Primary Chapter

คืนวันอันโหดร้ายที่มันผ่านมาแสนนาน ยังคงจารึกอยู่ในตำนานแห่งแองเจลเลีย..

ไม่นาน หลังจากเทวีลูซิสได้แยกร่างของเทวีอาทรัมผู้เป็นน้องสาวออกไป ๗ ส่วน

องครักษ์ทั้ง ๙ คนได้แยกไปสักการะสิ่งอื่นแทน เว้นแต่เพียง..

อาริชา

วอล็อคสาวผู้ใช้คำสาป และเวทย์มนต์ดำ หล่อนยังคงศรัทธาแล้วเคารพเทวีอาทรัมอยู่

และตอนนี้หล่อนได้ค้นหาชิ้นส่วนของเทวีอาทรัมเกือบครบแล้ว.. เหลือเพียงชิ้นส่วนที่สำคัญที่สุด

หัวใจ..

นางได้ใช้พลังจิตทั้งหมดเพื่อเสาะหาหัวใจ แต่สุดท้าย ความหวังเริ่มดับลง..

เมื่อค้นพบว่า หัวใจของเทวีอาทรัม อยู่ที่ก้นบึ้งของทะเลลึก

การที่จะลงไปในทะเล มันหนักซะยิ่งกว่าการหาชิ้นส่วนทุกชิ้นส่วน ๑๐ ครั้ง

นั้นคือการสะสมดวงวิญญาณของผู้เล่นจำนวน ๙๙๙ ดวง และวิญญาณ ผู้ถือสร้อยแห่งแสง ๑ ดวง !

และนางไม่ใช่คนที่จะย่อท้อง่าย ๆ นางจึงฆ่าทุกคน ๆ จนครบ ๙๙๙ ดวง เหลือเพียง ผู้ถือสร้อยแห่งแสง.. คนนั้นคือ

ฟาเรยา

พาลาดินสาวซุ่มซาม และเธอยังไม่รู้ว่าเธอได้ตกเป็นเป้าหมายของอาริชา !

---

คุยก๊านหน๊อย

เดิมทีนังมิ้นท์ได้รางวัลเด็กทอว์แรร์แห่งปี และนักเขียนที่ผลงานห่วยที่สุด

^ ไม่ต้องสนใจ ๆ =^=

สวัสดีค๊า มายเนมอิส มิ้นท์ (สาระแหน่ tt') มายฟาร์เทอเนมอิส.. โว้ย ๆๆ !!

ขอโทษต๊ะ ๆ =w= เกิดข้อผิดพลาดเล็กน้อย เอาเป็นพอแค่นี้น้า ๆ (เครมไว ไปไว =[]=')

(ฟิ้ววว ~)

---

หนูอัพช้านะ อย่างที่บอก แต่งห่วยง่ะ =[]='

วอล็อคไม่รู้ แต่อีพาลานี่มาจาก 'ฟ้า' - 'เรยา' จากดอกทองสีส้มใช่แม๊ะ

อ..อ้าว เหมือนหยอ 

ขออภัยต๊ะ 

Chapter 1
     เพื่อน

ณ ไอยราแลนด์ ท่าเรือเร้ดคริฟ

"ลุง เรือจะมากี่โมง" เสียงใสแจ๋วของพาลาดินสาววัยกระเต๊าะกระแต๊ะถามกัปตันเรือ*

"อีก 2ชั่วโมงอิหนู รอไปก่อน หรือไม่ก็ไปหาอะไรทำก่อน" กัปตันตอบเสียงเข้ม ก่อนจะหันไปสนใจลูกเรือ

"ขอบคุณจ๊ะลุง" พาลาดินสาวเดินขอตกกลับไปในเมือง

พาลาดินสาวที่ว่านั้นก็คือ 'ฟาเรยา' ผมของเธอเป็นสีดำซึ่งคนในไอยราแลนด์ไม่เคยมีมาก่อน

ดวงตาสีฟ้าคู่โต ใบหน้าเรียวยาวรูปไข่ เธอค่อนข้างฮอตในหมู่เพื่อน ๆ เพราะรูปร่างของเธอดูดีในทุก ๆ ส่วน

"ว่าไงเรยา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" หลังจากที่เธอเดินออกมาจากท่าเรือได้ไม่นานเสียงที่ค่อนข้างคุ้นหูดังขึ้น

เธอชะงัก แล้วหันไปมองต้นเสียง..

"กรี๊ดด เซคี ~ เพื่อนรัก ~" ฟาเรยาถึงกับยิ้มจนแก้บปริ เพราะต้นเสียงนั้นคือเซคี เพื่อนรักตั้งแต่สมัยเด็กของเธอ

เธอวิ่งไปกอดเซคีแน่นจนเซคีหายใจไม่ออก

"แอ่ก ๆ ! เว้ย ๆๆ ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ฉันก็เป็นผู้ชายนะเว้ย !" เขาพยายามแกะตัวปลิง(?)ออกจากตัวเขา

"ก็มันคิดถึงนี่หว่า ~ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อ้าว ตอนนี้เป็นเบลดมาสเตอร์แล้วหรอ ไม่ได้สังเกต" ฟาเรยาผละตัวออกจากเซคี แล้วสำรวงตัวเซคี

"ก็เออสิ ! ก็เห็นอยู่" เซคีตอบยิ้ม ๆ

เซคีคือเพื่อนรักของฟาเรยาตั้งแต่สมัยเด็ก(คาเดท)อย่างที่ว่า แต่ก่อนเขามีผมสั้นรองทรง(ทรงผมที่6)และผมสีน้ำเงินเข้ม

แต่ตอนนี้เขามีสีผมสีฟ้าสดใส และไว้ผมยาว(ทรงผมที่12) เขารักที่จะใช้ชีวิตอิสระ ไม่ต้องการอยู่ภายใต้การบงการของใคร

ฟาเรยาเคยถามเขาว่า 'ทำไมนายถึงไม่เป็นเรนเจอร์' คำตอบที่ได้น่ะหรอ ? 'ฉันรักที่จะอยู่กับ.. เอ่อ.. ช่างมันเหอะ !'

แน่นอนว่าเขาเป็นคนปากร้ายมาก ชอบติฟาเรยาอยู่เป็นประจำ หลังจากที่เขาห่างหายไปเป็นปี เขาก็กลับมาพร้อมกับดาบใหญ่เล่มงาม

"อ่อ เซคี ๆ ไปเที่ยวกันเหอะ ตอนนี้ฉันรอเรืออยู่อีก2ชั่วโมงค่อยกลับมา ๆ" ฟาเรยาเอาแขนพาดไหล่เซคี(แม้เธอจะพยายามเขย่งเท้าขึ้น)

"เออ ได้สิว่ะ ! ช่วงนี้ว่าง ๆ พอดี" เซคีตอบ แล้วส่งยิ้มให้ฟาเรยาลับหลัง..

ฟาเรยาจะรู้ไหมนะ ! ว่าเซคีคิดอะไรอยู่ !?

---

ขออภัย สั้นไปหน่อย + มั่ว ๆ ใส่ลงไป - - แย่ยังไงก็ติ ๆๆๆ ลงมาเลย !

หนูพร้อมสำลียัดหูแล้วว

(โดนตบ~)

(* ชื่อกัปตันอะไรซักอย่าง จำไม่ได้)

เรปสุดท้ายของวัน ไปนอนแล้วนะค่ะ 

เย้ เสร็จไปอีกตอน ถือว่าเหนื่อยมาก ๆ ถึงจะออกมาแค่นี้ แต่ภูมิใจเล็กน้อย แม้มันจะออกมาสั้นจุ๊ดจู๋ก็ตาม 

เอาล่ะ จริง ๆ แล้วการแต่งนิยายมันไม่ง่ายอย่างทีคิด เพราะฉะนั้นของตัวไปศึกษา(อ่าน)นิยายก่อนนะเคอะ

(ฟิ้ววว~)