ขุด + เอานิยายมาลง
En-Em
Chapter 8.3
By Bigyoyo
...
“เธอเป็นใครน่ะ...”เด็กหญิงเป็นฝ่ายพูดก่อน ขณะที่เอ็นยังนึกอยู่เนืองๆว่าใครกันนะ
“สวัสดี เธอคงเป็นซาจิใช่ไหม ฉันชื่อเอ็น เป็นเพื่อนของเรย์”เอ็นตอบทันทีที่จำได้ว่าเรย์เคยพูดถึง
แต่ซาจิก็ดูเรียบร้อยดีนะ พูดก็ปกติ เหมือนไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงทั่วไปตรงไหน แต่ชุดนี่แปลกๆตาแหะ ส่วนเรื่องที่เรย์พูดไม่เห็นเข้าเค้าซักอย่าง แต่คงต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองมั้ง เหมือนอย่างพ่อของเรย์สิ เขาโดนเข้าเต็มเลย แต่...ถ้ามองดูดีๆก็ น่ารักนะ อ่า...เธอยิ้มให้ด้วย
“สวัสดี คุณซีโร่เคยพูดถึงเธอ พึ่งมาเหรอ...”เด็กหญิงทักตอบอย่างสุภาพ ยิ่งเพิ่มความน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก
“อื้ม...มาหาเรย์ใช่ไหม เหมือนจะออกไปข้างนอกน่ะ เมื่อกี้เอง”เอ็นตอบตามจริงๆ เมื่อกี้รึเปล่านะ เขาไม่แย่ใจว่าหลับไปนานรึเปล่า
“คงอยู่ที่บ้านหลัก ฉันไปแล้วนะ”เด็กหญิงพูดก่อนจะหันหลัง เดินไปทางบ้านหลัก
“ไปด้วยสิ รอหน่อย...”เอ็นขยับตาม ทิ้งโมจิไว้คงไม่เป็นไรสินะ อ่า รองเท้าอยู่ไหน...
“พอจะได้ไหม”
“คิดว่าดีขึ้นเยอะ อย่างน้อยก็น่าจะดีกว่าเมื่อก่อน”เรย์ตอบเมื่อพี่เบลล์ถาม เด็กชายเกร็งตัวเล็กน้อย การร่ายเขตโดมศักดิ์สิทธิ์แบบขั้นสูงนี่ไม่ง่ายเลยแหะ แต่ก็ยังดีที่พี่สาวสุดแสนอัจฉริยะพอจะอธิบายหลักการให้เข้าใจได้ แต่ยังไงก็เถอะ เวลาจะใช้ทีสมาธิต้องขั้นสูงเลย พลังเวทย์ตอนนี้ก็เหมือนไม่ค่อยพอจะทดลองใช้เล่นๆซะด้วย เดี๋ยวสลบไปอีกหรอก...
“ไม่จำเป็นอย่าใช้ดีกว่า มันจะทำให้สมาธิหมดไปกับการสร้างเขตโดม เวลาจะใช้อาวุธ สมาธิอาจจะไม่เหลือแล้วก็ได้ อีกอย่างสมาธิระดับนี้ไม่ใช่เด็กๆจะใช้กันหรอกนะ พี่ต้องยอมรับนะ ว่าอัจฉริยะพอควรเหมือนกัน”เป็นอีกครั้งที่เรย์ทำหน้าตาย ถ้าไม่สู้ตามพี่สาวให้ทัน คงอยู่ในครอบครัวนี้ไม่ได้ละมั้ง
เรย์ขอร้องให้พี่สาวสอนวิธีการบังคับเขตโดมศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงให้ เหตุเพราะตอนไปช่วยเอ็นเขตโดมที่ปกติมั่นใจมากกลับถูกปิศาจที่ไหนไม่รู้มองเห็นได้ แถมมันยังเข้าไปด้านในได้ด้วย เรื่องฝึกแบบนี้น่ะไม่ยากหรอก แต่มันกินสมาธิเยอะชะมัด พอคลายเวทย์หัวก็มึนๆหมดแล้ว มีหวังกางแล้ว โดนสอยทันทีเพราะใช้อาวุธไม่ได้แหง สรุปใช้ยามฉุกเฉินที่สุด คือเวลาจะหนีเท่านั้น
“แล้วพี่คอยอะไรที่บ้านหลักนี่รึครับ...”เรย์ถาม ปกติพี่เบลล์เป็นคนชอบความส่วนตัวไม่ใช่เหรอ จะไปหาต้องไปตามที่บ้านทางเหนือโน่น แต่กลับไปไม่เจอ พอมาที่นี่เจอนั่งอยู่เงียบๆที่เดิมเลย
“เปล่า...แค่มีเรื่องชวนคิดนิดหน่อย”เป็นคำตอบสั้นๆ แต่เรย์ไม่คิดจะถามต่อ
“มีคนมา...”พี่สาวพูดขึ้นก่อนจะเผยยิ้ม เมื่อเห็นว่าเด็กสองคนเข้ามาในห้อง
“เรย์...”เด็กหญิงพูดอย่างชวนหวาดเสียว เรย์สะดุ้งสุดตัว เด็กชายค่อยๆหันไป หวังว่าหูตัวเองจะโกหก แต่เมื่อสายตาของเรย์ปะทะกับอีกฝ่าย เด็กชายคอตกเหมือนจะทำใจเตรียมตัวเจออะไรบางอย่างที่กำลังจะมา
“ไม่เป็นไรใช่ไหม...”ก่อนที่เด็กชายจะอึ้ง เมือเด็กหญิงโผเข้ากอดเอาดื้อๆ ทำเอาเอ็นอ้าปากค้าง ก่อนที่ตัวเองจะหลบมุมออกจากห้องไปซะเฉยๆ อย่างรู้ดีว่า ไม่ควรเข้าไปยุ่งจะดีกว่า
เรย์หน้าแดงจัด เด็กชายอยากพูดออกไปดังๆว่า อย่ามากอดกลางที่สาธารณะได้ไหม อายนะ พี่เบลล์ก็อยู่ แถมเอ็นก็เห็นด้วย กรรม...กินยาผิดรึเปล่านะ ซาจิ ปกติต้องเริ่มจากกำปั้นซักจุดตรงแก้มไม่ใช่รึข้อหาออกไปข้างนอกโดยไม่บอกซักคำ รึว่าเขาไม่เคยคิดว่า ซาจิจะเป็นห่วงเขาเหมือนกัน
“ซ...ซาจิ ฉันไม่เป็นไรน่า...”เรย์พูดด้วยนำเสียงอายเต็มกลืน หน้าตอนนี้แดงกว่าเลือดอีกมั้ง
...
สรุป นิยายดิ่งมีทุกอารมณ์จริงๆอ่ะแหละ (ตั้งแต่เศร้ายันเลิฟๆ)
หุๆ คอยหน้าต่อไปเหอะ แต่แกล้งแบบนี้ อา...เป็นใครก็ตกใจเน้อ
