ณ วันที่ 17 เม.ย. 2554 ผมตื่นมากับชาวอันสดใสผมรู้สึกดีมากอย่าบอกไม่ถูกหลังจากการเล่นเกมแพ้น้องทุกรอบเมื่อคืนวาน:'(
ผมลงมาจากห้องและลงบันไดมาก็พบคุณแม่ของผมนั้งดูรูปโรงศพอยู่แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรจากนั้นผมก็ไปอาบน้ำแปรงฟันล่างหน้าดังเช่นๆทุกๆวัน
และผมก็เปิดประตูไปดูด่านนอกก็ต้อง..งง..เพราะมีญาติผู้ใหญ่มาเต็มหน้าบ้านผมและผมก็ได้ถามทุกคนว่า " มาทำไมอะไรกันหรอครับ"
และแล้วย่าผมก็ได้ตบไหล่ผมเบาๆแล้วบอกว่าปู่ผมเสียแล้วผมตกใจมากผมได้ไปดูปู่ที่ที่บ้านอีกหลังปรากฏว่า ปู่อันเป็นที่รักของผมได้จากผมไปอย่างสงบ
ตอนนั้นผมจับมือปู่แล้วนึกในใจว่า "ทำไมปู่มือเย็นจังครับ" จากนั้นผมก็เอานิ้วไปดูลมหายใจที่จมูกของปู่ปรากกฏว่าปู่ของผมไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป
ผมนั้นยืนนิ่งพร้อมในจที่ว่างปล่าวเหมือนไม่มีอะไรเลยและนึกถึงภาพตอนเด็กๆที่ผมชอบตีปู่ทั้งที่ปู่เจ็บแต่ ณ วันนี้ผู้ที่เล่นกับผมตอนเด็กๆค่อยทำอาหาร
ให้ผมทานได้จากผมไปอย่างสงบแล้วจากนั้นน้ำตาผมก็ค่อยๆไหลพร้อมเดินกลับไปบ้านพ่อกับแม่และไปบอกน้องบ้าที่นอนไม่รู้เรื่องออะไรเลย
 
ณ  ตอนบาย2โมงของวันที่ 17 เม.ย. 2554  ได้นำศพปู่ของผมไปทำพิธีทางศาสนาพุทธ

ปล.จากบทความเรื่องนี้ที่ผมกล่าวมาเป็นเรื่องจริงทั้งหมดไม่มีโกหกแม้แต่อย่างใดและถ้าด่าผมว่าดราม่าด่าว่ามาลงกระทู้ปัญญาอ่อนละก็ถ้าผมได้แต่อย่าด่าครอบครัวของผม
จากบทความนี้  ผมจะขอไว้อาลัยกับคุณปู่ของผม ใครก็ไม่เชื่อก็แล้วแต่....  แต่ที่ผมพูดมาผมขอสาบานว่าทุกคำพูดเป็นความจริงที่มาตั้งบอร์ดเพื่อเป็นคำสอนว่า
                                                            ชีวิตคนก็เหมือนใบไม้    มีงอกงาม  มีสีสวยเพียงใด  จุดจบนั้นมันก็ไม่ต่างกันเท่าไร
                                                                               และก่อนที่ใบไม้ใบนั้นจะพบกับจุดจบของมันเอง
                                                                                เราก็ควรทำสิ่งดีๆ  ก่อนที่ใบไม้ใบนั้นจะจากเราไป

                        เรื่องจริงจากชีวิตจริง:billname18

เรื่องนี้ญาติผมได้เล่าให้ฟังครับ

ยายซอรี่นะหลาน=[]= (ล้อเล่นๆไม่อยากให้เครียด)

สู้ๆ

บิวเอย- -
ชีวิตคือการตระหนักว่าวันหนึ่ง
เราจะตาย