Finish Final
บทนำ: ผลแห่งชะตากรรม
อีกไม่นานชะตากรรมของโลกจะแปรผัน...
จะมีผู้ใดกันหนอที่จะสามารถหยุด
ชะตากรรมครั้งนี้ของโลกได้ .....ผู้ใดกันเล่า..จะกล้าอาจหาญ
ต่อพลังที่เหนือตน....ผู้ใดกันเล่า.........
บทนำ: ผลแห่งชะตากรรม
อีกไม่นานชะตากรรมของโลกจะแปรผัน...
จะมีผู้ใดกันหนอที่จะสามารถหยุด
ชะตากรรมครั้งนี้ของโลกได้ .....ผู้ใดกันเล่า..จะกล้าอาจหาญ
ต่อพลังที่เหนือตน....ผู้ใดกันเล่า.........
เฮ้!เฮ้! เสียงผู้คน ประโคมกับสียงดนตรีที่แสนไพรเราะ ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งเมือง ผู้คนต่างร้องเพลงเต้นรำ ดื่มฉลอง สนุกสนานเฮฮา ทำไมนะรึ ? วันนี้เป็นวันที่ต้นไม้แห่งชะตากรรมจะออกผลลูกที่ 5
ในรอบ200ปีต้นไม้ต้นนี้จะออกลูกไปพียง 1 ลูกเท่านั้น
ใกล้ค่ำแล้ว...... ว๊าบ~ แสงสีฟ้าอ่อนๆ สว่างขึ้นที่หอคอยกลางเมือง ตะเกียงเวทถูกจุดโดยนักเวทผู้หนึ่ง
แสงสีฟ้าอ่อน สว่างว๊าบ ทำให้ตะเกียงที่อยู่ตาม 2 ข้างถนนในเมืองส่องแสงสีฟ้าเจิดจ้า เหมือนกับว่าพวกมันกำลังส่องแสงแข่งขันกับตะเกียงเวทอันใหญ่บนหอคอ ผู้คนพากันมารวมกันที่กลางเมืองเพื่อรอค่อยเวลาที่ต้นไม้แห่งชะตากรรมจะออกผล ทุกเงียบกันหมด ทำให้ได้ยินเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมา
ชายหนุ่มตาสีเทา ผมสีดำสนิม รูปร่างสูงบนหลังเขาแบกกระเป๋าใบใหญ่ เขาแตะบ่าของผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง
“เฮ้ พี่ชายพวกท่านมาชุมนุมอะไรกันอยู่หรอ?” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้างงงวย
“เงียบๆหน่อย” ชายวัยกลางคนพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แล้วก็คิดขึ้นได้ “ อ๋อเจ้าคงไม่ใช้คนที่นี้แน่นอน เดี๋ยวเจ้าก็รู้เองล่ะน่า เงียบๆก่อนก็แล้วกัน” ชายวัยกลางคนกล่าวเสร็จก็จดจ่อสายตาอยู่ที่ต้นไม้เล็กๆกลางเมือง ต้นไม้นั้นมีขนาดสูงเท่าเด็ก10ขวบ ใบโปร่งใสแก่นใบเป็นสีทองสดใส เป็นประกาย แก่นในของต้นไม้มีแสงสีทองวิ่งอยู่ด้านใน รอบๆต้นไม้มีแสงสีทองโคจรอยู่รอบๆต้นไม้นั้น ใช่แล้วนี้คือต้นไม้แห่งชะตากรรม
“ก็ได้คร้าบบบบ” ชายหนุ่มลากเสียงยาวๆ แสดงถึงความผิดหวังที่ไม่รู้คำตอบที่ตนถามไป
สักพักหนึ่งก็มีทหารใสเกราะสีขาวแล้วโล่อันใหญ่ติดอยู่ที่กลางหลังวิ่งออกมาจากปราสาท
“ท่านลอร์ดเนโอเดนเสด็จแล้ว” นักรบเกราะขาวตะโกนด้วยเสียงที่ดังก้อง
วิ้งๆ วิ้งๆ เสียงแมลงจัทร์ทราบินโคจรรอบตัวของคนๆหนึ่งที่ท่าทางดูภูมิฐาน ผ้าคลุมที่หลังดูเหมือนจะไม่ใช้ผ้าทั่วๆไป มันคือรังศรีชนิดหนึ่งที่จะมีเฉพาะผู้ที่ร่างกายไม่สามารถรับพลังที่มีอย่างมหาศาลจึงถ่ายเท่พลังงานออกมาในรูปแบบต่างๆกันออกไป ร่างกายของคนผู้นี้สามารถมองทะลุได้เหมือนเขาเป็นแค่พลังงานอะไรซักอย่าง เกราะสีขาวนวลมี ตราของเผ่าเอลฟ์ ใบหูที่ยาวแหลม เป็นสิ่งหนึ่งที่บ่งบอกมาชายผู้นี้เป็นชาวเอลฟ์
ผู้คนต่างแสดงความเครพโดยการคุกเข่าลงกับพื้น แต่มีชายหนุ่มนักเดินทางคนเดียวเท่านั้นที่ยังอึ้งกับภาพที่ได้เห็นเบื้องหน้าของเขา
“ลุกขึ้นเถิดประชาชนแห่งข้า” เสียงที่ก้องสะท้อนโดยที่ปากของเขาไม่ขยับ
“ข้าไม่ได้เจอพวกท่านพร้อมหน้าแบบนี้มากี่ปีแล้ว ชั่งหน้ายินดีจริงๆที่พวกเรามาอยู่พร้อมหน้ากันที่นี้” ลอร์ดเนโอเดลกล่าวคำทักทายอย่างเป็นกันเองกับประชาชนของตน
ว๊าบๆดอกของต้นไม้แห่งชะตากรรมส่องแสงสีขาวสว่าง แล้วดอกไม้ก็ค่อยๆกลายเป็นผลอย่างช้าๆ
ลอร์ดเนโอเดลเดินเข้าไปหน้าต้นไม้และเด็ดผลของต้นไม้ออกมาพร้อมกับกล่าวว่า
“ขอให้เมืองๆนี้และประชาชนแห่งข้าอยู่อย่างเป็นสุขไร้ทุกข์ มีแต่สุข ความสุขนั้นย่อมเป็นเที่ยงแท้มิใช่แค่ภาพลวงตา จงสะนองตอบความตอบการของข้าด้วย ใช้เพื่อตัวข้าแต่เป็นคนทุกๆผู้ทุกนามในเมืองนี้ต่างห่าง ประสิทธิ์พรวิเศษให้แก่ข้าด้วย..” เมื่อลอร์ดเนโอเดล กล่าวจบก็ชูผลแห่งชะตากรรมขึ้นเหนือหัว
ฟ้าว~ ฟ้าว~ ผลแห่งชะตากรรมแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีทองพุ่งกระจายออกไปในท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ แสงที่ทองสว่างจ้าตัดกับสีดำมืดมิดของท้องฟ้า
วิ้งๆ วิ้งๆ ฝนสีทองตกตกมาจากฟากฟ้าแทรกซึมเข้าไปในทุกสิ่งทุกอย่าง ผู้คนต่างปลื้มปิติยินดีจนบางคนร้องไห้ออกมา
หลังจากนั้นชายหนุ่มนักเดินทางก็รู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดว่าเป็นเช่นไร เขาอึ้งไปซักพัก แล้วจึงได้สติกลับคืนมา เขาว่างกระเป๋าใบใหญ่ลงข้างๆของเขา และมองไปรอบๆตัว ผู้คนต่างเต้นรำ ร้องเพลง ดื่นฉลอง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความปลื้มปิติยินดีกันทั่วหน้า.................
ในรอบ200ปีต้นไม้ต้นนี้จะออกลูกไปพียง 1 ลูกเท่านั้น
ใกล้ค่ำแล้ว...... ว๊าบ~ แสงสีฟ้าอ่อนๆ สว่างขึ้นที่หอคอยกลางเมือง ตะเกียงเวทถูกจุดโดยนักเวทผู้หนึ่ง
แสงสีฟ้าอ่อน สว่างว๊าบ ทำให้ตะเกียงที่อยู่ตาม 2 ข้างถนนในเมืองส่องแสงสีฟ้าเจิดจ้า เหมือนกับว่าพวกมันกำลังส่องแสงแข่งขันกับตะเกียงเวทอันใหญ่บนหอคอ ผู้คนพากันมารวมกันที่กลางเมืองเพื่อรอค่อยเวลาที่ต้นไม้แห่งชะตากรรมจะออกผล ทุกเงียบกันหมด ทำให้ได้ยินเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมา
ชายหนุ่มตาสีเทา ผมสีดำสนิม รูปร่างสูงบนหลังเขาแบกกระเป๋าใบใหญ่ เขาแตะบ่าของผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง
“เฮ้ พี่ชายพวกท่านมาชุมนุมอะไรกันอยู่หรอ?” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้างงงวย
“เงียบๆหน่อย” ชายวัยกลางคนพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แล้วก็คิดขึ้นได้ “ อ๋อเจ้าคงไม่ใช้คนที่นี้แน่นอน เดี๋ยวเจ้าก็รู้เองล่ะน่า เงียบๆก่อนก็แล้วกัน” ชายวัยกลางคนกล่าวเสร็จก็จดจ่อสายตาอยู่ที่ต้นไม้เล็กๆกลางเมือง ต้นไม้นั้นมีขนาดสูงเท่าเด็ก10ขวบ ใบโปร่งใสแก่นใบเป็นสีทองสดใส เป็นประกาย แก่นในของต้นไม้มีแสงสีทองวิ่งอยู่ด้านใน รอบๆต้นไม้มีแสงสีทองโคจรอยู่รอบๆต้นไม้นั้น ใช่แล้วนี้คือต้นไม้แห่งชะตากรรม
“ก็ได้คร้าบบบบ” ชายหนุ่มลากเสียงยาวๆ แสดงถึงความผิดหวังที่ไม่รู้คำตอบที่ตนถามไป
สักพักหนึ่งก็มีทหารใสเกราะสีขาวแล้วโล่อันใหญ่ติดอยู่ที่กลางหลังวิ่งออกมาจากปราสาท
“ท่านลอร์ดเนโอเดนเสด็จแล้ว” นักรบเกราะขาวตะโกนด้วยเสียงที่ดังก้อง
วิ้งๆ วิ้งๆ เสียงแมลงจัทร์ทราบินโคจรรอบตัวของคนๆหนึ่งที่ท่าทางดูภูมิฐาน ผ้าคลุมที่หลังดูเหมือนจะไม่ใช้ผ้าทั่วๆไป มันคือรังศรีชนิดหนึ่งที่จะมีเฉพาะผู้ที่ร่างกายไม่สามารถรับพลังที่มีอย่างมหาศาลจึงถ่ายเท่พลังงานออกมาในรูปแบบต่างๆกันออกไป ร่างกายของคนผู้นี้สามารถมองทะลุได้เหมือนเขาเป็นแค่พลังงานอะไรซักอย่าง เกราะสีขาวนวลมี ตราของเผ่าเอลฟ์ ใบหูที่ยาวแหลม เป็นสิ่งหนึ่งที่บ่งบอกมาชายผู้นี้เป็นชาวเอลฟ์
ผู้คนต่างแสดงความเครพโดยการคุกเข่าลงกับพื้น แต่มีชายหนุ่มนักเดินทางคนเดียวเท่านั้นที่ยังอึ้งกับภาพที่ได้เห็นเบื้องหน้าของเขา
“ลุกขึ้นเถิดประชาชนแห่งข้า” เสียงที่ก้องสะท้อนโดยที่ปากของเขาไม่ขยับ
“ข้าไม่ได้เจอพวกท่านพร้อมหน้าแบบนี้มากี่ปีแล้ว ชั่งหน้ายินดีจริงๆที่พวกเรามาอยู่พร้อมหน้ากันที่นี้” ลอร์ดเนโอเดลกล่าวคำทักทายอย่างเป็นกันเองกับประชาชนของตน
ว๊าบๆดอกของต้นไม้แห่งชะตากรรมส่องแสงสีขาวสว่าง แล้วดอกไม้ก็ค่อยๆกลายเป็นผลอย่างช้าๆ
ลอร์ดเนโอเดลเดินเข้าไปหน้าต้นไม้และเด็ดผลของต้นไม้ออกมาพร้อมกับกล่าวว่า
“ขอให้เมืองๆนี้และประชาชนแห่งข้าอยู่อย่างเป็นสุขไร้ทุกข์ มีแต่สุข ความสุขนั้นย่อมเป็นเที่ยงแท้มิใช่แค่ภาพลวงตา จงสะนองตอบความตอบการของข้าด้วย ใช้เพื่อตัวข้าแต่เป็นคนทุกๆผู้ทุกนามในเมืองนี้ต่างห่าง ประสิทธิ์พรวิเศษให้แก่ข้าด้วย..” เมื่อลอร์ดเนโอเดล กล่าวจบก็ชูผลแห่งชะตากรรมขึ้นเหนือหัว
ฟ้าว~ ฟ้าว~ ผลแห่งชะตากรรมแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีทองพุ่งกระจายออกไปในท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ แสงที่ทองสว่างจ้าตัดกับสีดำมืดมิดของท้องฟ้า
วิ้งๆ วิ้งๆ ฝนสีทองตกตกมาจากฟากฟ้าแทรกซึมเข้าไปในทุกสิ่งทุกอย่าง ผู้คนต่างปลื้มปิติยินดีจนบางคนร้องไห้ออกมา
หลังจากนั้นชายหนุ่มนักเดินทางก็รู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดว่าเป็นเช่นไร เขาอึ้งไปซักพัก แล้วจึงได้สติกลับคืนมา เขาว่างกระเป๋าใบใหญ่ลงข้างๆของเขา และมองไปรอบๆตัว ผู้คนต่างเต้นรำ ร้องเพลง ดื่นฉลอง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความปลื้มปิติยินดีกันทั่วหน้า.................
