วันนี้หลายๆคน บ่นว่าแลค
ใช่ มันแลค แต่เชื่อเถอะครับ
มันแลค แต่ก็ดีกว่า แลคคคคคคคคคคค น้ะ

En-Em
Chapter 10
By Bigyoyo
...
บทที่ 10
   ก็ไม่ยากเท่าไหร่นี่ พูดให้ถูกคืออาจจะยากสำหรับ ยมทูตทั่วไปก็ได้ แต่สำหรับเชื่อพระวงศ์ที่มีความสามารถสูงตั้งแต่อายุน้อยๆอยู่แล้ว ยังไงๆคงไม่ต้องคิดมากเลย...
   แล้วการทดสอบที่ 7 นี่ตกลงให้จัดการเท่าไหร่กันแน่นะ...
   เรย์คิดอย่างไม่ใส่ใจมาก ปิศาจที่ปรากฏตัวขึ้นเรื่อยๆภายในห้อง สงสัยนักว่ามาจากไหนกัน การทดสอบแต่ละครั้งที่ผ่านมา ผ่านโดยฉลุยไร้รอยขีดข่วน สงสัยจริงๆ นี่เป็นบททดสอบแน่รึเปล่า มันเหมือนการเล่นยามว่างมากกว่านะ ว่าแต่ การทดสอบนี้ต้องฆ่าปิศาจซักเท่าไหร่กันนี่
   “ซาจิ จัดการมั่งสิ เหนื่อยเป็นนะ...”เรย์พูดอย่างใจลอย แต่แค่พูดไปงั้นแหละ ปิศาจในนี้ดูเหมือนปิศาจที่เคยเจอซะที่ไหน เหมือนสัตว์ประหลาดมากกว่า บางตัวอย่างกับปลาหมึกรูปร่างแปลกๆ บางตัวก็ดันเหมือนก้อนกลมๆ ถามจริง พวกนี้มันจะโจมตีบ้างไหมเนี่ย จัดการอยู่เกือบ 10 นาที กี่ตัวแล้วหว่า ไม่จบการทดสอบอีกรึ
   “อีกเดี๋ยวก็ครบแล้วน่า 100 ตัว เอง อย่างนายสบายอยู่แล้วนี่ แค่ใช้เวทย์โจมตีธรรมดาก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”เด็กหญิงพูดยิ้มๆ เธอไม่อยากยุ่งกับการทดสอบที่น่าเบื่อแบบนี้ เก็บพลังเวทย์ไว้การทดสอบต่อไปดีกว่า อีกอย่างเธอไม่ถนัดเวทย์สายโจมตี เก็บพลังเวทย์ไว้รักษาดีกว่า หากจำเป็น
   “100 ตัวเหรอ โทษทีฉันไม่ได้ฟัง แล้วนี่เท่าไหร่แล้วน่ะ”เรย์พูดอย่างเซ็งๆ มือบังคับลูกศรลมพุ่งโจมตีไปเรื่อย ลูกศรลมพุ่งไปทั่วห้องจัดการทะลุร่างปิศาจทุกตัวทันทีที่มันปรากฏตัวขึ้น เวทย์ที่ใช้ก็แค่ เวทย์โจมตีแบบง่ายๆ บังคับให้ลมกลายเป็นเกลียวคมแข็ง เวทย์นี้ใช้ง่ายที่สุดแล้วล่ะ...
   “เกือบครบแล้ว อีกไม่เกิน 10 เอ่อ...น่าเบื่อไปไหม...”เด็กหญิงพูดอย่างไม่ใส่ใจเหมือนกัน
   เอ็นตอนนี้ นั่งอยู่เฉยๆ เด็กชายหาวแล้วหาวอีก ทำไงได้จู่ๆมันง่วงนอนนี่นา แต่ก็นะ แบบนี้เขาจะกลายเป็นตัวถ่วงเพื่อนๆไปรึเปล่า การทดสอบแต่ละอย่างไม่เรย์ก็ซาจิจัดการทั้งหมด สิ่งที่เรย์บอกก็คือ ให้เขาอยู่เฉยๆ อย่าเข้าไปยุ่งกับอะไรจะที่สุด แหงล่ะ เขาทำอะไรได้บ้างล่ะ...
   “โฮ่...พวกเธอนี่เก่งเกินเด็กกันจริงๆ ขอยอมรับ อายุของพวกเธอเมื่อเทียบกับความสามารถแล้ว น้อยมากจนน่าตกใจ แต่เมื่อฉันรู้ว่าแต่ละคนเป็นใครบ้างก็เข้าใจ เอาล่ะ น้องชายของฟีเบลล์ นักเรียนที่อัจฉริยะที่สุดของโรงเรียน เรย์คุงสินะ การทดสอบนี้เป็นอันผ่านแล้ว การทดสอบต่อไป ฉันคิดว่าเธอคงไม่เบื่อแน่ๆ สัญญา”เสียงของชายหนุ่มคนเดิม ดังมาจากที่ไหนซักแห่งเช่นเคย เรย์และซาจิ ทำหน้าเบื่อๆ แต่ละครั้งก็พูดแบบนี้ทั้งนั้น
แต่ไม่เห็นจะมีซักครั้งที่ การทดสอบจะน่าสนใจเลย แต่ก็นะ คงรู้แล้วสินะ ว่าแต่ละคนเป็นใครบ้าง
   “การทดสอบต่อไป ต้องแยกกันทำนะ แต่ละคนต้องจัดการปิศาจให้ได้คนละ 10 ในห้านาที ปิศาจจะออกมาเรื่อยๆ พยายามเข้าล่ะ...”สิ้นเสียงคำพูด เรย์ก็เอามือกุมหัว ซวยแล้วไหมล่ะ ให้จัดการเป็นรายบุคคล สำหรับเอ็นก็แย่น่ะสิ เพราะทำอะไรไม่ได้เลย การทดสอบนี้คงไม่ผ่านแหง เพราะคงต้องทำให้ได้ทุกคน คนใดคนหนึ่งทำไม่ได้ก็คงไม่ผ่านสินะ ไม่คิดว่าจะมีการทดสอบแบบนี้ด้วย ซวยจริง
   ซาจิหันหน้ามา ส่งสายตาว่า ยังไงคงทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ปิศาจเริ่มปรากฏตัวขึ้นแล้ว
   เอ็นนั่งเอามือกุมหัวเหมือนกัน เขากลายเป็นตัวถ่วงจนได้สิเนี่ย การทดสอบนี้ต้องขอยกเลิกทั้งๆที่ไม่ได้สู้เลยเนี่ยนะ แต่ทำยังไงได้ เขาทำอะไรได้มั่งน่ะ
   “เป็นอะไรกันไปล่ะ ปกติต้องจัดการกันทันทีไม่ใช่รึ รึว่าน่าเบื่ออีกแล้ว”เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง เรย์ส่ายหน้า แบบยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ
   “ขอจบการทดสอบแค่นี้ได้ไหมครับ เอาเป็นว่าเราขอยอมแพ้ที่ตรงนี้”เรย์พูดอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่แต่ทำไงได้ เอ็นทำอะไรไม่ได้นี่นา...ยังไงๆก็ไม่ผ่านอยู่แล้ว
   “น่าแปลกนะ อย่างพวกเธอคงทำได้สบายๆไม่ใช่เหรอ”คำพูดปรากฏขึ้นพร้อมกับชายหนุ่มที่อยู่กลางห้อง ปิศาจที่พึ่งปรากฏหายไปทันทีที่ชายหนุ่มอยู่ในห้อง สายตาไม่ค่อยอยากเชื่อปนแปลกใจ แต่ก็เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว
   “มันน่าเบื่อจริงๆน่ะครับ คุณบอกว่าเราไม่จำเป็นต้องผ่านทุกการทดสอบก็ได้นี่ครับ ผ่านเจ็ดการทดสอบ ดีพอจะเข้าเรียนได้ไหม...”เรย์แก้ตัว การทดสอบมาจำเป็นต้องผ่านทั้งหมด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะใช้เกณฑ์อะไรประเมิน
   “แต่ใจจริง ฉันอยากให้เธอทำให้ดีที่สุด รู้ไหม ระดับการทดสอบที่เธอผ่านจะมีผลกับเรื่องบางเรื่องด้วยเธอแน่ใจรึว่าจะขอหยุดแค่นี้”   
   เรย์หันไปมองซาจิกับเอ็น เอ็นนั้นนั่งนิ่ง ส่วนซาจิก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ สายตาบอกว่า ยังไงๆก็ผ่านไม่ได้อยู่แล้ว ตอบไปเถอะ
   “ครับ ขอหยุดแค่นี้...”เรย์พูดอย่างใจหายเล็กน้อย
   “งั้นก็ตามใจเธอนะ ฉันจะประเมินความสามารถของพวกเธอแต่ละคนแบบสั้นๆ ให้ฟัง เรย์คุง เธออยู่ในระดับอัจฉริยะเหมือนกับพี่สาวของเธอ หากเทียบกับอายุ ซาจิ เธอนั้นคงซ่อนความสามารถเอาไว้ฉันแน่ใจถึงจะไม่ได้แสดงออกให้เห็น แต่อย่างน้อยเธอเป็นคนจับสัมผัสเก่งมาก แล้วก็ฉลาดเรื่องวางแผนด้วย ส่วนเธอ เอ็น ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอกนะว่าทำไมเธอถึงไม่แสดงออกอะไรเลย ฉันเลยตัดสินเธอไม่ได้ เอาเป็นว่าทุกคนผ่านอยู่ในเกณฑ์ดี ฉันจะส่งพวกเธอไปที่นั่น สัมภาระกับคู่หูของเธอจะคอยอยู่แล้ว จะมีคนอธิบายให้เธอเข้าใจเอง แต่ฉันขอพูดไว้เลยนะ การร่ำเรียนของโรงเรียนยมทูตสำหรับคนที่อ่อนหัด ถือเป็นเรื่องลำบากแทบชีวิต ยังไงก็เห็นคุณค่าของชีวิตตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุดแล้วกัน การทดสอบ ผ่าน...”คำพูดสุดท้ายพาให้เด็กๆโล่งใจกันเป็นแถวๆโดยเฉพาะเอ็น
   “ยืนบนผ้า ฉันจะส่งเธอไปที่นั่นตอนนี้...”
   แล้วในมี่สุดภาพของห้องก็หายไป กลายเป็นความมืดอีกครั้งเมื่อผ้าที่อยู่แทบเท้าจัดการผ่านมิติมายังสถานที่ ที่เด็กๆคอยกันนานแล้ว
   “คิดว่าพวกเขาเป็นยังไงกันบ้าง...”เสียงหนึ่งดังขึ้น แล้วจุ่ๆผู้หญิงท่านหนึ่งก็ปรากฏร่างของตัวเองใกล้กับชายหนุ่ม ผมสีดำของเธอยาวสยาย ดวงตาสีฟ้า แสดงความสนใจกับการทดสอบที่พึ่งผ่านไปของเด็กๆ
   “เรย์กับซาจิถือว่าอัจฉริยะเลยทีเดียวสำหรับอายุเท่านี้ สมกับเป็นน้องชายของเบลล์ แต่เอ็นดูท่าจะน่าเป็นห่วง โชคดีมากที่เขามีเพื่อนอัจฉริยะขนาดนี้ ไม่งั้นเขาคงอยู่มีชีวิตในโรงเรียนไม่ได้แน่ รู้อยู่ว่าเขาใช้เวทย์ไม่ได้ แต่ไม่นึกว่าจะทำอะไรไม่ได้เลย เป็นเด็กปกติคงถือว่าสอบตก...”ชายหนุ่มตอบตามความรู้สึก เขาคงเล่นละครเป็นผู้ทดสอบได้เก่งมาก เด็กๆคงไม่เอะใจอะไร เขาเข้ามาแทรกขอเป็นผู้ทดสอบครั้งนี้ก็เพื่อ ช่วยให้เอ็นสอบผ่าน เป็นคำสั่งของราชา...แต่เขานึกสงสารเอ็นมากกว่า รอให้เอ็นอายุมากกว่านี้ไม่ได้รึ
   “อย่าคิดมากเลย เอ็นเค้าต้องมีสิ่งที่แฝงอยู่บ้างสิ ไม่งั้นราชาจะขอให้เขาเข้าโรงเรียนโดยไม่ต้องทดสอบทำไมกัน”เธอพูดขึ้น เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องคิดมาก ราชาคงไม่บอกถึงเหตุผลนั้นกับชายผู้นี้สินะ เพราะเป็นเพียงคนสนิทที่พอจะแทรกการทดสอบเข้าโรงเรียนได้ จึงขอช่วย ยังไง ราชาก็ทรงคิดถูกแล้ว เอ็นจำเป็นต้องฝึกฝนตัวเองให้เร็วที่สุด โดยเฉพาะเมื่อตอนนี้ ราชาทรงทราบแล้วว่า คงหยุดไม่ให้เอ็นกลายเป็นซาตานไม่ได้อีกแล้ว ราชาท่านทำพลาด เมื่อเอ็นตอนนี้มีชีวิตอยู่รอดมาได้ 12 ปี ยังไงอีกไม่นานหากราชายังคงคิดเช่นเดิม เอ็นคงกลายเป็นซาตานไปในไม่ช้า แม้ว่าจะน่าแปลก ราชาท่านทำยังไง เอ็นถึงไม่แสดงออกถึงอำนาจซาตานเลย บางทีอาจจะเป็นเวทย์ปิดพลังก็ได้...แต่ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะเหลือพลังส่วนยมทูตไว้สิ เพื่อให้เอ็นจะได้ไม่ลำบากเกินไป...
   ราชาทรงทำอะไรกันนะ ไม่เข้าใจเลย เรน่าก็ไม่ยอมพูดซักคำ...
   “หืม...”เรย์พูดเมื่อภาพต่างๆปรากฏขึ้นชัดเจน เขาเหมือนกำลังอยู่กลางห้องๆหนึ่ง ทุกสายตาหันมามอง ก่อนที่จะมีคนประกาศว่า
   “ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนยมทูตฝึกหัด พวกเธอเป็นกลุ่มแรกที่ผ่านการทดสอบ และคงเป็นกลุ่มที่อายุน้อยที่สุดด้วย”เสียงประกาศดังมาจากหน้าห้อง ในห้องนี้มีคนอยู่จำนวนหนึ่งแต่งเครื่องแบบสีดำของยมทูตกันทุกคน ตัดกับชุดของพวกเขาที่แต่งมาแบบเด็กๆ คนอื่นๆ ให้ความสนใจทันทีที่ได้ยินว่าเป็นกลุ่มที่อายุน้อยที่สุด
   แต่ก่อนที่เด็กๆจะทำอะไร บรรดาคนในห้องก็ล้อมเข้ามาทักทาย
   “ยินดีต้อนรับจ้า น้องชายของเบลล์สินะ...”พี่สาวคนหนึ่งจับมือเรย์อย่างดีใจ เด็กชายเริ่มงงๆเล็กน้อย
   “ยินดีต้อนรับ คงเป็นกลุ่มที่อายุน้อยที่สุดจริงๆ”พี่ชายคนหนึ่งพูด ก่อนที่จะตามมาด้วยการโดนจับมือทีละคนๆ อย่างที่เด็กๆงงๆกันบ้าง การต้อนรับดีขนาดนี้เชียว...
   “พอๆ เอาล่ะ ขอให้บอกชื่อของพวกเธอด้วย”คนทีประกาศเป็นชายหนุ่มร่างสูงอายุเหมือนจะมากพอควรแต่งชุดคลุมดำเต็มสตรีม ใบหน้ามีรอยแผลเล็กน้อย บ่งบอกถึงความช่ำชองในการรบ
   “เรย์ ซาจิ เอ็นครับ...”แต่ละคนบอกตามลำดับ อย่างงงๆ
   “เอาล่ะ นี่คือกลุ่มผู้ดูแลของพวกเธอนะ เจนิซ่า และ อาโนวา จะอธิบายให้เธอฟังเอง ช่วยออกจากพื้นที่กลางห้องหน่อย”คำประกาศทำให้เด็กๆเดินออกจากผ้ากลางห้อง พี่สาวผมน้ำตาลสยายใบหน้าสวยสง่า กับพี่ชายที่เหมือนจะอายุไม่มากกว่าเขาซักเท่าไหร่ ใบหน้าเหมือนจะยิ้มไม่เป็น ผมสีบรอนเรียบๆทำให้ดูอายุน้อย แต่ละคนสูงราวๆ 165 ซม.
   พี่สาวพานำเด็กๆที่งงๆกันอยู่เดินออกทางประตูด้านขวา ก่อนที่จะชวนคุยโดยพี่ชายตามมาด้านหลัง
   “คงจะงงๆกันสินะ ตอนเข้ามาครั้งแรกพี่ก็แบบนี้เหมือนกัน การต้อนรับน่ะ ก็แค่นี้แหละ เอาล่ะพี่จะอธิบายเรื่องต่างๆ ฟังไปเดินไปนะ”พี่สาวพูดขึ้น
   “ก็งงๆอยู่นะครับ จู่ๆมาแบบนี้จะไม่งงก็แปลก เป็นการต้อนรับที่คาดไม่ถึงเลย”เรย์พูดขึ้นเล่นๆ
   พี่สาวหัวเราะอย่างพอใจ ตัดกับพี่ชายที่อยู่ด้านหลังที่เหมือนจะขำไม่ออก หรือไม่ก็ไม่อยากจะขำมากกว่า ทางเดินด้านนอกเป็นเหมือนกับว่าพวกเขากำลังอยู่ในอาคารอะไรซักอย่างสูงจากพื้นดิน ผนังนั้นไม่มีช่องว่างหรือหน้าต่าง มีเพียงกำแพงทาด้วยสีขาวดูสว่างไสวตลอดทาง ทั้งๆที่ไม่มีไฟจากที่ไหนเลย ตลอดทางเดินว่างเปล่าไม่มีใคร และเงียบสนิท
   “ขั้นแรกรู้กันบ้างไหมว่าที่นี่เค้าเรียนกันยังไง...”เรย์และเอ็นส่ายหน้ากับคำถามนี้ ขณะที่ซาจิพยักหน้านิดๆ เหมือนอย่างจะรู้อะไรบ้าง
   “โอเค ที่นี่จะมีการสอนทั้งเรื่องวิชาการและก็การสู้รบ ซึ่งการเรียนอยู่ที่นี่นับว่ายากลำบากมากสำหรับคนที่ไม่ค่อยมีความสามารถด้านเวทย์มนต์และพลัง เหตุก็เพราะว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดของการเรียนที่นี่คือ การทำภารกิจ”พี่สาวอธิบายไป เด็กๆยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ซาจิยิ้มเล็กน้อย เธอได้ยินมาถูกด้วยสินะ      
   “ยังไงครับ...ไม่เข้าใจ”เอ็นถามขึ้นตรงๆ พี่สาวยิ้มให้ก่อนจะตอบ
   “การทำภารกิจแต่ละครั้ง เมื่อทำภารกิจเรียบร้อยจะได้รับผลตอบแทนเป็นเงินทุกครั้ง พี่ขอบอกไว้เลยว่า ถ้าให้เปรียบเทียบ สถานที่แห่งนี้คือที่ๆต้องใช้จ่ายเงินมากที่สุด เพื่อความอยู่รอด ทั้งค่าหอพัก ค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้าและอื่นๆ พูดให้เจ้าใจง่ายคือ หากใครไม่ทำภารกิจก็จะไม่มีเงินสำหรับเรื่องพวกนี้แม้แต่ที่นอน หรือ อาหารจะกินยังจะไม่มี ต้องใช้เงินจากภารกิจมาจ่ายในส่วนนี้เพื่อความอยู่รอดเท่านั้น พอจะเข้าใจไหม...”
   


   “อ่านะ...น่าสนใจดีนี่ครับ”เรย์พูดเมื่อเข้าใจ หมายถึงว่า การจะอยู่ที่นี่ได้ต้องทำภารกิจเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าหอพักค่าอาหารต่างๆเพื่อความอยู่รอดขณะอยู่ที่นี่สินะ เงินจะได้จากการทำภารกิจอย่างเดียว หากคนไหนความสามารถน้อยอาจจะทำภารกิจไม่ได้ ทำให้ไม่มีเงินสำหรับเรื่องพวกนี้ บางทีอาจจะไม่มีห้องให้นอนเลยละมั้งและเพราะงั้น เพื่อความอยู่รอดและการทำภารกิจ ทุกคนจำต้องฝึกฝนการต่อสู้อยู่เสมอๆ เพื่อรับภารกิจที่ดีกว่าเดิมและได้เงินเยอะกว่าเดิมสินะ ก็ท้าทายดีนี่...แต่ก็ลำบากพอดู บางคนที่เข้ามาคงน่าสงสารแย่...
   แต่ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมยมทูตที่จบจากที่นี่ถึงความสามารถสุดยอดกันทั้งนั้น เพราะไม่งั้นคงไม่รอดชีวิตจากที่นี่แน่...
   “เข้าใจแล้วค่ะ น่าสนใจดีนะคะ แล้วเราจะจบเมื่อไหร่ละคะ”ซาจิถามขึ้นในสิ่งที่เธอไม่รู้
   “ทุกๆเดือนจะมีการเปิดการสอบเลื่อนขั้นของนักเรียนต่างๆ ซึ่งขั้นนี้จะมีตั้งแต่ 0 ถึง 10 นักเรียนใหม่ที่เข้ามาย่อมต้องอยู่ในระดับ 0 ซึ่งยมทูตที่สอบผ่านแต่ละขั้น จะได้เลื่อนขั้นขึ้นไปเรื่อยๆ เมื่อผ่านขั้น 10 ถือว่าจบการศึกษา แต่อย่าคิดว่าจะง่ายล่ะเพราะความยากแต่ละขั้นจะเพิมขึ้นมาก พี่อยู่มา 14 ปีแล้ว ได้แค่ขั้น 4 เอง”พี่สาวพูด
   “พี่เบลล์ทำยังไงถึงจบได้ในสองปีนะ...”เรย์พูดขึ้นลอยๆ ถ้าตามนี้ละก็คงต้องใช้เวลาหลายๆปีแน่ๆกว่าจะจบการศึกษา
   “ในเรื่องอื่นๆ โรงเรียนจะปล่อยนักเรียนเป็นอิสระ เธอจะทำอะไรก็ได้ แต่ในหนึ่งอาทิตย์จะออกภายนอกโรงเรียนได้แค่ 1 วันเท่านั้น นอกจากนั้นต้องอยู่ภายในโรงเรียนเท่านั้น แล้วก็มีกฎที่หากทำผิดจะถูกตัดแต้มออก หากถูกตัดมากๆ ขั้นก็อาจลดลงได้ และแน่นอนหากจบจากที่นี่ได้พวกเธอที่ได้รับการทำภารกิจดีๆ
ที่ยมทูตทั่วไปที่ไม่ได้เรียนที่นี่ไม่มีวันได้ทำ”พี่สาวพูดก่อนจะเลี้ยวมุมลงบันได
   “แล้วมีหยุดยาวๆบ้างไหมครับ...”เอ็นถามขึ้นเฉยๆ เพราะชินกับโรงเรียนของโลกมนุษย์ที่จะมีช่วงปิดเทอมด้วย
   “มีเฉพาะงานเทศกาลเท่านั้นแหละ นอกจากนี้อาจจะไม่อนุญาตให้ไปไหนนอกโรงเรียนนานๆ อาจจะนะ”พี่สาวพูดอย่างมีเลศนัย เรย์เข้าใจทันที เรื่องนอกจากนี้คือแหกกฎสินะ หุๆ
   “ว้าววว....”เด็กๆพึมพำเมื่อเห็นภาพด้านล่างของอาคาร
   ราวกับพวกเขาอยู่ในสวนสาธารณะที่ไหนซักแห่ง มีพื้นที่เหมือนลานทุ่งหญ้ากว้างๆ มีสระน้ำกลางพื้นที่ และสวนดอกไม้กระจายอยู่ทั่วไป จากมุมมองเหมือนพื้นที่นี้จะมีอาคารและกำแพงเวทย์มนต์กั้นไว้จากพื้นที่ภายนอก ยมทูตวัยเยาว์ในชุดดำ กระจายอยู่ทั่วพื้นที่ เหมือนวันนี้น่าจะมีเป็นวันหยุดอะไรซักอย่าง แต่ละคนเหมือนจะหาอะไรเล่นสนุกๆ แต่ก็มีบางคนกำลังฝึกประลองเวทย์กันอยู่
   “เหมือนกับสวนสาธารณะที่ไหนซักแห่งเลย...”เอ็นเผลอพูดอย่างซื่อๆ พี่สาวหัวเราะอย่างพอใจเช่นเคย
ก่อนที่จะพาเดินต่อไปทางอาคารสูงๆด้านขวามือที่ดูยังไงก็คงจะเป็นหอพัก
   “วันนี้เป็นวันหยุดในฐานะมีนักเรียนใหม่คนก็เลยเต็มลานกว้างเลย แต่ยังไงก็ไม่ค่อยมรใครสนใจเท่าไหร่หรอก เอาล่ะฟังนะ คนที่ประกาศต้อนรับตอนที่พึ่งมาคืออาจารย์ใหญ่ของที่นี่ เป็นอดีตยอดนักรบชื่อ
อัสเตอร์นอล ซึ่งเขามอบหมายให้พี่สองคนเป็นคนดูแล ทั้งเรย์ ซาจิและเอ็นชั่วคราว เอ...พี่จำชื่อถูกใช่ไหม”
เด็กทั้งสามพยักหน้า พี่สาวยิ้มอย่างยินดี
   

   “มีอะไรก็ถามนะ ตอนแรกๆจะไม่ค่อยชินกับเรื่องบางเรื่อง แล้วก็วันหนึ่งๆในสัปดาห์ที่ออกไปนอกโรงเรียนควรจะใช้ไปทำภารกิจนะ อย่าออกไปทำอย่างอื่นเพราะจะเสียเวลา สำหรับนักเรียนใหม่ จะสามารถอยู่ในหอพักระดับธรรมดาได้ฟรี 1 เดือนแต่จากนั้นต้องจ่ายค่าหอพักเองนะ แล้วถ้าเก่ง ทำภารกิจได้เงินดีก็อาจจะอยู่ในหอที่ดีๆหน่อยก็ได้ หอธรรมดานี่น่ะ อากาศไม่ค่อยจะดีซักหน่อย”
   “โอเคครับเข้าใจหมดแล้ว เรื่องการเรียนวิชาการละครับ...”เรย์ถามต่อ
   “จะมีคาบเรียน 3 วันต่ออาทิตย์คงจะมีการแจ้งทีหลัง เพราะงั้น จะมีวันสำหรับออกไปทำภารกิจข้างนอก 1 วัน และก็วันสำหรับพักผ่อนในโรงเรียนหรืออาจจะขอฝึกพลังเวทย์กับพี่ๆหรืออาจารย์ก็ได้ อีก 3 วัน”
   งั้นหรอกเหรอ 3 วันเรียนวิชาการ 3 วันว่าง 1 วันทำภารกิจ
   “หอพักธรรมดามันจะเป็นแค่ห้องรวมๆนะ อาจจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ แต่ดีกว่านอนกลางสนาม
ขึ้นไปชั้นสองเลย ห้องของพวกเธอจะอยู่ชั้นสอง”เด็กๆขึ้นบันไดไปชั้นสอง ที่มีทางเดินยาวๆ ทำให้เอ็นนึกถึงโรงแรม ที่มีแต่ห้องพัก กลางทางเดินมีดาดฟ้าเล็กๆซึ่งขณะนี้มีคนนั่งอยู่เต็ม
   “ห้องนี้แหละ”พี่สาวพูดก่อนจะใช้มือแตะที่ประตู มีเสียงปลดล็อคดังขึ้นก่อนจะเปิดเข้าไป
   สภาพเหมือนห้องนอนธรรมดา ขนาดไม่ใหญ่มาก เตียงสามเตียงตั้งไว้เป็นมุมๆ แต่ละเตียงมีตู้เก็บของเพียงใบเดียวและนอกจาก ประตูห้องน้ำทางซ้ายของห้องแล้ว ก็ไม่มีอะไรอีกเลย บรรยากาศค่อนข้างซอมๆเล็กน้อยและอาการเวลานี้ก็ร้อนซักหน่อย สิ่งที่น่าสังเกตคือ กระเป้าเป้สามใบพร้อมกับฟูจินและโมจิคอยอยู่แล้ว
   “แง...จู่ๆก็มาทีนี่ตกใจจัง”โมจิพุ่งเข้ามาหาเอ็นทันที เด็กชายเกือบล้มไปด้านหลัง ดีที่เรย์รับไว้ทัน
   “คู่หูของเธอน่ารักดีนะ เอาล่ะเรื่องสุดท้าย พวกเธอมีเวลาราวครึ่งวัน เย็นวันนี้จะมีการแจกแจงเรื่องต่างๆเพิ่มเติมสำหรับนักเรียนใหม่ อย่าเดินมั่วก็แล้วกัน เดี๋ยวจะหลงเอาได้ แล้วก็ระวังพวกอันธพาลด้วยล่ะ”พี่สาวพูดก่อนจะเดินจากห้องไปพร้อมกับพี่ชาย
   เด็กๆค้นของในเป้ เสื้อผ้าต่างๆ เก็บในตู้เก็บของเพื่อความสะดวก จากนั้นก็ตกลงกันว่าจะทำอะไรต่อดี
   “ฉันง่วงน่ะ ขอนอนเฉยๆนะ ส่วนซาจิกับเอ็นจะออกไปข้างนอกก็ได้ ตามสบาย...”เรย์พูดอย่างไมค่อยใส่ใจเมื่อเข้ามาแบบง่วงๆเลย ไหนๆมาแล้วขอนอนซัก ชม.ก็ยังดี
   “แต่อากาศร้อนออก นอนได้หรอ...”เอ็นถามขึ้น สำหรับเขามันร้อนเกินไปหน่อยนะ
   “หึๆ แค่อากาศร้อน เจอเขตศักดิ์สิทธิ์ของฉันยังไงๆ ก็เย็นสบายทันทีน่า”เรย์พูดก่อนจะเดินมากลางห้องพอดี เด็กชายเอามือแตะลิ้นก่อนจะวาดรูปขอบเขตดาวด้วยน้ำลาย และร่ายเวทย์ไปพร้อมกัน
   ภายในไม่ที่วินาที แสงสีทองจางๆก็แวบขึ้นครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นอากาศร้อนๆค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นสบาย บรรยากาศซอมๆหายไปด้วยเขตศักดิ์สิทธิ์ของเด็กชาย
   “กางเขตอากาศเป็นด้วยนี่ อย่างนี้นอนสบายทั้งคืนแน่ ต่อให้อยู่ในหอธรรมดาๆแบบนี้ก็เถอะ”ซาจิพูดอย่างทึ่งจัด อย่างเธอจะให้กางเขตศักดิ์สิทธิ์แบบนี้คงไม่ไหว
   “ขอนอนซักงีบ คงไม่ว่ากันนะ”เรย์พูดก่อนทิ้งตัวลงบนเตียงที่เขาจอง
...
  หุๆ โรงเรียนนี้ไม่ธรรมดา น่าสนไหม
  ภารกิจที่ 1 มันส์เลยล่ะ