อารายอะมัััััััััันก็ปกติิิิิิิิิิินิิิิิิิิ

ทำไมคอมยูกิิิิิิมันเห็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็นอะ

อาจจะเป็นเพราะ วินโดว๗ หรือปล่าว



เห็นเคาว่ามันมีความสามารถแยกตัวอักษรได้ ไรงี้

แล้วจขกท พิมพ์ตัว ไม้หัน เยอะหรือปล่าว หละ 

คริิิิิิิิิิๆ แกล้งยูกิต่อ

                  เฮ้อออ~  ในที่สุดการสอบก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี และแล้วปิดปี่ใหม่ก็มาถึง [เย้ๆๆ]
และแล้วกระผมก็จะขอมาเขียนต่อให้ทุกท่านได้เสพกันอีก (เสพละไม่น่าติดนะ -..-)

---

ความเดิม [1/2]
         กุญแจประหลาดสีเงินที่ผมได้พบโดยบังเอิญจากโรงเรียนนั้น  ได้หายเข้าไปในภาพที่ผมวาด..
และแล้วก็มีผู้หญิงใส่ชุดเมทคนหนึ่ง โผล่ออกมาจากกระดาษ  กุญแจนั่นคืออะไรกันแน่..

---

                                       

            "สวัสดีค่ะ  ...นายท่าน" เธอคือใครกันแน่นะ..O O" เหงื่อฉันเริ่มหยดลงมาเป็นเม็ดๆ ตอนนี้ฉันซึ่งอยู่ในสถานการณ์ที่ยากเกินกว่าจะเข้าใจ
            และในขณะนั้นริมฝีปากของเธอเริ่มขยับ เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางสิ่งบางอย่าง   ในหัวของฉันตอนนี้เต็มไปด้วยข้อสงสัย
        และเหงื่อที่ไหลรินลงมาตั้งแต่   หัวถึงลำคอ  รู้สึกลุ้นมากกว่าลุ้นหวยซะอีก..
 
"น..นายท่าน..เป็นอะไรเหรอคะ เหงื่อออก"
แป่ว = =* ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันคิดว่าเธอจะพูดอะไรที่จะทำให้เหตุการณ์มันแถลงไข ว่าเกิดอะไรขึ้น ..
ขณะที่ฉันคิดอะไรมั่วๆ ในสมองอยู่นั้นเธอ คนนั้นยังคงยืนมองฉันด้ววยสายตาปกติิ พร้อมยิ้มเล็กๆ

"เธอ..เป็นใคร" แต่ในระหว่างนั้น ฉันยังทำหน้าอึ้งพร้อมกับเหงื่อที่ยังคงไหลอย่างไม่หยุดหย่อน
 
"อ้าว!? นี่นายท่านอัญเชิญฉันออกมานี่คะ" หา! ว่าไงนะ  คำว่าอัญเชิญนี่มันคุ้นๆเหมือนกับในการ์ตูน..

 เฮ้ย!เดี๋ยวสินี่มันโลกจริงนะ
 เรื่องบ้าๆแบบนี้มันมีอยู่ในโลกนี้ที่ไหนกันเล่า  ที่ฉันเจอกุญแจนั่นมันก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงๆแต่ว่า... บังเอิญบ้าบออะไรกันเนี่ย
นี่มันคืออะไรกันแน่นะ หรือว่ามันจะเป็นภาพหลอน หรือมันเป็นเพียงความฝัน... ใช่สิ!ความฝัน นี่มันต้องเป็นความฝันอย่างแน่นอน
งั้นเรานอนดีกว่า ถ้าเกิดว่าตื่นออกมาจากความฝันนี้ แล้วนั่งวาดรูปเงียบๆคนเดียวก็ดีสินะ

ฟุ่บ!
ฉันล้มตัวลง..

"ตื่น.."เอ๋? นี่มันอะไรกัน
"ตื่นเช่!!! จะไปไหมโรงเรียน"
เฮ้ย เสียงนรกนี่มัน...
พี่! แว้กกใครก็ได้ช่วยพาฉันกลับเข้าความฝันนั่นที  ~ 

ตึ๊ง ตึง ตึง ตึ่ง~

"ในที่สุดโรงเรียนก็หนีไม่พ้น.."ฉุันล่ะเกลียดโรงเรียนจริงๆ
"นัท!"และแล้วเสียงที่ฉันอยากได้ยินที่สุดก็แว่วมาที่หูฉัน
"เอิร์ท!"ฉันเรียกชื่อเพื่อนรักของฉัน

"เฮ้อ~~ เกลียดวันจันทร์-ศุกร์ ที่สุดเลย"ฉันบ่นไปแบบนั้น
"อืม"เขาตอบพร้อมเดินขึ้นห้องตามฉันเรื่อยๆ ปกติเอิร์ทจะเป็นคนเงียบๆ เขาชอบคิดอะไรคนเดียว
แต่ถ้ามีคนชวนคุย ก็จะตอบกลับว่า อืม แทบทุกครั้ง เขามักชอบเล่นคนเดียว ชอบพวกอัศวิน Knight Paladin...อะไรประมาณนี้
ชอบออกท่าทางเหมือนเด็ก แต่เสียงที่ตรวข้าม ก็คืดเสียง จะใหญ่กว่าเพื่อนเล็กน้อย ดูไปดูมาเหมือนเด็กเก็บกดยังไงไม่รู้แฮะ - -*

พอถึงตอนนี้เขาก็หายไปแล้ว...
"ทำอะไรอยู่เหรอคะนายท่าน ขึ้นห้องช้าระวังโดนครูดุนะคะ ^ ^"

"แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

นี่มันคือ....นิยายต่อสู้ ! อิอิ
ฉากต่อสู้จะไปอัดไว้บทที่ 2/3 แล้วก็5

---

ผมมือใหม่ ทุกคำติของท่าน คือ การแนะนำให้ผมแต่งได้ดีขึ้น
ปล.ผมแต่งนิยายไม่ค่อยดีเท่าไรเพราะ ผมชอบเขียนการ์ตูน แต่มาลองนิยาย เลยเน่า -*-

[/color]