เมื่อฉันนั่งเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่เงียบๆคนเดียวหลังห้อง จึงได้เพิ่งสังเกตเห็นกระดาษแผ่นสีชมพูหลายร้อยใบใต้โต๊ะเรียนของฉัน ฉันหยิบมันขึ้นมาอ่านทีละใบ ขณะที่เพื่อนๆในห้องจับกลุ่มกันคุยเสียงดัง น่ารำคาญชะมัด...

‘ลาลีนครับ ผมชอบนัยน์ตาสีดำเป็นประกายของคุณจัง’

‘ลาลีน เราขอนัดเธอไปดินเนอร์ใต้แสงไฟนีออนที่ร้านก๊กเจ๊กข้างโรงเรียนเย็นนี้ได้มั้ยครับ -///- เจอกันหน้าโรงเรียนนะครับ’ เอ่อ.. จดหมายฉบับนี้มันส่งมาตั้งแต่สัปดาห์ก่อนแล้วนี่นา ดูจากวันที่เขียน เด็กคนนี้มันจะยังรอฉันอยู่มั้ยนะ (- -)

‘ผมคลั่งไคล้คุณ’

‘รักลาลีนที่สุดในโลก!!!!’

ฯลฯ

แน่นอน ยังมีอีกหลายฉบับที่ฉันไม่ได้เปิดอ่าน ฉันกวาดบรรดาสารรักเน่าๆพวกนี้ออกมาจากใต้โต๊ะ แล้วได้สังเกตเห็นจดหมายฉบับหนึ่งที่น่าสนใจ เพราะมันเป็นซองจดหมายสีดำ ไม่ใช่กระดาษโน้ตลายหวานแหววสีชมพูเหมือนทั่วๆไป...

ฉันค่อยๆฉีกซองออกแล้วพบกับตุ๊กตาตัวเล็กๆทำจากไม้อะไรสักอย่าง ทาสีดำทั้งตัว รูปร่างหน้าตาน่าเกลียดใช้ได้ (- -) และยังมีกระดาษโน้ตใบจิ๋วอีกใบในซองนั้น..

‘Hi.. แม่สาวฮอตแสนเย็นชา ติดอันดับสาวสายท็อปทรี (Top Three) ของโรงเรียน’

ฉันคงจะลดกระดาษลง ขยำและปาทิ้งไป ถ้าไม่เห็นประโยคต่อจากนั้น

‘ฉันเดาว่าเธอคงจะขยำ และปาจดหมายฉบับนี้ทิ้งไป ถ้าไม่เห็นประโยคนี้สินะ’

อืม.. คนๆนี้น่าสนใจใช้ได้

‘เธอน่ะ Unlucky สุดๆเลยรู้มั้ย ที่สังเกตเห็นจดหมายฉบับนี้
เพราะฉันได้ลงมนต์ดำ คำสาป และผนึกอย่างดีในตุ๊กตาไม้ตัวที่ส่งมาพร้อมกัน’

น่าเชื่อจังเลยนะ (- -)

‘โอเค ล้อเล่น ฉันแค่อยากจะบอกว่า...’

(- -)

‘ตื่นเต้นมั้ย ?’

ติ๊งต๊อง (- -)

‘ก็ได้ ฉันจะบอกเธอว่า ฉันจะทำให้แม่สาวเย็นชาอย่างเธอรักฉันให้ได้ เพราะฉันรักเธอ..’

สุดท้ายก็ลงบล็อกเดิม ฉันคงเข้าใจผิดเอง นึกว่าจดหมายฉบับนี้น่าสนใจ แต่มันหลอกกันชัดๆ ไม่เห็นน่าสนใจตรงไหน (- -) แต่เนื้อหาของจดหมายไม่ได้จบเพียงเท่านี้

‘และเพราะฉันรักเธอ ฉันจะยอมให้เธอเรียกฉันว่าอะไรก็ได้ ตามใจเธอ
ถ้าเธอสนใจในตัวฉัน ก็มาพบฉันได้ที่ห้องชุมนุม RHS
แต่ถ้าเธอไม่สนใจ ฉันก็อยากให้เธอเก็บตุ๊กตาตัวนี้ไว้ เพราะมันมีค่ากับฉัน
และที่ฉันให้เธอ เพราะฉันรักเธอ’

คือจะพูดซ้ำทำไม (- -) ว่าแต่ ชุมนุม RHS มันไม่ใช่ Real Handsome ชุมนุมที่ดีแต่ไร้สาระไปวันๆ ทำหน้าตากวนตี.. ไม่เอาไม่พูด ไม่สุภาพ (- -) หลอกเด็กผู้หญิงในโรงเรียนให้กรี๊ดกร๊าดไปอย่างนั้น ไม่ใช่เหรอ ?

‘หวังว่าจะได้เจอกันนะจ๊ะ Honey~’

ไม่หวัง (- -)... อืม.. แต่ว่าผู้ชายคนนี้มันน่าสนใจจริงๆนั่นแหละ ไม่เคยมีใครพูด.. เขียนอย่างนี้กับฉันมาก่อน น่าสนใจจริงๆ...






ออด!!!

เสียงออดเหมือนประกาศว่า ‘เลิกเรียนแล้วจ้า ถึงเวลาไปเข้าชุมนุมอันแสนน่าเบื่อแล้วจ้า~’ ส่งเสียงดังน่ารำคาญหู คนจะหลับจะนอน (- -) ฉันเงยหน้าขึ้นปรือตามองเพื่อนๆที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า แล้วก็ขยี้ตา กวาดหนังสือฟิสิกห์เล่มหนาที่ฉันวางไว้ต่างหมอนบนดต๊ะเรียนใส่ลงในกระเป๋าใบโต ที่ไม่ค่อยจะมีของอะไรมากนัก พลันสายตาเหลือบไปเห็นซองจดหมายสีดำและตุ๊กตาไม้วูดูที่นายคนน่าสนใจให้มาวากองอยู่ตรงหน้า ฉันลืมขยำทิ้งได้ยังไงนะ (- -)

“อ๊ะ! ตุ๊กตาอะไรเหรอลาลีน >O<~ มันดูน่ารักจัง”

เสียงแปร๋นๆโผล่มาพร้อมกับหน้าใสกิ๊งของ ‘แม่ใบไม้’ ที่เพื่อนๆเรียก หรือ ‘ลีฟ’ ที่แม่ของหล่อนตั้งให้ (- -)

“เรียกฉันว่าลาลิณี (- -)” บังเอิญว่าฉันไม่ชอบให้คนที่ฉันไม่สนิทเรียกชื่อเล่นของฉัน แน่นอน... ฉันไม่สนิทกับแม่ใบไม้นี่ แต่ยัยนี่ก็คอยตามชวนคุยฉันตลอด เจอลีฟทีไร เมื่อยปากชะมัด..

“ง่า.. ลาลีนก็ T^T ”

“ลาลิณี (- -)”

“โอเค ลาลิณีก็ลาลิณี คือเราถามว่านี่ตุ๊กต..”

“ไม่ต้องพูดซ้ำ ได้ยินแล้ว ไม่ได้หูตึง นี่คือตุ๊กตาวูดูที่ใครไม่รู้ส่งมา พอใจรึยัง ถ้าพอใจก็ช่วยอยู่เงียบๆ อย่ากวน (- -)”

แล้วฉันก็จำเป็นต้องสาธยายให้ยัยนี่ฟัง แต่ช่างมันเถอะ.. ฉันขยำกระดาษสีชมพูที่หลงเหลืออยู่อย่างลวกๆ แล้วปาทิ้งใส่ถังขยะใบโตที่ตอนนี้เต็มไปด้วยกระดาษสีชมพู.. จากฉัน (- -)

“เฮ้! นี่มัน.. !!”

“(- -)”

“ตุ๊กตาประตัวของชุมนุม RHS นี่นา!!”

“(- -)”

“ลาลีน! เอ้ย.. ลาลิณี.. เธอไปเอามันมาจากไหนน่ะ!”

“ถ้าเธอไม่หูหนวก หรือเธอไม่ได้หูตึง.. ฉันว่าฉันพูดมันไปแล้ว..”

“*0*”

ลีฟทำหน้าชวนอ้วก ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ฉันมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูสีดำ แล้วจึงพบว่ามันเลยเวลาปกติที่ฉันนัดให้ ‘ลุงโชค’ คนขับรถที่บ้าน มารับ

Rh Rh Ah Ah Ah~ Roma Ro Ma Ma~ Ga Ga Oh Lul La~

เสียงริงโทนเพลง Bad Romance ของ Lady GaGa ดังขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างเนือยๆ แล้วกดรับสาย

“สวัสดีค่ะลุงโชค.. ค่ะ.. ค่ะ.. จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ..”

“เฮ้ย ลาลิณี..”

ฉันเหลือบมองลีฟ (- -) ไม่มีมารยาท พูดแทรกทำไม ดูเหมือนลีฟจะเข้าใจความหมาย เธอยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้

“โอเค.. ฉันแค่จะบอกว่าเธอไม่เข้าชุมนุม..”

“ปกติ ฉันไม่เข้าชุมนุมอยู่แล้ว (- -)”

“เอ่อ.. ใช่ๆ ห้องปกครองๆ ครูบอกให้เธอไปห้องปกครองเย็นนี้ไม่ใช่เหรอ”

ฉันถอนหายใจเบาๆ และเมื่อรู้ว่าลุงโชคยังไม่ได้วางสายไป..

“เอ้อ.. ลุงโชคคะ.. ลีนลืมไปวันนี้ลีนมีธุระเล็กน้อย.. อะไรนะคะ ห้องปกครอง? ไม่มีนี่คะ ลุงฟังผิดรึเปล่า เขาพูดว่า ‘เพื่อนตกคลอง’ ต่างหากล่ะคะ.. ค่ะ.. ค่ะ..”

ฉันวางสาย แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่า ยัยลีฟหัวเราะคิกคัก ได้ยินเธอพึมพำๆ ว่า ‘เพื่อนตกคลอง คิดได้ยังไงน้า~’ ฉันไม่สนใจและเดินผ่านหน้าเธอไป ลีฟยิ้มเก้อ ก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้น วิ่งแจ้นตามฉันมา

“ตามมาทำไม (- -)”

“ไปเป็นเพื่อนนะ ^^”

“(- -)”

ฉันยอมให้แม่ใบไม้เดินอยู่ข้างๆฉัน ท่ามกลางความแตกตื่นของนร.ที่เดินผ่าน แหงล่ะ.. ฉันไม่ชอบให้ใครเดินใกล้ๆ มันอึดอัด นี่ถ้าแม่ฉันไม่รู้จักกับแม่ของลีฟล่ะก็...

‘อ้าว คุณนายพร.. นี่ลูกสาวคุณหรือคะ’

‘สวัสดีค่ะคุณนายทิพยรัตน์ > < แหม.. ลูกโตเป็นสาวแล้วนะคะ ว่ายังไง ลาลิณี?’

‘(- -)’

‘เอ่อ.. พอดีแกเป็นเด็กไม่ค่อยพูดน่ะค่ะ ^^ แล้วนี่จะพาลูกสาวไปไหนคะ’

‘อ้อ.. ไปฉลองวันเกิดน่ะค่ะ’

‘อืม.. ถ้านับตามวันเกิด ยัยลีนก็ถือเป็นพี่หนูลีฟสินะ.. ถ้าเจอกันอีก ลีนต้องดูแลน้องนะลูก’

‘(- -)’

ฉันจะไม่มีทางเก็บมันมาสนใจเด็ดขาด ถ้านั่นไม่ใช่ประโยคสุดท้ายจากปากแม่ของฉัน (- -)... อย่าเพิ่งเศร้าโศกาอาดูร ท่านยังไม่ได้เสีย เพียงแต่..

ยัยใบไม่สะกิดไหล่ฉันเบาๆ ทำให้ฉันหลุดจากภังค์ เธอกระซิบถามฉัน

“เอ่อ.. ลาลิณี นี่มันเลยห้องปกครองแล้วนะ จะไปไหน”

“ไม่ได้บอกว่าจะไปห้องปกครอง”

“แล้วเธอจะไปไหน (‘ ‘)?”

ฉันไม่ตอบ ยัยนี่เซ้าซี้น่ารำคาญจริงๆ เดี๋ยวถึงก็รู้เองล่ะน่า ฉันเดินตรงไปยังห้องชุมนุมแห่งหนึ่ง ยัยลีฟทำตาโต

“ธะ.. เธอมาที่นี่ทำไม !”

“หุบปากแล้วอยู่เฉยๆ รำคาญ”

แล้วแม่ใบไม้ก็เงียบสนิท เหอะ.. รู้งี้พูดประโยคนี้ตั้งแต่แรกแล้ว..

ไปส่งให้เจ๊เฟิร์นล็อคมู้เลยป่ะ

ป.ล.ว่าละทำไมถึงใส่อิโมชั่นกึกกือได้เยอะจนอุบาทว์ขนาดนี้- -+