หมดแล้ววันคืนเก่าๆในวันวาน
หมดแล้วคำว่ากันและกันในวันก่อน
หมดแล้วซึ้งความเคารพและนอบน้อม
หมดแล้วคนรู้จัก หมดแล้ว ไม่มี
อยากจะย้อนวันคืนเก่าๆคงทำไม่ได้
ก็ฉันมันไม่ใช่ผู้วิเศษ
จะให้ย้อนกลับไปมันคงทำไม่ได้
คิดถึงพี่ต้องคิดถึงพี่ต้อมคิดถึงพี่เซ
คิดถึงพี่เมคิดถึงพี่ไกด์คิดถึงพี่นํ้าคิดถึงพี่เบว
คิดถึงลุงตูนคิดถึงม่าม๊าคิดถึงอั้ยเค
คิดถึงพี่พิมคิดถึงพี่ชาคิดถึงพี่ไอซ์
คิดถึงอั้ยแบ้งคิดถึงอั้ยฟรีคิดถึงออม
คิดถึงพี่ปายคิดถึงพี่โมคิดถึงพี่อ้อม
คิดถึงพี่ปอคิดถึงพี่จูนตลอดไป
ถ้าทุกอย่างทุกตอนมันยังคงเป็นเมื่อวันนั้น
วันแรกที่ฉันได้เข้าสม่คมเป็นครั้งแรกและสมาคมแรก "สแกน"
คนที่พาฉันเข้าคือพี่ที่ฉันเคารพและรักมากที่สุด
พี่พาฉันรู้จักทุกคนในสมาคม จนถึงวันนี้ฉันก็จำไม่ได้เกือบทุกคนเพราะมันผ่านมาแล้ว3ปี
มันเป้นความสนุกและมีความสุขมาก ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้น
วันนี้อะไรๆก็ดูเหมือนจะไม่ลงตัว
ทุกคนพากันทยอยออกจากสมาคม
จนกระทั่งเหลือแค่4คน
เร พี่เบว พี่ต้อง พี่จูน
แล้วเรย์ก็ทนความเงียบเหงาไม่ไหวจนต้องเข้ามา~๑~Th€ Fri€ndShiP ~๑~
ตอนแรกเรก็ดีใจที่ได้เจอพี่เซอีกครั้งดีใจมากค่ะ
แล้วเรก็อยุ่แบบไม่เหงากับ~๑~Th€ Fri€ndShiP ~๑~
มีหัวสมาคมที่ใจดีมากน่ารักและเปนผู้ใหญ่อีกคนที่เรเคารพ
แต่เรก็มักจะทำตัวเอาแต่ใจ และทำให้คนอื่นเค้าโมโห
แล้วในที่สุด จุดจบก็ต้องมาถึง เรกับพี่จูนตกลงจะรองสร้าง
สมาคมของตัวเองดู แต่พี่ต้อมก็มาตามเรกลับ(ขู่ด้วย)
ถ้าเรไม่กกลับก็คงจะทำคนอื่นเดือดร้อนอีก..เห้อ
พอกลับไป คนที่คุยด้วยได้เหลือแค่พี่ไกด์ที่น่ารักคนเดียวกับอั้ยเค
มันอึดอัดค่ะ ทรมารมาก เพราะพี่ไกด์ก็ไม่ค่อยจะอยุ่ อั้ยเคก็ดูแต่การ์ตูน
ก็เลยตัดสิ้นใจออกสมาคมจิงๆ และคงจะไม่กลับไป
ขอโทษด้วยนะคะพี่ต้อม แต่มันทรมาร แต่ไม่ใช่ว่าสมาคมนั้นไม่ดีหรอกนะคะ
เป็นสมาคมที่ยอดไปเลย แต่เรรู้สึกว่าพักหลังๆ มันจะอึดอัดและทรมารกับคำถากถาง
แล้วสุดท้ายเรกับพี่จูน
ก็ตัดสินใจ เลิกเล่นค่ะเพราะพี่จูนออนไปก็ไม่มีใครคุยด้วยและไม่มีอะไรทำ
ส่วนเรก็ได้แต่นั่ง กับโม้ไปวันๆ แล้วก็ฟังคำถากถาง มันเหนื่อยค่ะกับการต้องมานั่งฟังไปนํ้าตาไหลไป
ก็ในเมื่อมันตระเกียจตระกายไปไม่ได้แล้ว กลับยังต้องมานั่งฟังคำถากถางอีก
ก็เข้าใจว่ารักว่าห่วงแต่คำพูดมันแทงใจค่ะ พูดไม่คิดถึงจิตใจของผู้ฟัง มันเหนื่อยนะคะคนฟังน่ะ
ลาก่อนค่ะ
.........รักพี่ไกด์นะพี่ชายที่แสนดี
