คนที่พ่อไม่อยู่แล้ว ก็ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ แต่ก็คงจะได้ทำอะไรดีๆให้กับพ่อแล้วใช่มั้ยล่ะ
แล้วคนที่พ่อยังอยู่ แต่กลับไม่ได้อยู่กับพ่อล่ะ จะทำอะไรดี..?
ก็ได้แต่คิด ว่าจะทำโน่น จะทำนี่ แต่ทำไปก็ไม่ได้ัรับความสนใจ ไม่ใส่ใจ
จริงๆ ก็ไม่ได้รับการดูแลใส่ใจมาตั้งนานแระ แต่ก็นะ พ่อ ยังไงก็ยังเป็นพ่อ
ก็รู้แหละว่าพ่อก็คงจะรักเราเหมือนกัน แต่ก็คงจะรักแค่เวลาที่ได้เจอกันเท่านั้นแหละ
ห่างกันไป ก็คงลืม แต่ยังไง เราก็ยังรักพ่ออยู่เหมือนเดิม
นึกถึงวันเก่าๆ สมัยเรียนประถมก็รู้สึกแปลกๆดีแฮะ
โรงเรียนจัดงานวันพ่อ คนอื่นมีพ่อมานั่งเก้าอี้ ให้เอาพวงมาลัยคุกเข่าลงไหว้พ่อ
แต่เก้าอี้ตรงหน้าชั้น คนที่นั่งอยู่กลับเป็นแม่ ผู้หญิงคนเดียวในแถวเก้าอี้เรียงราย เหอะๆ
ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว งานสำคัญทั้งที ฉีกยิ้มกว้างๆหน่อยก็ได้วุ้ย แม่จะได้ไม่อายคนอื่นเค้า
สะท้อนใจแค่ไหนก็เก็บเอาไว้เฟ้ย แม่บอกเป็นผู้ชายต้องอดทน อย่าให้คนอื่นเห็นน้ำตา
กลับบ้านเข้าห้องร้องไห้คนเดียว โคตรสบายใจ ไม่มีใครเห็น ไม่อายเลยซักนิด ฮ่าๆๆ
คนอื่นเค้าคิดถึงพ่อ เค้าทำยังไงกันบ้างนะ คิดไปก็เอาฟะ ลองทำแบบคนอื่นเค้าดู แต่....
โทรไปก็ไม่ค่อยว่างจะคุย นั่งรถไปหา ว่าจะได้นอนกับพ่อซักคืน ก็ไม่ได้นอน
ต้องหนีส่วนเกินในชีวิตความเป็นพ่อลูกไปนอนกับปู่ซะอย่างงั้น
ตื่นเช้ามาก็อยากกินข้าวด้วยกันซักมื้อ ก็ดันมีส่วนเกินมาออเซาะ ฉอเลาะให้รำคาญ
ขวางหู ขวางตาชะมัด อยากจะซัดให้ตกกระไดบ้านก็เกรงใจพ่อ
บางวันญาติโทรมา บอกว่าพ่อมานะ อยู่ที่บ้านอา มาหาพ่อสิ
ใจมันก็อยากไป ถึงแม้รู้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจมาหาเราก็เหอะ แต่ก็ยังอยากไปหา
แต่ก็ต้องข่มใจ ไปแล้วก็ต้องเจอส่วนเกิน ไม่ไปดีกว่า
คิดไปเองว่า ขากลับพ่อก็คงแวะมาหา เพราะมันเป็นทางผ่านอยู่แล้ว
และส่วนเกินคงไม่กล้าย่างกรายขึ้นมาบนบ้านแน่ๆ
ก็ได้แต่รอ รอแล้วรออีก สงสัยยังไม่เสร็จธุระ โทรไปถามอา อ้าวพ่อกลับบ้านซะแระ
ก็นะ สิบปี ที่ไม่ค่อยได้รับความเอาใจใส่ เพราะพ่อต้องทำงานต่างจังหวัด ก็ไม่เป็นไรเริ่มทำใจได้แระ แต่ก็ยังแอบหวัง
สิบปีให้หลังก็ยังเหมือนเดิม หลังพ่อมีครอบครัวใหม่ สิ่งต่างๆก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
20 ปีที่จำความได้ ว่าไม่ค่อยได้เห็นหน้าพ่อเลย แต่ละปี เจอหน้ากันได้ซักไม่ถึงอาทิตย์เลยมั้ง
โทรศัพท์นับครั้งได้เลยว่าปีนึงพ่อโทรมาหากี่ครั้ง โคตรดีใจแทบจะจัดตั้งวันพ่อโทรหาแห่งชาติ
แต่เรื่องที่โทรมาส่วนมากก็เรื่องอื่น ปู่เป็นไงมั่ง ไปหาปู่บ้างมั้ย ย่าอยู่บ้านป้านะ ไปหาย่ามั่งนะ
เรื่องที่จะถามสารทุกข์สุขดิบของลูกก็มีบ้าง ก็แล้วแต่ว่าจะนึกได้มั้ยว่ากำลังคุยกับลูกน่ะ
นึกได้ก็ถาม เป็นไง เรียนไหนแล้ว สอบเป็นยังไง เฮ้อ.........
ขนาดบางปีโทรมาในวันเกิด ก็ถามโน่นนี่ ถามกลับก็ตอบมาบ้างแล้วก็เข้าเรื่องที่โทรมาต่อ
เสร็จแล้วก็วางสาย ก็ได้แต่วางโทรศัพท์แล้วก็นั่งร้องไห้เงียบๆคนเดียว
หวังไว้ว่าคงจะได้คำอวยพรจากพ่อบ้าง แต่สงสัยพ่อจะงานเยอะจนลืมไปแล้ว
หวังไว้เล็กๆ ลึกๆ ว่าอยากเอาการ์ดวันพ่อที่เคยทำส่งครูตอนเรียนประถม
รวมกับการ์ดวันเกิดที่แอบรวมหัวกับน้องทำเอาไว้ให้พ่อตอนพ่อกลับจากทำงานมาเยื่ยมที่บ้าน
แต่ก็ไม่เคยได้ให้ เพราะบรรยากาศมันไม่สุนทรีย์พอที่จะให้ซะแล้ว
ก็ได้แต่ให้น้องเก็บเอาไว้ เพราะตัวเองไม่อยากเก็บเอาไว้อีกแล้ว
ไม่รู้ว่าเอาไปให้ตอนนี้ พ่อยังจะซึ้งอยู่มั้ย
เอาไปให้ตอนนี้ พ่อจะใส่ใจของพวกนี้รึป่าว
แล้วถ้าเอาไปให้ตอนนี้ พ่อจะกลับมาสนใจ ดูแล เป็นห่วงพวกเราบ้างมั้ย
เฮ้อ.......อยากรู้แต่ไม่อยากถาม มีคนบอกว่า ก็ลองทำดูสิ จะได้รู้ไปเลย
มันก็ถูกของเค้าอ่ะนะ อยากรู้ต้องลอง จะไปกลัวอาร้ายยยยย
แต่มันก็แปลกดีเนอะ....ที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน กับคนๆนี้ คนที่ชื่อว่า พ่อ
ความกล้าในการท้าพิสูจน์ทุกเรื่องราว ทุกอย่างเท่าที่จะทำได้
กลับไม่ทำให้เรากล้าทดสอบสิ่งต่างๆ เพื่อหาคำตอบที่เราสงสัยอยู่เลยซักนิด
เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะเค้าเป็น พ่อ ไง พ่อ ไม่เหมือนกับแฟนนี่เนอะ
กับแฟนอ่ะ สงสัย ข้องใจอะไรก็ถาม ไม่มั่นใจก็ทดสอบดู
คำตอบที่พบ ไม่พอใจ ไม่ถูกใจ เจ็บช้ำแค่ไหนก็เลิกๆ ไป ไม่ใส่ใจเดี๋ยวมันก็ลืม
แต่สำหรับ พ่อ ถ้าเป็นคุณล่ะ จะกล้าทดสอบ จะกล้าถามมั้ย
ถ้าคำตอบที่เจอ มันทำให้เจ็บช้ำ ซ้ำลงไปตรงรอยร้าวเดิม
คนที่ชีวิตไม่เคยมีความทรงจำที่ดีอย่างที่คนอื่นได้จากพ่อเลย
รอยร้าวเล็กๆ ที่เป็นเหมือนแผลที่ไม่มีวันหายนี่ล่ะ
เป็นคุณจะลืมได้มั้ย...
เหอะๆ ไม่รู้พร่ำเพ้ออะไรเนอะ ไร้สาระชิบเป๋งเลย
วันพ่อก็คือวันพ่อนั่นแหละเนอะ เป็นวันที่เราระลึกถึงในหลวงใช่มั้ยล่ะ
จะไปคิดไร้สาระกันทำไมเนอะ มาถวายพระพรในหลวงกันดีกว่า
..
