วันหนึ่งผมได้ไปเที่ยว เกาะเสม็ด กับ ย่า(ตอนผมอายุ10ขวบ) ผมพกตังไป 20 บาท
ผมไปก็ไม่มีอะไรมาก ไปเล่นน้ำ เล่นทราบ(หาดทราบแก้วดีมากครับ 
) แล้วผมก็จองห้องพัก (แพงวะ) คืนละ 2 พัน 6 ผมก็นอนไป นอนไปจนกระทั่งเช้าย่าผมบอกว่าจะไปเดินเล่นนิดๆหน่อยๆ พอ 10 นิฬิกา ย่าก็ไม่กลับมา ผมเลยเดินหาย่า และถามคนอื่นๆว่า เห็นย่าผมป่าวครับ หยั่งงี้ หยั่งงั้น ถามไปจนกระทั่งไม่ได้กินข้าว กลางวันหิวมาก
แล้วก็มีคนหนึ่งเขาบอกว่า 'อ๋อนั้นหญ้าของหนูหรอ เขาพึ่งโดนรถทับไปเมื่อไม่กี่ ชั่วโมงก่อน ตอนนี้นำศพไปบำเพ็ญกุศลแล้ว'
เมื่อผมได้ยินคำนี้ถึงกับคุกเข่า นั่งร้องให้ ป้าคนนั้นที่บอกผม ผมก็บอกกับป้าเขาทั้งๆที่อยู่ด้วยน้ำตาว่า ขอบคุณมากครับ
ผมก็เดินจากไป โดยอยู่ในชุดนอน ตังไม่ได้เอามา ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ตอนนั้นเรือกว่าจะออกอีก 30 นาทีผมก็ขอร้องให้เขาออกก่อน เขาบอกเอาตั๋ว มา ผมบอกไม่มีเงิน เขาก็บอกว่า......
เหลวไหลน่า ไปขอพ่อขอแม่มาไป๊! ผมก็นั่งร้องไห้แล้วบอกว่า ผมมากับย่า 2 คนย่าผมตายแล้ว
เขาก็บอกว่า' ไม่มีตัง ก็ไม่มีเรือ' ตอนนั้นผมร้องให้ กับ ผมตายทั้งเป็น แล้วรำพึงว่า
ผมคงตายที่นี้แน่(
)แล้วเมื่อถึงเวลาออกเรือ ผมได้ไปนั่งขอทาน( แว๊ T T ) จนได้ตังมา 150 พอค่าเดินเรือ พอผมข้ามฝากมาผมก็ไม่เหลือตัง ลืมเช็กเอ้า เสื้อผ้า ตัง(20บาท)อะไรๆ ก็ลืม เวรกรรมแล้ว= = ตังก็ไม่มี ผมเลยคิดจะเดินกลับบ้านT T
แต่ทำไมละ.....
บ้านผมอยู่
นนทบุรี ผมค่อยๆหิวน้ำ หิวข้าวผมขอคนอื่น(เหมือนขอทานเลย) แต่ก็ไม่มีใครสนใจได้ตังมาเพียง 23 บาทT T
ผมก็เลยคิดว่าผมคงตายที่นี้แน่ๆ แล้วผมก็สลบไปหรือป่าว
แล้วผมก็ไปอยู่ที่ ร.พ. แห่งหนึ่่งเขาบอกว่า หนูมากลับใคร ผมก็บอกไปว่ามาคนเดียวครับแล้วเขาก็ถามว่า บ้านอยู่ไหน ผมตอบไป นนทบุรีครับ เขาตกใจแล้วพูดว่า แล้วหนูจะกลับยังไงหรือไม่กลับแล้ว ผมก็ไม่ตอบแล้วร้องไห้ เขาก็บอกว่ากินข้าวก่อนเถอะ(ตอนนั้น 3 โมงแล้ว ) ผมก็กินข้าวอย่ามูมมาม
แล้วเขาก็ถา มบ้านเลขที่ อะไรๆ ให้หมด ผมก็บอกเขาไป ผมก็ถามเขาว่า รู้ไปทำไมหรอครับ
หมอก็บอกว่า อย่ารู้เลย หมอจะฉีดยาให้ ผมก็ให้หมอ ผมฉีด แล้วผมก็
.
.
.
.
สลบไป หรือว่าไงไม่รู้พอผมตื่นอีกที
5 โมง ตอนนั้นผมอยู่ในสายตา พ่อกับแม่ พร้อมกอดลูกและบอกว่า ลูกไม่เป็นอะไรใช้ไหม แม่คิดถึงลูก เขาก็ถามว่า แล้วย่าละ ผมตอบไปว่า ตายไปแล้ว
แล้วผมก็อธิบายจนเขาเข้าใจ แล้วผมก็เห็นสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่ใกล้ๆ ผม พร้อมเขียนไว้ว่า
ถึงเด็กชายที่หลงทาง(บอกไปแล้วหรอว่าหลงทาง
)ฉันช่วยเธอแล้วนะ ไม่ต้องขอบใจหลอก หวังว่าเธอคงมีความสุข
แล้วผมก็ร้องไห้แล้วก็ กินข้า ว อาบน้ำ นอน
คืนนั้นผมนึกถึงย่าและร้องไห้แล้วผมจำได้ "แม่น" ว่าย่าเคยบอกคำนี้
บูมเอ้ย ต่อไปย่าก็ ต้องตายแล้ว ย่าคงอยู่กับหลานไม่ได้นานหลอกนะ ดูแลตัวเองด้วยละ
เชื่อไหม เขาบอก คำนี้ ^ ที่ก่อนไปเกาะเสม็ดแล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ ผมกราบหมอนพร้อมบอกว่า
ขอบคุณทุกอย่างนะครับ ย่า ที่"มอบให้ผม"
................
ทุกคนมีประสบการ์ณอะไรก็มาเล่าสู้กันฟังได้นะครับ^^
_____________________________________________________________________________________________
เศร้ามั้ยครับ
