ไปนอนเเระ บาย~ ฝันดีครับ

  หัวกิลนี่ลาไปนอนเปนแพทเทิร์นทุกวันเรยแหะ   
ฝันดีเช่นกัน   

โอ๊วววววววววว

มีข่าวดีไวรัสมานไม่โชวันนี้คร้ายๆมานออกไปจากเครื่องแล้ว

ลองแสกนผลออกมาไม่มีสักตัว

หรือว่าไวรัสมานกำลังเก็บตัวก่อการไหญ่เนี่ย!!!!!!!

ปล.กำลังอยู่ในช่วงเฝ้าดูคอม

ไวรัสเปนยาบำรุงกำลังพี่แมว....โดนสูบกินหมด   

   

เตรียมอ่านนิยายเรื่องยาวได้เลย  สนุกเเน่ๆ

เอาล่ะ ผมไปนอนเเระ บาย~

บทที่1 : ปฐมบทแห่งสงครามศักดิ์สิทธิ์
             
               นานมาแล้ว ….   ครั้งที่โลกยังมีแต่ความสงบ   ชนเผ่าทั้ง 5 ได้แก่ มนุษย์ เอลฟ์ ซอเรี่ยน อสุรา

และอสูร ล้วนแต่อยู่ด้วยกันด้วยความปรองดอง สามัคคี  จนกระทั่งวันหนึ่ง เศษเสี้ยวทั้ง9ของลูกแก้ว

แห่งเทวีอาทรัมได้ตกลงมาสู่โลกมนุษย์ เนื่องจากการต่อสู่กันระหว่างเทวีแห่งความมืดอาทรัม - -

และเทวีแห่งแสงลูซิส        แต่ละชนเผ่าได้พบและครอบครองชิ้นส่วนลูกแก้วทั้ง9 ซึ่ง มนุษย์ได้ไป 2 ชิ้น

ซอเรี่ยนได้ไป 2 ชิ้น  เอลฟ์ได้ไป 1 ชิ้น อสุราได้ไป 1 ชิ้น และอสูรได้ไป 3 ชิ้น ซึ่งนับว่ามากกว่าชนเผ่าใดๆ..

ทุกเผ่าได้ค้นพบว่า เศษเสี้ยวของลูกแก้วนั้น มีพลังอันมหาศาล สามารถนำไปสร้างอาวุธที่ทรงพลังที่สุดได้

อสูร เป็นชนเผ่าที่มีความโลภ ได้พยายามก่อสงครามเพื่อแย่งชิงขุมอำนาจอันยิ่งใหญ่  สงครามแย่งชิงเศษเสี้ยวของ

ลูกแก้วจึงได้อุบัติขึ้น... พลังของเศษลูกแก้วทั้ง 9 น่ากลัวยิ่งนัก เมื่อถูกใช้งานพร้อมกัน อาณาบริเวณทั้งหมดใน

สนามรบ ถูกเปลี่ยนให้เป็นนรกในพริบตา  - - ทั้งท้องฟ้าที่ร้อนรุ่มราวกับเปลวเพลิง แผ่นดินไหวรุนแรง 

อุกกาบาตขนาดใหญ่ และคลื่นขนาดยักษ์ที่ซัดเข้าฝั่ง

                  บริเวณไอรอนวิลล์และอีสวอลเลย์ (ป้อมปราการตะวันออก-เมืองเดธวอลเล่ย์ในปัจจุบัน) ได้กลายเป็น

สนามในการรบครั้งยิ่งใหญ่ ซึ่งชนเผ่าทั้ง 5 ได้สู้กันอย่างถึงที่สุด  จนสุดท้าย - - มนุษย์ได้มีชัยเหนือชนเผ่าทั้งปวง

แต่ในการรบครั้งนั้น เศษเสี้ยวของลูกแก้วได้สูญหายไป 7 ดวง ด้วยฝีมือของนักเวทแห่งชนเผ่าอสุรา ที่ได้ส่งให้

เศษเสี้ยวของลูกแก้วกระจัดกระจายไปตามสถานที่ต่างๆ.....   เผ่าเอลฟ์ได้หลบหนีเข้าไปในป่าลึก

เผ่าซอเรี่ยนได้อพยพไปบริเวณแผ่นดินเหนือ  อสุราทั้งหมดหายสาบสูญ และอสูรได้กระจัดกระจายไปตามที่ต่างๆ....

.... แต่งเรวๆน๊าาาาาา    รออ่าน.....กิกิ

บทที่2 :
            ทางตะวันออกของเมืองเดธวอลเล่ย์ในยามราตรี ถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัด

 และความแห้งแล้งของทะเลทรายจึงไม่แปลกที่จะไม่มีชาวเมืองออกมาเดินเล่นบนผืนแผ่นดินแห่งนี้

แต่แล้วความเงียบในยามค่ำคืนก็ถูกทำลายโดยเสียงฝีเท้าของคนๆหนึ่ง - - นาทีต่อมา เสียงที่

ชวนให้ตกใจกันทั้งเมืองก็ดังขึ้น!   “เฮ้ย! มันอยู่นั่นไง ตามจับให้ได้ เร็ว!!!”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีกลุ่มพลทหารลาดตระเวนอย่างสุดชีวิต ในมือของพลทหารลาดตระเวนล้วนแต่มี

อาวุธ ไม่ว่าจะเป็นปืนไรเฟิลสงครามมาตรฐาน ไรเฟิลจู่โจม และปืนดัดแปลงอีกมากมาย

ในไม่ช้า กลุ่มพลลาดตระเวนก็วิ่งตามชายหนุ่มทันที่บริเวณหน้าผา พวกเขาตีวงล้อมรอบๆชายคนนั้น

 สายตาจับจ้องราวจะกลืนกิน “แก บังอาจมากนะ ถ้าไม่มีผู้พันคาร์เตอร์คุ้มหัวแก ฉันเอาแกตายตั้งแต่เช้าแล้ว”

พลลาดคระเวนคนหนึ่งพูดขึ้น  ในขณะนั้นเงาบางอย่างพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว พลลาดตระเวนคนหนึ่งล้มลง

มีบาดแผดที่คอ คล้ายถูกกรีดด้วยมีดอย่างรวดเร็ว ระเบิดควันลูกหนึ่งถูกโยนเข้ามากลางวง

 ทำให้ในบริเวณนั้นมีแต่สายหมอก พลลาดตระเวนทั้งหมดถูกสังหาร 

เด็กหนุ่มคนนั้นถูกผลักตกลงไปในเหวจนสลบไป...

            แสงอาทิตย์อ่อนๆในยามเช้า ทอแสงผ่านยอดไม้ กระทบลงบนใบหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

ที่นอนหลับอยู่บนพื้นของก้นเหว  เขาค่อยๆเปิดตา เพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงของเช้าวันใหม่

 เขากวาดสายตาไปบริเวณรอบๆ - - โครงกระดูกของสิ่งมีชีวิตคล้ายจระเข้จำนวนมาก

กระจัดกระจายอยู่ในบริเวณนี้ ในบรรดาโครงกระดูกทั้งหมด มีสิ่งประหลาดอยู่ในมือของ

โครงกระดูกตัวหนึ่ง เขาจ้องมองมันอย่างพิจารณา ด้ามสีดำสนิท ใบขวานที่ดูร้อนเหมือนทองกำลังหลอมละลาย

สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาเขามากๆคือผลึกสีดำสนิทที่ถูกผนึกอยู่กลางขวาน มันดูเหมือนมีอะไรดึงดูดให้เขาเข้าไปหยิบ

            ขวานเล่มนี้น้ำหนักไม่มาก ที่ด้ามมีอักขระบางอย่างจารึกอยู่ สิ่งที่ดูคุ้นตาเขามาที่สุดตอนนี้

คงเป็นอักขระช่วงหนึ่ง ซึ่งเนื้อหาคล้ายกับบทอัญเชิญแผ่นดินไหวของวิซาร์ดที่เขาเคยคิดจะร่ำเรียน

 ประสบการณ์ในการเดินทาง สอนให้เด็กหนุ่มนำคาถาพากลับติดตัวไว้ตลอดเวลา

หลังจากใช้คาถาพากลับเขาได้มาโผล่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเซาเทิร์นฟอร์ท

 เป้าหมายของเขาคือนำจดหมายลับจากผู้พันคาร์เตอร์ไปส่งให้กับลูคัส ขุนขวานแห่งวินโดเนีย....