หมู่บ้าน "ฟรอนเทียร์ วิลเลจ" เป้นหมู่บ้านที่เป็นพื้นที่ชายแดนระหว่างตะวันตกและตะวันออก และแนวชายแดนนี้เอง มีกำแพงขนาดใหญ่กั้นระหว่างฝั่งตะวันตกและฝั่งตะวันออก ฝั่งตะวันตกจะเป็นเขตแดนของเหล่ามนุษย์ แต่ฝั่งตะวันออกเป็นตำนานที่เล่าขานของเผ่าอสุร่า ตามตำนานบอกว่าเป้นเผ่ายักษ์ที่คล้ายมนุษย์ แตกต่างตรงที่เผ่าอสุร่าจะมีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์ 1-2เท่า และมีเขาสีดำบนหัว แต่ก็ไม่เคยมีมนุษย์คนไหนเห้นเผ่าอสุราสักคน เพราะมีคนไม่น้อยที่แอบลักลอบข้ามกำแพงไป แต่ก็ไม่เคยมีใครกลับออกมาได้สักคน เพราะในป่าหลังกำแพงเป้นป่ารกทึบและวกวนเป้นป่าวงกต จึงไม่มีใครกล้ารุกล้ำเข้าไปอีกเลย เสมือนเป้นแดนต้องห้ามของเหล่ามนุษย์ แต่ใครจะรู้บ้างว่ายังมีมนุษย์คนหนึ่งที่รอดชีวิต เพียงแต่มนุษย์คนนั้นไม่อยากกลับมาเอง เพราะพรมลิขิตที่ชายหนุ่มได้เจอกับสาวเผ่าอสุราที่เป้นสาวเผ่าอสุราที่ถูกเผ่าอสุราขับออกมาจากเผ่า เพียงแค่สาวอสุราคนนั้นเกิดมาในตะกุลลที่พ่อแม่ของเธอทรยสต่อเผ่าและพ่อแม่ของเธอก็ถูงชาวเผ่าลงทันต์จนตาย เธอเลยต้องหนีเอาตัวรอดและอาศัยอยู่ในป่าลึกคนเดียวเป้นเวลานาน จนเธอได้พบกับชายหนุ่มที่เกือยตายเพราะหลงในป่านั้น และทั้ง 2 ก็อยู่ด้วยกันจนเกิดความรักต่อกัน จนเกิดพยานรักขึ้นมาหนึ่งคน เป้นลูกสาวที่น่ารักตาโตผมดำแต่เป้นลูกครึ่งมนุษย์และอสุราเพียงแต่ว่าลูกของเค้าเหล่านั้นเกิดในวันพระอาทิตย์ดับ(สุริยะคลาส) ซึ่งในแต่ละเผ่าพันธ์จะมีคำยากรณ์ว่า "เด็กที่เกิดในวันพระอาทิตย์ดับ คือเด็กที่ถูกสาป ที่จะนำพาหายนะมาสู่เผ่าพันธ์" แม้ว่าชายหนุ่มและหญิงอสุราจะเคยได้ยินคำพูดนี้มาจากทั้ง2เผ่า แต่ทั้ง 2 ก็ไม่ได้สนใจว่าลูกจะเกิดมาวันใด เพียงแค่ทั้ง 2ให้ความรักลูกก็พอแล้ว อยู่กันแบบ 3คนพ่อแม่ลูกในป่าลึกที่ไม่มีใครหาพบ และทั้ง 2 ตั้งชื่อลูกว่า "นาฟตี้"
     ใน 10 ปีนี้ ทั้ง 2เลี้ยงดูลูกอย่างดี นาฟตี้เป้นเด็กที่เลี้ยงง่าย น่ารัก หน้าตา ทรงผม และผิวขาว ได้มากจากผู้เป้นพ่อผู้ที่เป้นเผ่ามนุษย์ ส่วนดวงตาสีดำกลมโตที่คมเข้มและพละกำลังที่มากมายได้มากจากผู้เป้นแม่ที่เป้นเผ่าอสุรา "แม่ๆๆ เดี๋ยวหนูไปตกป่าที่ลำธารข้างๆน้ำตกนะ แล้วจะตกมาให้ได้เยอะๆเลย " นาฟตี้ตะโกนบอกแม่เสร็จแล้วก็รีบวิ่งไปด้วยอาการดีใจเลยโดยที่ผู้เป้นแม่ยังไม่ได้อนุญาตเลย "ดูสิตะโกนบอกเสร็จก็รีบวิ่งเลย กลัวว่าฉันไม่ให้ไปละสิท่าพอบอกเสร็จก็เผ่นไปนู่นะ กะล่อนจริงๆลูกคนนี้สงสัยนิสัยนี้ก็ได้มาจากพ่อแน่ๆ" ผู้เป้นแม่บ่นไปหัวเราะไปกับความกะล่อนของลูก "อ้าวๆๆ อย่าพูดแบบนี้สิ นี่ละนิสัยมนุษย์ละ กะล่อน เจ้าเล่ห์ไว้ก่อน จะได้เอาตัวรอดได้ในทุกๆสถานะการณ์" ผู้เป้นพ่อก็พูดไปหัวเราะไปส่วนมือก็โอบกอดเอวภรรยาเหมือนกัน "นี่นะ ไม่ต้องมากอดเลยนะ พอลูกไม่อยู่หน่อยก็ออกลายมนุษย์เลยนะพ่อนี่" ผู้เป้นภรรยาพูดพร้อมทำท่าสะบัดตัวเบาๆในอ้อมกอดของสามี "แหมก็ลูกไปหาปลาแล้วนี่ ก็ขอกอด ขอหอมหน่อยสิที่รัก" ผู้เป้นสามีพูดเสร็จก็หอมแก้มภรรยา 1ที "ฮันแน่ว่าแล้วเชียว แค่หนูแกล้งวิ่งไปและแอบย่องกลับมาแอบดูนิดหน่อย พ่อแอบหอมแก้มแม่จริงๆด้วย ฮ่าๆๆๆ หอมหนักๆเลยนะพ่อ เปิดโอกาศแล้ว" นาฟตีที่แกล้งวิ่งไปและแอบย้องมาดูพ่อแม่ พูดด้วยน้ำเสียงดีใจและหัวเราะ ผู้เป็นพ่อและแม่ตะใจกับเสียงของนาฟตีและหน้าแดงกันทั้ง 2คน"กะล่อนนักไอ้ลูกคนนี้ ได้เลยลูก เดี๋ยวพ่อจัดให้ตามที่ขอ" ผู้เป้นพ่อตะโกนบอกนาฟตี้และจัดการหอมแก้มแม่โชว์ให้กับนาฟตี้ดู "คุณก็ไปบ้ายุกับลูกได้" ผู้เป้นแม่พูดอายๆและเอามือทุบเบาๆไปทีอกสามีจนสามีเซไปติดฝาบ้าน "นี่เธอเบาๆหน่อยสิ เธอลืมไปแล้วหรือเธอเป้นเผ่าอสุรานะ แรงยังกะช้าง" สามีพูดพร้อมทำท่านวดเบาๆที่อกตัวเอง "สม คิกๆๆ" ผู้เป้นภรรยาทำท่าแลบลิ้นและหัวเราะเล็กๆใส่สามีเป้ฯเชิงล้อเลียน "ได้ๆๆเล่นแบบนี้เหรอ " สามีก็รีบวิ่งเอานิ้วไปจี้เอวภรรยาเพื่อแกล้งให้ภรรยาหัวเราะเพราะตัวภรรยาเองก็บ้าจี้อยู่แล้ว พอตกเย็น นาฟตี้ก็กลับมาพร้อมปลาหลายตัว ผู้เป้นแม่ลงโทษนาฟตี้ที่กะล่อนเมื่อบ่ายด้วยการจี้เอวนาฟตี้ "พ่อๆๆช่วยด้วย แม่เค้านึกครึ้มอะไรมาแกล้งหนูแบบนี้อะ พ่อทำอะไรแม่อะตอนที่หนูไม่อยู่" นาฟตี้พูดไปหัวเราะไปเพราะบ้าจี้เหมือนกับผู้เป็นแม่ "ก็ทำแบบนี้ไง" ผู้เป้ฯพ่อ ก็รีบไปจี้เอวผู้เป็นภรรยาและนาฟตี้ และผู้เป้นภรรยาและนาฟตี้ก็เลยรวมหัวกันมาเกาฝ่าเท้าสามีและพ่อเพราะฝ่ายสามีก้บ้าจี้แต่บ้าจี้ที่ฝ่าเท้า เย็นนั้นทั้ง 3 สนุกสนานและได้แต่หัวเราะทำให้ป่าที่เงียบเหงามีแต่เสียงหัวเราะ

เรื่องแรกในตอนนั้นก่อนจะโพสpmไปขอคุณnize ก่อนแล้ว เค้าบอกว่า ถ้าแต่งให้อ่านเฉยๆโดยที่ไม่ได้เป้นการค้าก็อนุญาต
แต่เรื่อง2ไม่ได้ขอ เพราะเราแต่งให้อ่านเฉยๆ เลยถือเอาpmแรกเลยละกัน

มันส์ดี

     รุ่งเช้าของวันใหม่ 3พ่อแม่ลูกก็ตื่นแต่เช้าออกมาทำงานบ้าน หาอาหาร และทำสวนตามปกติ พอตกตอนสายๆ ลูกสาวตัวดีวิ่งออกมาจากที่ป่าหลังจากไปวิ่งเล่นกับพวกกวาง กระรอกในป่าเหมือนทุกๆวัน "พ่อๆ มาเล่นต่อสู้กัน" นาฟตี้ตะโกนบอกพ่อที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน "ลูกจะฆ่าพ่อหรือ ลูกเป้นลูกครึ่งอสุรามีพลังเหมือนแม่ แล้วพ่อสู้กับลูกจะเหลือหรือ เห้นใจพ่อแก่ๆคนนี้เถอะ พอยังอยากกอดแม่ด้วยมือ2ข้างนี้อยู่นะไม่อยากแขนหักเพราะเล่นต่อสู้กับลูก" ผู้เป้นพ่อพูดด้วยสีหน้าแหยๆและทำท่าทางกอดลมเพื่อบอกให้รู้ว่าจะกอดภรรยา "งั้นเดี๋ยวแม่เล่นต่อสู้กับลูกก็ได้ เอาไว้ให้ลูกเอาไว้ใช้ป้องกันตัว เพราะผู้ชายหนึ่งเดียวของบ้านเรา อ่อนแอกว่าเรา 2คนแม่ลูกซะอีก " ผู้เป้นแม่เผ่าอสุราพูดปนขำและหัวเราะรวมทั้งนาฟตี้ด้วยที่หัวเราะออกมา "เอาเถอะๆ เรื่องกำลังพ่อยอมรับว่าแพ้แม่กับลูก แต่ลีลาอย่างอื่นพ่อเก่งนะ ไม่เชื่อถามแม่สิ" ผู้เป้นพ่อพูดและหัวเราะออกมาดังๆเหมือนจะแซวภรรยา ฝ่ายภรรยาก็อายหน้าแดงเลยรีบจูงมือลูกให้ไปซ้อมต่อสู้ที่ข้างๆลำธารหน้าบ้าน 1 ช.ม ผ่านไป 2แม่ลูกก็ซ้อมต่อสู้เสร็จ ก็นั่งพักและคุยกันตรงที่ริมลำธาร "นาฟตี้ ลูกเป็นลูกครึ่งอสุรามีดวงตาที่ดุและแข็งกร้าวยิ่งกว่าแม่และมีพลังเหมือนแม่ แต่สมองของเจ้าเหมือนพ่อนะเพราะฉลาดแถมฉลาดแกมโกงซะอีก" ผู้เป้นแม่พูดและย้มให้กับลูกสาวและเอามือลูบไปที่หัวของลูกสาวเบาๆอย่างทนุทนอม "หนูก็รักพ่อกับแม่ที่เป้นแบบนี้ละ มีความสุขที่สุดแล้วละ หนูไม่ต้องการอะไรแล้วละ ขอให้ได้อยู่กัน 3คนพ่อแม่ลูกแบบนี้ก็พอใจแล้ว" นาฟตี้พูดและเข้าไปกอดกับผู้เป้นแม่ ทั้ง 2คนแม่ลูก นั่งกอดกันอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่ ผู้เป้นแม่รู้สึกแปลกๆกับป่านี้ทันที ว่าทำไมตอนนี้ไม่มีเสียงนก หรือไม่มีสั ตว์ จำพวกกวางหรือกระรอกเลย ทั้งๆที่ทุกงวันพวกสั ตว์เหล่านี้จะมีอยู่เยอะล้อมหน้าล้อมหลังนาฟตี้เพราะสั ตว์ในป่าเหล่านี้คือเพื่อนเล่นของนาฟตี้ และหลังจากสิ้นความคิดผู้เป้นแม่ก็รู้สึกมั่นใจแล้วว่ามีบางสิ่งกำลังมา เพราะเริ่มรู้สึกได้ถึงกลิ่นไอจากการฆ่าและจิตสังหาร "นาฟตี้ ลูกรีบวิ่งไปหาพ่อเลยนะ บอกพ่อให้เตรียมตัวด้วยมีแขกไม่ได้รับเชิญมา" ผู้เป้นแม่พูดบอกกับนาฟตี้ด้วยอาการสั่นเทาและเสียงที่ดูหวาดกลัว "มีอะไรหรือแม่ อะไรจะมา หนูไม่รู้เรื่องเลย" นาฟตี้ยังงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของแม่ แต่ไม่ทันที่ผู้เป้นแม่จะตอบอะไร อยู่ๆก็มีชายร่างใหญ่พุ่งจู่โจมเข้ามาโดยกำมัดต่อยโดยมีเป้าหมายที่แม่ของเค้า ผู้เป้นแม่รับหมัดแรกได้ แต่ก็โดนหมัดที่สองของชายอีกคนต่อยเข้าที่ท้องจนกระเด้นไปข้างหลัง นาฟตี้พอเห้นแม่โดนทำร้ายเลยรีบวิ่งไปหาแม่ และแม่ก็บอกให้รีบไปบอกพ่อ นาฟตี้ต้องทำใจทำตามคำสั่งแม่ รีบวิ่งกลับไปที่บ้านอย่างไวที่สุด โดยพยายามเหลียวหันมามองแม่ตลอด
      เพียงไม่นาน นาฟตี้ก็วิ่งมาถึงบ้านและรีบตะโกนเรียกพ่อ "พ่อๆๆ รีบมาช่วยแม่เร็ว แม่โดนใครไม่รู้ทำร้ายอยู่" นาฟตี้ตะโกนเรียกด้วยอาการร้อนลนพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลจากดวงตาทั้ง2ข้าง ฝ่ายพ่อก็รีบถือไม้เท้าและรีบวิ่งลงมาหานาฟตี้ "แม่อยู่ตรงไหน รีบพาพ่อไปหาแม่เร็ว" ผู้เป้นพ่อพูดด้วยอาการร้อนลนเช่นเดียวกัน แต่พอสิ้นคำที่พ่อถาม ร่างของแม่ก็กระเด็นมาตกใกล้ๆ กับสามีและลูกพร้อมด้วยร่างกายของแม่ที่บอบช้ำและมีเลือดไหลที่ขอบตาและปากเนื่องจากถูกชกกระเด็นมา พร้อมด้วยกลุ่มกลุ่มชายร่างสูงใหญ่จำนวน 5คน ได้เดินตามมา "พวกนั้นคือคนของเผ่าอสุราเป็นพวกเดี๋ยวกับฉันเอง"  ภรรยาบอกกับสามีให้ได้รู้พร้อมกับสามีที่กำลังพยุงภรรยานั่งโดยที่สามีโอบกอดไว้แน่น "แก พวกแกมันไอ้คนชั่ว ทำไมต้องมาทำร้ายแม่ฉันด้วย" นาฟตี้ตะโกนใส่พร้อมด้วยสายตาที่จะเอาเรื่อง "อย่าลูก อย่าเข้าไปหาเรื่องกับพวกนั้น" ผู้เป้นแม่รีบคว้ามือลูกสาวไว้ได้ทัน "พวกเจ้ามาทำไมถึงมาไกลถึงที่นี่ ที่นี่ไกลจากเผ่าอสุรามากนัก และ10ปีมานี้ข้าสามีและลูก ก็ไม่เคยทำอะไรและไม่เคยเข้าใกล้เผ่าอสุราเลย" ผู้เป้นแม่ถามด้วยน้ำเสียงสงสัย "ไม่มีอะไรมาก พวกข้าเป้นหน่วยล่าค่าหัวของเผ่า และเจ้าก็ยังมีรางวัลนำจับอยู่เหมือนกับครอบครัวเจ้าที่ทรยสต่อเผ่าเราเมื่อ 10ปีก่อน ตอนแรกพวกข้าก็ไม่รู้หรอกว่าแถวนี้จะมีคนอยู่ เพียงแต่ข้าได้กลิ่นมนุษย์และเห็กลูกของเจ้าในป่า พวกข้าเลยตามดูและรอพรรคพวกที่เหลือมา 5วันแล้ว จนวันนี้พวกข้าคิดว่าคงได้เวลาล่าเหยื่อแล้วเท่านั้นเอง" หนึ่งในอสุรานักล่า บอกด้วยเสียงอันดังและเกรี้ยวกราดและสเหยะยิ้มด้วยอาการอยากจะฆ่าเต็มที่ "จะพูดมากทำไมให้เสียเวลา จัดการเลย" 1ใน5อสุรานักล่าคนนั้นพูดแลรีบวิ่งเข้าไปที่จะจัดการ 3แม่ลูกที่นั่งกอดกันอยู่ "ข้ามศพข้าไปก่อนเถอะ พลังอัสนีบาต" ผู้เป้นสามียืนขึ้นตะโกนและร่ายเวทย์สายฟ้าใส่นักล่าอสุราตัวที่วิ่งมาหา ทำให้อสุราตัวนั้นโดนพลังสายฟ้าเข้าไปเต็มๆ ถึงกับกระเด็นไปพอสมควรและตัวชานิดหน่อย "ไอ้มนุษย์นี่เป้นนักเวทย์นี่น่า แบบนี้ก็ยิ่งจับยาก ยิ่งสนุกละสิพวกเรา" ตัวหัวหน้าอสุรานักล่าพูดและหัวเราะสะใจที่จะสนุกกับการล่าครั้งนี้ พอพูดเสร็จอสุรานักล่าทั้ง 5คน ก็พุ่งใส่ 3พ่อแม่ลูก ผู้เป้นพ่อเลยรีบบอกให้ลูกวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่ข้างๆบ้านและการต่อสู้ที่แท้จริงก็เริ่มต้น อสรานักล่า 2ตัวปรี่เข้าไปสู้กับแม่ของนาฟตี้ และที่เหลืออีก 3ตัวก็กำลังสู้แลหลบหลีกเวทย์มนต์ของพ่อของนาฟตี้ ส่วนนาฟตี้ก็ทำได้แค่จ้องมองดูการต่อสู้ครั้งนี้ด้วยน้ำตาและเนื้อตัวที่กำลังสั่นกลัว กลัวว่าพ่อแม่ของเค้าจะแพ้ การต่อสู้ที่เดิมพันทั้งชีวิตของ 3พ่อแม่ลูกดำเนินไปเป้นเวลา 10นาที ฝ่ายพ่อของนาฟตี้ สะกดการเคลื่อนไหวของนักล่าอสุร่าไปได้แล้ว 2ตัวโดยใช้คาถา พฤกษาพันธนาการและระดมเวทย์โจมตีด้วยลูกไฟเวทย์ใส่เข้าไปอีก ส่วนแม่ของนาฟตี้ตอนนี้ก็ต่อยอสุรานักล่าจนกระเด็กตกน้ำไปแล้ว 1คน และกำลังสู้ตัวต่อตัวอีก1ตัว สถานะการณ์ต่างๆเริ่มดีกับพวกเค้าแล้ว "ไอ้มนุษย์และยัยสาวอสุราพวกนี้มันเก่งแฮะ สงสัยต้องเอาชนะด้วยเลย์และกลโกงซะแล้ว"หัวหน้านักล่าคิดในใจและรีบพุ่งตรงไปที่นาฟตีที่แอบดูอยู่ที่ต้นไม้ข้างๆบ้าน "นาฟตี้ระวัง" ผู้พ่อตะโกนแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะกำลังร่ายเวทย์โจมตีอยู่กับอสุร่า2ตัว นาฟตี้ตกใจกลัวจนก้าวขาไม่ออกได้แต่หลับตา และได้ยินเสียงดังกรีอบ คือเสียงกระดูกหักและพอนาฟตี้ลืมตาขึ้นมาภาพที่เห้นคือ อสุราสาวผู้เป้นแม่ยืนเอาหลังรับหมัดของหัวหน้าอสุรา และเลือดสดๆของผู้เป้นแม่ที่ช้ำในทะลักออกมาจากปากเปรอะไปที่หัวและตัวของนาฟตี้ และผู้เป้นแม่ก็รวลรวมกำลังครั้งสุดท้ายเกร็งแขนและพลิกตัวกลับไปชกเข้าที่หน้าของหัวหน้าอสุรานักล่าจนกระเด็นไปไกลหลายสิบเมตร พอต่อยเสร็จแม่ของนาฟตี้ก็ลงไปนอนจมกองเลือดของตัวเอง นาฟตี้รีบเข้าไปกอดแม่ที่นอนจมกองเลือด พร้อมๆกับพ่อของนาฟตี้ก็วิ่งเข้ามาหาภรรยาของตนเองด้วยท่าทางที่อ่อนแรงมากเพราะใช้เวทย์เกินพลังของตนเองแล้วผู้เป้นแม่รู้ว่าตัวเองคงไม่รอดเลยหยิบสร้อยคอมาใส่ให้นาฟตี้ "สร้อยรูปปีกนางฟ้าอันนี้เป้นของขวัญที่พ่อของลูกให้แม่ไว้ตอนที่เราสองคนรักกัน ตอนนี้พ่อและแม่คงไม่สามารถอยู่กับลูกได้แล้ว แต่พ่อและแม่จะยังอยู่กับลูกและมองดูลูกจากบนฟ้าทุกๆวัน ถ้าลูกเหงาก็จงมองดูสร้อยนี้แล้วกัน" แม่ของนาฟตี้พูดเสร็จก็กระอักเลือดออกมาอีก  "นาฟตี้ลูกต้องหนีแล้วละนะ แล้วพ่อกับแม่จะสกัดไว้ให้ ลูกจงวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะวิ่งได้วิ่งไปทางทิศตะวันตกวิ่งจนกว่าลูกจะเจอกับกำแพงขนาดใหญ่แล้วลูกจะรอดจากเหตการ์ครั้งนี้" พ่อของนาฟตี้พูดและบรรจงหอมหน้าผากนาฟตี้เป้นครั้งสุดท้ายและผลักให้นาฟตี้วิ่งไป นาฟตี้วิ่งและหยุดหันกลับมามองพ่อและแม่แต่ก็ได้ยินเสียงพ่อตะโกนว่า "วิ่งไป" นาฟตี้ได้ยินดังนั้นก็ตัดใจวิ่งสุดแรงเกิดวิ่งทั้งน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม แต่นาฟตี้ก็หันกลับมามองอีกทีเป้นภาพที่พ่อของตนใช้เวทย์พฤกษาพันธนาการมัดพวกอสุรานักล่าไว้และรวบรวมพลังชีวิตสุดท้ายใช้เวทย์สายลมแห่งเหมันต์แช่แข็งเหล่าอสุรานักล่า 5คนไว้ก่อนเพื่อถ่วงเวลาให้นาฟตี้หนีไปให้ได้ไกลที่สุด และใช้พลังอัคคีทำลายล้างเผาตัวเค้าเองและภรรยาสุดที่รักไปด้วยกัน เพราะยังไงพวกอสุราตายยากเวทย์ระดับนี้คงล้มพวกนั้นไม่ได้ง่ายๆ กระนั้นเลยยอมตายพร้อมกับภรรยาอันเป้ฯที่รักพร้อมกันไปเลยดีที่สุด เมื่อนาฟตี้เห้นภาพสุดท้ายของพ่อและแม่ก็ยิ่งวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะหนีไปให้ไกลเพราะไม่อยากให้พ่อและแม่ของเค้าเสียสละตัวโดยไม่เสียเปล่า นาฟตี้วิ่งและร้องไห้ไปด้วยจนน้ำตาไหลออกเป้นสายเลือด2วันต่อมา นาฟตี้ก็ล้มลงและสลบไปเพราะหมดแรงและเป้นไข้เพราะบาดแผลต่างๆที่โดนกิ่งไม้ข่วนและบาดมาตลอดทาง ก่อนที่นาฟตี้จะสลบนั่นก็เห้นลางๆว่าข้างหน้าเป้นกำแพงหินขนาดใหญ่ตามที่พ่อของเธอบอกไว้ก่อนตายและนาฟตี้ก็สลบไปเลย เวลาผ่านไปครึ่งวันก็มีกลุ่มคนเห้นและช่วยนาฟตี้ไว้และพาออกไป แม้แต่ตอนนี้ยามที่นาฟตี้หลับเพราะเหนื่อยอย่างมากและพิษไข้ในตอนนี้นาฟตี้ก้ยังคงร้องไห้ตลอดเวลาแม้ยามหลับ...........

หง่า พอเข้าchapter2 ก็มีฉากสะเทือนใจเรย

เป็นกำลังใจให้ครับ

รออ่านอยู่นะ สู้ๆ~

เขียนตอนที่2 ได้ ซึ่งดีครับ อ่านแล้ว น้ำตาคลอ

มีแกอารมณ์ ที่เข้าถึงจริงๆ

บอกก่อนเลยว่า นิยายที่แต่งๆมาส่วนมากจะมีแค่พร็อตเรื่องแค่นิดหน่อยว่าเริ่มต้นน่าจะเป้นแบบไหนกลางๆเรื่องและตอนจบน่าจะเป็นแบบไหนแค่นั้นเอง ที่เหลือในแต่ละตอนส่วนกมากจะแล้วแต่อารมในตอนนั้นๆและส่วนมากก็คิดและแต่งสดในตอนนั้นนั้นเลยจ้า^^ เลยทำให้บางครั้งออกมาเร็วและช้า และช้ามากๆ(และส่วนมากแต่งไปลบไปเกือบทุกครั้ง เปลี่ยนบทและแก้ไขตลอดทุกทีกว่าจะลงได้)
และด้วยเหตที่เคยแต่งๆไว้แล้วบางส่วนและเก้บไว้ในคอม แต่ก็มีเหตให้ต้องล้างคอมและลงวินโด้ใหม่2รอบ ข้อมูลเหล่านั้นที่ได้แต่งๆไว้ก่อนแบบยังไม่สมบูรณ์ในแต่ละตอน ได้หายไปพร้อมๆกับการล้างคอม แต่ในหัวก็ยังคงมีพร็อตเรื่องอยู่นิดหน่อย ก็คาดว่าอาจจะลงอีก แต่ขอเวลาคิดใหม่ก่อนละกัน เพราะเนื้อเรื่องไม่มีคิดสดๆในอารมนั้นๆ