เริ่มที่เราละงานที่เพิ่งส่งครูไป
เรียงความเรื่อง ชีวิตของฉัน
“ผู้ที่ได้รับการฝึกฝนมาดี” สิ่งนี้เป็นสิ่งที่คน ๆ หนึ่งที่เรียกว่าแม่ของฉัน อยากให้ฉันเป็น ซึ่งเป็นคำแปลของชื่อของฉันคือ “ ภวิดา ”
ตั้งแต่ที่ฉันลืมตาขึ้นมาดูโลก ในที่แห่งหนึ่ง ที่ที่นั้น เรียกว่าโรงพยาบาล โรงพยาบาลนั้นมีชื่อว่า “ โรงพยาบาลรามาธิบดี ” และในตอนนั้นฉันได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่บนเตียง และฉันเรียกคน ๆ นั้นว่า.....แม่ และมีผู้ชายอีกคนที่อยู่ข้าง ๆ แม่ ฉันเรียกผู้ชายคนนั้นว่า...พ่อ พ่อและแม่ของฉัน เป็นคนที่คิดชื่อของฉันขึ้นมาและชื่อนั้นคือ “ ภวิดา ” ซึ่งหลังจากที่ฉันโตขึ้นมาเล็กน้อย ฉันก็ไม่สามารถดื่มนมของแม่ฉันได้ เพราะแม่เป็นพาหะเชื้อไวรัสตับอักเสบ B แต่ฉัน ก็ได้รับการฉีดยาป้องกันมาก่อนแล้วเหมือนกัน ซึ่งยังไงฉันก็ไม่สามารถดื่มนมของแม่ได้ฉันจึงต้องดื่มนมวัวแทนตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ฉันอายุ 12 ปีแล้ว และชื่อ ภวิดา ศีระสุวรรณ์ กลุ่มเลือด B พ่อและแม่ของฉันก็กลุ่มเลือด B เหมือนกัน แม่ของฉันชื่อ นาง กมลทิพย์ ศีระสุวรรณ์ พ่อของฉันชื่อนาย ศฤงคาร ศีระสุวรรณ์
ตอนที่ฉันอยู่อนุบาลแม่ของฉันฝากฉันไว้กับยายที่มีนบุรี และฉันก็ได้เรียนที่โรงเรียนมีนบุรี ซึ่งแม่ของฉันก็กลับมาเยี่ยมทุกวันหยุด และเสาร์อาทิตย์ และก็ไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งตอนแรกฉันก็ยังอยากอยู่กับแม่ แต่ว่าฉันก็อยู่กับยายได้ ตอนได้เข้าโรงเรียนเป็นครั้งแรก ฉันร้องไห้ครั้งใหญ่เพราะนึกว่ายายจะเอาฉันไปทิ้ง ซึ่งหลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้ร้องไห้อีก เพราะว่ายายของฉันมารับฉันกลับอยู่ทุกเย็น เคยมีครั้งหนึ่งที่ฉันไปวิ่งซุกซนตอนยายตากผ้าและวันนั้นแม่ของฉันก็มาหาด้วย ฉันเลยรู้สึกดีใจมากยายก็เลยรำคาญบอกแม่ให้จัดการฉัน ซึ่งในการ์ตูนตอนเด็ก ๆ คำว่าจัดการแปลว่าฆ่าฉันก็เลยร้องไห้ แล้วบอกแม่ว่าอย่าฆ่าฉันเลย ทั้งยายและแม่ก็หัวเราะออกมาและฉันก็โดนยายแกล้งจับเอาฉันใส่ตะกร้า ซึ่งในตอนนั้นฉันรู้สึกสนุกมากเลย
ตอนประถมแม่ของฉันมารับฉันไปอยู่ด้วยแล้วและตอนนั้นฉันรู้สึกดีใจมาก
และได้ย้ายมาโรงเรียนใหม่คือโรงเรียนแม่พระฟาติมา ซึ่งวันแรกฉันก็ร้องแต่ไม่ใช่เรื่อง
กลัวแม่ทิ้ง แต่ว่าวันนั้นเป็นวันที่ฉันลืมไม่ลงเพราะวันนั้นเป็นวันที่แม่และพ่อของฉันลืมให้ค่าขนม แต่ว่าก็โชคดีที่ประถม 1-4 มีข้าวให้ทานตอนกลางวัน ตอนจ่ายค่าเทอมทำให้ฉันยังพออยู่ได้ (อยู่รอดได้)
ตอนนี้ฉันเข้าเรียนชั้น ม.1 แล้ว แม่และพ่ออยากให้ฉันมีอนาคตที่ดี จึงได้ย้ายให้ฉันมาเรียนที่โรงเรียนสารสาสน์วิเทศสายไหมนี้ โตขึ้นฉันอยากเป็นนักคอมพิวเตอร์ที่สร้างสรรค์เกมหรือโปรแกรมต่าง ๆ เพราะฉันว่ามันคงสนุกดีและช่วยให้คนใช้สนุกและมีความสุขด้วย ซึ่งตอนนี้ถึงช่วงปัจจุบันและ อนาคตแล้ว ทำให้ฉันไม่รู้จะเขียนอะไร แต่ที่แน่ ๆ มีอะไรเปลี่ยนแปลงและเรื่องใหม่ ๆ อยู่เยอะพอสมควรเลยล่ะ
ผิดๆ เราจะถามว่าอ่านยากไหม
