ผมปรับปรุงบทที่4เเล้ว

คงพอใจเเล้วนะคับ

ขอบคุนคับ

ผมเเต่งสุดชีวิตเเล้วนะคับ  ตามความคิดของเด็กอายุ8ขวบ

                                                                    บทที่6


        ------3ปีผ่านไป------

เคปล์ได้เก็บประสบการ์ณต่อสู้มากพอเเล้วในตอนนี้เเต่ก็ยังมีเรื่องเเปลกใจอีกเรื่องหนึ่ง

คือเศษวุ้นที่เคปล์เก็บได้ในตอนนั้นยังอยุ่ในสภาพดีไม่เน่าเสียเลย  ตอนนี้เคปล์อายุ17ปีเเล้ว

เขาเป็นหนุ่มฉกรรณ์ทีเดียว  เพราะเขาฝึกฝนตัวเองตลอด 3ปีที่ผ่านมา  เเม้ว่าเขาจะไม่หล่อนัก

เเต่ก็ถือหน้าตาดีอยู่พอสมควร  ตอนนี้เคปล์กำลังมุ่งหน้าไปเซาร์เทิร์นฟอทเพื่อไปเป็นไฟเตอร์

ให้ได้นี่คือปนิธานของเขา  เขากำลังพักอยุ่ในกระท่อมของสมิงคนหนึ่งในวินเดิ้นวู้ด  เพราะเขา

ก็มีภารกิจที่จะทำเหมือนกัน

เช้ารุ่งขึ้น  เคปล์ได้เดินไปคุยกับสมิงเพศเมียตนหนึ่งว่า "ข้ามีข่าวจากสามีท่านมาบอก" เคปล์ตอบ

ด้วยเสียงห้าวของชายหนุ่ม  "  เเง้ว  สามีฉันกำลังทำอะไรอยู่  เเง้ว  ฟ่อ"สมิงตนนั้นพูดด้วยเสียง

อันเเหลมคม  "สามีท่านกำลังหาสมุนไพรอยู่ เขาบอกว่ายังไม่ว่างที่จะกลับมา"เคปล์รีบกล่าวออกไป

เพราะกลัวว่าสมิงตนนั้นจะข่วนหน้าตัวเอง  "เเง้ว  งั้นเหรอถ้ามันกลับมาข้าจะสั่งสอนมันบ้าง  เเง้ว"

สมิงตอบด้วยเสียงเเหลมคมอันน่าหวาดกลัว  "เจ้านะรอข้าเเปบนึงนะ  เเง้ว"สมิงพูดเสียงหวานขึ้น

เเล้วเข้าไปในกระท่อมเพื่อหาของบางอย่าง  สักครู่สมิงก็ออกมาพร้อมกับของบางอย่างในมือเธอ

"เจ้าเด็กน้อยรับนี่ไปเพื่อเป็นการขอบใจเจ้า"สมิงพูดขึ้น  "ไม่เป็นไรหรอก ข้าเกรงใจ"เคปล์รีบตอบ

อย่างรวดเร็ว  เเต่ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามขึ้น  "  โฮก  " เคปล์ตกใจมากจนต้องนั่งลงไปบนพื้น

สมิงพูดด้วยเสียงอันกึกก้องว่า "รับไปซะเจ้าหนูอย่าทำให้ข้าอารมณ์เสีย  โฮก"สิ้นเสียงคำราม

ของสมิง  เคปล์รีบพูดด้วยความตกใจว่า "..ค..ค..ครับ..ผ..ผม..จ...จะรับไว้"เคปล์พูดเสียง

ตะกุกตะกัก  เล้วเขาก็ไปรับสิ่งของมา  เขาเเกะห่อผ้าดูปรากฎว่าเป็นเเหวน  เขาลองสวมดู

ทันใดนั้นเคปล์รู้สึกว่าตัวเองมีพลังเพิ่มขึ้น  จากนั้นเคปล์รีบออกจากวินเดิ้นวู้ดทันที

                   ------  5วันต่อมา  ------

เคปล์เดินทางติดต่อกันหลายคืนเเล้วตอนนี้เคปล์เห็นป้อมเดธวอลเลย์ขึ้นบ้างเเล้ว  เขาดีใจมาก

รีบเดินทางต่อทันที  2ชั่วโมงผ่านไปเคปล์ก็อยู่ในป้อมเดธวอลเลย์เเล้ว  ขณะที่เขาเดินสำรวจ

ภายในป้อมอยู่  เขาก็ได้รับข่าวสารบางอย่างว่า  ตอนนี้เซาร์เทินร์ไชร์มีกองทัพวุ้นจำนวนมาก

มายโอบล้อมไว้อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนหลายคนเชื่อว่าเป็นฝีมือของวุ้นราชันย์  เเละอีกข่าว

หนึ่งคือเกิดวุ้นสายพันธุ์ใหม่ขึ้นคือ เยลลี่ กับ วุ้นเค็ม เคปล์พักที่นี่หนึ่งคืนก่อนเดินทางต่อไป



ตอนนี้เคปล์ใกล้จะออกเขตทะเลทรายเเล้ว  เขาค่อยๆเดินพร้อมกัีบร้องเพลงไปเบาๆ  เเต่ทว่า

ข้างหน้ามีหมาป่าตัวหนึ่งขวางทางเอาไว้  เเน่นอนว่าฝีมือของเคปล์ย่อมไม่ใช่คู่มือของหมาป่า

สายพันธุ์บราฟวู้ฟ  ฟ้าว.....เสียงกระโดของหมาป่าดังขึ้น  เคปล์ใช้โล่ไม้ไผ่กันเอาไว้  ทั้งคู่

โรมรันต่อสู้กว่า 10นาที เคปล์พ่ายเเพ้  เขาบาดเจ็บสาหัส  เเละขยับตัวไม่ได้หมาป่าไม่ได้

กินเขาเพียงเเต่ปล่อยไว้เท่านั้น  1คืนผ่านไป  เคปล์เริ่มขยับตัวได้เขาเริ่มสำรวจพื้นที่นั้นว่า

มีอะไรที่พอประทังความหิวของเขาได้  เเต่โชคร้ายเเถวนี้เป็นเขตทะเลทรายเคปล์เริ่มหมดหวัง

ที่จะมีชีวิตรอด  ................ทันใดนั้นเคปล์รู้สึกมีอะไรในกระเป๋า  เขารีบหยิบสิ่งนั้นออกมา

นั่นก็คือ.....เศษวุ้นนั่นเอง  เเต่ความหิวของเขาบังคับให้เขากินเขาไป  ผ่านไปสักพักความร้อน

ในตัวเขาสูงขึ้นเเละความเจ็บปวดมาเยือน  เขาทรมาณต่อความเจ็บปวดนี้หลายชั่วโมง  ในที่สุด

เขาก็สลบไป


เช้ารุ่งขึ้น  เคปล์รู้สึกตัวขึ้นเขาสังเกตว่าบาดเเผลบนตัวเขาหายไปสิ้น  มีเเต่ความสดชื่นอยุ่ในตัว

เขารีบออกเดินทางทันที  2ชั่วโมงต่อมา  เขาได้พบสิ่งที่เขาต้องการคือ   เมืองเซาร์เทิร์นฟอท


                   เขาเห็นกำเเพงเมืองอยุ่ใกล้ๆเขาจึงรีบเดินทางเข้าไป

เอาสิ่งที่สุดชีวิตไปเรียนหนังสือให้เก่งๆก่อนแต่เด็กก่อนดีกว่านะ เล่นเกมหน้าคอม แหงมๆแต่เด็กเล็กๆยังงี้มันไม่ดี- -