‘‘ เร็วเข้ามิโกะเดี๋ยวไปโรงเรียนสายหรอกลูก !! ’’ ผู้เป็นแม่ของฉันพูดขึ้นมาเมื่อท่านพบว่าฉันกำลังจะไปโรงเรียนสายในวันแรก
‘‘ ค่ะ แม่ ’’ ฉันวิ่งผ่านน้ำแล้วรีบสวมชุดนักเรียน ที่เป็นเสื้อกั๊กสีครีมแล้วใส่สูททับกับกระโปรงสีดำแล้วฉันรีบวิ่งไปสวมถุงเท่าและรองเท้าอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งไปโรงเรียน
‘‘ มิโอะ ลูกไม่กินข้าวเช้าหรอ ’’ ผู้เป็นแม่ของฉันถาม
‘‘ ไม่ค่ะ แม่ ’’ ฉันพูดไปพลางวิ่งไป สายขนาดนี้ยังให้กินอีกแม่น่ะแม่ =[]=
ณ โรงเรียน
ฉันวิ่งมาโดยพบคุณครูฝ่ายปกครองรออยู่หน้าโรงเรียน จึงรู้ได้ทันทีว่าต้องโดนทำโทษแน่
‘‘ ชาลิสา ปีที่แล้วก็สายปีนี้ยังจะสายอีกน่ะ ครูจะทำโทษเธอให้จำยังไงดีนิ !! ’’ คุณครูฝ่ายปกครองพูดขึ้น เพราะไม่ว่าจะลงโทษฉันยังไงก็ตาย ฉันก็ยังมาโรงเรียนสายเหมือนเดิม
‘‘ ขอโทษค่ะคุณครู วันนี้เพิ่งเปิดเทอมขอหนูเข้าไปเรียนน๊า ๆ ^[]^ ’’ ฉันอ้อนคุณครูสุดฤทธิ์
‘‘ ก็ได้ ... แต่เธอต้องมาหาครูที่ห้องปกครองหลังเลิกเรียนน่ะ ! ’’ คุณครูพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบ ...
‘‘ ค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ ’’ ฉันวิ่งขึ้นห้องโดยทำมือ บ๊ายบาย ให้กับคุณครูอีกด้วย ( ไม่กลัวโดนหักคะแนนเลยฉัน T[]T )
โครมมมมม ม ม ม
ไม่ต้องตกใจไปค่ะ นั่นคือเสียงที่บอมเพื่อนในห้องฉันวิ่งมาชนฉันล้มลงพอดี
‘‘ เฮ้ยยยย มิโอะเป็นไรเปล่าวว่ะ ! ’’ เสียงของบอมก็พูดขึ้นมาหลังจากชนฉันที่กำลังเดินไปเข้าแถว
‘‘ เออ ๆ ไม่เป็นไรดูทางมั้งสิย่ะ ! ’’ ฉันเบ้ปากใส่บอมด้วยความไม่พอใจแล้วปัดกระโปรงสีดำของฉัน
เมื่อถึงพักกลางวัน
‘‘ มิโอะไปกินข้าวกานน๊า >[]< ’’ เสียงของยัยแพทเพื่อนสายสุดซี้ของฉันนั้นเอง
‘‘ อ่ะ ไป ๆ ’’ แล้วฉันกับแพทก็ไปกินข้าว
เมื่อฉันซื้อข้าวผัดกระเพราะเสร็จฉันจึงเรียกยัยแพทแล้วรีบเดินออกมา
โครมมมม ม ม ม
เป็นเสียงที่นายคนที่วิ่งมาชนฉันเข้าจัง ๆ กับเสียงของก๋วยเตี๋ยวในมือเขาหกลงใส่ตัวฉัน
‘‘ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ’’ ฉันแผดเสียงกรี๊ดอันทรงพลังของฉันมาจนทำให้คนหันมามองเราเป็นตาเดียวกัน
‘‘ เฮ้ย ฉันขอโทษ เธอจะกรี๊ดไมวะ ’’ ไอคนที่ชนฉันไม่ถามสักคำว่าฉันเป็นไรไหม กลัวแต่โดนคนอื่นมอง T[]T
‘‘ โห ถามสักคำก็ได้เป็นไรไหม ’’ ฉันถามออกไปด้วยความโมโห
‘‘ มีแรงเถียงฉันแสดงว่าไม่เป็นไรล่ะสิ หึหึ ’’ แล้วเขาก็วิ่งออกไปโดยปล่อยฉันไว้อย่างนั้น
แล้วยัยแพทก็ช่วยพยุงตัวฉันขึ้น แล้วฉันก็ตะโกนตามเขาไปว่า ‘‘ ฉันเกลียดนาย อย่ามาให้ฉันเจอหน้าอีก ! ’’
เมื่อถึงตอนเ็ย็นฉันรีบกลับบ้านเพราะจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
‘‘ แม่ค่ะ กลับมาแล้วคะ ’’ ฉันพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องอาบน้ำแล้วนั่งทำการบ้านที่เยอะแยะ
ก่อนจะล้มตัวลงนอน ‘ ฉันไม่มีวันให้อภัยคนอย่างนาย ที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกคนอื่น ... ’
แปลกน่ะ ทำไมฉันจะต้องไปแคร์เขาในเมื่อแค่เขาทำก๋วยเตี๋ยวหกใส่ฉันเฉย ๆ
ทำไมฉันถึงต้องโมโหที่เขาไม่ยอมถามว่าฉันเป็นอะไรไหม
แล้วฉันก็ค่อยๆปิดเปลือกตาลงเพื่อไม่ให้คิดฟุ้งซ่านมากกว่านี้

การแต่งดีแล้วล่ะมาย การใช้สีแต่งตัวอักษรทำให้อ่านสบายตา แต่ก็ยังมีจุดบุกพร่องอยู่นะ

การเขียนมันซ้ำวนไปซ้ำวนมาทำให้มึนงงสักเล็กน้อย ควรจะบรรยายให้ลึกซึ้งกว่านี้หน่อยนะ

แล้วก็เคาะ Enter ด้วย ถึงแม้ใส่สีจะอ่านง่ายสบายตาแล้ว แต่เพื่อให้ง่ายกว่านี้ควรจะเคาะ Enter ด้วยจ้ะ

แค่นี้ก็ทำได้ดีแล้ว จะตามอ่านต่อไปละกันนะ

อัพเดทยังไงอะครับ แบบว่า เราทำบทนำเสร็จทำถึงบทที่ 30 แล้ว(สมมุติ)แล้วเราจะไปอัพที่บทนำยังไงอะ

น่าจะเป็น คุณครูกล่าวเสียงเรียบ มากกว่ามั้ง... อีกอย่าง ถ้ากล่าวเสียงเรียบจริงๆคงไม่ต้องใช้ "!" หรอก เพราะมันเหมือนการกระแทกเสียงมากกว่า...

"ก็ได้ แต่หลังเลิกเรียนเธอต้องมาหาครูที่ห้องปกครองด้วย" คุณครูกล่าวเสียงเรียบ

ปล.ยูกิไม่ได้ว่าเพชรน้า TwT

ปล2.แหะๆ...

แล้วก็....

//เผ่นล่ะ ฟิ้ววววววววว วววววว วววว ววว วว ว.....

แล้ว ( ( ♥ [ ゆき★ひめ ] ♥ ) ) ก็หายไปกับสายลม...