ต่อๆ

รูกลวงโบ๋ขนาดที่พอจะเอื้อมมือลงไปได้ 2 ข้างพอดี!
    แต่นั่นไม่สำคัญ  มันสำคัญตรงที่เมื่อครู่เด็กน้อยเห็นของบางอย่างอยู่ในรูนี้ต่างหาก! 
“เย้ๆ เจอสมบัติแล้ว!” เนลร้องดีใจ และใช้มือข้างซ้ายเอื้อมลงไปควานหาของที่ถูกฝังอยู่ในรู แต่ทว่า...
“โอ๊ย! ตัวอะไรเนี่ย” เนลรีบดึงมือพรวดขึ้นมา  เพราะเมื่อครู่มีตัวอะไรไม่รู้กัดมือเด็กน้อยจนแดง
“เจ็บ...” เนลครางเบาๆ น้ำตาเริ่มไหลรินเพราะความเจ็บปวด
“ฮึก...แต่เนลไม่ยอมแพ้หรอก!” เด็กชายตะโกนเสียงดังลั่น  และเริ่มใช้มืออีกข้างเอื้อมลงไปบ้าง เพราะความเจ็บปวดแค่นี้ก็สู้สมบัติที่อยู่ในหลุมไม่ได้หรอก
“อ๊ะ” แต่แล้วเนลก็ต้องรีบชักมือขึ้นมาอีกครั้ง  เพราะเขาโดนตัวอะไรกัดอีกแล้ว เด็กชายทำหน้ามุ่ย  หันไปตะโกนใส่หลุมว่า
“เนลเจ็บนะ!”
    เนลพูดจบก็เอื้อมมือลงไปทั้งสองข้างบ้าง  แต่น่าแปลกที่คราวนี้กลับไม่มีตัวอะไรมากัดมือเขาอีกแล้ว  เด็กชายหัวใจเต้นตุบตับ  เพราะไม่รู้ว่าจะได้อะไรจากหลุมนี้
“อะไรเนี่ย” เด็กชายถามด้วยความงุนงง  เพราะสิ่งที่อยู่ในหลุมหาใช่สมบัติไม่  แต่มันกลับเป็น ขวดใส่น้ำสีแปลกๆ  2 แบบ แบบละ 10 ขวด และกระดาษแปลกๆอีก 25 ใบ
“นมเหรอ” เนลหยิบขวดสีส้มๆขึ้นมาดู ก็เห็นว่าบนฉลากมีชื่อเขียนไว้ชัดเจน
“ยาเพิ่มกล้ามเนื้อขา  อะไรหว่า” เนลดูงงๆ และเอื้อมไปหยิบขวดสีม่วงขึ้นมาดูบ้าง
“หนูขี้เกียจเก็บของ? นมแน่เหรอเนี่ย” เด็กชายเริ่มไม่แน่ใจ  และหันไปหยิบแผ่นกระดาษแปลกๆขึ้นมาดู
“ง่า...คาถาพาไปหาเพื่อน” เด็กชายเริ่มคิดแล้วว่านี่ใช่สมบัติแน่เหรอ
“แล้วก็...คาถาพาไปเรดคลิฟ” เนลหยิบกระดาษอีกใบขึ้นมาดู  และมองใบที่เหลือก็มีลักษณะคล้ายๆกัน
“เอ่อ...นม 20 ขวด กับกระดาษหนังสือพิมพ์ 25แผ่น” =0=?

จบแล้วตอนแรก  ใครเคยเล่นเกมนี้ย่อมรู้ว่าหลุมนี่อยู่ที่ไหน และของในหลุมคืออะไร -..-

แต่ก่อนที่จะปีนนั้น  ขาน้อยๆของเนลก็พลันไปเหยียบอะไรบางอย่างเข้า
วูบ
   สัมผัสที่อ่อนนุ่มผิดปกตินั้นทำให้เนลรีบหันกลับไปดูทันที
“อ๊ะ!  เนลเผลอเหยียบตัวอะไรอ่ะ” เนลสะดุ้งขณะที่ก้มลงมองที่พื้น 
   แต่สิ่งที่อยู่กับพื้นนั้นทำให้เนลตาโต  เพราะมันคือทอง!  ทองเป็นประกายระยิบระยับ  เพียงแต่ว่ารูปร่างมันกลับคล้ายวุ้ยยังไงไม่รู้…
“วุ้นสีทองเหรอครับ” เนลมองอย่างงงๆ เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต  และอาจไม่ได้เห็นอีกแล้วก็ได้
   เนลที่ยังงงอยู่ก็เอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดู “ทองจริงๆด้วย! ทำไมเมื่อกี้เนลไม่เห็นอะ” เนลเริ่มจำได้ว่าก่อนที่เขาจะหลับยังไม่เห็นมันเลย
   เนลลูบๆคลำๆ ทองที่คล้ายวุ้นตรงหน้า  กลับหัวดูหลายครั้ง  และตัดสินใจจะเก็บไปให้คนในหมู่บ้านดู  จึงเปิดเป้ที่สะพายอยู่ ก่อนจะค่อยๆวางวุ้นสีทองลงไปในเป้
    แต่ก่อนที่จะใส่เข้าไปหมด  เนลก็สะดุ้งโหยง  เพราะวุ้นสีทองนั้น อยู่ๆก็ลืมตาโตสีขาวขึ้นมา! และดิ้นจากมือเนลลงไปบนพื้นก่อนที่เนลจะคว้าทัน
    การที่มันดิ้นลงไปบนพื้น ทำให้เนลมองเห็นลักษณะมันชัดเจน  รูปร่างของมันนับว่าเหมือนวุ้นตัวสีเขียวทุกประการ  เพียงแต่ว่า มีวงแหวนคล้ายเทวดาปรากฏอยู่บนหัว  และทั่วทั้งตัวเป็นสีทองเท่านั้น!
“ตัวอะไรหว่า” เนลมองงงๆอีกครั้ง แต่วุ้นสีทองกลับไม่ยอมปล่อยให้เนลสงสัยต่อ  มันแยกเขี้ยวขู่เนลก่อนที่เนลจะทำอะไรต่อ
แง่ง (วุ้นหรือหมาเนี่ย)
 ฝุบ
    วุ้นทองไม่ตอบคำ  กระโดดเข้าจุ่โจมเด็กน้อยทันที  และด้วยพื้นที่ที่แคบ ทำให้เนลหลบได้ไม่สะดวกนัก ทำให้พลาดโดนโจมตีจนขามีรอยถลอก
15
“เจ็บ” เนลเอามือกุมขาที่โดนวุ้นเฉี่ยวเอาไว้แน่น  น้ำตาจากดวงตาน้อยๆนั้นเริ่มเล็ดออกมาเล็กน้อย
    แต่วุ้นสีทองก็ไม่ได้มีความสงสาร  มันเริ่มจู่โจมต่อ  โดยการปล่อยแสงสีขาวออกจากตัว  พุ่งเข้าโจมตีเด็กน้อยที่มองอย่างหวาดๆทันที
ตูม
    เสียงระเบิดเล็กน้อยดังขึ้นด้านหลังเด็กชายที่ม้วนตัวหลบ  ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าตัวเขาเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้นราว 2 เท่าได้
“เอาคืนไปมั่งสิครับ” เนลพูดขณะที่มือก็เอื้อมไปคว้าจอบเหล็กที่วางอยู่ใกล้ตัวขึ้นมาเตรียมโจมตีวุ้นทอง
ตุบ
   เสียงจอบกระทบดินดังขึ้นอีกครั้ง   วุ้นสีทองที่โดนเนลโจมตีกระโดดหลบได้ฉิวเฉียด  ทำให้จุดที่มันเคยอยู่ปรากฏเป็นรอยลึกราว 10 เซ็น เนลไม่ได้หยุดอยู่กับที่  เบี่ยงเอวเป็นวงกลม  ลากจอบที่ติดดินออกเป็นวงกว้างเข้าหาวุ้นสีทองเต็มแรง
ตูม
39
   ดาเมจปรากฏขึ้นเหนือหัววุ้นสีทอง  เด็กน้อยมองอย่างงงๆ  ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าการโจมตีมอนสเตอร์นอกเมืองจะมีดาเมจปรากฏขึ้นมา และหากดาเมจขึ้นมามากกว่าพลังชีวิตของมอนสเตอร์ ก็จะฆ่ามอนสเตอร์ได้  และได้รับสิ่งที่เรียกว่า  ค่าประสบการณ์ ที่จำเป็นสำหรับการเพิ่มระดับนั่นเอง เรื่องนี้เขารู้มาจากพี่สาวที่อคาเดมีเล่าให้ฟัง และบอกว่าหากเปลี่ยนเป็นคาเดทแล้วจะรู้อะไรๆมากกว่านี้
“แปลว่าแค่โจมตีให้มีตัวเลขออกมามากกว่าพลังชีวิตของแก เนลก็ชนะสินะครับ”  เนลเอ่ยเบาๆ หลังจากที่พอเข้าใจ
   เด็กชายเริ่มโจมตีต่อ  โดยการสะบัดเอวเป็นวงกลมแล้วเหวี่ยงจอบไปทางวุ้นทอง  ซึ่งวุ้นทองก็ไม่ปล่อยให้เด็กน้อยโจมตีง่ายๆ จึงกระโดดหลบขึ้นไปบนฟ้า  แล้วใช้ลำแสงสีขาวยิงลงมาจากด้านบนเป็นวงกว้าง  ทำให้ปิดโอกาสหนีของเนลไว้หมดแล้ว!
ตูมๆๆๆๆๆ
 40
 56
 75
 89
 102
 250
 365
   
   ดาเมจปรากฏขึ้นเหนือหัวของเด็กชาย พร้อมกับร่างนั้นที่ล้มลงฟุบกับพื้น  แว่นสีแดงที่คาดไว้บนหัวเลื่อนลงมาสวมเข้าที่ตาตามแรงกระแทกจากการล้ม
    ว่ากันว่าหากคนเรากำลังจะตาย  ความทรงจำในช่วงที่มีชีวิตจะไหลเวียนให้ดูอีกครั้ง
    ภาพความทรงจำของเนลไหลเข้ามาในหัว  ตั้งแต่เรื่องที่เขายังอยู่กับพ่อแม่  เรื่องที่พ่อของเขาถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารให้กับจักรวรรดิเมทัลลิก้าเพื่อทำการรบกับชาวนัล  เรื่องที่แม่ของเขาตายลงต่อหน้าด้วยน้ำมือของหัวหน้าชาวนัล  และเรื่องที่หมู่บ้านของเขาถูกบุกจู่โจมโดยชาวนัล  จนทำให้เพื่อนๆของเขาหลายคนต้องตายไป
    เรื่องราวที่เขาเคยลืมไปจนหมดแล้วปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง  ความรู้สึกของเขาตอนนี้มีแต่ความแค้น  ความแค้นที่พ่อของเขาจากไปและไม่กลับมา  ความแค้นที่แม่ของเขาโดนฆ่าลงต่อหน้า และความแค้นที่คนในหมู่บ้านตายจากไป... 
     ว่ากันว่าหากเกิดความเจ็บปวดมหาศาลหรือความแค้นมหาศาลขึ้นในฉับพลัน  คนเราจะมีการสร้าง “ตัวตนที่ 2”  ขึ้น เพื่อทำการปิดกลั้นความแค้นและความเจ็บปวดเหล่านั้นไว้ในจิตใจ
     ซึ่งนั่นก็เกิดขึ้นกับเนลเช่นกัน  แต่ในตอนนี้ไม่ใช่การ “เกิด” แต่เป็นการ “ตื่น”  ต่างหาก เนื่องจาก เหตุการณ์สะเทือนใจ และการเจ็บปวดนั้น เนลเคยรับมาหมดแล้ว  จนต้องทำการปิดกั้นตัวตนที่ 2 ของตนไว้ในจิตใจ  เพื่อลืมความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนั้น
    วุ้นสีทองที่ร่วงลงมาบนพื้นก็มองเด็กหนุ่มเฉยๆ  ก่อนจะหันหลังให้และเริ่มปีนขึ้นไปจากก้นหลุมนี่ทันที
   แต่ก่อนที่มันจะปีนได้ต่อนั้น  บางสิ่งก็ค่อยๆขยับอยู่ด้านหลังจนมันไม่รู้ตัว 
หมับ
    วุ้นสีทองที่กำลังจะปีนออกจากหลุมสะดุ้งโหยง หันกลับไปมองยังต้นเหตุที่ทำให้มันตกใจ

     ก็เห็นเด็กชายที่น่าจะตายไปแล้วลุกขึ้นมาก้มหน้าและคว้าตัวของมันไว้ไม่ให้ไปไหน!
แง่งๆ
    มันรีบร้องขู่  เหมือนจะบอกว่าให้ปล่อย ไม่ปล่อยตาย
“จะรีบไปไหนเล่า  ข้ายังไม่ตายสักหน่อย”  เสียงที่เปล่งออกมาจากเด็กน้อยทำให้มันขนลุกซู่ แรงกดดันบางอย่างที่ออกมาจากร่างเล็กๆนั่น ทำให้มันต้องสั่นระริกอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้อ...กี่ปีแล้วนะ  ที่ข้าไม่ได้ออกมาแบบนี้” เด็กชายพร่ำออกมาอย่างไม่หวังคำตอบ  ขณะที่ใบหน้าที่กำลังก้มอยู่นั้นค่อยๆเงยขึ้น
    สิ่งที่วุ้นสีทองเห็นทำให้หัวใจมันแทบหยุดเต้น!  เพราะเด็กชายตรงหน้านอกจากแว่นสีแดงที่สวมอยู่แล้ว ผมที่เคยสั้นประบ่าก็สยายยาวออกจนถึงกลางหลัง  สิ่งที่แปลกไปอีกอย่างก็คือ..เขาบนหัว!  เขาที่ราวกับปิศาจ!  เขาที่มันรู้จักดี!  เขาของชนเผ่าที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้!  เขาของเผ่าอาซูร่า!
 “ตกใจอะไรนักหนาหือ? วุ้นเทพ” เด็กชายยิ้มถามวุ้นสีทองที่กำลังสั่นกลัวอยู่ในอุ้งมือของเด็กชายราวกับลูกไก่ในกำมือ
“อืม....ปวดล้าไปทั้งตัวเลยนะ” เด็กชายเผ่าอาซูร่าพูดขึ้น และบิดตัวเหมือนจะไล่ความเหนื่อยล้าออกไปจากตัว
“เก่งเหมือนกันนี่  เจ้าน่ะ” เด็กชายหันมาชมวุ้นสีทองที่อยู่ในกำมือ  แต่คำถามนั้นไม่ได้เข้าหูวุ้นเทพเลยสักนิด  วงแหวนเทวดาบนหัวสั่นระริกไปมา  มันพยายามทำตัวให้เล็กที่สุก ราวกับคิดว่าจะหายไปจากตรงนี้ได้
“โอ๊ะ...เวลาป่านนี้แล้วรึเนี่ย  แย่ละสิ  ต้องรีบกลับบ้านแล้ว” เด็กชายเผ่าอาซูร่าทำท่าเหมือนร้อนรน ขณะที่มือก็ปล่อยให้วุ้นเทพลงมายืนตรงหน้า
“เจ้าก็กลับบ้านได้แล้วนะ” เด็กชายพูดยิ้มๆ  คำพูดนั้นทำเอาวุ้นเทพดีใจจนแทบจะร้องไห้  รีบปีนขึ้นหลุมอย่างสุดชีวิต  ราวกับกำลังหนีพยายมราชก็ไม่ปาน
“อ้าวๆ จะไปไหนน่ะ  บ้านเจ้าน่ะ...อยู่ไหน นรก ต่างหาก”
ฉัวะ
7,560
   พูดจบ เด็กชายก็ง้างมือราวกับมือของสัตว์ร้าย ใบหน้าของเนลบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ   เล็บที่เคยสั้นก็พลันยาวขึ้นในฉับพลัน   พร้อมกับออกแรงตวัดทีเดียว ส่งร่างของวุ้นเทพกระเด็นไปชนกำแพงอีกด้านทันที
“เฮ้ย!  พ่อแม่เอ็งไม่เคยสั่งสอนเหรอ! ว่าห้ามรังแกคนที่มันอ่อนแอกว่าน่ะ! หา!” เนลตะคอกใส่ร่างเล็กๆสีทองที่ตั่วสั่นระริก
   เนลไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย กระโดดง้างหมัดลุ่นๆเข้าซัดวุ้นสีทองจนมันทำให้กำแพงทะลุไปถึง 1 เมตร พร้อมดาเมจที่ปรากฏขึ้น
9,563
“ชั้นถามว่าบ้านป้าเอ็งเรอะ! ที่สอนให้รังแกเด็ก 10 ขวบน่ะ!” เนลว่าพร้อมยื่นมือเข้าไปคว้าหัววุ้นสีทองไว้
แง่งๆ
“หา! พูดไม่รู้เรื่องว้อย!  ไปให้บิดาเอ็งสอนภาษาคนมาให้ก่อนแล้วค่อยมาพูดไป!”
ตูม
5,236
   เนลระเบิดโทสะง้างหมัดอีกข้างต่อยวุ้นสีทองกระแทกเข้าไปที่หลุมเดิม  พร้อมกับตรงเข้าไปต่อยเข้าไปไม่ยั้ง
5,362
4,689
4,999
5,858
7,856
   ดาเมจปรากฏขึ้นมาหลายรอบ เซลรัวหมัดได้สักพักก็หยุด  ทำให้ร่างของวุ้นเทพที่เป็นเหมือนวุ้น เด้งออกมาเล็กน้อย
   แต่นั่นก็มากพอ!
   เด็กชายสะบัดตัว และออกแรงเตะเข้าไปสุดแรง! จนร่างของวุ้นเทพกระเด็นลงไปในหลุมที่เคยกัดมือของเขาทันที
6,320
6,320
     ดาเมจสีแดงสด 2 ครั้งดังขึ้นเหนือหัววุ้นเทพ  เมื่อจบวุ้นเทพสีทองก็เด้งขึ้นมาจากหลุม  พร้อมกับไอเทมเหมือนกันที่เนลเคยได้เด้งขึ้นมากองด้วย
“อย่างนี้เองเหรอ  หลุมนี่จะโจมตีเท่ากับ ครึ่งหนึ่งของเลือดเราในตอนนั้นสินะ และจะโจมตี 2 ครั้ง ทำให้เลือดเหลือเพียง 1 จึงจะคายไอเทมออกมาด้วย” เนลพึมพำเบาๆ และเดินตรงเข้าไปหาวุ้นเทพที่นอนพงาบๆอยู่กับพื้นอย่างน่าสงสาร
แผละ
3,210
    เนลออกแรงเหยียบวุ้นเทพที่นอนติดพื้นจนแหลกเหลว พร้อมของ 3 สิ่งที่กระเด็นออกมาจากร่างที่แหลก  ร่างที่เคยเปล่งรัศมี บัดนี้ไม่เหลือซากของความสวยงามไว้เลย
“เจ้านี่ก็มีของดีเหมือนกันนี่” เนลพูดขึ้น ตอนนี้ดูจะคลายความโมโหได้มากแล้ว  เมื่อมองไปเห็นของบางอย่างที่ออกมาจากร่างของวุ้นเทพตอนที่โดนเหยียบตาย
“หึหึ  ดาบประกายแสง  อาวุธในตำนานของโลกใบนี้ ไม่นึกว่าท่านลูซิสจะเอามาผนึกไว้ในตัวแบบนี้” เนลหัวเราะเล็กน้อย และหยิบดาบสีขาวสะอาดทั้งเล่ม และส่องแสงเรืองรองออกมาตลอดเวลาขึ้นมาดู
“ขอมีเพียงเจ้านี่...” เนลจ้องมองไปที่ดาบสีขาวอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเดินหมายไปเก็บของที่เหลือ  แต่ทว่า...
วูบ
    ของทั้งหมดที่อยู่บนพื้น  บัดนี้ถูกดูดเข้าไปในกระเป๋าเป้ของเนล  เนลมองอย่างงงๆอยู่พักหนึ่งก็คิดขึ้นได้
“ออ  หนูขี้เกียจเก็บของ งั้นสินะ...” เนลพึมพำ  และคิดไปถึงของอีกอย่าง ยาเพิ่มกล้ามเนื้อขา
“นี่คงทำให้วิ่งเร็วงั้นสิ” เนลคิด  และเหลือบไปเห็นสัญลักษณ์แปลกๆที่ข้อมือ  เป็นสัญลักษณ์สีทอง ที่สลักชื่อ หนูขี้เกียจเก็บของ และ เพิ่มกล้ามเนื้อขา ไว้เด่นชัด  เช่นเดียวกับตัวเลขที่วิ่งอยู่บนสัญลักษณ์นั้น แสดงเวลา 0.32.03 และลดเรื่อยๆ  ทั้งคู่  แสดงว่ายานี้มีผลแค่ 3 ชั่วโมงหลังจากกินเท่านั้น

ไม่มีชื่อตอน หรือคำว่า "บทนำ" "บทที่ 1" อะไรแบบนี้เหรอ ??

บรรทัดเว้นด้วยนะหรือจะใช้การเล่นสีสันต่างๆที่ตัวอักษร มันลายตา

ตูมๆๆๆๆๆ
 40
 56
 75
 89
 102
 250
 365

จากด้านบนนี้ คำว่า ตูมๆๆๆ มันดูไม่เร้าใจ ไม่สมจริง ไม่มีมิติ..

ควรเปลี่ยนเป็น "ตูมม !!!" แบบนี้จะดีกว่า ตูมๆๆๆๆ มันเหมือนกับคิดอะไรไม่ออกนะ..

ดาเมจการโจมตีไม่ต้องเขียนมากก็ได้ มันจะเหมือนเกมมากกว่านิยายแม้จะแต่งมาจากเกมก็ตามเถอะ

"อัตราการโจมตีเขาเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดตามอารมณ์โทสะและบ้าคลั่ง.."

บรรยายแบบนี้ดีกว่านะ

      หลังจากนั้นไม่นาน  เนลก็ขึ้นจากหลุมที่เขาตกลงไปได้สำเร็จ  สภาพของเขาในตอนนี้พูดได้ว่าเละสุดๆ  เนื้อตัวที่มอมแมม  เสื้อผ้าก็ขาดรุ่งริ่ง  ทำให้เขาเหมือนกันขอทานข้างถนนไม่มีผิด
“โดนลุงเบนบ่นแน่เลย” เนลพึมพำเบาๆ พลางคิดถึงหน้าต่าของผู้ใหญ่บ้านที่มองตัวเขาในสภาพนี้
“อึ๋ย...ไม่อยากจะคิดแฮะ” เนลทำหน้าสยอง และเลิกสนใจมันอีก  เพราะอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
   หลังจากที่บุคลิกที่ 2 ของเนลปรากฎ  เนลก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกตัว  เขารู้ตัวอยู่ตลอด  เพียงแต่แนลมีความรู้สึกว่าเขาเป็นเพียงแค่  “ผู้เฝ้ามอง”  เท่านั้น  เพราะไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถจะควบคุมร่างได้  ราวกับไม่ใช่ร่างของเขา
     แต่เมื่อผ่านไปสักพัก  เขาก็ควบคุมร่างได้ เมื่อแว่นที่สวมอยู่ถูกเสยขึ้นไปบนหัวอีกครั้ง  จึงพอสรุปได้ว่าบุคลิกที่ 2 ของเขาจะออกมาเมื่อแว่นที่สวมอยู่ที่หัวลงมาสวมที่ตา
“นี่ๆ ตัวผมอีกคน  ได้ยินรึเปล่าครับ” เนลพยายามเรียกตัวเองอีกคนอยู่หลายครั้ง  แต่ว่าสิ่งที่ได้รับมาก็คือ “ความเงียบ”
     เนลใช้เวลาเพียง 20 นาที ก็เดินมาถึงหน้าหมู่บ้านสำเร็จ  เขาค่อยๆเดินเข้าไปและมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง  เพราะกลัวจะมีคนมาเจอ
    เด็กน้อยเหลียวไปที่สำนักงานขนาดกลางที่ข้างๆทางเข้าหมู่บ้าน ก็เห็นพี่สาวจากสมาคมนักล่ากำลังวิ่งวุ่นอยู่ในสำนักงานของเธอ
     เมื่อทางสะดวก  เนลก็รีบวิ่งจู๊ดเข้าหมู่บ้านทันที  เนลเลี้ยวไปทางขวา มองเห็นสนามหน้าบ้านผู้ใหญ่บ้าน  จึงค่อยๆอ้อมไปอีกทาง  จนไปโผล่ท้ายหมู่บ้าน ซึ่งมีบ้านตั้งอยู่หลังเดียวเท่านั้น
      บ้านหลังนี้จะเรียกว่าหรูก็ไม่ถึงกับหรุ  เพราะบ้านนี้ก็เหมือนบ้านทั่วๆไป  แต่ขนาดและความสามารถในการออกแบบ ทำให้มันดูโดดเด่นกว่าบ้านหลังอื่นๆ
“ฟู่...ปลอดภัย” เนลถอนหายใจอย่างโล่งอก  ขณะที่ขาเล็กๆก็รีบจ้ำอ้าวเข้าไปที่ประตูบ้าน
 “จะรีบไปไหนเหรอ”   เฮือก!  เสียงหวานดังขึ้นด้านหลังเนล  เจ้าตัวกระตุกเล็กน้อย  และค่อยๆหันหน้ามามองผู้เรียกเมื่อครู่
“อ้าว  พี่ไซเรนเองเหรอ อย่าทำให้ผมตกใจสิ” เนลรีบถอนหายใจทันทีที่เห็นว่าผู้เรียกคือใคร  หล่อนคือไซเรน นักตกปลาสาวที่อาศัยอยู่ใกล้ๆบ้านเขา และชอบแวะมาเล่นหรือนอนค้างกับเขาบ่อยๆ
      เธอเป็นผู้หญิงผมสีฟ้ายาวไปถึงกลางหลัง  หน้าตาจัดได้ว่าสวยมากทีเดียว  เธอชอบใส่กางเกงขาสั้นและเสื้อรัดรูป  ทำให้มองเห็นรูปร่างเธอได้ง่าย
      แต่เนลก็ไม่สนใจ  เพราะเขาเคยเห็นทุกอย่างของเธอมาจนชินแล้ว  ขนาดเมื่อวานซืนยังแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันอยู่เลย
“ไปหาสมบัติมาอีกสิเรา โทรมเชียว” ไซเรนแซวขณะที่เดินเข้ามาหาเด็กน้อย
“แหะๆ นิดหน่อยครับ” เนลยิ้มแห้งๆ
“เอ้านี่  วันนี้พี่ได้ปลามาเยอะแยะเลย  เดี๋ยวพี่จะทำปลาอร่อยๆให้กิน” เธอยิ้มและชูปลาตัวใหญ่หลายตัวที่เธอเก็บไว้ในกล่องออกมาให้ดู
“ว้าว! ตัวใหญ่จังเลย” เนลพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น และรีบลงมือลากพี่สาวให้เข้าไปในบ้านเพราะเขาก็หิวเต็มแก่
“ว้าย เดี๋ยวพี่ล้ม” ไซเรนหวีดร้องเล็กน้อย และยอมเดินตามเด็กน้อยเข้าไปในบ้านแต่โดยดี
ซึ่งค่ำคืนนั้นดังก้องไปด้วยเสียงหัวเราะ และบรรยากาศมีความสุขเต็มไปหมด

     วันรุ่งขึ้น
     เนลที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงไก่ขันก็ขยี้ตาอย่างงัวเงีย  ก่อนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างข้างตัว  และเมื่อหันไปดูก็เห็นไซเรนกำลังนอนกอดเขาอยู่  ซึ่งเจ้าตัวก็นอนหลับอย่างมีความสุข
“พี่ไซเรนๆ  ตื่นได้แล้ว” เนลเขย่าพี่สาวข้างตัวที่ดูจะขี้เซาอยู่มาก  เด็กน้อยใช้เวลาพยายามอยู่ 5 นาทีหญิงสาวที่สวมชุดนอนบางๆก็ยอมตื่นขึ้นมาแต่โดยดี
“งืม...ขออีก 5 นาทีนะ” เธอต่อรองโดยที่ยังไม่ลืมตา  แต่เด็กน้อยกลับไม่ยอมให้ต่อเวลา รีบขัดไปว่า
“วันนี้ผมจะได้เป็นคาเดทแล้วนะ”  เนลรีบเขย่าร่างบางที่กำลังทำท่าจะลงไปนอนต่อ
“อ๊ะ  จริงด้วยสิ” เธอยอมลุกขึ้นมาจากเตียง  และเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ใกล้กับห้องนอนในสภาพที่ปากยังหาวหวอดๆ  เธอบิดขี้เกียจทีหนึ่ง
“รอเดี๋ยวนะ  เดี๋ยวพี่ทำอาหารให้ เนลก็จัดกระเป๋าไปก่อนแล้วกันนะ” ไซเรนตะโกนดังขึ้น ซึ่งเนลก็ขานรับ  และเดินตรงไปที่กระเป๋าใบโปรดของเขา
“เอ...วันนี้คุณลุงสัสดีนัดให้ไปเปลี่ยนอาชีพนี่นะ” เนลพูดและหยิบของใส่กระเป๋า ซึ่งของก็เป็นของทั่วๆไป  จนกระทั่งไปสะดุดกับของ 3  สิ่งที่เขาไม่เคยเห็นในกระเปาของเขา
    หนึ่งคือผลึกก้อนสีขาวสะอาดที่ทอแสงเรืองรองออกมา
    สองคือขนนกสีขาวสะอาดที่ทอแสงประหลาดขึ้นมาเช่นกัน
     และสาม  นี่คือของที่เขาคุ้นมากที่สุด  เพราะมันคือดาบขนาดเล็กเล่มสีขาวที่ตัวตนที่ 2 ของเขาเป็นคนหยิบขึ้นมาดู
“เอาไปด้วยดีกว่า”  เนลคิด และนำของทั้ง 3 อย่างใส่เข้าไปในกระเป๋าเป้ของเขา พร้อมกับร่างของไซเรนที่เดินออกมาจากห้องน้ำตรงมาพอดี
“รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ทำข้าวกล่องให้” เธอบอก  และเดินเข้าไปที่ครัว  ถึงนี่จะเป็นบ้านที่เขาอยู่คนเดียว  แต่เขาก็สนใจทำความสะอาดเรื่อยมา  ทำให้ไม่มีฝุ่นเลยสักนิด
     เนลรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นอยู่ครู่หนึ่ง  ไซเรนในสภาพที่สวมผ้ากันเปื้อนลายหมีน้อยก็เดินออกมาและส่งข้าวกล่องที่ผูกผ้าสีชมพูให้
“ตั้งใจล่ะ  เป็นคาเดทเร็วๆ จะได้เก่งๆนะ” เธอยิ้มและกล่าวคำอวยพรแก่เด็กชายที่กำลังเก็บข้าวกล่องใส่กระเป๋า
“ครับ  ผมต้องผ่านอยู่แล้วน่า” เนลตอบเสียงใส  ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านของตน พร้อมหันมาโบกมือให้พี่สาวทีหนึ่ง  ซึ่งเธอก็โบกมือตอบและถอดผ้ากันเปื้อนลายหมีน้อยออก  ในขณะที่ในใจกำลังคิดจะไปตกป่าต่อ

สุดๆ