เอามาลงแล้ว
En-Em
Chapter 3.1
...
บทที่ 3
“อืม...”เด็กชายรู้สึกตัว ลุกขึ้นนั่ง เอามือขยี้ตาเพื่อให้ความมืดหายไปจากการมองเห็น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบตัวเอง อยู่ในสถานที่ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
มืดสนิท ราวกับทุกอย่างเป็นสีดำ ทุกสิ่งรอบตัวมีแต่ความมืด เขามองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากร่างกายของตัวเอง ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอีกต่างหาก ความรู้สึกที่เย็นๆที่บอกเขาว่า เขากำลังนั่งอยู่บนพื้นเย็นๆ แข็งๆ แต่กลับมองไม่เห็นพื้น เห็นเพียงสีดำสนิทไปทั่ว
ที่นี่มันที่ไหน รึว่าเขากำลังฝันถึงเรื่องอะไรอีก ทำไมมันมืดไปหมด เอ...ไม่สิความรู้สึกมันชัดเจนมาก ไม่เหมือนฝันเลย เด็กชายลุกขึ้นยืน กวาดสายตาไปตามทิศต่างๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไร นอกจากตัวเอง
เอ็นเดินไปซ้ายที ขวา เพื่อลองดูสิ่งต่างๆ แต่ก็ยังเหมือนเดิมราวกับเขากำลังเดินอยู่ที่เดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เอ็นได้แต่ยืนนิ่งๆคิดอะไรไปเรื่อย แล้วเขามาที่นี่ได้ไงนี่ แล้วจะออกไปยังไง...
ทันทีที่เขาคิดถึงทางออก ความรู้สึกก็ดับวูบ รู้สึกตัวอีกที เขาก็นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง ดูเหมือนจะมีคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วย เด็กชายลุกขึ้นนั่ง มองซ้ายขวา ไม่เห็นใคร เอ...แล้วคนที่พาเขากลับมาคงเป็นเด็กคนนั้น
เอ็นลุกจากเตียง เดินออกจากห้อง
“ที่นี่ก็สบายดีนะ สงสัยจังว่าใครในครอบครัวของเขาจะเป็นยมทูต”เรย์พูดลอยๆ กับฟูจิน
“พ่อของเขาละมั้ง ดูจากกลิ่นอายนะ”ฟูจินตอบ ทั้งสองอยู่ในห้องครัว เหมือนจะทำอาหารเที่ยง
ถ้าหากเวลานี้ยังเที่ยงอยู่นะ
เอ็นเดินเข้าห้องไปด้วยเมื่อ เข้าไปทั้งสองก็หันมามอง เด็กชายตรงหน้ายิ้ม ขณะที่สัตว์รูปร่างคล้ายแมวนั้นลอยเข้ามาใกล้ ดูดีๆก็เหมือนจะน่ารัก ถ้าหากว่ามันไม่ต่างจากแมวปกติ
“ตื่นแล้วหรอ นายไม่เป็นไรใช่ไหม”เด็กชายถามเอ็นทันที เอ็นพยักหน้าเล็กน้อย ยังงงๆกับความรู้สึก
“ขอโทษด้วยนะ คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าฉันจะขอพักอยู่ที่นี่ก่อน”เป็นคำถามอีกข้อ ที่เอ็นพยักหน้าความรู้สึกมันบอกว่า คนตรงหน้าเป็นมิตร และเหมือนจะไว้ใจได้ แม้จะไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น
“เรย์คุง ขอออกไปข้างนอกแปปนะ รู้สึกจะสัมผัสอะไรจากไกลๆกเล็กน้อย คุยกันไปก่อน”ฟูจินพูดก่อนออกจากห้อง
“เอ้า นั่งก่อน ฉันทำอาหารเย็นไว้แล้ว นายหมดสติตั้งแต่สายจนเย็นเลยนะ”เรย์พูดเบาๆ ก่อนจะยกซุปกับขนมปังมาให้ เอ็นนั่งบนเก้าอี้ ท่าทางยังเงียบ
“เฮ้...เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไม่พูดไม่จาเลย”เรย์ถามด้วยความแปลกใจ ตอนพบกันเมื่อสายๆ ยังพูดกันเป็นปกติเลยนะ
“เปล่า แค่ยังตกใจอยู่น่ะ”เอ็นตอบเบาๆ เป็นข้อความที่ทำเอาเรย์โล่งใจ เอาเถอะ อย่างน้อยดีกว่าเป็นอะไรไปอีก ว่าแต่ดูท่าถึงตอนนี้แล้ว คงต้องอธิบายสินะ เพราะคนตรงหน้าคงไม่รู้ถึงตัวตนของตัวเอง ก็แปลกนะทำไมพ่อของเขา ถึงต้องปิดปังด้วย ในเมื่อเกิดมาเป็นยมทูตแล้ว ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง แต่ก็นะ ทำไมจับสัมผัสยมทูตจากตัวเขาไม่ได้เลยก็ไม่รู้
“ยังไม่ได้ถามชื่อเลย ฉันชื่อ เรย์ แล้วเมื่อกี้ก็คู่หูของฉัน ฟูจิน”เรย์เริ่มด้วยการแนะนำตัวเอง
“ฉันชื่อ เอ็น...”เอ็นตอบเบาๆ ความรู้สึกตอนนี้ บอกเขาว่าเขาไม่ได้ตกใจซักเท่าไหร่ แต่เพราะอาการซึมๆมากกว่า
เอ็น...ไม่เคยได้ยินแหะ สงสัยคงเขาจะอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิด
...
หุๆ หน้าแรกยังไม่มีอะไร รอหน้าต่อไปน่อ
หนูเอ็น ฝันเรื่องแปลกๆอีกแระรึนี่ อะไรหว่า
ฟูจินสัมผัสอะไรได้รึ
