โฮะๆๆ เอามาลงตามคำพูด (มันดึกแล้วนะ ไม่ใช่เย็น -...-)
En-Em
Chapter 7.1
By Bigyoyo
...
บทที่ 7
“เอ่อ นี่เหรอบ้านของนายน่ะ...”เอ็นพูดสยอง เป็นบ้านหลังใหญ่มากๆเหมือนจะตั้งอยู่กลางป่าที่ไหนซักแห่ง บรรยากาศวังเวง ถ้าไม่บอกว่าเป็นบ้านเรย์ เอ็นก็นึกว่าบ้านผีสิงซะอีก สังเกตดูรอบๆแล้ว เหมือนจะมีบ้านเล็กๆ อยู่รอบทิศแหะ รอบพื้นที่นี้มองไปทางไหนก็เป็นป่าหมดเลย
“ทำไมมันเหมือนบ้านผีสิงอย่างนี้อ่ะ”เอ็นเผลอพูดออกไปจนได้ พี่เบลล์หัวเราะนิดนึง
“นายลองถามพ่อของฉันเองละกัน พ่อของฉันเป็นคนแต่งน่ะ”เรย์ตอบง่ายๆ เรื่องบ้านเนี่ยพ่อบอกว่าเพราะหลายๆเหตุผลถึงต้องตั้งอยู่ในที่ๆไม่มีคนอื่นๆหลงมาแน่ กลางป่าดำของเมืองหลวง...
เอ็นและพี่เบลล์ก้าวเดินไปหน้าบ้าน ขณะที่เรย์ยังคงยืนนิ่ง
“พี่ ดูให้หน่อยว่าซาจิอยู่ไหม...”เรย์พูดเบาๆ เหมือนไม่อยากเข้าบ้านซะเฉยๆ เอ็นงงๆเช่นเคย
“ไม่อยู่หรอกน่า มาเถอะ”พี่สาวพูดกลั้นหัวเราะ แต่ทำไงได้นี่นะ ปกติถ้าซาจิอยู่บ้านเรย์แทบไม่อยากจะเข้าบ้านเลย
เด็กชายเดินย่องๆเข้าบ้าน ยื่นมือเปิดประตู ข้างในมืดสนิท เหมือนจะไม่มีคนอยู่บ้าน เรย์ถอนหายใจชุดใหญ่ ก่อนจะเดินเข้ามาข้างใน แล้วเรียกให้เอ็นและพี่สาวเข้าไปด้วย
“เหมือนจะไม่มีคนอยู่ ผมขอไปเปิดไฟก่อนนะ”เรย์พูดก่อนจะเดินเข้าไปตรงจุดสวิตซ์ไฟ เพียงแต่ไม่ทันจะเปิดเสียงบางเสียงก็ดังขึ้น เสียงที่ทำเอาเอ็นขนลุก
เสียงวี้...เหมือนเสียงแมลงอะไรซักอย่าง แล้วจู่ๆ ใบหน้าที่มีรอยย่น ผิวอมเทาดูสยดสยองก็ปรากฏข้างเอ็น มือข้างหนึ่งจับไหล่ของเด็กชายไว้ จากด้านหลัง เอ็นขนลุกตั้งแต่หัวจรดเท้า ค่อยๆหันไปมองมือที่มาแตะ
ก่อนที่ใบหน้านั้นจะส่งเสียง
“แบร่...++”
“เหวอ...”เอ็นสะดุ้งโหยง ขณะที่เรย์กับพี่สาวเงียบฉี่ ไร้ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น
“พ่อ อย่างเล่นตลกได้ไหมครับ มันไม่ขำเลยนะ”เรย์พูดฝืดๆ แต่จริงๆพี่เบลล์ขำเล็กน้อยที่พ่อแกล้งครั้งนี้ไม่เห็นจะดีกว่าครั้งก่อนตรงไหน
“โอ้ ใจแข็งกันจริงๆ ขอโทษด้วยนะเอ็นคุง”และแล้วบุคคลตรงหน้าก็ถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นดวงตาสีเขียวกับใบหน้าเหมือนชายหนุ่มอายุไม่มากเท่าไหร่นัก ผมสีดำนั้นยุ่งเหยิงชี้ไปไม่เป็นทิศเป็นทาง ใบหน้ากวนอารมณ์สดใสเหมือนกับเด็กๆ
“นี่พ่อ จะแกล้งกันก็ให้มันเนียนๆหน่อยสิ ไม่ขำเลย”เรย์พูดเบื่อๆเมื่อไฟติด เผยให้เห็นภายในห้องโถงทางเดินที่กว้างมากจนจัดงานเลี้ยงใหญ่ๆได้เลย พื้นไม้เป็นเงา ผนังสีครามสดใสประดับด้วย ดาวดวงเล็กๆ ดูเหมือนจะไม่นิยมติดอะไรไว้ที่กำแพง เพราะตลอดทางเดินนั้นว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย
“เอ่อ...นี่คุณพ่อหรอครับ...”เอ็นพูดอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่นัก อายุดูแล้วทำไมไม่ต่างจากชายหนุ่มอายุ 20 ตรงไหนเลย ใบหน้านั้นขี้เล่นสุดๆ ไม่เห็นจะเหนียวเหมือนที่เรย์พูดเลยด้วย
“สวัสดีนะ เอ็นคุงพ่อของเธอบอกมาแล้วว่าจะฝากเธอไว้ที่นี่ เราก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งนะ”ชายหนุ่มพูดก่อนจะเดินลากเอ็นไปตามห้องโถง พี่เบลล์กับเรย์เดินตามไปด้วย ใบหน้าของเรย์ไม่ค่อยจะเอ็นจอยซักเท่าไหร่
ข้างในเหมือนจะเป็นทางเดินชัดเจน เป็นอันแสดงว่าที่นี่คงไม่ใช้ระบบเวทย์มนต์เหมือนบ้านพักนักเดินทางเลย ทุกอย่างดูธรรมดาๆแม้ว่าอากาศภายในนี้จะเหมือนกับที่นั่นก็เถอะ ไม่ร้อนไม่หนาว ห้องนั้นจากที่ดูๆแล้ว เหมือนจะไม่มีห้องนอนแม้ว่าบ้านหลังจะใหญ่มากๆ มีแต่ห้องใหญ่ๆกว้างๆหลายห้องที่เหมือนจะไม่มีอะไรเลย สุดทางเป็นห้องครัวและห้องทานอาหารละมั้งถ้าเขาคิดไม่ผิด
...
พ่อของเรย์เค้าชอบเล่น อย่าคิดไรมากเน้อ
แต่ถ้าเป็นดิ่งก็ตกใจนะ (นึกถึงสภาพตัวเอง เวลามีอะไรมาเกาะที่ไหล่จากด้านหลัง ส่งเสียงแปลกๆ ขนลุกกระจายแน่)
ยังฮาได้อีก หุๆ คอยอ่านต่อนะ
