จากนิตยสาร "นิปโปะเนีย" ของญี่ปุ่น คาราโอเกะ เป็นคำย่อมาจาก "คะระ" หมายถึง ว่างเปล่า ปราศจากเสียง และ "โอเกะ" มาจากออร์เคสตร้า พอบวกกัน คาราโอเกะกลายเป็นศัพท์เทคนิค ก็หมายถึงดนตรีประกอบสำหรับนักร้องอาชีพเวลาอัดเสียง ซึ่งต่อมาพัฒนาให้นักร้องสมัครเล่นอย่างเราๆ ใช้ได้อย่างง่ายดาย
ช่วงเวลาพัฒนาดังกล่าวเกิดขึ้นเมื่อปี 2513 โดยชายชาวญี่ปุ่นชื่อ อิโนะอุเอะ ไดสุเกะ นักเล่นคีย์บอร์ดและไวบราโฟน ซึ่งเล่นดนตรีอยู่ที่บาร์แห่งหนึ่งในเมืองโกเบ
อยู่มาวันหนึ่งมีลูกค้ามาขอให้อิโนะอุเอะ เดินทางไปช่วยเล่นดนตรีให้ในงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง แต่อิโนะอุเอะงานยุ่งมาก ไม่สะดวกเดินทางไปด้วย จึงบันทึกเสียงดนตรีประกอบลงบนม้วนเทป และ มอบให้ลูกค้าคนนั้นไปเปิดร้องเอาเอง ปรากฏว่าผลออกมาเป็นที่พอใจมาก เพราะอิโนะอุเอะจงใจบันทึกเสียงดนตรีให้ผิดจังหวะให้เข้ากับการร้องเพลงที่ หลงคีย์หลงจังหวะของลูกค้าคนนั้น
จาก นั้นอิโนะอุเอะจึงร่วมมือกับเพื่อนที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอิเล็กทรอนิกส์ ช่างไม้ และช่างทำเครื่องประดับบ้านเพื่อประดิษฐ์เครื่องคาราโอเกะขึ้นมา มีไมโครโฟนและอุปกรณ์ทำเสียงก้อง เรียกว่า "8-Juke" เมื่อหยอดเหรียญ 100 เยนเข้าไปในตู้ เพลงประกอบก็จะดังขึ้นทันที
ตอนแรกทีมงานผลิตออกมาเพียง 11 เครื่อง แต่ด้วยความนิยมที่พุ่งพรวดอย่างรวดเร็ว จึงต้องเพิ่มอีก 10,000 เครื่อง ขณะ ที่ร้านขายแผ่นเสียงและนักธุรกิจอื่นๆ ก็ทำตามผลิตกันเกลื่อนกลาดไปทั่ว จนคาราโอเกะกลายเป็นสิ่งยอดนิยมในนครโอซาก้า จากนั้นจึงกระจายไปทั่วโลก รวมถึงที่เมืองไทยด้วย
ที่มา(เจ้าเก่า) : dek-d.com
เป็นอย่างงี้นี่เอง
