งั้นลงเลยนะ ปัน
En-Em
Chapter 8.1+8.2
By Bigyoyo
...
บทที่ 8
“เรย์ คิดว่าที่โรงเรียนจะสอนกันยังไงอ่ะ...”เอ็นถามขึ้นเล่นๆ ขณะ เดินตามเพื่อนเข้าบ้านหลังที่อยู่ทางซ้ายของบ้านหลังใหญ่ บ้านของเรย์จะมีขนาดเล็กมากๆ เมื่อเทียบกับบ้านที่อยู่กลาง เรย์อธิบายว่า แต่ละคนในครอบครัวจะมีบ้านของตัวเอง อยู่รอบๆพื้นที่กลางป่านี้ ส่วนบ้านหลักไม่ได้ใช้สำหรับนอนพักผ่อน เวลาจะนอนต้องกลับเข้ามาบ้านของตัวเองเท่านั้น
“เคยได้ยินมาบ้าง ว่าโหดนะ ยมทูตที่จบออกมาได้แต่ละคน ต้องมีความสามารถสูง ถึงจะจบออกมาได้ เอ่อ...ที่เสียวๆก็ ว่ากันว่า ในร้อยคนจะมีคนที่ตายขณะเรียนซักคนน่ะ...”เรย์พูดออกมาตามความคิด
“หา...จริงอ่ะ”
“แค่ได้ยินมาเฉยๆ ไม่ต้องคิดมากน่า ใครทำอะไรนาย ฉันไม่ปล่อยไว้แน่ สัญญา”เรย์ตอบแล้วยิ้ม
“ขอบใจ แต่...ฉันทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง จะไปรอดไหม...”เอ็นตอบเบาๆ เขาทำอะไรไม่ได้เลย แล้วจะเรียนยังไงละนั่น
“เอ็นคุงแน่ใจหรอ ว่าทำอะไรไม่ได้เลย...”จู่ๆอะไรกลมๆบนหัวก็พูดขึ้น เอ็นหัวเราะออกมานิดนึง
“โมจิ นึกว่าหลับอยู่ซะอีก”เอ็นพูดต่อทันที ดูเหมือนว่ายังไงๆโมจิคุงไม่ชอบอยู่ที่ไหนนอกจากบนหัวเขาจริงๆด้วย
“แหะ แหะ”
“แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ เวทย์มนต์ก็คงไม่มีทางใช้ได้ ในเมื่อฉันไม่มีพลังเวทย์ ส่วนอย่างอื่น ฉันก็ไม่รู้ซักอย่าง”เอ็นตอบตามความคิด แต่ถ้าทำอะไรได้ซักอย่าง ก็คงจะดีกว่านี้
จะว่าไป คุณซีโร่ก็บอกว่า ให้เขาสอนการใช้อาวุธให้เอ็นใช่ไหม แต่ในเมื่อไม่มีพลังเวทย์ถึงจะมีอาวุธแต่ก็ประสานพลังไม่ได้ มันก็ไม่ต่างอะไรกับอาวุธธรรมดาที่แทงฟันปิศาจไม่เข้าน่ะสิ แต่ยังไง การจะเรียกอาวุธออกมาใช้ ที่สำคัญอย่างแรกเลย อาวุธของเอ็นคืออะไร...แม้ว่าถ้าเอ็นเป็นสายเลือดราชวงศ์จริง อาวุธก็น่าจะเป็น...
“เรย์คุงคิดอยู่ใช่ไหม ว่าอาวุธของเอ็นจะเป็นยังไง...”ฟูจินที่เงียบอยู่นาน พูดขึ้นบ้าง
เรย์จับลูกบิดประตูเปิดออก บ้านหลังนี้เล็กมากขนาดอยู่ได้ไม่เกินคนหรือสองคน แต่น่าแปลกที่ดูภายนอกเล็ก แต่ภายในกลับมีเนื้อที่พอควร มีห้องนอนห้องหนึ่ง ห้องน้ำ ห้องครัวภายในบ้านหลังเดียว เอ้นเข้าใจทันทีว่าทำไมเรย์ถึงอยู่บ้านคนเดียวตลอด คงเพราะแต่ละคนมีบ้านของตัวเอง แต่ดูจากห้องครัวแล้วเหมือนไม่ค่อยจะใช้นะ สงสัยเรย์จะทำอาหารที่บ้านหลักละมั้ง
“กว้างใช้ได้แหะ นึกว่าจะเล็กกว่านี้”เอ็นพูดขึ้น พลางสำรวจห้องต่างๆภายในบ้าน ยังไงเขาคงอยู่แค่อาทิตย์เดียวสินะ
“ปกติฉันไม่ทำอะไรนอกจากนอนหรอกนะ เวลาทานอาหารก็ไปทานที่บ้านหลักทุกครั้งแหละ ยกเว้นบางวันที่ไม่มีคนอยู่บ้านเลย นอกจากฉัน”เรย์พูดขึ้น ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องน้ำไป
เอ็นเดินเล่นตามตู้ยา เด็กชายพบยาทาแผลที่เขาจำได้ว่า เหมือนกับที่เขาใช้ที่บ้าน ยาชนิดนี้ที่ช่วยให้แผลหายได้เร็วมาก แม้จะทิ้งรอยไว้เยอะก็เถอะนะ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่า พ่อก็รู้สินะครับ ว่าผมโดนอะไรบ้าง...
เอ...โมจิหายไปไหนนะ ฟูจินออกไปข้างนอก บอกว่าไปพบกับสัตว์ศักดิ์ตัวอื่นๆ เดี๋ยวจะกลับมาทีหลัง
แต่โมจิคงไม่ได้ออกไปด้วยหรอกใช่ไหม...
เอ็นได้คำตอบทันทีที่เข้าห้องนอน ตัวกลมๆนอนอย่างสบายอารมณ์อยู่บนเตียงนุ่มๆ ไม่สนใจคนรอบข้างเช่นเคย เอ็นคิดเล่นๆขึ้นมาได้ เขารู้แล้วว่าทำไมถึงเรียกว่า โมจิ เพราะขี้เกียจมากจนเอาแต่นอนละมั้ง ตัวก็กลมสุดๆ แม้ว่าถ้าดูดีๆจะเหมือนเยลลี่มากกว่า
นี่โมจิ อย่างฉันจะทำอะไรได้มั่งน่ะ...
เด็กชายนอนเล่นคิดวนไปวนมาอยู่นานพอควร ในหัวพยายามเรียบเรียงความคิดตั้งแต่วันที่เจอเรย์มาจนถึงตอนนี้ เวลาผ่านไปเร็วมากจนเหมือนไม่น่าเชื่อ ต่อไปเขาต้องทำยังไงกันนะ พ่อก็ไม่ได้พูดอะไรมากด้วย ตอนนั้นเขาก็ใจไม่แข็งพอจะรั้งพ่อไว้ เวลาจึงสั้นนิดเดียว
ถ้าเขาใช้เวทย์มนต์ได้เหมือนเรย์ก็ท่าจะดีแหะ เท่ออก ตอนนี้ถ้าจับๆความดูแล้ว ปิศาจซักตัวเขาจะจัดการได้ไหมนี่
จิตใจหม่นๆ พาความง่วงเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีก็หลับไปแล้ว
ณ แบล็กเฮล
“การพาตัวมาไม่สำเร็จรึ”ราชาเกอร์ลินพูดอย่างเรียบๆ เป็นอย่างที่คิดไว้แล้ว ทางยมทูตก็คงไม่ปล่อยให้ทางเราพาตัวซาตานมายังแบล็กเฮลได้ง่ายๆแน่ เพียงแต่ต่อไปคงต้องใช้วิธีการบางอย่างคงจะบุกเข้าไปชิงตัวมาซึ่งๆหน้าไม่ได้เสียแล้ว
“ราชาโปรดอภัย ข้ายังไม่แน่ใจว่าเราจะจับถูกคน เนื่องจากข้อมูลที่เราได้มา เป้าหมายไม่ได้มีพลังเวทย์อะไรที่เกี่ยวข้องกับซาตานเลย พลังเวทย์ยมทูตก็จับไม่ได้ ราวกับเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้น”สาวกพูดอย่างประนีประนอม เรื่องของเป้าหมายนั้น เชื่อถือไม่ได้
“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะจัดการด้วยตัวเอง ข้ารู้ว่าเป้าหมายนั้นใช่ท่านซาตานแน่นอน ส่วนซาตานอีกท่านขอให้เหล่าสาวกจงค้นหากันต่อไป”ราชากล่าวก่อนจะหันมาทางลูกสาวที่นั่งนิ่งเงียบ คอยรับฟังคำพูด
“มีล พ่ออยากให้เจ้าช่วย เจ้าคงรู้ว่าต้องทำอะไร”ราชาพูดอย่างน้ำเสียงเหมือนจะขอร้อง เด็กสาวถอนหายใจ ด้วยใจจริงไม่อยากจะทำตาม เพราะเธอไม่เห็นด้วยตั้งแต่แรกแล้ว แต่ในเมื่อพ่อของเธอเป็นคนขอ เธอจึงต้องยอม เพียงแต่เธอไม่เข้าใจอยู่บางเรื่อง ทำไมเธอถึงไม่สามารถมองเห็นซาตานได้ การมองเห็นอดีตของเธอนั้นสามารถมองเห็นได้อย่างใจคิด เธอเคยลองมองอดีตชีวิตของซาตานทั้งสองท่าน แต่กลับมองไม่เห็น
“พ่อคะ หนูขอบอกนะคะ ว่าหนูไม่เห็นด้วยเลย แต่จะพยายามค่ะ”เด็กหญิงพูดก่อนจะรู้ว่าต้องทำอะไร ก่อนจะลุกขึ้น เตรียมการจะทำภารกิจที่เธอไม่ค่อยจะอยากทำเลย
ณ ไวท์เฮล
“เอ็น นายง่วงหรอ ถ้างั้นก็นอนไปนะ เดี๋ยวฉันมา”เสียงของเรย์ทำให้เอ็นสะลึมสะลือเล็กน้อย เอ...ทำไมรู้สึกแปลกๆนะ เหมือนมีคนพูดถึงเรา
เรย์เดินออกจากบ้าน ทิ้งเอ็นไว้ตามลำพังกับโมจิ เพราะนึกขึ้นได้ว่าต้องไปทำอะไรซักอย่าง วันนี้พี่เบลล์อยู่บ้านนี่นา ไหนๆก็ไหนๆแล้ว บังคับให้พี่สอนอะไรให้หน่อย อย่างน้อยจะมีประโยชน์มากถ้าทำได้ แต่ก็นะมันจะใช้เวลานานแค่ไหน
“หืม...”เอ็นลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงดังเหมือนใครมาเคาะประตูบ้าน เอ ใครนะ มาเคาะประตู เป็นเรย์ต้องเคาะด้วยหรอ รึว่าตอนออกไปล็อคประตูไว้
ประตูก็ไม่ได้ล็อคนี่ แล้วใครน่ะ...
เด็กชายเปิดประตูด้วย ก่อนจะผงะเมื่อเห็นว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่หน้าบ้าน ส่วนสูงประมาณเขา ผมสีน้ำตาลแดงยามจรดคอ ดวงตาสีดำสนิท มองดูเหมือนพยาบาลฝึกหัดที่ไหนซักแห่งเพราะแต่งชุดขาวต่างจากยมทูตทั่วไป
...
ซาจิมาแล้ว เดี๋ยวได้วุ่นกันใหญ่แน่ ฉากต่อไป เรย์จะโดนซาจิแกล้ง (แกล้งชนิดเป็นดิ่งคงค้างเป็นชม.แน่ แกล้งแรงจริงๆ คิดเอาเองจะแกล้งไง)
ปล.ถ้าลงได้จะลงพรุ่งนี้ต่อทันที เพราะพรุ่งนี้ว่าง ไปแระ
