เพื่อนใหม่และชีวิตการเริ่มต้นใหม่ๆ
(ภาพในความฝันของนาฟตี้)นาฟตี้นอนหนุนตักแม่ "จงเป็นเด็กดีนะนาฟตี้ลูกรัก พ่อและแม่จะคอยดูลูกอยู่บนฟ้า" แม่ของนาฟตี้พูดและยิ้มอ่อนโยนและเอามือลูบเบาๆที่หัวของนาฟตี้และภาพแห่งความฝันก็ค่อยๆจากหายไป "แม่" นาฟตี้ตะโกนเรียกหาแม่เสียงดังลั่นพร้อมทั้งสะดุ้งตัวตืนขึ้นมาจากฝัน จนหัวไปโขกกับเด็กหนุ่มที่อายุพอๆกันจนเสียงดังลั่นทั้งเสียงหัวที่โขกกัน และเสียงร้องเพราะความเจ๊บปวด "โอ้ยๆๆ ไอ้บ้าๆๆๆ จะตื่นขึ้นมาดีๆไม่ได้หรือไงว่ะ ดันทะลึ่งพรวดพราดตื่นแบบนี้" เด็กหนุ่มตะโกนว่าและเอามือกุมที่หัวด้วยอาการเจ๊บที่หัว "ขอโทษที แต่ว่าที่นี่ที่ไหนอะ แล้วเธอเป้นใคร" นาฟตี้ถามด้วยอาการงงๆเล็กน้อย "อยู่บนรถม้านะ แต่ตอนนี้รถม้าไม่ได้วิ่ง เพราะหยุดทานอาหารกัน รถไม้เลยจอดไว้ที่ใต้ต้นไม้" เด็กหนุ่มตอบ "รถม้า?? แล้วรถม้าคืออะไร ไม่รู้จัก"นาฟตี้พูดและเอียงคอเล็กน้อยด้วยท่าทางสงสัย "ไม่รู้จักจริงๆหรือ สมแล้วที่เป้นเด็กที่ออกมาจากป่า สงสัยเธออาศัยอยู่ในป่าลึกตั้งแต่เกิดจริงๆมั้ง" เด็กหนุ่มพูดด้วยอาการสงสัยเช่นเดียวกัน "ใช่..จำความได้ฉันก็วิ่งเล่นและอาศัยอยู่ในป่ากับพ่อแม่แล้ว..." นาฟตี้ตอบและพอมาถึงคำพูดพ่อแม่ นาฟตี้ก็นึกถึงเรื่องของพ่อแม่ได้ก็ร้องไห้ออกมาอีก เด็กหนุ่มตกใจที่อยู่ๆคู่สนทนาก็ร้องไห้ออกมาอีก "นี่ๆหยุดร้องก่อน ฉันไม่รู้เอเจอเรื่องอะไรมานะ ไว้ค่อยไปเล่าให้บาทหลวงและแม่ชีที่เก็บเธอมาละกันนะ แต่ตอนนี้ฉันต้องเช็ดเนื้อเช็ตตัวเธอต่อก่อนจะได้เสร็จๆงานของฉัน"เด็กหนุ่มพูดปลอมจบก็เอามือบิดผ้าที่ชุบน้ำมาจะเช็ดตัวนาฟตี้ต่อ "เช็ดตัว.." นาฟตี้สะดุ้งกับคำที่เด็กหนุ่มพูด และก้มลงสังเกตตัวเอง และเพิ่งจะสังเกตว่า ตัวเองตอนนี้เปลือยด้านบนอยู่ พอเห็นดังนั้นหน้าของนาฟตี้ก็แดงขึ้นมาทันทีด้วยความอายและความโกรธเล็กน้อย แต่ก่อนที่จะมีคำพูดใดๆปฎิกิริยาร่างกายนั้นเร็วกว่าความคิด ขาของนาฟตี้ก็ถึบไปที่ท้องของเด็กหนุ่มนั้นเต็มๆแล้ว เลยทำให้เด็กหนุ่มกระเด็นออกนอกรถม้าลงไปนอนจุกที่พื้น "ไอ้บ้าๆ แกเห็นของชั้นหมดแล้วใช่ไหม" นาฟตี้เอาหัวโผล่ออกมานอกรถม้าที่มีผ้ากั้นปิดอยู่ เด็กหนุ่มลุกขึ้นมานั่กพร้อมอาการจุกที่ท้อง "แกละไอ้บ้า พวกชอบใช้กำลัง เด็กผู้หยิงบ้าอะไรวะแรงยังกะช้าง ดีนะที่ข้าเด้งตัวพร้อมๆกับที่แกถีบมานะ เลยโดนไม่เต็มที่เท่าไร ถ้าโดนเต็มๆข้าคงนอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ๆ" เด็กหน่มก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนแต่ก็ยังมีอาการจุกเล็กน้อย "และข้าก็ไม่ได้อยากเช็ตตัวให้หรอก แต่แม่ชีเค้าบอกให้ช่วยหน่อย เพราะแม่ชีกำลังทำอาหารอยู่ตรงนู้นนะ " เด็กหนุ่มตะโกนบอกและชี้มือไปอีกทางให้นาฟตี้ได้เห้นว่ามีเหล่าแม่ชีกำลังทำอาหารกันอยู่อีกใต้ต้นไม้นึง "และอีกอย่างนะ เจ้าก็ยังเด็กอายุเท่าที่ข้าประมาณก็น่าจะสัก10-11ขวด น่าจะอ่อนกว่าข้า2-3ปี หน้าอกเจ้ายังไม่ขึ้นหรอกหน้า แบนราบเรียบเป้นไม้กระดานเลย" เด็กหนุ่มทำหน้าตาเจ้าเล่ห์พร้อมและยิ้มอย่างกวนๆ "แกๆ..."นาฟตี้พูดไม่ออกด้วยความอายและโกรธยิ่งกว่าเดิมที่โดนล้อว่าหน้าอกเป็นไม้กระดาน เลยหันหลังไปหยิบของต่างๆในรถม้า และเอามาขว้างใส่เด็กหนุ่มนั้น "เฮ้อๆ เดี๋ยวของแตกนะ อย่าเล่นบ้าๆนะ" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับยกมือห้ามไม่ให้นาฟตี้ขว้างของใส่ แต่สายไปแล้วของชิ้นแรกก็พุ่งตรงไปยังหน้าเด็กหนุ่มแล้ว และของอีกหลายๆชี้นก็พุ่งตามมา แต่ไม่มีของชิ้นใดโดนตัวเด็กหนุ่มเลย เพราะเด็กหนุ่มนั้นหลบหลีกได้ว่องไวมาก และก็ทำหน้าทำตาและท่าทางล้อเลียนนาฟตี้ว่าอกราบเรียบเป้นกระดานเลยพาลให้นาฟตี้ยิ่งโมโหใหญ่ นาฟตี้ใส่เสื้อและลงมาจากรถม้า และทำในสิ่งที่เด็กหนุ่มต้องตกใจเพราะนาฟตี้กำลังยกรถม้าที่ตอนนี้ไม่มีม้าเพราะม้าไปกินหญ้าอยู่ยกขึ้นหัวหมายจะทุ่มใส่เด็กหนุ่ม "เฮ้ยๆๆ เอาจริงนะอย่าล้อเล่นนะไอ้เด็กบ้าพลัง ยกได้ไงว่ะ" เด็กหนุ่มพูดออกมาด้วยท่าทีตกใจที่เห้นนาฟตี้ยกรถม้าหมายจะทุ่มใส่ตน แต่สงครามเด็กๆครั้งนี้ก็จบลงอย่างรวดเร็วตรงทีแม่ชีเดินมาเอาทัพพีเคาะกะบาลเด็กทั้ง 2คน "นี่ราจีสเธอก็เหลือเกิน แค่ใช้ให้มาเช็ตตัวน้องเค้าแค่นี้ คงไปแกล้งยั่วโมโหเค้าอีก ส่วนน้องคนนี้ก็โมโหร้ายจังนะ แทนที่บาดเจ๊บแบบนี้แทนที่นะพัก ดันจะมาท่มรถม้าทำให้รถม้าพักอีกแล้วถ้ารถม้าพังจะเดินทางยังไง" แม่ชีเทเรซ่าพูดว่ากล่าวเด็กทั้ง 2 เด็กทั้ง 2ก็ทำหน้าสำนึกผิด และนาฟตี้ก็วางรถม้าลง "ก็ไอ้เด็กบ้าพลังนี่ มันไม่มีเหตผลนี่เอะอะก็ใช้กำลัง ทั้งถีบตกรถและเอาข้าวของเขี้ยวลงมาอะ"เด็กหนุ่มได้ทีรีบฟ้องแม่ชีเทเรซ่า "จริงหรือ ที่เค้าบอกมานะ"~ แม่ชีได้ฟังและหันกลับไปถามนาฟตี้ "จริงค่ะ.."นาฟตี้ก้มหน้าตอบด้วยความสำนึกผิด "แต่ที่หนูโมโหถีบเค้าเพราะเค้ามาเช็ตตัวให้โดยที่......ถอดเสื้อหนูออกนะ" นาฟตี้พูดพร้อมหน้าแดงอายๆ "ก็บอกไปแล้วไงว่า มาเช็ตตัวและทำแผลให้ ถ้าไม่ถอดเสื้อจะเช็ตตัวทำแผลได้ไหมและอีกอย่างแม่ชีก็สั่งให้มาทำด้วย" เด็กหนุ่มทำท่าเหมือนได้ใจเพราะคิดว่าตัวเองไม่ผิดเพราะทำตามคำสั่งแม่ชี "ใช่จ๊ะ แม่ชีเป็นคนสั่งราจีสให้เค้ามาช่วยเช็ตตัวทำแผลเองละ และถ้าไม่ถอดเสื้อก็คงทำความสะอาดแผลไม่ได้น"แม่ชีเทเรซ่าพูดพร้อมทั้งเอามือลูบหัวนาฟตี้เบาๆเป้นการปลอบโยน " แต่เอ๊ะ...เรื่องแค่นี้ก็ไม่น่าถึงกับต้องขว้างข้าวของและยกรถม้าจะทุ่มกันนี่" แม่ชีพุดแบบงงกับเหตดการณ์ที่2 เด็กหนุ่มได้ยินแม่ชีพูดถึงกับสะดุ้งเฮือก นาฟตี้เห้นอาการของเด็กหนุ่มดังนี้เลยรีบพูดฟ้องกับแม่ชี "ก็ไอ้เด็กบ้านี่มันเห้นหน้าอกหนุแล้วมันยังพูดล้อเลียนและทำท่าทำทางด้วย ว่าหนูหย้าอกเรียบแบนเป้นไม้กระดาน" นาฟตี้พูดฟ้องโดยสีหน้าอายๆและโมโหนิดๆ "โฮ๊ะๆๆ แบบนี้นี่เอง งั้นเหตการณ์ครั้งที่2นี้ก็คงไม่ต้องบอกนะว่าใครผิด งั้นแม่ชีของตัวไปทำอาหารต่อนะ ให้เวลา 5นาทีเรียบๆจัดการให้เสร็จนะ แล้วให้ไปทานอาหารกันตรงนู่น" แม่ชีเทเรซ่าหัวเราะแปลกๆปละพูดด้วยสีหน้าเหมือนมีอะไรแอบแฝงปนด้วยอารมขำขัน "อ้าวๆๆๆ ไหงท่านพูดงั้นอะ" เด็กหนุ่มพูดด้วยอาการตกใจพร้อมเหงืออกตามใบหน้า "เรื่องหน้าอกสำหรับผู้หญิงแล้วมันคือจุดเด่นและจุดด้อยของหญิงสาว เอามาล้อเลียนแบบนี้ก็น่าจะโดนซะบ้างละ โฮ๊ะๆๆๆ" แม่ชีเทเรซ่าเดินจากไปที่กลุ่มด้วยเสียหัวเราะอันมีเลสนัยและขำขัน เมื่อสิ้นเสียงแม่ชีภาพต่อมาก็คือรอยยิ้มแบบสะใจของนาฟตี้ และตามมาด้วยการไล่ทุบตีแลการหลบหลีกของเด้กๆทั้ง 2คน จากการที่ไล่ทุบตีแบบอารมโมโห ไม่นานก็กลายเป้นการเล่นไล่จับสนุกสานกันของเด็กทั้ง2 แม่ชีเทเรซ่าเดินกลับมาที่กลุ่ม บาทหลวงก็เข้ามาถามถึงสาเหตและพอได้ความทั้งหมดทั้งเหล่าแม่ชีทั้งหลายและบาทหลวงก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกันกับเหตการณ์ของเด็กทั้ง2 เพราะเด็กๆก็แบบนี้ เจอกันแรกๆก็จะไม่สนิทกัน ต้องให้มีเรื่องทะเลาะกันนิดๆหน่อยๆกัน เดียวก็เกิดความสนิทสนมและเป้นเพื่อนกันไปเองละ และไม่นานต่อมาเด็กทั้ง 2ก็วิ่งมาหาเหล่าแม่ชีและนั่งกินอาหารกัน และหลังอาหารเย็นแม่ชีเทเรซ่าก้ให้นาฟตี้เล่าเหตการณ์ต่างๆที่นาฟตี้ประสพมา เมื่อนาฟตี้เล่าเสร็จก็เห้นว่าเหล่าแม่ชีก้มีน้ำตาไหลออกมากันทั้งนั้น เพราะเลห่าแม่ชีสงสารนาฟตี้ที่เป้นแค่เด็กแค่นี้แต่ต้องมาเจอกับเรื่องโหดร้ายแบบนี้ แม้กระทั่งตัวเด็กหนุ่มก็อดร้องไห้สงสารนาฟตี้ไปด้วยเลย และเด็กหนุ่มก็ปฎิญานตนเองกับนาฟตี้และเหล่าแม่ชี่ว่าต่อแต่นี้ไปจะคอยปกป้องนาฟตี้เหมือนน้องสาว แต่ก็ไม่ว่าจะพูดทำนองทีเล่นทีจริงว่าแต่ถ้ามีโอกาศก็จะหาเรื่องแกล้งและล้อเลียนนาฟตี้ต่อ ทำให้เหล่าแม่ชีก็อดหัสเราะไม่ได้กับความคิดเด็กๆของเด็กหนุ่มนั้น และต่อไปนี้แม่ชีเทเรซ่าก้ให้นาฟตี้เรียกเด็กหนุ่มคนนั้นว่า พี่ราจีส เพราะนั้นคือชื่อของเด็กหนุ่มคนนั้น เด็กหนุ่มเลยเอามือลูบไปทีหัวของนาฟตี้เบาๆและเรียกว่าน้องสาว แต๋ก็แซววว่าไม่น่ามีน้องสาวหน้าอกแบนเป้นไม้กระดานเลย พอพูดเสร็จนาฟตี้ก็ไล่ตีเด็กหนุ่มต่อแต่เป้นกานไล่ตีเหมือนเด็กเล่นกันมากกว่า แต่ทั้ง2ก็วิ่งไล่ตีกันไม่นานก็ต้องหยุดลงไปนั่ง เพราะทั้ง 2ลืมตัวไปว่าเพิ่งกินอาหารเสร็จวิ่งมากเลยทำให้จุก ทำให้แม่ชีทั้งหลายหัวะเราะกันเข้าไปอีก เมมื่อถึงยามนอนนาฟตี้ก็นอนกอดแม่ชีเทเรซ่าไว้และหลับไปด้วยพร้อมรอยยิ้มและน้ำตาที่ยังคิดถึงพ่อและแม่อยู่แต่ก็ดีใจที่มีคนอยู่ข้างๆแล้วแถมมีพี่ชายด้วย....... (ภาพในความฝันของนาฟตี้) "พ่อกับแม่ดีใจนะ ที่ลูกของแม่เริ่มที่จะมีความสุขแล้ว ขอให้ความสุขนี้อยู่กับลูกไปนานๆนะ พ่อและแม่ขออวยพร....." พ่อและแม่พูดพร้อมทั้งกอดนาฟตี้ไว้ในความในความฝัน "ขอบคุณค่ะ.."นาฟตี้กล่าวขอบคุณเบาๆพร้อมรอยยิ้มทั้งๆที่หลับอยู่...............
