หมดแล้ววันคืนเก่าๆในวันวาน

หมดแล้วคำว่ากันและกันในวันก่อน

หมดแล้วซึ้งความเคารพและนอบน้อม

หมดแล้วคนรู้จัก หมดแล้ว ไม่มี

อยากจะย้อนวันคืนเก่าๆคงทำไม่ได้

ก็ฉันมันไม่ใช่ผู้วิเศษ

จะให้ย้อนกลับไปมันคงทำไม่ได้

คิดถึงพี่ต้องคิดถึงพี่ต้อมคิดถึงพี่เซ

คิดถึงพี่เมคิดถึงพี่ไกด์คิดถึงพี่นํ้าคิดถึงพี่เบว

คิดถึงลุงตูนคิดถึงม่าม๊าคิดถึงอั้ยเค

คิดถึงพี่พิมคิดถึงพี่ชาคิดถึงพี่ไอซ์

คิดถึงอั้ยแบ้งคิดถึงอั้ยฟรีคิดถึงออม

คิดถึงพี่ปายคิดถึงพี่โมคิดถึงพี่อ้อม

คิดถึงพี่ปอคิดถึงพี่จูนตลอดไป

ถ้าทุกอย่างทุกตอนมันยังคงเป็นเมื่อวันนั้น

วันแรกที่ฉันได้เข้าสม่คมเป็นครั้งแรกและสมาคมแรก "สแกน"

คนที่พาฉันเข้าคือพี่ที่ฉันเคารพและรักมากที่สุด

พี่พาฉันรู้จักทุกคนในสมาคม จนถึงวันนี้ฉันก็จำไม่ได้เกือบทุกคนเพราะมันผ่านมาแล้ว3ปี

มันเป้นความสนุกและมีความสุขมาก ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้น

วันนี้อะไรๆก็ดูเหมือนจะไม่ลงตัว

ทุกคนพากันทยอยออกจากสมาคม

จนกระทั่งเหลือแค่4คน

เร พี่เบว พี่ต้อง พี่จูน

แล้วเรย์ก็ทนความเงียบเหงาไม่ไหวจนต้องเข้ามา~๑~Th€  Fri€ndShiP ~๑~

ตอนแรกเรก็ดีใจที่ได้เจอพี่เซอีกครั้งดีใจมากค่ะ

แล้วเรก็อยุ่แบบไม่เหงากับ~๑~Th€  Fri€ndShiP ~๑~

มีหัวสมาคมที่ใจดีมากน่ารักและเปนผู้ใหญ่อีกคนที่เรเคารพ

แต่เรก็มักจะทำตัวเอาแต่ใจ และทำให้คนอื่นเค้าโมโห

แล้วในที่สุด จุดจบก็ต้องมาถึง เรกับพี่จูนตกลงจะรองสร้าง

สมาคมของตัวเองดู แต่พี่ต้อมก็มาตามเรกลับ(ขู่ด้วย)

ถ้าเรไม่กกลับก็คงจะทำคนอื่นเดือดร้อนอีก..เห้อ

พอกลับไป คนที่คุยด้วยได้เหลือแค่พี่ไกด์ที่น่ารักคนเดียวกับอั้ยเค

มันอึดอัดค่ะ ทรมารมาก  เพราะพี่ไกด์ก็ไม่ค่อยจะอยุ่ อั้ยเคก็ดูแต่การ์ตูน

ก็เลยตัดสิ้นใจออกสมาคมจิงๆ และคงจะไม่กลับไป

ขอโทษด้วยนะคะพี่ต้อม แต่มันทรมาร แต่ไม่ใช่ว่าสมาคมนั้นไม่ดีหรอกนะคะ

เป็นสมาคมที่ยอดไปเลย แต่เรรู้สึกว่าพักหลังๆ มันจะอึดอัดและทรมารกับคำถากถาง

แล้วสุดท้ายเรกับพี่จูน

ก็ตัดสินใจ เลิกเล่นค่ะเพราะพี่จูนออนไปก็ไม่มีใครคุยด้วยและไม่มีอะไรทำ

ส่วนเรก็ได้แต่นั่ง กับโม้ไปวันๆ แล้วก็ฟังคำถากถาง มันเหนื่อยค่ะกับการต้องมานั่งฟังไปนํ้าตาไหลไป

ก็ในเมื่อมันตระเกียจตระกายไปไม่ได้แล้ว กลับยังต้องมานั่งฟังคำถากถางอีก

ก็เข้าใจว่ารักว่าห่วงแต่คำพูดมันแทงใจค่ะ พูดไม่คิดถึงจิตใจของผู้ฟัง มันเหนื่อยนะคะคนฟังน่ะ

ลาก่อนค่ะ

.........รักพี่ไกด์นะพี่ชายที่แสนดี