ท้องฟ้ายามค่ำคืนเริ่มคืบคลานมาตามกาลเวลา ทุกๆคนที่เคยเดินกันให้วุ่นวาย ต่างพากันกลับที่พักอาศัย

ของตน แต่ยังมีชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใส่ชุดคลุมยาวสีขาวขอบสีน้ำเงินเข้ม ใส่หมากปีกคล้ายกับพ่อมด ยืนอยู่ใต้

ต้นไม้ใหญ่กลางสวนอย่างเฉยชา และแล้วแสงหนึ่งก็สว่างขึ้นข้างตัวชายคนนั้น มีเพียงเสียงสายลมพัดผ่านไปเพียง

วูบหนึ่งเท่านั้น และแล้วชายชุดขาวที่เคยยืนอยู่บัดนี้ ได้หายไปราวสายลมพัดพา


   กรี๊งง!!~  พรึบๆ  เสียงออดบอกหมดคาบเรียนดังขึ้น และเสียงเก็บหนังสืออย่างรวดเร็วของเหล่า

นักเรียน

   “นี่ บาสแกจะรีบกลับไปไหน ไปกินข้าวด้วยกันก่อนได้ป่ะ” เด็กหนุ่มใส่แว่นสีดำผมสีทอง ผิวขาวถาม

เพื่อนที่เป็นเด็กหนุ่มร่างไม่สูงนักถ้าเทียบกับเพื่อนในห้อง ผมสีดำสนิดนัยน์ตาสีน้ำตาลแดงและขอบตาที่เหมือน

ของคนที่อดหลับอดนอนมาหลายสัปดาห์

   “ไม่ไหวๆ  ฉันขอไปนอนสักสองสามงีบนะเว้ย และก็อย่าโทรมาปลุกเด็กขาดนะ ไม่งันฉันจะไปขยุ้ม

คอแกให้ดู” เด็กหนุ่มเจ้าของนามว่า  บาร์คัซ   ฟิโรเครอส ขู่เพื่อนไปสองสามทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป

   “เรนแกว่าบาสนี่มันไปอดหลับอดนอนมาจากไหนวะ ปกติเห็นมันนอนแต่หัวค่ำนี่” หนุ่มผมทอง นาม

ว่า ฟรีท ถามเรนอย่างสงสัย

   “เฮ้ย! เพนแกไม่รุ้เรอะ! ฉันควรถามนายมากกว่าว่าไปอยู่ไหนมา ขนาดฉันบ้านอยู่ใกล้ๆภูเขายังรู้เลย

สงสัยบ้านนายอยู่ในเขาแน่เลยวะ” ว่าจบเจ้าตัวเป็นเด็กหนุ่มผมสั้นสีน้ำตาลแดงก็หัวเราะพรืดอย่างอดไม่อยู่

หลังจากพูดจบคนที่มีบ้านอยู่ในเขาก็กระโดนตบหัว คนที่เป็นเพื่อนบ้าน(ใกล้เขากับในเขามันอยู่ใกล้กัน)อย่างแรง

จนคนโดนฝ่ามือระเบิดกระโหลกของอีกฝ่ายถึงกับหน้าโขกโต๊ะ ส่วนเจ้าตัวที่ได้ล้างแค้นสมใจก็หัวเราะกลับแบบ

ไม่กลัวเพื่อนจะตายเอา...


   โอ้ยยย !!   “ขอโทษครับๆ ผมต้องไปและครับ ขอโทษจริงๆนะครับ” หลังจากที่บาร์คัซวิ่งออกมาจาก

โรงเรียนขณะกำลังจะเดินทางกลับบ้าน แต่แล้วดันมาชนหญิงสาวน่าจะอายุมากกว่าเค้าซักปีสองปี แต่ด้วยความ
รีบร้องจึงหลังจากช่วยเก็บของให้เธอเสร็จแล้วก็รีบวิ่งกลับบ้านทันที พอมากึงบ้านก็พบว่า แม่ของเค้าไม่อยู่จะ

กลับดึกเพราะว่ามีประชุม ส่วนพ่อของเขาไปต่างประเทศนานหลายปีแล้ว แต่ก็ส่งจดหมายมาหาเขาบ่อยๆ 

หลังจากขึ้นมาถึงที่ห้องก็พบว่า คอมพิวเตอร์ที่ถูกปิดไปตั้งแต่เช้ากำลังเปิดตัวเอง!?!

   “เฮ้ย! ทำไมจู่ๆคอมพิวเตอร์เปิดเองได้” บาสเจ้าของห้องสีขาวเรียบๆพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย

หลังจากที่ดูรอบๆห้องแล้วว่าไม่มี หนูหรืออะไรก็ตามที่ทำให้คอมฯ เปิดได้ จึงคิดว่า 'ช่างมันเถอะสงสัย คอมฯเรา

มันจำเวลาเรากลับบ้านได้มั้ง เลยเปิดไว้ให้' หลังจากคิดเสร็จก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าพร้อมกับเข้าไปให้ห้องน้ำ ปึง ...

เสียงประตูห้องน้ำที่ปิดลง ทำให้ชายที่สวมชุดคลุมสีขาว ปรากฏตัวขึ้นกลางห้องราวกับว่าเคยยืนอยู่ก่อนแล้ว เขา

เดินไปหยุดด้านหน้าจอคอมฯสีขาวสะอาดที่ดูใหม่ไม่มากนัก เขายกมือที่สวมถุงมือสีขาว ไปวางลงบนหน้าจอ

คอมฯสักพักก็เกิดแสงสีฟ้าอ่อนวิ่งเป็นวงกลมล้อมรอบหน้าจอไว้และแสงนั้นค่อยๆหดลงจนหายไป

   ปึง!! “นั้นใครน่ะ” บาสออกมาจากห้องน้ำพอดีกับที่ชายคนนั้นหายไปพอดีจึงเห็นแค่ แสงที่หน้าจอ

เท่านั้น 'เฮย ~ สงสัยเราอดนอนมากไป ตายฝาดตาลายไปหมด ไปนอนเอาแรงดีกว่าเดียวต้องเที่ยงคืนต้องตื่นมา

ทำงานอีก' หลังจากพึมพำกับตัวเองเป็นรอบที่2ของวันก็ลมตัวลงนอนอย่างไม่สนใจเลยว่า ที่หน้าจอคอมของเขา

นั้นได้มี ตัวอักษรมากมายที่วิ่งมาร้อยเรียงกันเป็นวงกลมนับร้อยๆชั้น การกระทำครั้งนี้ของเขาเป็นสิ่งที่จะเปลี่ยน

แปลงชีวิตเขาไปทั้งชีวิต....หรือไม่เขาอาจหายไปจากโลกนี้เลยก็ได้

            บนเตียงนอนที่ดูหนานุ่ม  มีบางคนที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มสีขาวสะอาดตา กำลังพลิกตัวหนีแสงแดดอย่างโหยหา

ความสุขจากการนอนหลับให้มากที่สุด ในยามบ่ายของวันนี้ในที่สุดเด็กชายก็ลุกขึ้นมาจากเตียงและจัดการเข้า

ห้องน้ำไปทำกิจวัตรของตัวเองจนเสร็จแล้ว จึงเดินลงไปหาของรับประทานซึ่งเป็นอาหารเช้าผสมเที่ยง พอลงไป

ถึงจึงพบว่ามีกระดาษติดอยู่บนตู้เย็นเขียนไว้ว่า  'แม่จะกลับตอนดึกนะ หวังว่าลูกจะหาข้าวกินเองได้นะจ้ะ

   หลังจากที่หาของมาดับการประท้วงของพยาธิในกระเพราะของเขาได้แล้ว ก็กลับขึ้นห้องไปแต่แล้วก็

ต้องตกใจอีกรอบเมื่อ พบว่าคอมพิวเตอร์ของเค้า



ฝากติชมด้วยนะคร๊าบบบบบ ส่วนตอนต่อๆไปจะออกมาเรื่อยๆนะงับ

   มาเร็วๆน๊าาาาา  ตอนต่อไปอะ    (ที่2)  

พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ เเต่งมาให้อ่านด้วย~  บทที่7ในเรื่องของเรา รอไปก่อน เเต่งต่อมะออก

พบว่าคอมพิวเตอร์ของเค้าได้เรืองแสงออกมาอย่างน่าอัศจรรย์ และแล้วเขาก็มายืนอยู่หน้า


คอมฯตอนนั้นเองที่คอมฯเปร่งแสงสีฟ้าสาดส่องไปทั้วทั้งห้อง เขาไม่สามารถทดแสงได้จำต้องยกมือมาปิดตาทั้งๆ

ที่อยากรู้ใจจะขาดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคืออะไร ทว่าพอแสงนั้นหายไปแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนตกจากที่สูงเสียววูบที่

ท้องน้อย และสติที่กำลังหลุดลอย
   



   “อื่ม... ที่นี่มันที่ไหนนะ” หลังจากที่สติหลุดลอยไปแล้วมารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่บนเตียงนอนซะแล้ว  ห้องสี่

เหลื่ยมกว้างไม่มากนั้นที่ข้างเตียงมีแจกันใส่ดอกไม้ดูสวยงามแต่ประหลาดตา ไม่นานหลังจากที่สำรวจไปรอบๆ

ห้องก็มีเด็กสาวอายุน่าจะพอๆกับผม มีผมสีชมพูยาวสลวยนัยน์ตาแววดุจดั่งอความารีน เปิดประตูเข้ามาพร้อมถาด

ใส่แก้วน้ำ และขวดใส่ใบเล็กใส่ของเหลวสีเขียว

   “ป๋าค้ะ!!  เขาฟื้นแล้วคะ เขาฟื้นแล้ว” หลังจากที่เด็กสาวเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ารู้สึกตัวแล้วจึงรีบวาง

ถาดไว้ที่โต๊ะและรีบวิ่งออกไปทันที เหลือแต่คนที่กำลังนั้งหาคำตอบของคำถามที่ตัวเองตั้งขึ้นมาอย่างไม่หวาดไม่ไหว

   ...เราอยู่ที่ไหนนะ...

   ...แล้วทำไมเราถึงหมดสติได้...

   ...แม่ของเราอยู่ที่ไหนนะ...

   ...แล้ว . . .    คำถามที่กำลังผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ดก็หยุดลงอย่างกะทันหัน เมื่อเด็กสาวคนเมื่อกี้มา

พร้อมกับ หญิงสาวมีอายุ ใบหน้าที่มีริ้วลอยตามกาลเวลา ใส่ผ้ากันเปื้อนสีส้มลายดอก

   “พ่อหนุ่มไหนป้าขอดูแผลหน่อยสิ” คุณป้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วอายุก็ไม่น่าจะเกิน20 เดินเข้ามาที่

ถาดใส่แก้วน้ำและหยิบขวดใสภายในมีของเหลวสีชมพูดูน่ารับประทาน

   “เออไม่ทราบว่าผมมาที่นี่ได้ยังไงครับ และผมเป็นแผลอะไรหรอครับ?” คำถามอีกมากที่กำลังจะถูกยิง

ออกไปกลับถูกป้าใจดีพูดตัดก่อนอย่างรวดเร็ว

   “ก็ตอนที่ฉันเดินทางกลับจากเรดคลิฟนะสิ เห็นพ่อหนุ่มนอนสลบอยู่กลางฝูงไลเคน ดีนะที่หลานสาว

ของฉันไปขอความช่วยเหลือทัน ส่วนที่เป็นแผลก็เท่าที่ป้าสำรวจดูก็โดดกัดนิดหน่อยที่แผ่นหลังและก็ต้นขา อ้ะ

จะ”

หลังจากที่ได้ฟังแล้วชายหนุ่มพึมพำๆกับตัวเอง ‘รู้สึกคุ้ยเคยกับชื่อ แปลกๆ ของเมืองที่ไม่เคยได้ยินแล้วตัวอะไรก็

ม่ายรู้ที่กัดเรา เอ๋...เคยได้ยินที่ไหนน้า ช่างมันก่อนเถอะ’

   “ป้าครับไม่ทราบว่าจะรบกวนหรือปล่าวถ้าผมจะขอถามอะไรหลายๆอย่างหน่อย อะครับ” เขาตัดสินใจ

ที่จะถามเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น เพื่อตอบสนองความอยากรู้ของตนเอง

   “ขอโทษนะ ป้าต้องไปดูแลร้านข้างล่างน่ะจ้ะ”

   “ไม่เป็นไรคะป้าไปดูร้านเถอะคะเดียวหนูตอบคำถามเค้าให้เอง เท่าที่ตอบได้นะ” หลานสาวของคุณป้า

พูดกับป้า ส่วนประโยคหลังเหมือนเธอจะพูดกับเขามากกว่า

   “งั้นป้าไปก่อนนะระวังตัวด้วยหละ ถึงจะเจ็บแต่ก็เป็นเขาก็เป็นผู้ชายนะ” ป้าหันมากระซิบข้างๆหู

หลานอย่างเป็นห่วง

   “ไปเป็นไรหรอกคะป้าหนูดูแลตัวเองได้คะ” เด็กสาวตอบก่อนจะเดินไปมุมห้องและหญิบเก้าอี้ตัวเล็กๆ

มานั้ง ข้างๆเตียงของเขา

   “แล้วนายชื่ออะไรหละ ฉันชื่อ....

ของคุณสำหรับการติดตามนะครับ ช่วยเสนอชื่อตัวละครและจุดบกพร่องด้วยนะงับ ขอบคุณครับ

บอกให้เเก้ มะเเก้ - - มะเปงไร เรื่องสนุกเเล้ว

“แล้วนายชื่ออะไรหละ ฉันชื่อ   ฉันชื่อ มิราน่า เชอเบล จ้ะ แต่เรียกฉันว่า พิงค์ ก็ได้นะ” เด็กสาวแนะนำ

ตัวเองขณะที่กำลังหยิบยาสีชมพูสดใสกับยาสีเขียวข้นมาผสมกันในแก้วน้ำที่เตรียมมาไว้ให้เขาดื่ม
   
   “ชะ..ฉันชื่อ บาร์คัซ ฟิโรเครอส เรียกฉันว่า บาส ก็ได้นะ       เอ่อ...คือ ว่าที่นี่มันที่ไหนหรอ” บาสถาม

พิงค์อย่างตะกุกตะกัก ‘เอ๋... อย่าบอกนะว่าเราต้องกินน้ำสีม่วงๆแบบนี้นี่นะ ยี้คิดแล้วหยดหยอง’
   
   “อ๋อ ที่นี่หรอ ที่นี่คือเมืองเซาร์เทิร์นไชร์ จ้ะ  เมืองแห่งการอนุรักษ์ เธอมาจากเมืองอะไรหรอ” หลังจาก



ที่ใช้แท่งแก้วคนยาในแก้วจนของเหลวในแก้วเปลียนเป็นสีใสแล้ว พิงค์ก็ยืนแก้วให้ ‘ฮะ!! น้ำสีม่วงๆกลายเป็นสี

ใสซะงันเลยง่า ที่นี่มันคือที่ไหนเนีย แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเรา โอ้ยย นี่เราแค่ฝันไปใช้ไหมนะ’    

   “ บาส      บาสนี่บาสเป็นอะไรหรือปล่าว” นัยน์ตาสีฟ้าส่อแววความเป็นห่วงเมื่อเห็นคนตรงหน้า

เหมือนกำลังเคร่งเครียดอะไรบางอย่าง

   “เอะ อ๋อๆ โทดทีนะๆ พอดีกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่หนะ เออคือว่าที่นี่มันอยู่ที่ไหนหรอ” บาสรับแก้วน้ำ

มาไว้ในมืออย่างว่าง่ายและจึงสัมผัสได้ว่าน้ำในแก้วนี้มันเบามากๆ 

   “เออคือว่าจะว่างยังไงดี แต่ว่าไอ ไลแคน นี่มันคือตัวอะไรหรอ” ชายหนุ่มมองน้ำในแก้วแล้วเอ่ยกับ

พิงค์ แล้วทำหน้าราวๆกับว่าต้องกินมันจิงๆหยอ’ พิงค์ถึงกับทำหน้างงๆ ‘มันไปอยู่ไหนของมันมาเนีย~ กะอีแค่

สัตว์อสูรป่าชั้นต้น ยังไม่รู้จัก เอ๋! หรือว่าตานี่มันความจำเสื่อม’

   “คือว่านายกินยาก่อนนะเดียวฉันจะบอกให้และกาน” พิงค์เอ่ยขึ้นอย่ารู้ทัน

   “เอาเถอะนะ มันไม่ขมนักหรอกนะ ถ้าขมนักเดียวเอาน้ำปล่าวมาให้ดืมตามก็ได้” หลังจากเห็นสีหน้าทำ

ใจลำบากของคนไข้ก็เริ่มต้องใช้ลูกล้อแทนลูกชนซะแล้ว

   “ก็ได้นะ   ถ้าดื่มแล้วเธอบอกฉันด้วยนะว่ามันคืออะไร” หลังจากที่พูดจบก็กลั่นใจ แล้วดื่มเข้าไปรวด

เดียวจนหมด แต่....แล้วความรู้สึกที่เกิดขึ้นกลับผิดความคาดหมายเนื่องจากมันไม่ขมเลยซักนิดเดียว
   
   อ้ากก  เสียงร้องอย่าทรมานน้ำตาคลอ ทั่วทั้งตัวเกรงอย่างแรง   ...... ‘ทำมายมันเปรี้ยวอย่างนี้นะ อ๊ากก

ปรี้ยวๆๆๆๆ โอ้ยน้ำตาไหล’  ...

   

   
   หลังจากที่ มิราเน่ เชอเบล ได้รู้ความจิงของผมแล้ว ซึ่งป้าของเธอก็ให้ผมได้อยู่อาศัยในบ้านของเธอด้วย
 
 เธอบอกว่าจะลองหาทางช่วยให้ผมกลับบ้านให้ได้ ซึ่งมันทำให้ผมดีใจมากก็จริงแต่ ผมยังติดใจอยู่เรื่องหนึ่งที่ว่า

.....เรื่องที่เกิดขึ้นนี้จริงๆแล้ว มันคือความจริงหรือความฝันกันแน่.....