เรื่องเล่านี้ถูกเล่าใน twitter ดังนั้นการอ่านจะเป็นอรรถรสที่ได้จากการอ่านบรรทัดต่อบรรทัด

ขอให้อ่านทีละบรรทัด โดยไม่สนใจกับบรรทัดถัดไปนะครับ 5555

 

หลังจากจบจากศาลายามา ผมได้ไปเรียนในโรงเรียนแพทย์แห่งหนึ่ง การเรียนที่นั่นช่วงปีแรกควรจะต้องอยู่หอกัน แต่ด้วยความที่บ้านไม่ไกลนักก็เลยไม่ไปอยู่หอ


พอขึ้นปี4ต้องอยู่เวร ทีนี้ต้องอยู่หอ เลยได้รับรู้ความยากลำบากในการหาที่เก็บอาหาร เพราะว่าที่นั่นไม่ให้เอาตู้เย็นไป


เหตุการณ์ครั้งแรกเกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ... ซื้อโค้กลิตรมา จากนั้นแช่ไว้ในตู้เย็น ....

อย่างที่ทุกท่านคนจะคาดเดากันได้ โค้กลิตรในตู้เย็นส่วนกลาง แช่ไว้เกิน 24 ชั่วโมง ... หายดิครับ! ใครจะปล่อยให้เหลือค้างไว้

ด้วยความเยาว์ต่อโลก ผมจึงซื้อขวดถัดมา แช่ไว้ โดยไม่ลืมคล้องกระดาษติดชื่อไว้ ... หวังไว้ว่าคนคงจะเห็นว่าเป็นสิ่งที่มีเจ้าของ

ผมมองโลกในแง่ดีเกินไปจริงๆ เพราะว่าในวันต่อมา ก็เหลือขวดโค้กเปล่าทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า ... มีคนวงชื่อผมไว้แล้วเขียนว่า "โง่"

ผมจัดการเก็บขวดโค้กทิ้งออกจากตู้เย็น ... เติบโตขึ้นอีกนิดกับชีวิตในโลกความจริงที่ว่า คนขี้ขโมยมันมีอยู่ทุกที่ และถ้าเรางี่เง่าเราก็จะเป็นเหยื่อของมัน

หลังจากนั้นผมก็ไม่คิดอะไรมาก ไม่หวังอะไรมาก ซื้อของกินมาก็จะรีบกิน ... เหลือก็เก็บตู้เย็น ซึ่งหายไปบ้าง บางครั้งชิ้นสองชิ้น บางครั้งครึ่งนึง บางครั้งหมดกล่อง

พวกที่หมดกล่อง ... จะพบเสมอว่ามันไม่ทิ้งกล่องให้ แต่มันจะทิ้งเศษซากอารยธรรมไว้ให้ดูให้เป็นที่ช้ำใจเล่น

ทั้งนี้ทั้งนั้น เราได้แต่ปลดปลงกับมันและปล่อยวาง ... แต่วันนึงผมก็ประสบกับความโหดร้ายของชีวิต ... เพราะผมได้ขนมมาชุดนึง ...

บังเอิญผมอยากกินมันมาก และบังเอิญว่ามันเป็นเค้ก และบังเอิญว่ามันต้องแช่ ... ผมเลยแช่มันไว้ โดยเอามันซุกๆไว้ข้างใน ห่อพรางอย่างดี

วันต่อมาไม่ได้อยู่เวร จึงมาเอามันกลับ ปรากฎว่ากล่องเค้กผมโดนเปิด ... ซึ่งถ้าโดนขโมยกินผมจะไม่คิดอะไรมากมายนัก แต่นี่มันกระทำย่ำยีกว่านั้น

มันกินแค่บางส่วน ... แต่ไม่รู้ว่ามันคิดว่าไม่อร่อยหรืออย่างไร ... ส่วนที่เหลือมันไม่ได้กิน ... แต่มันทำให้ผมกินต่อไม่ได้ เหมือนมันแกล้ง

ผมแค้น แค้น แค้น และก็แค้น .... แต่แล้วผมก็ระลึกถึงสุภาษิตบทนึงที่เคยได้ยินสมัยเด็กๆ ... ดังนั้น ผมก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ ปล่อยมันไป

เวลาผ่านไป ผมเริ่มลืมเลือนเรื่องเค้กที่ว่าไปแล้วด้วยซ้ำ ... จนกระทั่งมีคนบ่นบ่อยขึ้นเรื่องตู้เย็นว่ามีคนขโมยของกินบ่อยขึ้น ... ผมเริ่มสนใจฟัง

ผมเลยได้ยินว่า มีคนๆนึงอยู่รุ่นอื่น ซื้อพิซซ่ามาแช่ไว้ จากนั้นโดนขโมย ... เท่านั้นไม่พอ

นายคนนี้ซื้อของกินดีๆมาแช่ไว้ในตู้เย็นอีกหลายครั้ง แล้วก็หายทุกครั้ง! ... ที่สุดก็เลยมาบ่นเชิงโวยวายตรงชั้นสองตรงที่วางตู้เย็นให้คนแถวนั้นฟัง

ผมได้แต่ฟัง และเก็บไว้ ... ไม่ออกความเห็นอะไร ... แต่วันรุ่งขึ้น ผมไปที่ร้านเบเกอรี่ตรงข้าม ซื้อเอแคร์มากล่องนึง จากนั้นแช่ไว้ในตู้เย็น

วันต่อมา เหลือแต่กล่องเปล่า ... ผมทิ้งกล่องนั้นไป เอากล่องใหม่ ใส่ถุงหนึ่งชั้นวางไปใหม่ ... แน่นอนว่ามันก็หายไปอีก
วันต่อมา ผมเอาไปใส่ใหม่ไว้อีก คราวนี้ซุกไว้ในหลืบ ห่อหนังสือพิมพ์อย่างดี ... มันก็ยังคุ้ยเอามากิน ... และทิ้งกล่องไว้ให้ดูต่างหน้า

ตอนที่เกิดเหตุนี้ ผมอยู่วอร์ดอายุรกรรม เป็นที่ที่ต้องทำงานหนักพอสมควร ... นักศึกษาต้องย้อมสไลด์แกรมเพื่อหาเชื้อแบคทีเรียเป็นว่าเล่น

วันถัดมาจากนั้น ผมซื้อเอแคร์มาอีก แต่วันนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง เพราะเครื่องเคียงของเอแคร์ตรงหน้าคือหลอดฉีดยาใส่ของเหลวสีฟ้า

ของเหลวสีฟ้านั้นคือ gential violet หรือที่คนไทยเรียกว่า"ยาม่วง" แตกต่างกันที่ว่า"ยาม่วง"หลอดนี้ ผมดูดมาจากห้องlab

ผมบรรจงดูดเอแคร์ออกมา ของเหลวหนืดสีขาวไหลออกมาช้าๆ ... จากนั้นเปลี่ยนหลอด บรรจงฉีดGentialVioletเข้าไปในเนื้อครีมตรงกลางเอแคร์

ผมฉีดเพียงเล็กน้อย เพราะไม่อยากให้มันรั่วซึมออกมาชุ่มขนมปังให้เป็นที่สงสัย จากนั้นก็เอาห่อกระดาษหนังสือพิมพ์

แล้วก็แช่ตู้เย็นในช่วงบ่ายๆที่ไม่มีคนเห็นเช่นทุกวัน

บ่ายนั้น ผมไม่ได้อยู่เวร ... จึงมานั่งดูUBCที่ห้องชั้น2 ... เพื่อนอีกกลุ่มเล่นPoolที่โต๊ะสนุ้กส่วนกลาง บางคนเล่นเครื่องออกกำลังกาย

สายตาผมจ้องดูหนัง ... บนตักมีหนังสือวางอยู่ แต่หูนั้นสดับฟังเสียงที่เกิดขึ้นรอบตัว โดยเฉพาะเมื่อมีคนเปิดตู้เย็น

สักพักได้ยินเสียงคนเปิดตู้เย็น คุ้ยหาของนานกว่าปกติจนเสียงถุงพลาสติกดังกรอบแกรบๆ ... จากนั้นก็มีเสียงปิดประตูตู้เย็น

ผมตั้งใจฟังว่าจะเป็นเสียงของเป้าหมายหรือไม่ จินตนาการช้าๆถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น ...

นึกถึงภาพเอแคร์ที่เข้าไปในปาก ฟันที่บดเคี้ยวลงมา เนื้อครีมที่กระจายซ่านซ่าไปในปากพร้อมน้ำยาgentialที่ชำแรกไปตามซอกฟันและลิ้น

คำแรกมันอาจจะไม่ฉงนใจอะไร เพราะว่าปริมาณน้ำยาที่ผมใส่ไว้ในเอแคร์แต่ละชิ้นมีไม่มากนัก ... ผมจินตนาการถึงคำที่สอง

คำที่สองมันคงเริ่มจะสงสัยอะไรบ้างแล้ว เพราะรสชาติเอแคร์นี้คงจะแปลกกว่าปกติ และผมก็จินตนาการถึงคำที่สาม

คำที่สาม ผมเชื่อแน่ว่ามันต้องสงสัย แต่มันอาจจะไม่สงสัยอะไรมากนัก ...ผมจึงจินตนาการ

"เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" จินตนาการของผมโดนขัดด้วยเสียงของชายหนุ่มคนนึง

ผมได้ยินเสียงคนขว้างของลงที่พื้น จากนั้นตามมาด้วยเสียงวิ่งไปทางห้องน้ำ

แล้วก็ได้ยินเสียงคนตะโกนผรุสวาทหยาบช้าต่างๆนานาออกมาจากห้องน้ำ ... เกี่ยวกับสีที่ล้างไม่ออกบางชนิด

ผมหันไปมองช้าๆ ทำท่าสนใจเล็กน้อย ไม่มากเกินไปออกหน้าออกตา ... แต่ก็ไม่นั่งดูทีวีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะมันจะต่างจากคนอื่น

แล้วพอมีคนเดินไปดูกล่องขนมที่พื้นสักสองสามคน ผมก็เดินไปดูด้วย .... ไม่สนใจเกินควร และไม่ทำท่าไม่สนใจจนเกินไป

จากนั้นก็เดินไปคุยกับเพื่อนในห้องอ่านหนังสือ คุยเกี่ยวกับเสียงร้องเมื่อครู่นิดนึง แล้วก็กลับห้องเหมือนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้

จากนั้น มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับขนมที่ใส่อะไรบางอย่างไว้ร่ำลืออยู่ช่วงสั้นๆ ... มีคนสงสัยว่าคนที่โดนขโมยในช่วงนั้นคงจะแก้แค้น

บางคนที่จำได้เลาๆ ก็นึกได้ว่าเพิ่งมีคนที่แช่ของกินราคาแพงๆไว้แล้วโดนขโมยติดต่อกัน ... แล้วพูดว่าอาจจะเป็นคนนั้น

ผมรับฟังเฉยๆ ไม่ได้แสดงความเห็นอะไร ...  ได้แค่นึกย้อนไปที่สุภาษิตที่ผมเคยได้ยินตอนเด็กๆ ... สุภาษิตนั้นคือ
revenge is a dish best served cold การแก้แค้นต้องเสิร์ฟเย็นๆจึงจะอร่อย

 หลังจากนั้นผมแช่ขนมไว้ในตู้เย็นนี้ได้โดยแทบจะไม่หายอีกเลย



 -จบ-

ท่านสามารถติดตามเรื่องลึกลับกับหมอแมวได้ทางtwitter @mor_maewครับ


เครดิต   twitter @mor_maew   หรือ  http://networkedblogs.com/h6NNb

สะใจดี ตอนแรกก็อ่านนิดหน่อยกะไม่อ่านเยอะแต่เพลิน+แสนตา 

= =~

ห้าาาาา

ยาอะไรอ่ะ GentailViolet