[FanFicAsura][เรื่องสั้น] : Deceitful Memory
By : ซูริ
Date : 28 March 2011
<Deceitful (Adj.) : ซึ่งหลอกลวง>


   ‘ข้ารักเจ้านะ’
   ‘อื้ม’
   ‘รักจริง ๆ นะ ไม่เคยโกหก จะสาปแช่งข้าก็ได้หากข้าไม่กล่าวความจริง’
   ‘บ้า แล้วนี่ไม่พักผ่อนหน่อยหรือไง เดี๋ยวพรุ่งนี้ฝึกจนเป็นลมข้าไม่รู้ด้วยนะ’
   ‘ข้าทนได้…’
   ‘…’
   ‘จะให้ทนเพื่อเจ้าทั้งชีวิต ข้าก็ทนได้’
   ‘อ่า…’
   ‘เพราะข้ารักเจ้า’

   ยังจำได้ไหม คำที่เจ้าเคยเฝ้าบอก
   ยังจำได้ไหม ยามคิดถึงถวิลหา
   หรือทุกช่วงเวลา…ทุกชั่วโมง...ทุกวินาที
   มันเป็นแค่หน้ากากและกลลวง ไม่เคยมีค่าพอให้เจ้าจดจำ

   หลังจากดื่มชาร้อน ๆ ตบท้ายด้วยเค้กชิ้นเล็ก ๆ และคำเทศน์ยาวเป็นชุดจากเรเรีย เกรเทียก็เข้ามานั่งทำตาแป๋วในการประชุมกิลด์ก่อนสงครามชิงปราสาทอย่างทุกครั้งสำหรับการประชุมสมาคมทุกครั้ง แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีปัญหา เพราะสมาชิกแต่ละคนล้วนเป็นพวกไม่ยึดติด เป็นตัวของตัวเองสูง ขอเพียงแต่กฎระเบียบนั้นไม่ปิดกั้นอิสระมากเกินไป หรือบังคับให้ก้มหัวให้คน ๆ ไหนก็เพียงพอ
   หญิงสาวเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างไม่เคร่งเครียด ไม่แยแสจะออกความเห็นอะไรมากนัก
   ในเวลานั้น มีเพียงนักรบหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้นที่ยืนอยู่ คำบ่นมากมายดังออกมารัวเร็วจนแทบฟังไม่ทัน หญิงสาวพอจะจับใจความได้เพียงว่า
   “...นี่ข้าทนไม่ไหวแล้วนะครับรุ่นพี่! พวกกิลด์โอเวอร์ฯ (Overwhelm) มันใช้คาถาแปลงเป็นมอนส์เตอร์ แล้วมาตีข้าแย่งซูลันไป ข้าว่าถ้าไม่ส่งคนไปเคลียร์ไอ้เรื่องแย่ง ๆ เนี่ย มันไม่จบง่าย ๆ แน่ แล้วถ้าเจอหน้ามันอีกทีข้าก็ไม่ไว้หน้าแล้วนะครับ!”
   หัวหน้าสมาคมยังคงนั่งรับฟังอย่างใจเย็น จนกระทั่งอารมณ์ของนักรบผู้นั้นสงบลง
   “จะให้วู่วามจัดการเลยก็คงไม่ได้หรอกนะ” หัวหน้าหนุ่มว่า “แต่ยังไงก็ขอให้ทุกคนระวังตัวกันเอาไว้ด้วย หากเป็นการป้องกันตัวขอให้ลงมืออย่างเต็มที่ สรุปว่ากิลด์วอร์วันนี้ใช้แผนเดิม ส่วนปัญหาของใครที่ข้าบอกจะจัดการให้ ข้าก็จะจัดการให้ตามนั้น...แยกย้ายกันไปตามแต่ละปาร์ตี้ได้แล้วครับ”
   ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ยิ้มของหัวหน้ากิลด์ธานาทอสอบอุ่นเสมอ แม้จะเป็นยามกราดเกรี้ยวก็ตาม
   เกรเทียเดินพร้อมกับเรเรียออกมาจากโถงประชุม จากนั้นสอดส่ายสายตาหาปาร์ตี้หน้าบ้านที่ทั้งสองคนเป็นคนดูแล
   “เกรย์จัง! เรริ๊นจัง!” เสียงแบ๊ว ๆ ร้องทัก ตามมาด้วยร่างของพระสาวผมสีชมพู “ทำอะไร๊กันน้ะ”
   “ก็มาเตรียมวอร์ไงจ้า” เรเรียหัวเราะ ก่อนจะเรียกเอาดาบคู่ออกมาถือไว้ในมือ “วันนี้เอาให้เต็มที่เลย แล้วแน่นอนที่ต้องระวังน่ะ คนนู้น”
   สาวน้อยพยักพเยิดไปทางเกรเทียที่ยืนรวมกับสาว ๆ คนอื่นในปาร์ตี้
   “อารมณ์เบื่อ ๆ เหนื่อย ๆ แบบนี้ทีไร พอถึงเวลาบู๊ล่ะก็ ไม่มีวางอาวุธเลยอ๊ะ”
   รอยยิ้มเย็นขยับบนใบหน้าของผู้ใช้เวทสาว วาดมือผ่านอากาศ ไม้เท้าด้ามยาวก็ปรากฏในมือ
   “ก็ว่ากันไปน้า”
   ไม่นานนักเสียงประกาศเริ่มต้นชิงปราสาทก็ดังขึ้น แววตาของสมาชิกกิลด์ธานาทอสระริกไหวราวกับจะได้เจออะไรที่แสนสนุก
   รอยยิ้มเย็นชายิ่งคลี่กว้างออกบนใบหน้าของเกรเทีย
   “ไปกันเถอะ”

   ตู้ม!!!
   ฝุ่นที่คละคลุ้ง นั้นจางลงแล้ว พื้นหินจุดที่มือสังหารหนุ่มเคยยืนนั้นแหลกละเอียด
   “หนีเก่งจริงนะ” เกรเทียขยับยิ้มหยัน
   “...เรื่องใจร้อนนี่ ไม่เปลี่ยนเลยนะ” เสียงทุ้มนุ่มที่แสนจะโหยหา เอ่ยอย่างระอาใจ
   “เจ้าไม่ต้องมาสนหรอก ว่าข้าจะเป็นยังไง” นักเวทสาวขยับตัวอย่างอึดอัดใจ “ตอนที่เจ้าทรยศข้า เจ้ายังไม่สนเลยนี่ว่าข้าจะรู้สึกยังไง”
   “...”
   “เพราะฉะนั้น ไม่ต้องมาพูดเรื่องของข้าอีก เรื่องของข้า จากปากของเจ้า...ข้าไม่อยากฟัง!!!”
   ร่างบางทิ้งคำตวาด เสียงใสกังวานจนได้ยินไปทั่วกัน อีกฝ่ายยังคงมองตรงมาอย่างนิ่งเฉย เกรเทียหรี่ตาลงอย่างพินิจ
   ฟึบ!!
   พลันดวงตาสีม่วงคมทอประกายวาบ อดีตคนรักหนุ่มไหวตัวเข้ามา รวดเร็วจนน่าพรึงเพริด ร่างระหงพลิ้วหลบคมมีดที่วาดฉับลงมา รู้อยู่เต็มอกว่าไม่สามารถหลบได้พ้น ได้แต่ปล่อยให้คมศาสตราแฉลบผ่านสีข้างจนเลือดไหลซึม
   “บ่วงแค้น...กาลผกผัน...ทรายแห่งความทรงจำ...” บัญญัติเวทถูกกล่าวอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน วงแหวนสีน้ำตาลเข้มที่ปรากฏบริเวณจุดที่นักฆ่ายืนอยู่ “ธรณีพิโรธ!”
   พายุทรายสาดกระหน่ำใส่ร่างสูง เป้าหมายเบิกตากว้างเมื่อหินปลายแหลมแหวกตัวขึ้นมาจากพื้นดิน
   ฉึก!!
   คมหินแทรกเข้ากลางร่าง ใบหน้าคมคายปรากฏแววเจ็บปวด
   พรึบ...
   จากนั้นสลายกลายเป็นผ้าสีดำ!!
   “จักจั่นลอกคราบ” เกรเทียเหยียดยิ้ม “เก่งขึ้นนี่ คาซัส”
   ดวงตาของคาซัสปรากฏประกายเหมือนขบขัน ร่างสูงขยับกายเข้าประชิดอีกครั้ง มีดในมือขวาจ้วงแทง เกรเทียปัดมันออกไป จังหวะที่พลาดมีดในมือซ้ายของอีกฝ่ายก็เสียบเข้ากลางท้อง
   คาซัสดึงมีดออกจากร่างของหญิงสาวอย่างเลือดเย็น
   ผู้ใช้เวททรุดลงไปกับพื้น มือข้างซ้ายกุมบาดแผลแน่น นางหอบหายใจ ขบฟันแน่น หากมืออีกครั้งไม่ยอมปลดปล่อยจากศาสตรา
   ‘หากวันใดเจ้าไม่เหลือใคร ข้าจะยังเคียงข้างเจ้าเสมอ’
   ถ้อยคำที่คนตรงหน้าบอกไว้ กระแทกเข้ามาในความคิด
   ‘ข้าจะปกป้องเจ้า’
   ‘...ข้าจะไม่มีวันทำลายเจ้า’
   “ตกลงว่า นี่คือการปกป้องของเจ้าใช่ไหม” เกรเทียเงยหน้ามองอีกฝ่าย ดวงตาสีฟ้าอ่อนหรี่ลง แววเกรี้ยวกราด เสียใจ เคียดแค้น เจ็บปวด ทุกอย่างดูผสมปนเปกันไปหมด “นี่ใช่ไหม ที่บอกว่าจะไม่ทิ้งกัน!?”
   สัมผัสเย็น ๆ แตะลงบนข้างแก้ม...เป็นน้ำตา
   เกรเทียกำลังร้องไห้ โดยที่นางไม่รู้ตัว
   “ข้า...” ร่างสูงก้มลงมองอดีตคนรัก ไม่อาจเอ่ยถ้อยคำใด
   “ทำไม? เจ้าทำไม? จะแก้ตัวอะไรอีกล่ะ จะพูดอะไรได้อีก ก็มันเห็น ๆ อยู่”
   “...”
   “ใคร ๆ ก็รู้ว่าเจ้าทรยศข้า คาซัส...เจ้าทรยศทุกคน!! มีแต่ข้านี่แหละที่ยังคิดบ้า ๆ ว่าเจ้าจะกลับมา”
   “เกรย์...” ดวงตาคู่คมหลุบลง พริบตา ความรู้สึกผิดจาง ๆ ฉายในแววตานั้น
   หญิงสาวแผดเสียงหัวเราะ เส้นผมสีน้ำตาลลู่ลงปิดใบหน้าจนไม่อาจทราบอารมณ์ของนาง
   “เจ้ากลับมาจริง ๆ เจ้ากลับมา...เพื่อมาสังหารข้าใช่ไหม!?”
   คาซัสไม่อาจโต้ย้งสิ่งใดได้อีก คำสั่งที่ได้รับมาเป็นเช่นนั้น
   ...จงสังหารนาง เพื่อแสดงว่าเจ้าภักดีต่อเรา...
   พริบตาที่ความสับสนมีอิทธิพลเหนือมือสังหารหนุ่ม เกรเทียรวมแรงที่เหลืออยู่ กระแทกปลายไม้เท้าเข้ากับคางของอีกฝ่ายจนหน้าหัน จากนั้นฟาดมันลงกลางอกของคาซัส บทเวทถูกบริกรรมอย่างเลือดเย็น ก่อนเวทมนต์จะระเบิดออก กระแทกจนร่างสูงกระเด็นไปกระแทกพื้นด้านหลัง
   “ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้าก็คงต้องตื่นจากฝันสักที” เกรเทียร่ายคำเวทในลำคอ “ธรนีพิโรธ!!”
   คมหินแทรกผ่านร่างสูงที่ยังคงนอนหงายบนพื้นจากแรงกระแทก เลือดสด ๆ สาดกระเซ็น พร้อมกับเสียงร้องแห่งความเจ็บปวด ที่ดังลอดออกมาจากฟันที่ขบแน่น
   วงแหวนสีน้ำตาลและฟ้าเข้าทาบทับบนร่างของเหยื่อผู้ทรยศ ลูกพลังทิ้งตัวจากด้านบน อัดกระแทกจนเป้าหมายจมลงไปในพื้นดิน
   บัดนี้คนทั่วบริเวณต่างมองมาที่คนทั้งสองเป็นจุดเดียว เสียงโห่ร้องบอกให้สังหารดังโหวกเหวกวุ่นวาย
   เกรเทียเยื้องกรายไปยังข้างกายของชายหนุ่ม ปลายอีกด้านของไม้เท้าเงื้อขึ้นเหนืออีกฝ่าย ปลายนั้นถูกเหลาจนแหลมคม เสียงตะโกนโห่ร้องดังมาจากกลุ่มคนที่บัดนี้เฝ้าดูราวกับทั้งหมดเป็นละครฉากหนึ่ง
   “ฆ่ามัน!! คนทรยศ!!!”
   “ฆ่ามัน จะลังเลอะไรอีกเกรเทีย!!”
   “ฆ่ามัน!!”
   ฆ่ามัน...ฆ่า
   หญิงสาวเกือบจะจบทุกสิ่งลง หากไม่ใช่ว่า นัยน์ตาของเขากลับสอดประสานเข้ากับนาง บทสนทนาเดิม ๆ ก็วิ่งวนห้วงคิด
   ‘ข้ารักเจ้านะยัยขี้โวยวาย’
   ‘อะไรอ่า’
   ‘ไม่รู้ล่ะ รักคนนี้ที่สุดเลย’
   มือที่ถือไม้เท้าอยู่สั่นสะท้านอย่างลังเลใจ
   สวบ!!!
   บังเกิดเสียงคมศาสตราแทรกผ่านเนื้อสด ๆ ของมนุษย์ ดวงตาสีฟ้าจางเบิกกว้าง พร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหลลงมาอย่างร้าวราน
   ไม่ใช่อาวุธของนาง ที่แทรกเข้ากลางอกของคาซัส หากแต่เป็นมีดสั้นในมือของคาซัส ที่ถูกสะบัดเข้ามาปักกลางร่างของนางในวินาทีแห่งความเป็นความตาย
   “ทำไม...”
   ทำไมกัน...
   คนหนึ่งไม่อาจหักใจลงมือ
   อีกคนกลับคอยทรยศกันร่ำไป...
   ภาพทั้งหมดเริ่มพร่ามัว เกรเทียทรุดลงอีกครั้ง แพขนตาสีน้ำตาลเข้มปรือลงแนบใบหน้าขาวจนไร้สีเลือด สิ่งสุดท้ายที่เห็นคือ มือสังหารหนุ่มเลือนหายกลายเป็นกลุ่มควัน กลุ่มคนมากมายมองตรงมาอย่างตระหนก และเสียงของเรเรียที่ตะโกนเรียกจากที่ไกลแสนไกล
   “เกรเทีย!!”
   ทำไมนางถึงไม่อาจลงมือ...
   อาจจะเป็นเพราะ ความทรงจำที่ยังหลงเหลือ ความผูกพันที่นางไม่อาจทำลาย
   จนบางครั้ง แม้คน ๆ นั้นจะทำลายทุกสิ่งในตัวนางจนแหลกสลาย
   ในยามนั้น...
   นางยังหลงละเมอ คิดว่าทำได้ทุกอย่างเพื่อใครคนนั้นอยู่เลย

ยาวจังมึนๆ@@

ภาษารื่นหูเหมาะสำหรับเขียนเรื่องยาวนะ ภาษาสวยดี
ปล. ทำไมเราใช้ภาษารื่นหูแบบนี้ไม่ได้สักทีนะ ไม่ว่าเรื่องสั้น เรื่องยาว
 

ใช้ภาษาได้สละสลวยมาก สุดยอด บันไซ~~~

จ๋าสวย : จูนสวยแต่งเก่งน๊ะ (: