ณ ใจกลางป่าโบราณเส้นทางสู่อาเนเซียเมืองแห่งเอลฟ์ ผู้เดินทางทั้งสองในชุดคลุมพ่อมดกำลังเดินอย่างสบายอารมณ์

คนหนึ่งเป็นผู้หญิงรูปร่างค่อนข้างเล็ก ผมยาวสีน้ำ้ตาล ผิวขาวอมชมพู ดวงตาสีส้ม ส่วนอีกคนผู้ชายรูปร่างสูง หน้าตาคมเข้ม ผิวสีน้ำตาลอ่อน

ทั้งคู่หน้าตาดูสะอาดสะอ้านไม่เหมือนชาวป่าแถวนี้ คนผุ้หญิงพูดขึ้น "ท่านพี่อีกไกลไหมกว่าจะถึงอาเนเซีย" พี่ก้ไม่รู้" ทั้ง2พูดแล้วก็เดินต่อไป

จนถึงลำธารแห่งหนึ่ง " หืม?" "ข้าสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ของเอลฟ์"คนในชุดคลุมพ่อมดพูดขึ้น "ข้าก็เช่นกัน" "เรามาถูกทางแล้วใช่ไหมท่านพี่

"ดูเหมือนจะใช่"ชายร่างสูงพูดขึ้น "เดินต่อเถอะ" ทั้งสองเดินข้ามลำธารแห่งนั้นไปก็พบกับป่าทึบ แต่กลับมีแสงสว่างเรืองรองจากต้นไม้ทำให้ภายใน

สว่างเหมือนที่ที่มีแดดส่องถึง  และเมื่อเดินต่อไปซักพักทั้ง2ก็พบกับสิ่งที่กำลังตามหา" อ้า เรามาถึงแล้ว อาเนเซียเมืองแห่งเอลฟ์ "เราเข้าไปข้างในเมืองกันเถอะ"

"อืม" ทั้ง2เดินเข้าไปภายในเมือง ลักษณะของเมืองเป็นต้นไม้สีขาวมีเถาวัลพันเป็นเกลียวแล้วมีบ้านสร้างไว้เป็นหลังเล็กๆ

"ทำไมในเมืองถึงเงียบจัง"ชายร่างสูงพูดขึ้น " อืม ท่านพี่เราเข้าไปในบ้านหลังนั้นกันเถอะ " เธอชี้ไปยังบ้านสีขาวหลังหนึ่ง ด้านหน้ามีสัญลักรูปดาบ6แฉกสลักไว้

"หืม ทำไมลูกบิดประตูมีรอยเลือด " ชายร่างสูงพูดขึ้น " หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่ " หญิงร่างเล็กพูดขึ้น" ทั้ง2เปิดผ้าคลุมหัวออก และหยิบไม้เท้าออกมา

"อาเนส พี่จะนับ1ถึง3 พอพี่เปิดประตูไม่ว่าจะมีอะไรพุ่งออกมารีบใ้ช้พลังของเจ้าหยุดมันไว้ เข้าใจนะ" "ค่ะ" "เอาหละ 1 2 3" แกร๊ก ประตูเปิดพลัวะออก

แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จอมเวทย์ทั้ง2จึงเดินเข้าไปภายในบ้าน ก็พบกับบ้านซึ่งเต็มไปด้วยโครงกระดูกรูปร่างแปลกประหลาดถูกมัดติดอยู่กับรากไม้

"กรี๊ดดดดดดดด" อาเนสร้องขึ้น"มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่ "อาเซลอนกล่าว "จับมือพี่ไว้" เค้าพูดแล้วเรียกลูกไฟเวทยืมนตร์ออกมาไว้ในมือเพื่อใช้ส่องดูทาง

เมื่อพวกเค้าเดินไปเรื่อยภายในบ้าน ลองเปิดประตูุดูทุกบานก็ไม่พบอะไรเว้นแต่โครงกระดูกเท่านั้น จนมาถึงประตูบานสุดท้าย "ข้าสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์"

ชายร่างสูงจึงเมื้อมมือไปจับลูกบิดประตู ทันใดนั้นเอง รากไม้และดินก็พุ่งเข้ามารัดตัวของเค้าเอาไว้"นี่มันอะไรกันเนี่ย"เขาพูดพลางยิงลุกไฟใส่รากไม้จนรากไม้หัก

และเค้าก็ร่วงลงมาบนกองซากกระดูก "เวทย์มนตร์เอลฟ์"เขาคิด เขาจึงตะโกนออกมาว่า"ท่านเอลฟ์ พวกเรามิใช่ศัตรู โปรดหยุดการโจมตีก่อน"

และแล้วรากไม้ก็หยุดขยับและกลืนหายเข้าไปในผนังบ้าน " เราต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ท่านได้รับบาดเจ็บ " เสียงผู้หญิงพูดขึ้น และแล้ว

ผู้เดินทางทั้ง2ก็ได้พบกับ เอลฟ์สาว สวมชุดสีขาวมีลวดลายเหมือนดอกไม้ ผิวสีขาวดุจหิมะ เรือนผมยาวถึงหลัง สีเงิน ดวงตาสีฟ้า

"พวกท่านเป็นใครและมาทำอะไรที่อาเนเซีย" เอลฟ์สาวพูดขึ้น "ตัวเราชื่ออาเซลอนเจ้าชายองค์โตแห่งอาณาจักรอาเซเดียและที่บืนอยู่ทางนั้น คืออาเนสเจ้าหญิงแห่งอาเซเดียน้องสาวของเรา"

" ข้ามาตามหาจอมเวทย์แห่งดิน จอมเวทย์เอลฟ์เชี่ยวชาญด้านเวทยืมนจร์เกี่ยวกับต้นไม้และผืนดินข้าจึงเดินทางมา"

"'งั้นท่านก็หาพบแล้วหล่ะ เราคือเจ้าหญิงคริสเทน่า จอมเวทย์แห่งดิน " "ขอถวายบังคมเจ้าหญิง"เจ้าชายพูดพลางคุกเข่าพร้อมอาเนสน้องสาว

"ไม่ต้องคุกเข่าหรอก "เอลฟ์สาวพูดขึ้น " ว่าแต่เอลฟ์ท่านอื่นๆไปไหนเสียหมดละแล้วกองโครงกระดูกนั้นมันอะไรกัน"

" เชิญนั้นเก้าอี้ก่อนข้าจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง" ว่าจบนางก็เรียกเถาวัลขึ้นมาเป็นเก้าอี้และโต๊ะพร้อมเดินไปหยิบชามาให้แขกทั้ง2ได้ดื่มและเริ่มเล่า

" เมื่อ2วันก่อน คณะพวกเรากำลังจัดงานสังสรรกันตามปรกติ จู่ๆก็มีปิศาจจากไหนก็ไม่รู้เข้ามาโจมตีเมืองของเราพวกมันจับพวกเอลฟ์แล้วค่อยๆดูด

กลืนพลังชีวิตจนร่างแห้งกรอบและเป็นฝุ่นผงสลายไป พวกจอมเวทย์และนักรบพยายามต่อสู้อย่างสุดกำลังแต่ก็ต้านไว้ได้เพียงแค่1วันและในที่สุด

พวกมันก็สังหารคนในเมืองจนหมด พ่อของข้าสั่งให้ข้านำตำราของจอมเวทย์อาวุโสและบันทึกต่างๆหลบหนีมาในบ้านหลังนี้ เพราะที่นี่ข้าจะสามารถใช้

เวทย์มนตร์ป้องกันตัวข้าได้" "ส่วนซากกระดูกที่เจ้าเห็นเป็นกระดูกของปิศาจที่มาโจมตีเราข้าจึงใช้เวทย์มนตร์เสกต้นไม้ขึ้นมาและรัดมันจนตาย"

"ท่านพี่เหมือนข้าคุ้นๆกับโครงกระดูกพวกนี้" อาเนสพูดขึ้นหลังจากนั้งเงียบมานาน " มันเหมือนตัวที่บุกเข้าปราสาทของเราเลย" อาเซลอนพูดขึ้น

" ข้าว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยเราควรเก็บตำราและคัมภีร์ตางๆแล้วไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ" ว่าแล้วทั้ง3ก็เก็บของ เจ้าหญิงเอลฟ์เดินเข้าไปในห้องหยิบหนังสือออกมา

"นี่คือคัมภีร์มหาเวทย์ "เธอพูดพร้อมร่ายเวทย์ลดขนาดมันลง "เอาไปแค่นี้ก็พอแล้ว" "เราไปเอาม้าที่วังกันก่อนเถอะเดินไปกว่าจะถึงที่หมายคงจะโดนฆ่าตายก่อน"

ว่าแล้วทั้ง3ก็ออกจากบ้านเดินทางสู่พระราชวังแห่งเอลฟ์  ในที่สุดก็มาถึงท้องพระโรง "คอกม้าอยู่ด้านหลังมันถูกร่ายมนตร์อำพรางไว้" มีแต่เอลฟ์ที่มองเห็น

ว่าแล้วทั้ง3ก็เดินตรงไปยังคอกม้า แต่แล้วจู่ๆ ก็มีสิ่งหนึ่งพุ่งเข้ามาจากทางด้านหลัง "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ปิศาจได้จับตัวอาเนสยกขึ้น

และเริ่มดูดพลังอย่างช้าๆ "ปล่อยเธอนะ"อาเซลอนกล่าวพร้อมร่ายเวทย์ยิงลุกไฟเป็นชุดๆใส่เจ้าปิศาจ "กรรรรรร" ปิศาจที่โดนยิงเวทย์ใส่ปล่อยร่างอาเนสลง

ร่างของเธอร่วงลงบนพื้นหญ้านุ่มๆและสลบไป " คริสเทน่าคุณไปเอาม้ามาแล้วพาเจ้าหญิงขึ้นไปบนม้าแล้วหนีไปเลยผมจะถ่วงเวลาไว้" เธอรีบวิ่งไปเอาม้า

และวิ่งกลับมาอุ้มอาเนสที่สลบไปแล้วขึ้นม้าแล้วขี่ไปรออยู่ห่างๆ แล้วตะโกน " อาเซลอนเราถอยก่อนดีกว่า" แต่เหมือนเขาไม่ได้ยิน

ในขณะที่ อาเซลอนกำลังร่ายเวทย์ไฟชุดใหม่ เจ้าปิศาจก็ใช้มือตบอาเซลอนปลิวไถลไปกับพื้นดินเสียงดัง"พลัวะ" "โอ้ย ทำไมมันแรงเยอะอย่างนี้"

เขาบ่น "สงสัยจะต้องหนีแล้ว" เขาคิด ว่าแล้วเขาก็วิ่งไปที่คอกมาซึ่งคริสเทน่าปลดมนตร์อำพรางไว้แล้วและกระโดดขึ้นม้าสีขาวขี่พุ่งออกจากคอก

"ไปเลย "เขาตะโกนบอกเอลฟ์สาว เจ้าปิศาจก็เดินตามมาอย่างช้าๆ อาเซลอนจึงยิงลุกไฟขึ้นไประเบิดกิ่งไม้ขนาดใหญ่จนร่วงลงมาทับปิศาจไว้ครึ่งตัว

"สำเร็จ" เขาพุด แต่แล้วจู่ๆเจ้าปิศาจก็ยิงคลื่นพลังสีดำอมม่วงพุ่งเข้าเฉียดตัวเขาไปชนต้นไม้ทะลุเป็นรู เห็นท่าไม่ดีจึงควบม้าหนีตามคริสเทน่าไป

เมื่อไล่เธอจนทัน เขาหันมองไปด้านหลังฝูฝปิศาจไม่น้อยกว่า10ตัววิ่งตามขณะเดินทางทั้ง3ด้วยความเร็วสูงพลางโฮ่ร้องและยิงลูกพลังใส่

"เราจะทำอย่างไรดี"อาเซลอนกล่าว "ข้าจะร่ายเวทย์เรียกต้นไม้ออกมาทำให้พวกมันตามเรามาไม่ได้ซักพักหนึ่งระหว่างนั้นเราต้องรีบออกจากป่า"

"ท่านเอาตัวอาเนสไปข้าต้องใช้สมาธิ" เธอบอกพลางโยนอาเนสให้พี่ชายเธอรับ และเริ่่มต้นร่ายเวทย์ " โอม พลังแห่งผืนดินและผืนป่าช่วยปกป้องพวกเราด้วย"

ว่าจบต้นไม่จำนวนมากก็งอกออกมาจากดินรวมตัวกันเป็นรูปโดมและขังพวกปิศาจไว้ในโดมต้มไม้ " เอาหละมันคงตามเรามาไม่ได้ซักพักเรารีบไปกันเถอะ"

"ได้เลย" อาเซลอนกล่าว เค้ามองเอลฟ์สาวด้วยสายตาชื่นชมและในใจก็แอบชอบเธอแต่แรกพบ และแล้วขณะเดินทางก็ออกจากป่าเดินทางมุ่งสู่หุบเขา วิลวัลเล่ห์