บทที่ 1 จุดเริ่มต้นที่ไร้ความคาดหมาย
"กินเสร็จแล้ว จะไปต่อที่ไหนอีกไหมเนี่ย"แพรวเอ่ยขึ้นเพื่อแก้ความเงียบ เพราะเหมือนทุกคนจะเชื่อจดหมายนั่นอยู่
"เอ่อ..กลับบ้านดีกว่า"แทดตอบปัดๆ เพื่อความสบายใจของทุกคนที่จะได้กลับบ้านอยู่กับครอบครัว
รวมๆแล้วการกินไอศกรีมครั้งนี้ไม่อร่อยเลย..
18.00 น.
"อ๊ะ ถึงบ้านฉันแล้ว"หยกพูด เธอกับเพื่อนหนุ่มอีกคนยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่โต หยกหันหลังไปยิ้มให้เพื่อนชาย
"ขอบใจนะนิวที่มาส่งถึงบ้าน ว่าแต่..กลับบ้านคนเดียวได้นะ ?"เธอถามอย่างลังเล
"เออน่า สบายมาก บ้านเค้าอยู่ใกล้ๆนี่เอง ไม่ต้องกังวลหรอก"เขาบอกเพื่อนของตัวเอง ทั้งสองโบกมือล่ำลาจากกัน ก่อนหยกจะเดินเข้าบ้านไป ส่วนนิวก็เดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ
เวลา 6 โมงแล้ว ฤดูหนาวช่างมืดไวจริงๆ มีเพียงแสงไฟสลัวๆจากข้างทางเท่านั้นที่เพิ่มแสงสว่างให้ นิวเดินไปเรื่อยๆ ลมหนาวถาโถมเข้ามาหาตัวเขาจนต้องกระชับเสื้อให้แนบกาย
"หนาวจังวะ..."เขาบ่นพึมพำออกมา ทันทีที่เริ่มเดินต่อ เสียงฝีเท้าก็ก้าวดังแปลกๆ ดังเป็นเสียงสะท้อน ทำให้เขาเริ่มเอะใจขึ้นมา
ตึก..ตึก..ตึก
เขารีบหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปทันที แต่มันกลับว่างเปล่าไม่มีอะไร
นิวถอนหายใจอย่างโล่งอก '
ดูท่าทางว่าจะคิดมากเกินไปซะแล้วสิ'
ในระหว่างที่เขาคิด เขาก็หันหน้ากลับมา หวังจะเดินต่อ แต่เมื่อหันมา เงาสีดำก็พุ่งเข้ามา แสงวิบวับในมือของเงานั้นสะท้อนไปมาจนบาดตาเขา แต่พอมองดีๆนิวก็รู้ทันทีว่ามันคืออะไร..
มีด !!!!
วันถัดมา
08.25 น.
"เฮ้ย นี่มันจะเข้าเรียนแล้วนะ ทำไมไอ่นิวยังไม่มาอีก วันนี้มันมาสายหรอวะ ?"ไนท์พูดขึ้น เมื่อไม่เจอเพื่อนสนิทของตัวเอง
"ไม่สายหรอก ไอ่นิวมันไม่เคยมาสายเลย หรือว่ามันจะเป็นไข้วะ ?"กั๊กรีบพูดแทรกขึ้นมา
ทุกอย่างในห้องตกอยู่ในความเงียบ หยกปรายตาไปมองจดหมายเมื่อวานที่บัดนี้ถูกขยำเป็นก้อนกลมๆอยู่บนพื้น เธอเดินไปหยิบขึ้นมาแล้วจ้องมองมัน ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวพร้อมเสียงที่ดังขึ้นค่อยๆเงียบลง
"อย่าไปใส่ใจมันเลยหยก"น้ำผึ้ง หญิงผู้เป็นเพื่อนสนิทหยกพูดขึ้น ก่อนจะคว้ากระดาษในมือของหยกไป ก่อนจะปามันลงถังขยะอย่างแม่นยำในทันที
ติ๊ง..ต่อง..ติ๊ง....
เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้น ทุกคนแยกย้ายกันนั่งที่ เพื่อรอครูประจำชั้นเข้ามาโฮมรูม
เมื่อคุณครูประจำชั้นของพวกเขาเข้ามาในห้อง ทุกคนสังเกตุทันทีว่าคุณครูมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เธอเดินมาที่โต๊ะครู ก่อนจะวางแฟ้มปึกหนาลง แล้วค่อยๆพูดกับนักเรียน
"ครูมีข่าวร้ายจะแจ้งให้ทราบ"
จากเสียงคุยที่ดังคลอๆนั้นค่อยๆเงียบลงแล้วตั้งใจจดใจจ่อกับสิ่งที่ครูกำลังจะพูดต่อไปนี้
"มันจะเกี่ยวกับไอ่นิวไหมวะ.."ปืนพึมพำเบาๆ
"นิว..เพื่อนๆของทุกคนน่ะ..ตายแล้วนะ..เขาตายไปเมื่อคืนนี้.."
ทุกคนถึงกับช็อคสิ่งที่อาจารย์พูดออกมา บางคนถึงกับร้องไห้โฮทันที บางคนก็นิ่งติงไม่ขยับเขยื้อน
"ตะ..ตาย"โบว์พูดออกมาไม่ได้เต็มปาก ใบหน้าเริ่มซีดเซียว
"ครูโกหก !!"อาร์มตะโกนขึ้นอย่างหัวเสีย ใบหน้าเขาบ่งบอกว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ครูสาวพูดเลยสักนิด
"จะเป็นไปได้ไงล่ะ..ก็เมื่อวานนี้พวกเรายังนั่งคุยกันอยู่เลย..แล้วเขา..เขาจะตายไปได้ยังไง !!!"
"เฮ้ยอาร์ม.."ข้าวฟ่างกระตุกแขนเสื้ออาร์มทันที
"แกใจเย็นๆแล้วนั่งลงก่อน"
"เขาตายยังไง.."คะน้าค่อยๆพูดออกมาเบาๆ แต่เหมือนอาจารย์สาวจะได้ยิน เธอรีบชี้แจงทันที
"เขาถูกมีด..เสียบเข้าที่คอหอยหลายจุด..ลูกตาถูกควักออกมา ลิ้นถูกตัดออก.."
"ฉันไม่น่าปล่อยให้เขากลับบ้านคนเดียวเลย"หยกพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี ใบหน้ารู้สึกสำนึกผิดอย่างสูง
"ไม่ใช่ความผิดหยกหรอก..ความผิดเจ้าฆาตกรต่างหาก มันโรคจิต.."โบว์พูดขึ้นก่อนจะปลอบใจเพื่อนสาว
แต่หารู้ไม่..คำพูดนั้นมันบาดเฉือนจิตใจฆาตกรเหลือเกิน..
"โรคจิต..งั้นเหรอ.."เสียงหนึ่งค่อยๆพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา โดยที่ไม่มีใครได้ยิน เพราะเสียงคุยดังกลบไปหมด
ริมฝีปากเรียวบางเล็กขยับนิดหนึ่ง ก่อนค่อยๆฉีกยิ้มออกมา ถ้าไม่ติดว่าทั้งห้องมีคนเยอะแยะ เจ้าตัวคงระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไปซะแล้ว
"นี่มันก็แค่เริ่มเกมเอง.."มีน(ร้าย)พูดขึ้น ก่อนจะยิ้มให้ทุกคนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนหันไปมองอย่างตกใจ
"แกพูดอะไรออกมาน่ะ.."ไปป์มองเพื่อนสาวด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
"เศร้าใจตอนนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ.."ฟ้าค่อยๆพูด ใบหน้าไม่ปรากฏรอยยิ้มหรือแววตาเครียดแค้นอะไรทั้งสิ้น
"พวกแกเป็นบ้าอะไรเนี่ย"
ฟ้าและมีน(ร้าย)ยิ้มให้แก่กัน ก่อนจะยักไหล่
"อ้า ~ นั่นสินะ นี่ชั้นพูดอะไรออกมาล่ะเนี่ย.."ฟ้าพูดก่อนจะค่อยๆนั่งลง
ณ ร่างหนึ่งของมุมห้อง มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังขึ้นเล็กๆอยู่..
