โหลโย่เย่ ... *

บาย ไปนอนเเระ~ ฝันดี

    รออ่านตอนต่อปายยยยยยย   

 

 

บทที่3:

              สายลมอันหนาวเหน็บพัดมาจากทางเหนือ อันเป็นที่ตั้งของเมืองวินโดเนีย

สามวันที่ผ่านมา เด็กหนุ่มได้ค้นพบความสามารถพิเศษของขวานเล่นนี้ พลังที่เขาปรารถนามานาน…

“ พสุธากัมปนาท!!! ” แผ่นดินในบริเวณกว้างแตกออก - - ราวกับมีบางสิ่งแทรกออกมา

เสาหินจำนวนมากพุ่งขึ้นมาจากผืนดิน พร้อมกับร่างเด็กหนุ่มที่ล้มลงจากความเหน็ดเหนื่อยจากการใช้เวทย์

“กรี๊ด~~~”เสียงกรีดร้องของเบลดมาสเตอร์สาวผู้หนึ่งดังขึ้น - -

แมวของเธอถูกลูกหลงของเวทมนต์บทนี้เข้าอย่างจัง   “แก.. ดาบคู่ผ่ามิติ!!” 

แรงผลักจากการพุ่งเข้าชน ส่งให้ร่างของทั้งสองกระเด็นไปไกล  ปลายดาบจ่ออยู่ที่คอของเด็กหนุ่ม 

“แก ยิงเวทใส่ชั้นแบบนี้ กะจะฆ่ากันรึไง ถ้าแมวของชั้นเป็นอะไรไป เธอต้องตายตามมัน!!”

 เบลดมาสเตอร์สาวเอ่ยขึ้น สายตาจับจ้องอย่างเคียดแค้น ก่อนที่จะลุกขึ้นจากร่างของเด็กหนุ่ม

“โอ้ย!! ” เบลดมาสเตอร์ร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับเอามือจับข้อเท้าเอาไว้
       
“เธอ เป็นไรรึเปล่า” เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นมาดูอาการของเบลดมาสเตอร์สาวทันที

“แมวของชั้น แมวของชั้นอยู่ไหน ”  เด็กสาวถามขึ้นทันที พร้อมกับจ้องเด็กหนุ่มเบื้องหน้า

ซึ่งกำลังหน้าแดงอย่างไม่ทราบสาเหตุทำเอาเด็กสาวหน้าแดงไปด้วย

“เมี้ยววว~” แมวน้อยที่ติดอยู่บนต้นไม้ร้องขึ้นมา  ทำทั้งสองรู้สึกตัวและหันไปสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“เอ่อ... จะเอามันลงมายังไงดี? ชั้นปีนต้นไม้ไม่เป็นซะด้วยสิ...” เด็กหนุ่มถามขึ้น

“เอาขวานสับต้นไม้ลงสิ อย่าบอกนะว่าทำไม่ได้”

“ได้สิ ชั้นจะทำให้ดู….”


หลายนาทีต่อมา ต้นไม้ใหญ่ก็ถูกหักโค่นลง พร้อมกับเด็กหนุ่มที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

แต่สิ่งที่น่าแปลกใจ - - ไม่มีแมวอยู่บนนั้น?!?

“แมว หายไปไหนแล้ว!!!”

“ อิอิ ตาบร้า แค่ชั้นเรียก แมวน้อยก็ลงมาแล้ว ใช่ไหม?มัดจัง~” เด็กสาวพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างกวนประสาท

“เมี้ยวววว~” แมวที่ชื่อว่ามัดจัง ร้องเสียงแหลม ทำเอาหนุ่มน้อยปวดหัว

“…..ว่าแต่ ขาเธอ หายเจ็บแล้วหรอ?” เด็กหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง

“อ่า ยังเจ็บอยู่เลย” เด็กสาวพูดพร้อมกับใบหน้าที่ซีดลง

ชายหนุ่มมองเบลดมาสเตอร์สาวอย่างพิจารณา เธอเป็นผู้หญิงผมยาวสีชมพู หุ่นดี หน้าตาสละสลวย

ทั้งสองมองกันอยู่นาน จนกระทั่ง...

“เธอบาดเจ็บหรอ?”  แม่ชีผู้หนึ่งที่เดินทางผ่านมา ได้ถามขึ้น

“อ่า.. ค่ะ เจ็บมากเลย ขาจะหักอยู่แล้ว” เด็กสาวทำเสียงเหมือนกำลังจะร้องไห้

“ไม่บอกว่าขาจะขาดซะเลยล่ะ จะได้เหมือนจริง” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงห้วน

“เดี๋ยวเถอะ นาย!! ทำคนอื่นเจ็บแล้วยังมาพูดอีก” เบลดมาสเตอร์สาวตะโกนขึ้น ใบหน้าของเธอแดงฉาน

“มาๆ ฉันจะรักษาให้...  รักษาขั้นสูง!!” แม่ชีใช้เวทมนต์รักษาอาการบาดเจ็บได้ในพริบตา

บาดแผลทั้งหมดของเบลดมาสเตอร์สาวหายเป็นปลิดทิ้ง

“ว้าว~ ขอบใจมากน้า” เด็กสาวพูดอย่างดีอกดีใจ

“พวกเธอสองคนจะเดินทางไปไหนหรอ แม่ขอตามไปด้วยได้ไหม?” แม่ชีสาวถามขึ้น

“ผม/หนู กำลังจะไปที่วินโดเนีย ครับ/ค่ะ” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน และหันหน้ามามองอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“อ่า พวกเธอชื่ออะไรหรอ แม่ชื่อแนนนะจ๊ะ” แม่ชีแนะนำตัวเอง พร้อมยิ้มให้ทั้งสอง

“หนูชื่อพิ้งค่ะ” เด็กสาวตอบ

“แล้วอีกคนล่ะ?” แม่ชีถามซ้ำด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

“บาสครับ ผมชื่อบาส” เด็กหนุ่มตอบ

“เอาล่ะ เราเดินทางไปด้วยกันดีกว่านะจ๊ะ ไปด้วยกัน จะได้ปลอดภัย” แม่ชีเอ่ยขึ้น

“ไปกับคนที่ร่ายเวทมั่วซั่วอย่างตานี่เนี่ยนะ!! ”

“ไปกับคนที่เอาดาบมาจ่อคอคนอื่นอย่างเธอมันปลอดภัยนักรึไง ยัยตัวแสบ!!”

“ใจเย็นๆสิ  ใจเย็นๆ” แม่ชีรีบเข้ามาห้ามปรามทั้งสอง

คณะเดินทางจึงได้ก่อกำเนิดขึ้น เป้าหมายของทั้งสามคือเมืองหิมะอันหนาวเหน็บ วินโดเนีย...

บาย ไปนอนเเระ~ ฝันดี

ขุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ได้ยินว่าพี่เต้อจะขอเป็นตัวร้ายประจำเรื่องนี้- -*