ผมอยู่ไปก็ไม่มีความสุขเลย

ความรักของผมเปรียบ เสมือน ถ่านหินธรรมดา ที่ถูกทิ้ง

ให้ไว้อย่างงั้น

งั้นเทอจะมารักผมทำไมในเมื่อเทอไม่ได้รักจริง

ไม่รักก็บอกมา เราก็ทนได้

แต่ ไปมีคนอื่้นโดยไม่บอก   มันเจ็บใจเทอรู้ไหม

เทอเห็นความรักเป็นอะไร

เป็นของเล่นหรอ หรือ ของไว้ใช้ แล้วทิ้ง          

เราจะอยู่ไปทำไม๊ ~~~       

“ความรัก” มีไว้เพื่อเรียนรู้ .. ไม่ว่ามันจะสุข หรือ เจ็บ ..

อ่านนะและจะเข้าใจว่าความรักมีค่ามากแค่ไหน


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเกาะแห่งหนึ่ง

ซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดไว้ด้วยกัน

วันหนึ่ง ได้มีประกาศว่า เกาะแห่งนี้ใกล้จะจมน้ำ

ดังนั้น ความรู้สึกทั้งใหดจึงได้เตรียมเรือต่างเพื่อจะหนีออกจากเกาะแห่งนี้

แต่เหลือเพียง ความรัก เท่านั้นที่ตัดสินใจจะอยู่บนเกาะ

ความรักต้องการอยู่จนถึงวินาทีสุดท้าย และเมื่อเกาะเกือยจะจมแล้ว

ความรักจึงได้ขอความช่วยเหลือจาก ความรวยที่แล่นเรื่อผ่านมา

ความรวยจึงตอบว่า "ไม่ได้หรอก เรือของฉันเต็มไปด้่วยเงินทอง

ไม่มีที่ว่างพอให้เธอหรอก"

ความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากความเห็นแก่ตัว

"ความเห็นแก่ตัวช่วฉันที" ความรักร้องเรียก

ความเห็นแก่ตัวก็รีบตอบว่า "ฉันช่วยไม่ได้หรอก ตัวคุณเปียก เด๋วคุณทำให้เรือของฉันเปียก"

เวลาต่อมา ความเศร้า ก็ได้พายเรือผ่านมา

"ความเศร้า เธอช่วยอนุญาตให้ฉันขึ้นเรือเธอไปด้วยได้ไหม" ความรักเอ่ยขอความช่วยเหลืออีก

ความเศร้าจึงตอบว่า "โอ้ ความรัก ตอนนี้ฮันเศร้ามาก ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษด้วยนะ" แล้วความเศร้าก็แล่นเรือจากไป โดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

และทันใดนั้นก้อมีเสียงหนึ่งดังขึ้น "มานี่เร็วความรัก ฉันจะช่วยเธอเอง"

ความรักรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก จนลืมถามว่าคนที่ช่วยเขานั้นคือใคร

เมื่อความรักมาถึงฝั่ง เข้าคนนั้นก็จากไปเสียแล้ว

ความรักจึงได้ไปถามความรู้ "ความรู้ช่วยตอบฉันหน่อย ใครกันที่มาช่วยฉัน"

ความรู้ตอบว่า "ก็เวลาไงล่ะ"

ความรักจึงถามอีกว่า "ทำไมเวลาถึงช่วยฉัน"

ความรู้ยิ้มก่อนจะตอบไปว่า "ก็เพราะมีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่า ความรักนั้นเป็นสิ่งที่มีค่า และยิ่งใหญ่แต่ไหน