นานมาแล้ว...สมัยโลกมีพระจันทร์อยู่สองดวง

มีดวงจันทร์ดวงหนึ่งเป็นผู้หญิง

..กับอีกดวงหนึ่งเป็นผู้ชาย

และดวงจันทร์ทั้งสองดวงนี้ ต่างก็รักกันมาก

ดวงจันทร์ทั้งสองไม่เคยแยกห่างจากกัน...

..ทุก ๆ คืนเมื่อมองไปบนท้องฟ้า

จะเห็นดวงจันทร์ทั้งคู่ อยู่เคียงข้างกันเสมอ..

แต่แล้ววันหนึ่ง..

ดวงจันทร์ผู้หญิงได้ไปพบกับพระอาทิตย์

ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงหลงไหลในแสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์

จนเลื่อนตัวไปตามพระอาทิตย์ทีละน้อย ทีละน้อย.....

และก็แยกมาจากดวงจันทร์อีกดวงหนึ่งในที่สุด..

เมื่อค่ำคืนมาถึง..

จึงมีดวงจันทร์ผู้ชายเหลืออยู่เพียงดวงเดียว...

ส่วนดวงจันทร์ผู้ชายก็ได้แต่ตามหาดวงจันทร์ผู้หญิงไปทุกหนทุกแห่ง...

คืนแล้วคืนเล่า วันเวลาล่วงผ่านไป

แต่ดวงจันทร์ผู้ชายก็ไม่สามารถตามหาดวงจันทร์ผู้หญิงได้พบ...

ด้วยความคิดถึง แล้วอยากพบดวงจันทร์ผู้หญิงให้เร็วที่สุดทำให้ดวงจันทร์ผู้ชายคิดว่า

"หากเรามัวแต่หาอยู่อย่างนี้ คงไม่เจอแน่ ๆ "

จึงตัดสินใจ..ระเบิดตัวเอง เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทั่วจักรวาลเพื่อให้ชิ้นส่วนแต่ละชิ้น ออกตามหาดวงจันทร์อีกดวงหนึ่งนั้น...


....เมื่อเวลาผ่านไป

ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงเห็นความจริงว่า..

แม้ดวงอาทิตย์จะส่องแสงเจิดจ้า สวยงามสักปานใด

แต่ดวงอาทิตย์ก็มิส่องแสงเจิดจ้า แต่เพียงเธอเท่านั้น

ยังส่องแสงไปดาวอื่น ๆ อีกมากมาย

ดวงจันทร์ผู้หญิงก็กลับไปหาดวงจันทร์ผู้ชายอีกครั้ง..


....แตจ่หาเท่าไหร่ก็หาดวงจันทร์ผู้ชายไม่พบ

ต่อมาจึงได้รู้ว่า ดวงจันทร์ผู้ชายยอมระเบิดตัวเอง เพียงเพื่อตามหาตน

จนกระจัดกระจายเป็นเศษเสี้ยวเล็ก ๆ

ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงรู้ว่าไม่มีวันที่จะได้เจอกับดวงจันทร์ผู้ชายอีกต่อไป

จึงได้แต่เศร้าโศกและเสียใจ...

แต่ด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ที่ดวงจันทร์ผู้ชายมีต่อดวงจันทร์ผู้หญิง

ทุกค่ำคืนจึงพยายามเปล่งประกายแสง

ที่ยังเหลืออยู่เพียงน้อยนิดของตน

ส่งให้ถึงดวงจันทร์ผู้หญิง

เกิดเป็นแสงพร่างพรายเต็มท้องฟ้า เคียงข้างดวงจันทร์

จนเกิดเป็นดวงจันทร์และดวงดาว ให้เราเห็นจนถึงทุกวันนี้ ....

หากเรามองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน วันไหนที่เห็นจันทร์สวยสด

วันนั้นคุณก็จะไม่เห็นดาวดวงน้อยส่องแสง

หรือวันไหนคุณเห็นดาวเปล่งประกายเต็มฟ้ามืด

วันนั้นคุณก็จะไม่พบดวงจันทร์....

" ....เขาและเธอไม่อาจพบกันตลอดกาล...."