บท 11
มาแล้วจ้า(ใครอ่านมั่งเนี่ย)
En-Em
Chapter 11
By Bigyoyo
...
บทที่ 11
“เรย์...ถึงเวลาแล้ว”เอ็นเขย่าตัวเพื่อน เมื่อมีพี่คนหนึ่งเข้ามาบอกว่าทางโรงเรียนได้เรียกประชุม ณ ห้องประชุมหลัก เหลือเวลาอยู่นิดหน่อย ต้องจัดการปลุกเพื่อนตื่นยากคนนี้ก่อน
ตามเคยที่การปลุกครั้งแรก เหมือนจะไร้ผล เด็กชายจัดการตะโดนดังๆและเขย่าสุดแรงเช่นเคย แต่ทันทีที่เอ็นกำลังจะปลุกครั้งที่ 3 ซาจิก็เข้ามาแทรก พลางส่งสายตาว่า เดี๋ยวจัดการเอง
“เรย์ ถ้าไม่ตื่น ขอบอกว่าเจ็บ...”ซาจิตะโกนใส่หูตรงๆ อย่างไม่ใส่ใจ เรย์สะดุ้งสุดตัว ตื่นขึ้นจนได้ ง่า...ซาจิพูแค่ประโยคเดียวปลุกเรย์ได้ด้วย
“โอเคๆ ยอมแล้ว...”เรย์พูดเบาๆ อย่างไม่รู้ตัวว่ามีเอ็นอยู่ด้วย เด็กชายหน้าเริ่มแดง ทันทีที่เขาโดนตะโกนแบบนี้ใส่หู ราวกับประสาทจะตื่นทันที เหตุเพราะเคยโดนมาบ่อย...
“ถ้าวันหลังไม่ยอมตื่นอีก โดน...”ซาจิเริ่มด้วยคำขู่คำที่สอง ก่อนจะไปยืนคอยหน้าประตูตามลำพัง จากที่รู้ห้องประชุมก็คือห้อง อยู่ติดกับห้องที่เขามาในครั้งแรก ห้องที่เขาปรากฏมาที่นี่
“ขอโทษทีกำลังฝันดีเลย ถึงเวลาแล้วหรอ...”เรย์พูดอย่างแหยงๆ อ่านะ...เกือบโดนอีกแล้ว
“อืม เหลือเวลาอีกนิดหน่อย นายไปล้างหน้าดีกว่า”เอ็นพูดแล้วพยุงตัวเพื่อนลุกจากเตียง
“เรียบร้อยนะ สงสัยจังห้องทีนี่ล็อคไม่ได้ แต่ทำไมเวลาคนนอกจะเข้าถึงต้องเคาะตลอดเลยล่ะ...”เอ็นถามขึ้นเฉยๆ ตอนที่พี่คนนั้นมาบอกว่าถึงเวลาแล้ว ได้แต่เคาะประตูอย่างเดียวจนเขาต้องไปเปิดให้ ไม่กล้าเปิดเข้ามาเหรอ
“เธออาจไม่รู้นะ ห้องที่นี่ ใช้ระบบล็อคโดยเวทย์มนต์ มีแต่คนในห้องเท่านั้นที่จะปลดล็อคประตูได้ ไม่เห็นพี่เจนิซ่า ตอนปลดล็อคประตูเหรอ แค่แตะประตูมันก็ปลดล็อคแล้ว สรุปคือคนนอกจะเข้าห้องไม่ได้ถ้าไม่มีคนในเปิดให้เข้ามา”ซาจิอธิบายให้พอเข้าใจ เรื่องหลายเรื่องเป็นเวทย์มนต์นี่ไม่ค่อยๆคุ้นๆนะ
“นายน่าจะชินกับเวทย์มนต์ได้แล้วนะ อย่าไปทำให้เป็นพิรุธล่ะ ถ้าคนอื่นรู้ว่านายใช้เวทย์มนต์ไม่ได้เลยละก็ จบ...”เรย์พูดขึ้น ก่อนจะก้าวเปิดประตู เป็นอันบอกว่าออกไปได้แล้ว
“จะพยายามละกัน อิอิ...”เอ็นพูดเล่นๆอย่างไม่คิดมาก
“ที่ไหนนะที่ต้องไป”เรย์ถามทันทีที่ ทุกคนออกจากห้องแล้ว และเอ็นปิดประตูห้องเรียบร้อย ทันทีที่ปิดมีเสียงล็อคอัตโนมัติ ดังขึ้นชัดเจน
“ห้องประชุมหลัก ติดกับห้องแรกที่เราปรากฏตัวเอง รีบไปดีกว่า”
“หวัดดีจ้า มากันแล้วนะ พี่จะได้เช็คชื่อ...”พี่เจนิซ่าพูดเมื่อเห็นเด็กๆ เข้ามาในห้อง สภาพเป็นห้องกว้างๆ มีเก้าอี้เต็มเป็นแถว จากที่ดู พวกเขาเหมือนจะเป็นกลุ่มเกือบสุดท้ายที่เข้ามาพอดี
“คงต้องนั่งแถวหลังแล้วล่ะ คนด้านหน้าเต็มหมดแล้ว”พี่สาวพูดบอก เอ็นสังเกตได้ว่า เรื่องที่พวกเขาเป็นเด็กที่อายุน้อยที่สุดท่าจะจริง เพราะแต่ละคนที่นั่งอยู่ในห้อง เหมือนจะสูงเกิน 150 ซม.กันทั้งนั้น เว้นซะแต่เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านซ้ายของแถวที่อยู่ถัดจากเขาไปสองที่เหมือนจะอายุพอๆกับเขา
ดูจากลักษณะแล้วเด็กคนนี้ดูท่าจะมาคนเดียวไม่ได้มาเป็นกลุ่มๆเหมือนคนอื่นๆ ใบหน้าเหมือนเด็กมากๆแม้ว่าส่วนสูงจะมากกว่าเขาหน่อยนึง ผมสีดำของเธอดูสะท้อนแสงแปลกๆ ดวงตาสีม่วงเข้มบ่งบอกว่ากำลังกังวลกับเรื่องอะไรซักอย่าง เพราะเธอนั่งก้มหน้าตลอดเวลา ไม่ได้พูดคุยกับใครเลย
“เอาล่ะ เข้ามาครบทุกคนแล้วนะ...ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนยมทูตฝึกหัด การที่พวกเธอมานั่งตรงนี้นั่นหมายถึงว่าพวกเธอผ่านการทดสอบ รู้สึกว่าปีนี้จะน้อยซักหน่อย ไม่ถึง 30 คน เอาล่ะ พวกเธอคงเข้าใจถึงเรื่องราวต่างๆของโรงเรียนกันบ้างแล้วสินะ ทั้งคนที่พึ่งรู้และคนที่รู้มาก่อนแล้ว สำหรับคนที่รู้มาก่อนแล้ว ขอบอกว่าพวกเธอนั้นกล้าหาญที่กล้าเข้ามาเรียนในโรงเรียน เอ่อ...ขอพูดตรงๆเลยนะ สุดโหด...”
เด็กบางคนขำออกมาบ้าง นั่นสินะ โรงเรียนสุดโหดแต่ถ้าจบจากที่นี่ได้ละก็...เจ๋งล่ะ
“ทีนี้จะขอแจ้งตารางเรียนวิชาการ ใน 3 วันของพวกเธอโดยเรียงตามคะแนนของการทดสอบ คิดเป็นกลุ่มนะ...”อัสเตอร์นอลพูดก่อนจะหยิบกระดาษออกมา
“กลุ่มแรก 7 คน รีซิส เจลลา เรย์ ซาจิ เอ็น ยาโตะ แล้วก็ เจอร์รี ยกมือขึ้นหน่อย”เด็กๆยกมือขึ้น เอ็นสังเกตว่าเด็กผู้หญิงที่เขาจ้องอยู่เมื่อกี้เหมือนจะอยู่กลุ่มเดียวกับเขาด้วย ดูแล้วแต่ละคน สูงเกิน 150 กันทั้งนั้น ยกเว้นเด็กคนที่เขาจ้องอยู่ที่สูงกว่าเขานิดเดียว
“มายืนทางขวาของผมหน่อย”อาจารย์ใหญ่ชี้มาทางที่ว่างทางขวา เด็กๆเดินออกไปอย่างหวาดๆ
หืม ชาย 4 หญิง 3 รึ เรย์สังเกตดูแต่ละคน แน่นอนจาการแบ่งเกณฑ์พวกเขาคงจัดอยู่ในกลุ่มที่ได้คะแนนมากที่สุด แต่ละคนไม่ธรรมดาทั้งนั้น เด็กชายคนหนึ่งเหมือนจะเยือกๆเย็น แล้ว เอ...เด็กคนที่เอ็นจ้องอยู่นั่น...
“เอ็นทำไมนายจ้องซะขนาดนั้น...”เรย์พูดเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขาจ้องเด็กผู้หญิงคนนั้นซะนาน
“ไม่รู้สิ มันรู้สึกแปลกๆน่ะ”เอ็นตอบสายตาจ้องไปยังเด็กหญิงคนเดิมที่อยู่ซ้ายสุด ติดกับอาจารย์ใหญ่ ยืนก้มหน้าตลอดด้วย ที่แปลกก็คือจ้องแล้วมันรู้สึกแปลกๆนี่สิ...
“เอ้า นี่เป็นตารางเรียนของพวกเธอ...”ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นเสียงคุ้นหู เอ็นหันไปมองก็พบว่าเป็นชายหนุ่มที่ทำหน้าที่ทดสอบเขาเองเมื่อเช้า ใบหน้าแวบขึ้นทันทีที่สบตากับเขา เอ็นละสายตาทันทีที่รู้ว่าชายหนุ่มจ้องตอบ เพราะมันเหมือนสายตาอะไรซักอย่าง
ทุกคนได้รับกระดาษมาคนละใบ ในกระดาษอธิบายพอเข้าใจว่า เขาเรียนวิชาการติดกันทีเดียว 3 วันแล้วก็วันที่ต้องใช้ทำภารกิจจากนั้นคือวันหยุด อีก 3 วัน เรย์พอใจเมื่อเห็นตารางเรียน แบบนี้ก็แบ่งเวลาง่ายดี
“เอาล่ะได้กันแล้วทุกคนนะ พวกเธอคือกลุ่มที่ดีกว่ากลุ่มอื่นๆหน่อย ขอให้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆในกลุ่มล่ะ เพราะการทำกิจกรรมหลายๆอย่างจะทำกันเป็นกลุ่ม ถ้าทำดีก็ได้ดีทั้งกลุ่ม แต่ถ้าทำผิดกฏก็ถูกตัดแต้มทั้งกลุ่มเข้าใจนะ เอาล่ะออกไปได้แล้ว อาโนวา พาเด็กๆออกไปหน่อย”พี่ชายที่เป็นผู้ดูแลประจำของพวกเขาเป็นคนพาออกมานอกห้อง
ระหว่างนั้นบางคนทำความรู้จักกันไปแล้ว เริ่มจากเด็กผู้หญิงสามคนแรก
“หวัดดี ฉันซาจินะ”ซาจิเริ่มเป็นคนแรก ทักทายกับเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อน ตาสีฟ้าลอยๆ ใบหน้าของเด็กหญิงยิ้มก่อนจะตอบ
“ฉัน เจลลา ยินดีนะ แล้วเธอก็คงเป็น...”
“รีซิส”เด็กหญิงผมดำที่เอ็นเดินไปจ้องไป พูดขึ้นดวงตาสีม่วงไร้ความรู้สึกกังวลไปชั่วครู่เมื่อตอบคำถามสั้นๆอย่างได้ใจความ น้ำเสียงเหมือนไม่เต็มใจจะตอบ ไม่ก็ไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับใคร
“ฉันยาโตะ กับ เจอร์รี มาด้วยกัน นายทั้งสอง...”เด็กชายผมทองเป็นคนพูด ดวงตาสีดำเหมือนจะร่างเริงตลอดเวลา ใบหน้ายิ้มตลอด กับเด็กชายผมดำ ตาดำที่เหมือจะร่างเริงๆพอๆกัน เข้าใจว่าทำไมถึงมาด้วยกันเพราะ นิสัยคงเหมือนกันไม่มีข้อแตกต่าง
“ว่าแต่ทั้งสองคนอายุเท่าไหร่กัน ทำไมเหมือนโตช้า...”ยาโตะเป็นคนถาม
“เอ่อ...ฉันกับซาจิอายุ 14 เองส่วนเอ็นก็แค่ 12 ปี”เรย์ตอบตามตรง
“ซาจิคือคนผมแดงใช่ไหม อ่านะ ไม่รู้ว่ามีคนอายุน้อยๆเข้ากันมาด้วย”ยาโตะพูด
“ก็ดี จะได้แกล้งได้ด้วย อิอิ...ล้อเล่นน่า...”เจอร์รีพูอย่างร่าเริง เอ็นและเรย์ยิ้มแหยๆ
“อยู่กลุ่มเดียวกันแล้ว พยายามกันด้วยนะ”เจลลาเข้ามาทัก เป็นอันจบพิธีการทำความรู้จัก คนที่พูดน้อยที่สุดคงเป็นเด็กผู้หญิงที่เอ็นเหมือนจะละสายตาไม่ได้ ด้วยเหตุผลอะไรซักอย่าง
“แล้วจะไปไหนกันละนี่...”เรย์พูดถามพี่อาโนวาที่เงียบตามปกติ เหมือนพี่ชายไม่ค่อยอยากจะพูดเท่าไหร่
“จะนำทางไปห้องเรียน”คำตอบสั้นๆ ทำเอาเรย์ขำออกมานิดนึง เสียงของพี่ชายเหมือนจะเยือกเย็นมาก แต่การที่มาพูดต่อหน้าเด็กๆแบบนี้ ไม่เข้าใจเลยแหะ
“ห้องเรียนที่ว่าคงหมายถึง ห้องที่ใช้เรียนวิชาการทั่วไปสินะครับ ก็ดี จะได้ไปถูกเพราะเราต้องเรียนตั้งแต่พรุ่งนี้เลยนี่นา”เอ็นพูดบ้าง เรย์ผงะเล็กน้อย นิสัยแก่เรียนเข้ามาอีกแล้ว สงสัยต้องแอบพาเอ็นโดดเรียนให้ชิน(นั่น พาเพื่อนไปทางที่ดีมาก O_o)
“ใช่ จำให้ได้ด้วยล่ะ แล้วก็อย่าเดินมั่ว เดี๋ยวจะหลงเอา ที่นี่เป็นโรงเรียนก็จริง แต่ระวังนักเรียนที่นิสัยแย่ๆเอาไว้ด้วย จะเกิดปัญหาได้มาก”พี่ชายพูดรวมๆ อย่างไม่ค่อยจะสนใจ
พี่ด้วยรึเปล่าล่ะ...เรย์คิดนิดๆ
“หึๆ จะคิดอย่างนั้นก็ได้นะ เรย์คุง”พี่ชายพูดประโยคที่เรย์ต้องตกใจ อ่า...รู้ได้ไงว่าเขาคิดอะไรอยู่ เด็กชายชักสงสัยแล้วสิ ว่าคนๆนี้เป็นใครมาจากไหนกันนะ
“อาคารนี้จะใช้เป็นที่เรียนวิชาการทั้งหมด คงเข้าใจนะ ห้องประจำของพวกเธอคือ ชั้นสองห้องแรก
แค่นี้แหละ เอาล่ะแยกย้ายไปได้”พี่ชายพูดก่อนจะจากไปอย่างงงๆตามเคย เอ่อ...พี่ชายคนนี้เป็นอะไรไปนะ แปลกๆ เรย์คิดๆ สงสัยจะไม่ชอบหน้าเด็กใหม่รึไง
“ห้องเรียนก็รู้แล้ว ไปไหนต่อดีล่ะ นี่ก็จะค่ำแล้วด้วย...”เอ็นถามทุกคน แต่ละคนนิ่งกันไปคนละครู่หนึ่ง
“ฉันว่ากลับห้องจะดีกว่า ค่ำๆน่ะหลงได้ง่าย ไป...”ซาจิหันมาทางเรย์ซึ่งรู้อยู่แล้วว่าปฏิเสธไม่ได้ แต่ดูเหมือนยาโตะกับเจอร์รีจะไม่ต้อองการแบบนั้น
“แต่ฉันไม่ค่อยอยากจะกลับก่อนน่ะ มันร้อนไปหน่อย”คำพูดนั้นทำให้เรย์คิดขึ้นมาได้ จริงสินะ บางทีเด็กทั่วไปคงยังกางขอบเขตเวทย์ไม่ได้ จะกลับห้องคงไม่สบายตัวหรอก งั้นก็...
“เอ๋...ชวนไปห้องของนายน่ะหรอ...ยินดีเป็นอย่างยิ่งเลย”เจอร์รีพูดทันทีที่ได้รับคำชวน แต่สงสัยซาจิจะไม่ชอบซักเท่าไหร่นัก จึงขอไปห้องของเจลลาแทน ส่วนรีซิส เธอดูเหมือนจะไม่ต้องการจะยุ่งกับใครทั้งนั้น เมื่อเด็กๆแยกย้ายกันไป เธอก็บอกว่าจะขออยู่ข้างนอกตามลำพัง เหมือนไม่มีใครห้ามเธอเลย เหตุเพราะ ไม่ค่อยคุ้นซักเท่าไหร่อีกทั้ง เธอก็ดูแปลกๆ
“ห้องของนายอยู่ห่างจากห้องของเราแค่สี่ห้องเอง ทางนั้นน่ะ...”ยาโตะพูดอย่างร่าเริงชี้ไปทางขวา เหมือนนิสัยร่าเริงจะขาดจากสองคนนี้ไม่ได้เลยแหะ
“กลับมาแล้วรึครับ เอ็นคุงงงงงง”โมจิเจ้าเก่า พุ่งเข้าหาเอ็นเหมือนเมื่อเช้า ดีที่เอ็นรู้ตัวแล้ว จึงทรงตัวอยู่ได้ ทั้งๆที่เข้าเต็มหน้าเลยก็เถอะ
“โอ้ น่ารักดีนะ ไม่ค่อยได้เห็นเลยตัวสไลม์”ยาโตะพูดขึ้น
“ห้องนี้เย็นจัง นายทำยังไงน่ะ”เจอร์รีที่เข้าห้องเป็นคนแรกถาม ห้องของเขาร้อนกว่านี้เยอะ
“ฉันร่ายเขตอากาศไว้ อย่างน้อยคืดว่าจะได้นอนสบายหน่อยล่ะ”เรย์ตอบเฉยๆอย่างไม่คิดอะไรมาก
“เอ๋...นายร่ายเวทย์เขตศักดิ์สิทธิ์ได้ด้วยเหรอ”ยาโตะถามอย่างตกใจ
“ได้สิ ทำไม แปลกเหรอ...”
คำตอบต่อมาคือ ทั้งยาโตะทั้งเจอร์รีเข้ามาใกล้ๆเรย์ก่อนจะ เทียบขนาดตัว ส่วนสูงและอย่างอื่น (มั้ง) หลังจากนั้นก็ถอนหายใจครั้งหนึ่ง โดยเรย์งงๆเล็กน้อย
“นายก็ไม่ต่างจากเด็กอายุ 14 ตรงไหนนะ แต่ทำไมทำได้ถึงขนาดนี้ล่ะ...”ยาโตะเป็นนพูดเช่นเคย อา...ทำได้ยังไงเนี่ย รึว่าเขาแพ้คนอายุน้อยกว่าเกือบสองเท่าซะแล้ว
“นายทำไม่ได้เหรอ...”เรย์ถามอย่างตกใจ อะไรน่ะ เขตศักดิ์สิทธิ์ปรับสภาพอากาศก็ใช้ได้ไม่ยากไม่ใช่เหรอ เพราะไม่มีอะไรซับซ้อน
“แค่กางเขตศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาน่ะได้ แต่ฉันประยุกต์ให้เป็นเขตอากาศไม่ได้หรอก นายนี่เจ๋งแหะ อายุนิดเดียวทำได้ตั้งขนาดนี้ ใครสอนให้น่ะ...”เป็นคำถามที่เรย์ไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าตอบว่าฝึกเอง ลองเอง ทำเอง จะเชื่อไหม แล้วถ้าเขาไม่ฝึก ก็ตามพี่สาวไม่ทันน่ะสิ คำตอบจึงเป็นความเงียบไปโดยปริยาย
“เรย์เค้าเป็นอัจฉริยะน่ะ พูดอย่างนั้นเลยก็ได้”เสียงมาจากฟูจิน ที่อยู่บนเตียงของเรย์เหมือนจะทำอะไรซักอย่าง ทั้งยาโตะและเจอร์รีเข้าใจทันที อ่านะ...ถ้าเรย์อัจฉริยะละก็ แสดงว่าทั้งสองก็ได้อยู่ในกลุ่มที่มีเด็กเก่งมากๆน่ะสิ เจ๋ง...
“แล้ว การทดสอบเข้ามา นายทำได้ยังไงบ้าง”เรย์ถามยาโตะ ขณะที่เอ็นนั่งคุยเล่นอยู่กับเจอร์รี เห็นแบบนี้ก็รู้สึกดีแหะ ที่เอ็นพอจะอยู่เป็นปกติกับเพื่อนได้
“ก็ผ่านระดับ 8 ระดับ 9 น่ะ พวกเราขี้เกียจซะก่อนก็เลยขอถอนตัว”คำตอบที่เรย์ฟังแล้ว ถูกใจมาก
“แล้วนายล่ะ”
“หยุดที่ระดับ 7 ส่วนเหตุผลก็เหมือนกับนาย”คำตอบของเรย์นั้น แน่นอนว่าโกหก เหตุผลคือ เพราะเอ็นใช้เวทย์มนต์ไม่ได้เลยต่างหาก ถึงต้องขอถอนตัวตรงนั้น ไม่งั้นความแตกกันพอดี
“แล้วพวกนายไม่มีคู่หูหรอ”เรย์ถามด้วยคำถามที่ชวนสงสัย
“มีสิ แต่ฉันคงไม่ต้องเรียกมาจากบ้านหรอกใช่ไหม...”เป็นคำตอบที่เรย์ไม่ต้องการจะตอบอยู่แล้ว แต่ถ้ามีก็เป็นปกติ ไม่มีนี่ล่ะแปลก...
“เอาล่ะไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว คืนนี้ขอค้างห้องของนายเลยนะ พอนอนเบียดกันได้ใช่ไหม ขอร้องล่ะ”
เจอร์รีพูดขึ้นอย่างมีความหวัง เรย์และเอ็นยิ้มแหยๆ คงได้ถ้าซาจิอนุญาตนะ
...
หุๆ กำลังดำเนินไป เดี๋ยวได้มันส์
ใครจำได้ว่าแต่ละคนชื่ออะไร ลักษณะยังไงถือว่าเก่งนะ(7 คน สีผม สีตา ไปคนละแบบกัน จำได้หมด เก่งแระ)
