บทที่ 1 / 5

“ ระวัง ”

ชายชราตะโกนบอก  เคราสีเงินยวงเป็นประกายกับเปลวแดดขับ ใบหน้าเกือบเป็นรูป

สี่เหลี่ยมนั้นทำให้ดูภูมิฐานขึ้น

ทันทีที่สิ้นเสียง  เป้ากระดาษโลหะในมือก็ถูกร่อนขึ้นสู่อากาศ

ความเร็วของแรงเหวี่ยงทำให้สีแดงตรงกลางเป้ากลืนหายไปพร้อมกับหายไปกับแผ่นสีขาวของโลหะ

เด็กชายอายุประมาณ 13 – 14 ปีที่ยืนอยู่เคียงข้างชายชรา ประทับปืนยาวกับบ่าอย่างรวดเร็ว

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเพ่งผ่านบากหลังไปยังศูนย์หน้าพลางเบนปากกระบอกปืนตามเป้าและลั่นไกทันที

เสียงหัวกระสุนกระทบแผ่นโลหะดังเคล้ง เป้ากระดอนขึ้นอีกครั้ง ก่อนตกลงสู้พื้นทรายเบื้องล่าง

เด็กชายหันมายิ้ม นัยน์ตาเปล่งวาวภาคภูมิ

“ ดีมาก   ดาวีช  ”  ชายชราเอยชมสั้นๆและยกเมืองขึ้นโอบไหล่ เด็กชาย

“ เย็นมากแล้วเรากลับที่พักกันเถอะ ”

เด็กชายเหวียลไปมองอูฐ 2 ตัวที่นอนหมอบอยู่ในร่มเงาเนินทรายด้วยท่าทีอิดออด ต่อเมื่อชายชราบีบไหล่เบาๆ

เป็นเชิงเตือน จึงจำใจยกปืนขึ้นพาดบ่า และ ก้าวตามผู้สูงวัยไปเงียบๆ


ตะวันพึ่งจะลับคุ้งฟ้า เมื่อชายสองคนต่างวัยชักอูฐขึ้นยืนบนเหนือสันทราย สีแดงฉานแห่งรังสีรุ่ง

สีสุดท้ายของทิวาวารเจิดจ้า

ตรวจสอบด้วยนะครับ ว่ามีลิขสิทธิ์ป่าว

ปล่อยเค้ามุดหัวไป เวลาไหนโผล่มาค่อยอ้างขึ้นมาใหม่แต่เวลาำไหนหมั่นไส้มากๆ จับใส่ซิกเลยไปไหนไปด้วย
 

^
คุณน้องไม่ผิดหรอก แต่ใครบางคนสิมากกว่า- -