หุๆ อย่างปันถึงโดนปลดก็จะหาทางไปสาดให้ได้เน้อ 

มาแล้วเน้อ ขอโทษที่เอามาลงซะดึกเลย (อ่านการ์ตูนเพลินไปหน่อย  )

En-Em
Chapter 2.4
By Bigyoyo
...
“เรย์คุง ใช้อาวุธได้รึยัง”ฟูจินถามอย่างไม่แน่ใจ
   “อาวุธ...ยังไม่ค่อยไหวอ่ะ” เรย์ตอบ เรื่องอาวุธประจำตัวน่ะ แค่นาทีเดียวก็แทบแย่แล้ว จะให้ใช้ตามฆ่าปิศาจอีกคงไม่ไหวแหงๆ     
   “แค่นาทีเดียวใช่ไหม ก็คงได้ล่ะ เอาตามนี้นะ”ฟูจิน พูดถึงวิธีการแล้ว เรย์ก็พยักหน้าเล็กน้อย แต่เสี่ยงนะ ถ้าพลาด เขาเองจะแย่ เพราะใช้อาวุธประจำตัวน่ะ กินแรงสุดๆ ใช้ได้แค่นาทีเดียวเท่านั้นแหละ ใช้เกินจากนั้น มีหวังสลบกับพื้นแน่ๆ
   ฟูจินหายไปกับอากาศ กลายสภาพเป็น บูมเมอร์แรง เหมือนก่อนหน้านี้
   ว่าแต่เขาต้องไปรอตรงไหนนะ จริงสิ ลืมไปเลยว่า ปิศาจเหมือนจะต้องการอะไรซักอย่างจากเด็กคนนั้นอยู่ รีบไปที่ศาลาดีกว่า ชักสังหรณ์ใจไม่ดีเลย
   
เฮ้อ...งงไปหมดแล้วนะ ถ้าเขายังฝันอยู่ก็ให้รีบๆตื่นซะที ได้แต่นั่งอึดอัดอยู่แต่ในศาลา ข้างนอกก็ยังเงียบสนิท หมู่บ้านคงร้างจริงๆแล้วละมั้ง เอ็นได้แต่นั่งอยู่เฉยๆ พลางคิดอยู่ว่า มันเหมือนจะผิดปกติมากขึ้นทุกทีๆ
กลับไปนอนที่บ้านดีกว่าไหมเนี่ย
   จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นเล็กน้อย  ทันทีที่เอ็นหันไปหาต้นเสียงก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อคนใส่ผ้าคลุมดำเดินขึ้นมาบน ศาลา อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เพียงแต่การที่เขาไม่ใส่ผ้าคลุมหน้าอย่างเคย ทำให้เอ็นเห็น ใบหน้าที่มีผิวซีดๆ สีเทา
เหมือนกับคนชราที่อายุมากจน ผิวหนังดูไม่ได้ ใบหน้านั้นชวนน่ากลัว ดวงตาที่ไม่มีตาดำ เหมือนคนปกติ
   เอ็นแทบจะแข็งอยู่กับที่ อย่างกับมีน้ำแข็งเย็นๆประกบตัว อาการง่วงดูเหมือนจะเข้ามาแทบจะทันที แม้ว่าจะไม่รุนแรงจนจะทำให้เขาหลับ แต่ทำไมในใจเขาถึงมีปฏิกิริยาแปลกๆ ความรู้สึกนั้น บรรยายออกมาไม่ได้
คนปกติคงจะรู้สึกกลัว โดยเฉพาะเมื่อคนตรงหน้ายื่นมือที่เหี่ยวๆ สีเทาอมคล้ำ ออกมาจากเสื้อคลุม เหมือนต้องการจะสัมผัส แต่เขากลับมีความรู้สึกอย่างอื่นแทน 
   ความรู้สึกนั้น เหมือนกำลังจะบอกให้เขา  รับมือที่ยื่นออกมานั้น แค่ยื่นมือออกไปสัมผัส แค่ยื่นมือออกไปสัมผัสด้วยแค่นั้น...
   เด็กชายยื่นมือตัวเองออกไปโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงทำแบบนั้น ราวกับไม่ใช่เขาที่เป็นคนสั่ง
แต่ก่อนที่ ปลายนิ้วของเขาจะสัมผัสกับมือเหี่ยวๆ ข้างนั้น
   “เฮ้ย หยุด...”เด็กชายวิ่งมาพร้อมกับตะโกนลั่น มันจะทำอะไรกับเด็กคนนั้นน่ะ
   ปิศาจกระชากมือกลับทันทีก่อนจะลงจากศาลา ทันทีที่ลงมา บูมเมอร์แรงก็โฉบผ่านร่างไปอย่างหวุดหวิด คราวนี้ดูเหมือนะโดนบางส่วนของร่ายกายเพราะ ปีศาจหยุดชะงักไปชั่วครู่
   เรย์ตั้งสมาธิ หลับตาก่อนจะร้องเรียกอะไรบางอย่างภายในใจ...แล้วอาวุธก็ปรากฏในมือ เคียวสีดำขนาดเท่าร่างของเรย์พอดี เรย์จับในท่าที่ถนัดที่สุดก่อนจะประสานพลัง เฮ้อ...โดมศักดิ์สิทธิ์ที่เขาร่าย กันปิศาจตนนี้ไม่ได้รึนี่ คงไม่ใช่ปิศาจระดับต้นๆแน่
   เคียวเปล่งแสงเล็กน้อย ดูเหมือนปิศาจจะรู้ตัวทันทีว่าตกอยู่ในอันตราย แต่เพราะการที่โดนบูมเมอร์แรง
โฉบล้อมตัวอยู่ทำให้ขยับไม่ได้ และเพราะ ในโดมศักดิ์สิทธิ์นี้ ไม่สามารถเคลื่อนได้อย่างรวดเร็วเหมือนปกติ
เรย์กระชับด้าวเคียวที่จับอยู่ รู้สึกถึงพลังเวทย์ที่ถูกใช้ไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกขึ้นเตรียมพร้อม จะฟาดใส่ปิศาจ
   เอ็นได้แต่นั่งนิ่ง ราวกับตอนนี้จิตใจของเขาว่างเปล่า ไร้การตอบสนอง มือที่ยื่นออกไปนั้นก็ยังคงค้างอยู่
ราวกับรอให้ปิศาจมาสัมผัส
   ปิศาจตอนนี้แค่ยืนเฉยๆ ท่องบทมนต์บางอย่าง ราวกับไม่เกรงกลัว เคียวที่กำลัง ที่ฟาดใส่ตนเองเลย
...
   Want ข้อเสนอแนะนะ
   เนื้อเรื่องเข้มขึ้นแล้ว ต่อไปจะเข้มขึ้นเรื่อยๆ
   นู๋เรย์เท่มาก ใช้เคียวฟันปิศาจซะขาด สองท่อนเลย

“เรย์คุง ใช้อาวุธได้รึยัง”ฟูจินถามอย่างไม่แน่ใจ
   “อาวุธ...ยังไม่ค่อยไหวอ่ะ” เรย์ตอบ เรื่องอาวุธประจำตัวน่ะ แค่นาทีเดียวก็แทบแย่แล้ว จะให้ใช้ตามฆ่าปิศาจอีกคงไม่ไหวแหงๆ     
   “แค่นาทีเดียวใช่ไหม ก็คงได้ล่ะ เอาตามนี้นะ”ฟูจิน พูดถึงวิธีการแล้ว เรย์ก็พยักหน้าเล็กน้อย แต่เสี่ยงนะ ถ้าพลาด เขาเองจะแย่ เพราะใช้อาวุธประจำตัวน่ะ กินแรงสุดๆ ใช้ได้แค่นาทีเดียวเท่านั้นแหละ ใช้เกินจากนั้น มีหวังสลบกับพื้นแน่ๆ
   ฟูจินหายไปกับอากาศ กลายสภาพเป็น บูมเมอร์แรง เหมือนก่อนหน้านี้
   ว่าแต่เขาต้องไปรอตรงไหนนะ จริงสิ ลืมไปเลยว่า ปิศาจเหมือนจะต้องการอะไรซักอย่างจากเด็กคนนั้นอยู่ รีบไปที่ศาลาดีกว่า ชักสังหรณ์ใจไม่ดีเลย
   
เฮ้อ...งงไปหมดแล้วนะ ถ้าเขายังฝันอยู่ก็ให้รีบๆตื่นซะที ได้แต่นั่งอึดอัดอยู่แต่ในศาลา ข้างนอกก็ยังเงียบสนิท หมู่บ้านคงร้างจริงๆแล้วละมั้ง เอ็นได้แต่นั่งอยู่เฉยๆ พลางคิดอยู่ว่า มันเหมือนจะผิดปกติมากขึ้นทุกทีๆ
กลับไปนอนที่บ้านดีกว่าไหมเนี่ย
   จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นเล็กน้อย  ทันทีที่เอ็นหันไปหาต้นเสียงก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อคนใส่ผ้าคลุมดำเดินขึ้นมาบน ศาลา อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เพียงแต่การที่เขาไม่ใส่ผ้าคลุมหน้าอย่างเคย ทำให้เอ็นเห็น ใบหน้าที่มีผิวซีดๆ สีเทา
เหมือนกับคนชราที่อายุมากจน ผิวหนังดูไม่ได้ ใบหน้านั้นชวนน่ากลัว ดวงตาที่ไม่มีตาดำ เหมือนคนปกติ
   เอ็นแทบจะแข็งอยู่กับที่ อย่างกับมีน้ำแข็งเย็นๆประกบตัว อาการง่วงดูเหมือนจะเข้ามาแทบจะทันที แม้ว่าจะไม่รุนแรงจนจะทำให้เขาหลับ แต่ทำไมในใจเขาถึงมีปฏิกิริยาแปลกๆ ความรู้สึกนั้น บรรยายออกมาไม่ได้
คนปกติคงจะรู้สึกกลัว โดยเฉพาะเมื่อคนตรงหน้ายื่นมือที่มีสีเทาอมคล้ำ ออกมาจากเสื้อคลุม เหมือนต้องการจะสัมผัส แต่เขากลับมีความรู้สึกอย่างอื่นแทน 
   ความรู้สึกนั้น เหมือนกำลังจะบอกให้เขา  รับมือที่ยื่นออกมานั้น แค่ยื่นมือออกไปสัมผัส แค่ยื่นมือออกไปสัมผัสด้วยแค่นั้น...
   เด็กชายยื่นมือตัวเองออกไปโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงทำแบบนั้น ราวกับไม่ใช่เขาที่เป็นคนสั่ง
แต่ก่อนที่ ปลายนิ้วของเขาจะสัมผัสกับมือข้างนั้น
   “เฮ้ย หยุด...”เด็กชายวิ่งมาพร้อมกับตะโกนลั่น มันจะทำอะไรกับเด็กคนนั้นน่ะ
   ปิศาจกระชากมือกลับทันทีก่อนจะลงจากศาลา ทันทีที่ลงมา บูมเมอร์แรงก็โฉบผ่านร่างไปอย่างหวุดหวิด คราวนี้ดูเหมือนะโดนบางส่วนของร่ายกายเพราะ ปีศาจหยุดชะงักไปชั่วครู่
   เรย์ตั้งสมาธิ หลับตาก่อนจะร้องเรียกอะไรบางอย่างภายในใจ...แล้วอาวุธก็ปรากฏในมือ เคียวสีดำขนาดเท่าร่างของเรย์พอดี เรย์จับในท่าที่ถนัดที่สุดก่อนจะประสานพลัง เฮ้อ...โดมศักดิ์สิทธิ์ที่เขาร่าย กันปิศาจตนนี้ไม่ได้รึนี่ คงไม่ใช่ปิศาจระดับต้นๆแน่
   เคียวเปล่งแสงเล็กน้อย ดูเหมือนปิศาจจะรู้ตัวทันทีว่าตกอยู่ในอันตราย แต่เพราะการที่โดนบูมเมอร์แรง
โฉบล้อมตัวอยู่ทำให้ขยับไม่ได้ และเพราะ ในโดมศักดิ์สิทธิ์นี้ ไม่สามารถเคลื่อนได้อย่างรวดเร็วเหมือนปกติ
เรย์กระชับด้าวเคียวที่จับอยู่ รู้สึกถึงพลังเวทย์ที่ถูกใช้ไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกขึ้นเตรียมพร้อม จะฟาดใส่ปิศาจ
   เอ็นได้แต่นั่งนิ่ง ราวกับตอนนี้จิตใจของเขาว่างเปล่า ไร้การตอบสนอง มือที่ยื่นออกไปนั้นก็ยังคงค้างอยู่
ราวกับรอให้ปิศาจมาสัมผัส
   ปิศาจตอนนี้แค่ยืนเฉยๆ ท่องบทมนต์บางอย่าง ราวกับไม่เกรงกลัว เคียวที่กำลัง ที่ฟาดใส่ตนเองเลย

กำแระ จะบอกไปทำไมนี่ 

กลับมาแร้วครับ
ประสบเหตุนิดหน่อย อยู่โรงพยาบาล 

บอลเหรอ มะได้ดูแหะ