของยมทูตที่มีปริมาณมากได้เพื่อปลดปล่อยเหล่า พ่อมด ปิศาจ และวิญญาณต่างๆ  ให้เป็นอิสระ ไม่ถูกกักขัง ณ แบล็กเฮลอีก
   แต่ถึงแม้สงคามในแต่ละครั้ง ซาตานจะพ่ายแพ้ แต่ก็ได้สร้างความเสียหายไว้มากมายแก่เหล่ายมทูต
โลกมนุษย์และรวมถึงแบล็กเฮลเอง  สงครามในแต่ละครั้งคร่า ชีวิต ยมทูตและมนุษย์ผู้บริสุทธิ์ไปมาก ไม่อาจประเมินได้  ซาตานรุ่นต่อมาจะปรากฏตัว ทุกๆพันปี เพื่อก่อสงครามอันยิ่งใหญ่นี้อีกครั้ง ไม่จบสิ้น
   ในอดีต เมื่อเหล่ายมทูต สามารถเอาชนะซาตานและ เหล่าพ่อมด ปีศาจได้ รวมทั้งปกป้องคุ้มครองหล่ามนุษย์ให้ปลอดภัย ทำให้ยมทูต เป็นที่นับถือของเหล่ามนุษย์ในปัจจุบัน เพียงแต่ความเสียหายจากเหตุการณ์สงครามนั้น  มนุษย์ในปัจจุบันไม่ได้เข้าใจเหมือนยมทูต เนื่องจากอายุขัยที่แตกต่างกัน ของเหล่ามนุษย์และยมทูตทำให้เรื่องราวต่างๆ หายไปตามกาลเวลา ปัจจุบันมนุษย์นับถือยมทูตแค่เพียงผู้ปกป้องคุ้มครอง ไม่ได้ทราบถึง ความรุนแรงของสงครามในแต่ละครั้ง ขณะที่เหล่ายมทูตรุ่นต่างๆ ยังคงจดจำ  ความรุนแรงของสงครามในแต่ละครั้งได้ และหวังเพียงว่า มันจะไม่เกิดขึ้นอีก
สงครามนั้นจะเกิดทุกๆพันปี โดยผู้ก่อสงครามคือ ซาตานที่ รวบรวมกองทัพจากแบล็กเฮล เปิดสงครามกับเหล่ายมทูตเพื่อความเป็นอิสระของเหล่าเพื่อนพ้องปิศาจ และพ่อมด ยมทูตในปัจจุบันได้ทำการขัดขวางทุกวิถีทางไม่ให้มีสงครามเกิดขึ้นอีก โดยการค้นหาและฆ่า ซาตานรุ่นต่างๆ ตั้งแต่เยาว์วัย เพื่อไม่ให้เติบโตกลาย เป็นซาตานได้อีก
ซาตานหลายรุ่นต้องจบชีวิตลงตั้งแต่วัยเด็กหรือแม้แต่วัยทารก โดยที่ไม่รู้เรื่องราวใดๆ เป็นเวลากว่า
ห้าพันปีแล้วที่ไม่มีสงครามเกิดขึ้น และเหล่ายมทูตยังตั้งใจที่จะทำเช่นนั้นต่อไป
    เหตุผลที่เหล่าบรรพบุรุษยมทูตต้องกักขังเหล่าปีศาจไว้ในแบล็กเฮลนั้น ยมทูตในปัจจุบันยังไม่มีใครทราบแน่ชัด แต่จากปัญหาที่เหล่าปีศาจได้ทำร้ายมนุษย์ก็อาจเป็นคำตอบ
   ในขณะนี้ ซาตานรุ่นปัจจุบันได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว สงครามต่อจากนี้จะเกิดขึ้นรึไม่ ?
...
หน้าต่อไป รอเอาลงนะครับ ขณะนี้ได้ 3 บทแล้ว (บทนึงประมาณ 4-5หน้า)
ขอบคุณทุกข้อคิดเห็นนะครับ (กรุณาด้วยคร้าบ)

ช่วย ขุด จึกๆ 

En-Em
Chapter 1.1
...
บทที่ 1
ณ แบล็กเฮล สาวกแห่งแบล็กเฮลได้เข้าพบราชาพ่อมด ด้วยข่าวดี สำหรับพวกเขา
   “ว่ายังไง สหายข้า”เสียงคำพูดที่แสนเย็นชาดังขึ้น สาวกแห่งแบล็กเฮลก็ตอบทันที
“ในเวลานี้ ซาตานรุ่นปัจจุบันได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว และข้ายินดีที่จะแจ้งข่าวดีว่า ซาตานในรุ่นนี้อาจจะไม่
ถูกฆ่าตั้งแต่วัยเยาว์ รวมถึง การที่รุ่นนี้อาจมีซาตานถึงสองคน”สาวกแห่งแบล็กเฮล พูดอย่างภาคภูมิ น้ำเสียงบ่งบอกความมั่นใจ ราชาแห่งแบล็กเฮลยิ้มอย่างยินดี ในที่สุดเวลาที่รอคอยมานาน นับห้าพันปี ก็มาถึงอีกครั้ง ในครั้งนี้จะต้องไม่พลาดอีก
“ดีมาก สหายข้า ให้เหล่าปิศาจและพ่อมดช่วยกันค้นหา หากพบหรือมีข่าวคราวเช่นไร ให้ ส่งข้อความผ่าน มีล เอาล่ะ ขอบใจมาก” 
 “ได้ครับ ราชาเกอร์ลิน” สาวกตอบแล้ว ลุกขึ้นทันที
สงครามต่อจากนี้ ไม่ว่าจะเป็นครั้งที่เท่าไหร่ ก็จำต้องทำสำเร็จให้ได้ เพื่ออิสรภาพของชาวพ่อมด ปิศาจ
ทุกตน แห่งแบล็กเฮลนี้  ราชาได้แต่คาดหวังให้เป็นเช่นนั้น  นานมากแล้ว นับห้าพันปี ที่ไม่มีซาตานรุ่นใด สามารถมีชีวิตรอดจากการล่าของเหล่ายมทูตได้เลย ในเวลานี้ หากหากซาตานมีถึงสองคนจริงๆ อาจจะสามารถทำให้คนใดคนหนึ่งเป็นซาตานได้ สงครามในครั้งนี้ ฝ่ายเราไม่ได้เสียเปรียบหากมีซาตานถึงสองคน...
“พ่อ ต้องการจะก่อสงครามอีกรึคะ” เด็กหญิงข้างๆพูดขึ้น เธออาจดูเหมือนเด็กหญิงวัยประมาณ 10 ปี แต่คงไม่มีใครรู้เท่าใดนักถึงอายุที่แท้จริงของเธอ
“มีล พ่อรู้ว่าลูก ไม่ต้องให้พ่อก่อสงครามอีก แต่ในครั้งนี้ เรามีโอกาสชนะมากกว่าแพ้หากเราได้ซาตานถึงสองคน และเราจะเป็นอิสรภาพ หากทำสำเร็จ” ราชาพูดกับลูกสาวของตนเอง
มีลเงียบไปชั่วครู่ เด็กหญิงไม่ชอบสงคราม สงครามที่มีแต่ทำให้เกิดการสูญเสีย และเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ของเธอต้องจากเธอไป ในสงครามภายในของแบล็กเฮลเมื่อ ห้าสิบปีก่อน แม่ของเธอถูกสังหารเพียงเพราะ เข้าไปเห็นเหตุการณ์ที่ไม่ควรจะเห็น ในตอนนั้นเธอก็อ่อนแอเกินกว่าจะช่วยแม่ไว้ได้...
 แม่ของเธอตายเพราะเข้ารับเวทย์มืดแทนเธอ นับแต่นั้น เด็กหญิงจะนิ่งทันทีเมื่อได้ยินคำว่าสงคราม
ถึงแม้เธอจะเป็นบุตรสาวของราชาเกอร์ลินแห่งแบล็กเฮล แต่บางครั้งเธอก็ไม่ค่อยพอใจกับการตัดสินใจของพ่อซักเท่าไหร่นัก ด้วยสายเลือดที่อ่อนโยนจากแม่มดขาวที่เธอได้รับจากแม่ เธอไม่ชอบสงคราม การสู้รบ
แม้แต่แมลงตัวเล็กๆเธอยังไม่เคยแม้จะแตะ  จิตใจของเด็กหญิงเปลี่ยนไปเมื่อต้องจากแม่ มันกลับเข้มแข็งขึ้น และ
เมื่อถึงเวลาที่เธอได้ขึ้นเป็นราชินีปกครองแบล็กเฮลเมื่อไหร่ เธอตั้งใจจะล้มล้างธรรมเนียนการก่อสงครามกับไวท์เฮล ไม่ต้องการให้มีสงครามอีก เพราะเหตุผล ที่บรรบุรุษของยมทูตจำต้องกักขังเหล่าปิศาจไว้ในแบล็กเฮลนั้น
เธออาจเป็นเพียงคนเดียวที่รู้ถึงเหตุผลข้อนั้น ด้วยความสามารถทางสัมผัสพิเศษ เธอสามารถมองเห็นอดีตได้
อดีตของยุคมืด ที่เหล่าปิศาจได้ทำผิดเอาไว้ จนต้องรับโทษถูกกักขังอยู่ที่นี่ชั่วนิรันดร์ ก็คงไม่สาสม
   ความผิดที่เธอไม่มีวันลืมชั่วชีวิต ภาพที่เธอได้เห็นถึงกับทำให้เธอซึมอยู่นานมาก เธอเล่นสนุกกับความสามารถทางสัมผัสนั้น จนได้รับรู้ถึงเหตุผลในข้อนี้โดยบังเอิญ  เหตุผลที่เธอแทบจะให้อภัยปิศาจยุคก่อนไม่ได้...ด้วยเพราะเธอไม่เคยบอกใครแม้แต่พ่อของเธอเอง เพราะคงไม่มีคนฟังถึงเหตุผลนั้น
   ไม่ว่าจะยังไง หากสงครามเกิดขึ้นอีก เธอคงต้องหวังให้มันจบโดยเร็วที่สุด มีการสูญเสียน้อยที่สุด และหากเป็นไปได้เธอก็ต้องการที่จะทำลาย ผนึกซาตานอันนั้น เพื่อไม่ให้  มีซาตานถือกำเนิดในรุ่นต่อไปอีกต่อไป...
   ความคิดของเด็กหญิง วัย 153 ปี ที่รูปร่าง ความคิด และนิสัย ไม่ต่างจากเด็กเล็กๆ แต่มันก็ส่งผลให้อนาคต มีการเปลี่ยนแปลง...
...
ไม่มีคนอ่านไม่เป็นไร ^^ ลงไปก่อน

En-Em
Chapter  1.2
...
12 ปีต่อมา ณ โลกมนุษย์
“แค่ก...แค่ก...”เด็กชายหอบ ขณะออกวิ่งฝีเท้าเต็มที่ โชคร้าย ที่เขาวิ่งไม่ได้ดูพื้น เท้าจึงสะดุดก้อนหินล้มลงจนได้
   “โอ้ย...”เด็กชายอุทานสุดเสียงเมื่อ หน้ากระแทกกับพื้น อาการแสบๆทำให้รู้ว่า ปากแตกมีเลือดไหลเล็กน้อย ขณะที่กำลังจะพยุงตัวขึ้น
   “ฮ่า ฮ่า ฮ่า มันวิ่งไม่ทันจริงๆด้วย” เด็กชายอีกคนที่วิ่งตามหลังมาพูดขึ้นด้านหลังยังมีเด็กชายรุ่นๆ อีกราว สี่ถึงห้าคนมาด้วย
   “ผมไม่มีเงินหรอกนะ...”เด็กชายที่ล้มลง พูดขึ้น ใช้มือเช็ดรอยเลือดที่ริมฝีปาก ตาจ้องดูกลุ่มเด็กที่ตัวสูงกว่า  อย่างอาการเซ็งๆ  เขาหนีไม่ทันอีกจนได้
   “งั้นก็ไม่ต้องให้เงิน แต่ได้แผลซักทั่วตัวก็แล้วกัน”พูดจบ เด็กชายก็โดนทั้งเตะ ชก ขณะที่เด็กนักเลงเหล่านั้น ได้แต่สะใจ จนในที่สุด คนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มก็ยกเสื้อเขา จนตัวลอยขึ้นจากพื้นเกือบฟุต
   “วันหลัง หัดพกเงินซะบ้าง จะได้ไม่เจ็บตัว รู้ไว้ซะ แถวนี้น่ะ นักเลงทั้งนั้น ไม่ได้มีแค่เรากลุ่มเดียว”คนตรงหน้าเขาพูดขึ้น ด้วยความเบื่อ เขาจึงได้แต่ทำเป็นเงียบ ไม่สนใจแม้ว่า ทั้งตัวตอนนี้จะเต็มไปด้วยแผลก็ตาม
   “อยากทำอะไรก็เชิญ ผมไม่สนใจ”เขาพูดเมื่อ เงียบอยู่นาน แต่คนตรงหน้าก็ยังไม่วางเขาลงพื้นซักที  อาการเซ็งๆ เบื่อๆ บอกเขาว่าให้รีบกลับบ้านจะดีกว่า ที่บ้านกลับไปต้องรีบทำอาหารเย็นให้ตัวเองอีก
   “โอ้...กล้านะ”ทันทีที่พูด เขาก็โดนจับเหวี่ยงกระแทกกับกำแพงสุดแรง จนต้องอุทานเล็กน้อยกับอาการจุกที่หลังจนพูดไม่ออก ตัวเขาครูดกำแพงนั่งลงกับพื้น หายใจหอบ ขณะที่ในใจอยากโต้ตอบแต่รู้ว่าทำไม่ได้ ทำได้แค่เพียงรอให้มันจบๆไป เหมือนกับทุกครั้ง
   “นี่แค่เบาๆ อย่าไปหือกับแก๊งอื่นล่ะ อาจถึงตาย เอาล่ะไปโว้ย...”หัวหน้าแก๊งพูด แล้วสมาชิกก็แยกย้ายไปคนละทาง ส่วนใหญ่อารมณ์ไม่ดี อาจเพราะเนื่องจากคราวนี้รีดเงิน ไม่ได้อย่างทุกครั้ง เพราะเขาปากแข็งว่าไม่มีเงิน ยอมเจ็บตัวเหมือนอย่างทุกครั้ง ดีกว่า ไม่มีข้าวกินทั้งสัปดาห์
   เด็กชายลุกขึ้น หอบเล็กน้อย ตอนนี้ยังคงจุกจนอึดอัด เขาพยายามหายใจลึกๆ ยืนพิงกำแพง
นี่ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เขาก็จำไม่ได้ ที่โดนกลุ่มเด็กนักเลงไล่ตามเพื่อจะรีดเงิน และก็เหมือนกับทุกครั้ง ที่ตอบ
ปฏิเสธ แล้วโดนรุมทำร้าย เพราะเขาโดนวันเว้นวัน จนชินแล้ว ร่างกายก็เต็มไปด้วยแผลอยู่แทบทุกจุด
   เขาชื่อ เอ็น เป็นชื่อสั้นๆที่พ่อบอกว่า พ่อเป็นคนตั้งให้ ส่วนนอกจากนั้น เขาแทบไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับ
ตัวเขาเองมากนัก เพราะเขาแทบได้คุยกับพ่อไม่กี่คำ ในเวลาที่ได้พบหน้ากัน
   ที่เขาโดน กลุ่มเด็กนักเลงรุมทำร้ายเป็นประจำคงไม่ใช่แค่ เพราะที่นี่ เป็นแหล่งที่มีกลุ่มเด็กนักเลงอยู่
มาก แต่คงเพราะร่างกายที่เหมือนกับจะอ่อนแอ ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีดำสนิท กับรูปร่าง เหมือนกับเด็กเล็กๆ
ด้วยส่วนสูง 130 ซม. กับอายุ 12 ปี ปกติในห้องเรียนเขาก็โดนเพื่อนๆ แกล้งเป็นประจำอยู่แล้ว ด้วยรูปร่างที่เด็ก
ที่สุดในห้อง บางคนถึงกับบอกว่า ร่างกายเขาอาจจะเจริญเติบโตช้าผิดปกติ
   แต่คงไม่ค่อยมีเพื่อนในห้องรู้เท่าไหร่นัก ว่าเขาโดนกลุ่มเด็กนักเลงรุมทำร้ายเป็นประจำ จนมีแผลเต็มตัว
เขาแทบไม่มีเพื่อนสนิทเลยซักคน  มีบ้างบางคนที่พอจะเรียกว่าเพื่อนได้เท่านั้น
   เด็กชายสูดหายใจลึกๆ ก่อนเดินกลับบ้านด้วยท่าทางโซเซเล็กน้อย เขาก็เดินกลับคนเดียวแบบนี้
เป็นประจำ นับตั้งแต่ที่ พ่อของเขา ต้องออกไปทำงานนอกบ้าน ไกลๆ อาทิตย์หนึ่งถึงจะกลับมาหาเขาซักครั้ง
โดยมีเวลาแค่เพียงชั่วครู่เท่านั้นที่ได้พบกัน บางครั้งแค่ตั้งเงินที่เขาต้องใช้จ่ายเป็นสัปดาห์เอาไว้เท่านั้น แทบไม่ได้
คุยกันเลย
...
^^

En-Em
Chapter 1.2
...
บ้านของเขาเป็นบ้านเล็กๆติดกับป่าด้านหลังหมู่บ้าน ที่เขาจะเดินไป กลับ โรงเรียนทุกเช้า และหาก
โชคร้าย ในตอนเย็นเขาอาจโดนกลุ่มเด็กนักเลงรุมทำร้าย 
   เอ็น เดินออกจากแนวกำแพงของหมู่ เห็นบ้านเขาตั้งอยู่ไกลๆ ติดกับป่าด้านหน้า อย่างน้อยเขาก็ไม่โดน
กลุ่มเด็กนักเลงกลุ่มไหน ตามรีดเงินอีกล่ะ
   วันนี้เขาจะทำอาหารเย็นอะไรให้กับตัวเองดีนะ เอ็นคิดเล่นๆขณะเปิดประตูบ้าน  ถอดรองเท้าตั้งไว้หน้า
ประตู  เขาทำอาหารเช้าและเย็นให้ตัวเองอยู่เป็นปกติแล้ว คนอื่นอาจไม่คิดว่า เด็กตัวเล็กๆอย่างเขาจะต้อง อยู่บ้าน
คนเดียว ทำอาหารให้ตัวเอง ทำภารกิจในบ้านด้วยตัวเอง  เขาต้องทำเองทั้งหมด  นับตั้งแต่ราว 4 ปีก่อนที่พ่อของ
จำต้องออกไปทำงานนอกบ้าน งานที่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นงานอะไร ถึงกลับมาพบเขาได้เพียงแค่เวลา
สั้นๆเท่านั้น
บ้านของเขาแม้จะดูเล็ก แต่ก็สะดวกสบายพอควร มีห้องนอนแยกจากห้องนั่งเล่น และห้องครัวติดกับ
ห้องน้ำ เอ็นนำกระเป๋าสะพาย ไปตั้งไว้บนโต๊ะในห้องนอน จัดการแยกวิชาที่มีการบ้านออกมาก ก่อนจะถอดชุดที่สกปรกจากการโดนรุมทำร้ายออกใส่ตะกร้า ที่เขามักจะซักทุกๆ สองสามวัน แล้วเข้าอาบน้ำ
   อีกเรื่องหนึ่งที่เขาคิดว่า เขาอาจจะแปลกจากคนทั่วไป เขาไม่รู้หรอกนะว่าจริงรึไม่ เมื่อเด็กชายจ้องมองตัวเองในกระจก เห็นผมสีน้ำตาลที่ยุ่งกระเซิง และร่างกายที่เต็มไปด้วยแผลของตัวเอง
   เอ็นปล่อยความรู้สึกบางอย่าง ก่อนที่ ปีกคู่สีดำบริสุทธิ์ราวปีกนกจะ ปรากฏบนหลังของตัวเอง ปีกที่มีขนาดแค่พ้นปลายแขนของเขา เมื่อเขายืนตรง
   ปีกสีดำนี้เอง ที่เขาเคยคิดจะถามพ่อของเขาถึงหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่กล้าจะถามซักที ว่าเขาผิดปกติจากคนอื่นรึเปล่า ถึงมีปีกเหมือนนก แม้ว่าเขาจะเคยทดลองบินให้ได้เหมือนนก แต่ก็ทำไม่ได้   ทำได้เพียงขยับปีกเล็กๆคู่นี้เท่านั้น
   “น้ำเย็นดีแหะ”เขาพูดเบาๆเมื่อ ตักน้ำรดตัวเอง น้ำเย็นๆทำให้รู้สึกสดชื่นเล็กน้อย   
   หลังจากภารกิจอาบน้ำ เอ็นก็จัดการทำอาการเย็นให้ตัวเอง    ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรมาก เขาทำแค่พอกินอิ่ม ปกติตอนเย็นจะแค่ซุปกับขนมปัง หรือไม่ก็ข้าวต้มง่ายๆ นอกจากนี้ถ้าจะทำก็แล้วแต่อารมณ์ เขาไม่ค่อยสนใจจะนึกทำอาหารอย่างอื่นเท่าไหร่นัก เพราะเขาทำเพียงแค่กินคนเดียว
   ต่อจากการทานอาหารเย็น เขามักจะทำอะไรก็ได้ ที่แก้เบื่อได้ ปกติก็ชอบเดินเล่นในป่าหลังบ้าน ที่มีต้นไม้ต้นสูงๆ ยามอากาศเย็นๆ ทำให้รู้สึกดี บางทีก็แอบไป เก็บผลไม้จากสวนข้างๆ ที่เจ้าของสวนไม่ว่า อะไรมากินเล่น หรือบางทีก็ ออกเดินเสี่ยงๆ ไปตลาดในหมู่บ้าน เพื่อไปซื้อกับข้าวมาเตรียมไว้สำหรับวันต่อไป หากว่ากำลังจะหมด
   แต่วันนี้ อาการขัดๆที่หลัง ทำให้รู้สึกขี้เกียจ เดินออกไปข้างนอก เอ็น เดินออกมาหน้าบ้าน นั่งบนระเบียง ให้สายลม พัดจน ผมสีน้ำตาลนั้น ปลิวสะบัด ในใจหวังให้พ่อกลับมาบ้านบ้าง แม้ว่าจะยังไม่ถึงเวลาที่พ่อเขาจะกลับมาภายในอาทิตย์ สำหรับเขา มีพ่อเพียงคนเดียว ทุกครั้งที่ถามถึงแม่ พ่อเขาจะโมเมไปเรื่องอื่น และเหมือนไม่อยากคุยด้วย จนเขาเผลอคิดว่า เพราะแม่เขาทิ้งพ่อกับเขาไปรึเปล่า พ่อถึงไม่อยากจะพูดเรื่องนี้
เขานั้น อยู่คนเดียวมาตั้ง 4 ปี จะว่าเหงา ก็คงใช่ แต่เพราะอาการเคยชิน เขาก็ยังคงอยู่แบบนี้เป็นปกติ จะว่าไปตอนที่พ่อบอกว่า ต้องออกไปทำงานข้างนอก สัปดาห์หนึ่งถึงจะกลับซักครั้ง เขาก็ปฏิเสธ หัวชนฝา ไม่ให้พ่อไป แต่ในที่สุดก็ต้องยอมรับ ในช่วงแรกๆ ตอน 8 ปี ก็อาจมีร้องไห้บ้าง แต่จนถึงตอนนี้ เขาแทบไม่รู้สึกอะไรกับการอยู่ตัวคนเดียวแล้ว
...
^^

ไม่ค่อยว่างอัพแล้วล่ะครับ
ใครจะอ่าน อ่านที่นี่ครับ
http://www.satapornbooks.com/Myth/mythDetail.aspx?id=875
^^