ลครั้งตอนที่ผมและมีพี่อีกคนที่บริษัทได้ไปทำงานที่ชลใหม่ๆ บริษัทส่งตัวไปดูแลคอมพิวเตอร์ให้ลูกค้า
และให้ไปพักที่โน้น หลังเลิกงานพวกเรามักจะขับรถไปตะเวนหาไรกินแถวชล
(ขอบอกแหล่งของกินบรรยากาศชิว อาหารอร่อย มีเยอะมาก) ด้วยความที่เราต่างถิ่น ก็หาไรลองกินไปเรื่อยๆ แบบนี้กันบ่อยๆ
มีวันนึงพวกผมอยากกินหมูกะทะกัน เลยหาที่กินกัน
เป็นร้านเล็กๆ ใกล้หอ ก็ไปนั่งกินกันสองคน ก็ไปตักโน่นนี่กินเหมือนร้านทั่วไป
เมื่อพวกผมกินกันอิ่มแล้วก็สั่งเก็บตังค์
ผม: น้องเก็บตังค์
เด็กเสริฟท่าทางจะเป็นเด็กใหม่เพิ่งมาทำงานทำไรยังไม่คล่อง
เด็กเสริฟ: ครับพี่
เด็กเสริฟทำการนับว่ามีไรบ้าง เราก็นั่งคุยกันเรื่องงานเรื่อยๆ เปื่อยไป
ผม: เท่าไหร่
เด็กเสริฟ: เออพี่ครับ เราขอปรับนะครับ
พวกผมอุทานเป็นเสียงเดียวกัน: หาาาาาา......
ผม: ปรับอะไร ?
เด็กเสริฟ: เหลือมันหมู 2 ชิ้นครับ
(มันหมูปกติเราจะเอามาวางไว้ตรงกลางกะทะเพื่อให้มัน มันไหลทาบริเวณกะทะ ไม่ให้เนื้อที่เราย่างติดกะทะเวลาย่าง)
ผม: เห้ยน้องครับ มันหมูเหลือ 2 ชิ้น นี่จะปรับกันเลยเหรอร้านนี้ื ไหนเรียกเจ้าของร้านมาคุยหน่อยซิ
เด็กเสริฟ: เออ อืม เออ... ไม่ปรับก็ได้ครับ
หลังจากนั้นก็คิดตามราคาปกติ และพวกผมจ่ายตังค์ออกจากร้านด้วยอารมณ์เสีย
บ่นกันสองคนกะพี่เค้า
พี่ที่ทำงาน: "[แม่]ส้นตีนมันหมูเหลือ 2 ชิ้นจะปรับพวกกู"
ผม: "มันจะปรับพวกเราใช่มั้ย ดีนะที่ผมไม่แดกมันหมูโชว์มันให้ดู"
นั่งในรถกันสองคน ฮา...กันซะงั้น
