[Fiction] ผนึกรัก หัวใจนายเย็นชา

บทที่ 14

ฉันไม่รู้หรอกนะว่านังมิ้วมันมองน๊อตอีท่าไหนถึงชอบมัน =_= แต่ที่รู้ ๆ คือฉันสงสารมิ้วมาก ถึงมันจะนิสัยไม่ค่อยดีก็เถอะ

ฉันค่อย ๆ เดินหนีโดยปล่อยให้ยัยนั้นโบกมือค้างไว้และรีบวิ่งออกมาหลบหลังรั้วกำแพงสูงของโรงเรียนทันที ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก

โชคดีจริงที่ฉันผ่านเหตุการณ์เมื่อกี้มาได้ ฉันควรขอบคุณน๊อตดีมั้ยเนี้ย ขอคิดก่อนนะ .. อืม .. ไม่ดีกว่า -_- แล้วหลังจากนั้น ฉันก็เปิดสมุดโน้ตของฉัน

เพื่อหาหน้าที่นิคจดทางกลับบ้านไว้ .. เอ๊ะ ! เมื่อกี้เห็นอะไรแว้บ ๆ เป็นรูปภาพอะไรซักอย่าง ฉันเปิดย้อนหลังกลับไป .. เย้ ~ เจอแล้ว >[]<

มันเป็นแผนที่ที่นิควาดขึ้น และก็มีเส้นมี่ถูกลากมาจากโรงเรียนจนไปถึงบ้านของเขา .. และก็มีข้อความเขียนไว้ใต้รูปภาพ หวังว่าคงเป็นข้อความให้กำลังใจนะ

มันเขียนไว้ว่า ..

‘หวังว่าคงแยกซ้ายกับขวาถูก ..’

ฉันว่ามันไม่ใช่ข้อความให้กำลังใจแล้วละ ที่มันด่าชัด ๆ ! ฉันไม่โง่ขนาดแยกซ้ายกับขวาไม่ได้นะ !! เอาเถอะ พอเจอนิคค่อยว่ากันอีกที

ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ! ถึงจะไม่ใช่บ้านของตัวเองก็เถอะ -_-;

และแล้วในที่สุดก็มาถึงบ้านของนิคจนได้ ! ปาไปเกือบชั่วโมงเลยกว่าจะถึงบ้านเพราะเนื่องจากมีช่วงนึงที่ฉันเผลอถือสมุดกลับหัวก็เลยผิดเส้นทาง

แต่ดีนะที่ฉันจำเส้นทางมาได้ก็เลยเดินกลับได้ ฉันค่อย ๆ เปิดประตูเข้าบ้านนิค

“อ๊ากกกกก !!” หลังจากที่ฉันปิดประตูบ้านไม่นาน อยู่ ๆ ฉันก็ล้มลงเพราะมีสิ่งมีชีวิตทีเรียกว่า สุนัข กระโจนใส่ฉัน .. อีกแล้ว !!

ฉันคงไม่ต้องบอนะว่าสุนัขตัวไหน

“ออกไปนะ ! ออกไป !! >O<” ฉันพยายามดันตัวมันให้ออกไปจากบนตัวฉัน นี่มันน้ำหนักเพิ่มขึ้นรึเปล่าเนี้ย หนักชะมัดเลย !

นิคเอาอะไรให้มันกินฟะ !

“แพรวา มานี่ ..” เสียงผู้เป็นเจ้าของสุนัขตัวนี้ได้บัญชาให้มันไปหา ซึ่งมันก็ยอมแต่โดยดีเหมือนทุกครั้ง

ทำไมมันไม่ฟังฉันเหมือนที่มันฟังนิคบ้างฟะ ฉันนี่ต้องพูดไทยบ้าง อังกฤษบ้าง นิคพูดภาษาอะไรก็ฟังหมด T^T

ฉันลุกขึ้นมา เห็นร่างของนิคที่ใส่เสื้อเชิ้ตธรรมดา ๆ สีขาว ใส่กางเกงยีนส์สีดำธรรมดา ๆ .. ดูเหมือนนิคจะไม่ใส่ใจกับการแต่งตัวเท่าไหร่

“เธอกลับช้าจริง .. แยกซ้ายกับขวาไม่ออกหรอ ..” นี่คือคำพูดประโยคแรกที่นิคพูดเพื่อต้อนรับฉันเมื่อกลับมาถึงบ้าน

“เปล่าซะหน่อย ! ฉันแค่เดินผิดทางเพราะถือสมุดกลับหัวเท่านั้นแหละ ..” เสียงฉันค่อย ๆ เบาลงเมื่อพูดประโยคหลัง

“ยัยโง่ ..”

“แต่อย่างน้อยฉันก็แยกซ้ายกับขวาออกเป็นนะ !!” ฉันรีบเถียงทันที ก็มันจริงนี่ ! นิคไม่พูดอะไรแล้วเดินเข้าห้องรับแขกที่อยู่ด้านซ้ายมือของห้องโถง

ที่อยู่หลังประตูบานใหญ่สีขาว ฉันก็ไม่สนใจเช่นกัน เดินขึ้นบันได(ที่ชัน)และเข้าห้องโยนกระเป๋าอย่างแรงลงเตียงจนประเป๋าเปิดออกจนสมุดคณิตศาสตร์กระเด็นออกมา

ทำให้ฉันนึกถึงงานที่ครูสั่งไว้ ซวยแล้ว TOT ฉันหยิบกระเป๋าดินสอขนาดกลางสีชมพูเป็นลายตัวการ์ตูนเมโลดี้ อ๊ายย ~ น่ารัก >_< เอ๊ย ไม่ใช่ !

ยังไม่ใช่ตอนนี้ ไว้หลังจากทำคณิตศาสตร์เสร็จแล้วค่อยมาชื่นชมกับความน่ารักของเมโลดี้ ฉันตั้งสติก่อนที่จะหยิบสมุดคณิตศาสตร์และรีบวิ่งลงบันได

“นิคคคคคคคคคคคคค ~~~~~!!! >O<” ฉันตะโกนเรียกชื่อนิคตั้งแต่ก้าวมาถึงพื้นหลังจากลงบันได และรีบวิ่งไปที่ห้องรับแขก

เมื่อถึงห้องรับแขก ฉันถึงกับอึ้งไปเลย เพราะฉันไม่เคยเข้าห้องรับแขกของบ้านนิคมาก่อนเลย มันใหญ่และกว้างขวางมาก มีหน้าต่างที่บานใหญ่มากขนาดตั้งแต่พื้นจนถึงเพดาน

เต็มผนังไปหมด แสงสว่างของพระอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องรับแขกจนแทบไม่ต้องเปิดไฟด้วยซ้ำ มีโคมไฟระย้าโคมใหญ่(มาก) ที่ประดับไปด้วยคริสตัลขนาดต่าง ๆ

ไล่เรียงจากเม็ดใหญ่ข้างบนจนไปถึงเม็ดเล็กข้างล่างอย่างสวยงาม ยิ่งมีแสงจากพระอาทิตยมากระทบกับคริสตัล ก็ยิ่งส่องแสงสวยงามประการตาไปใหญ่

มีตู้หนังสือขนาดใหญ่มโหฬาร มีหนังสืออยู่ในกระจกแก้วของตู้หนังสือเต็มไปหมด

และมีโทรทัศน์จอแบนใหญ่ 40 นิ้วสีดำ ซึ่งตั้งอยู่กับตรงข้ามโซฟาสีดำที่มีนิคนั่งอ่านหนังสื“ออยู่ มีโต๊ะเตี้ย ๆ เอาไว้วางของเล็ก ๆ เช่น พวกแก้ว รีโมท

ฉันเห็นแววตาที่รำคาญของนิคเมื่อมองฉันเมื่อกี้ แต่ฉันไม่สนใจ ตรงดิ่งไปทันที

“นิค ~ สอนคณิตศาสตร์ฉันหน่อยสิ TOT” ฉันอ้อนวอนนิค

“ทำเองไม่เป็นรึไง ..” นิคเลิกมองฉัน กลับไปอ่านหนังสือต่อ

“ก็มันยากนี่ !” นิคไม่สนใจ อ่านหนังสือต่อไป

“นี่ช่วยฉันหน่อย มันไม่ตายหรอกน่า ! แต่ฉันสิ ไม่ทำคณิตฉันจะโดนครูด่าตายเอา !!” ฉันไม่เลิกตื๊อนิค

นิคมองฉันเหมือนกำลังพิจารณาว่าจะสอนดีมั้ย ก่อนที่จะปิดหนังสือเล่มหนาและวางไว้ข้าง ๆ ตัวเองบนโซฟา

“เอามาสิ ..” นิคพูดพร้อมกับหยิบสมุดออกมาจากมือฉัน ฉันไปนั่งบนพื้นที่ฝั่งตรงข้ามของนิค

เขาวางสมุดของฉันลงบนโต๊ะเตี้ยที่ทำจากแก้วใส ฉันรีบหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าดินสอ

“ทำไมไม่ลงมานั่งบนพื้นละ เดี๋ยวก็ปวดหลังหรอก” ฉันถามเมื่อเห็นนิคก้มตัวเนื่องจากโต๊ะเตี้ยกว่าโซฟา

“ช่างฉันเถอะน่า ..” นิคปฏิเสธฉัน แค่จะทำตามที่ฉันพูดมันจะเป็นอะไรมากไปรึไงนะ

นิคดูโจทย์ไปซักพัก

“แค่นี้ก็ทำไม่ได้ ..” นิคบ่น

“ฉันไม่ได้เรียนเก่งเหมือนนายนะ ! สอน ๆ ไปเถอะน่า” ฉันพูดปัด ๆ ไป เพราะมันมีโอกาสสูงที่นิคจะด่าฉันว่าโง่อีกครั้ง =_=

“ยัยโง่ .. บอกให้เอาจุดตัดของเส้นพาราโบลาเอาไปบวกกับ 2 ไง ..” นิคเขกหัวฉันไปทีนึง

“โอ๊ย ! ฉันเจ็บนะ ไม่เห็นต้องเขกหัวแรงเลย บอกดี ๆ ก็ได้ ฮือ ๆ TOT” ฉันลูบหัวตัวเองอย่างเจ็บปวด

ถ้าฉันหัวแตกนะ นายต้องรับผิดชอบฉันด้วย !

“ฉันบอกเธอหลายทีแล้ว .. เธอก็เอาไปลบอยู่นั้นแหละ ..”

“ก็ฉันดูแล้วมันน่าจะลบนี่นา ! ก็ครู ม.5 เคยบอกว่าให้เอาจุดตัดของเส้นไปลบกับจำนวนที่กำหนดมา” ฉันเถียงนิคกลับ

“แต่ครูคนนั้นถูกไล่ออกเพราะสอนผิดจนนักเรียนเกือบทั้งห้องตกหมด .. พูดง่าย ๆ คือสอนนักเรียนมั่ว”

ฉันไม่เถียงนิค เพราะตอนนั้นฉันก็ตกด้วยเหมือนกัน

“บวกก็บวก” ยังไงซะ ฉันก็ต้องเชื่อนิคอยู่ดี ไม่งั้นได้นั่งเถียงเรื่องนี้กันทั้งคืนแน่ ๆ

“เย้ ~ เสร็จแล้ว !!” ทันทีที่ฉันเอามาบวกกันเสร็จ ฉันยกมือขึ้นอย่างดีใจแล้วหงายหลังลงไปนอนแผ่บนพื้น

ฉันรอดตายแล้ว เย้ ~ ฉันทำเป็นชั่วโมงเพราะมัวแต่เถียงกับนิคนั้นแหละ แต่สุดท้ายฉันก็ต้องเป็นฝ่ายแพ้นิคตลอด =_=

แต่ตอนนั้นเอง ฉันก็แอบเห็นนิคทุบหลังเหมือนปวดราวกับเป็นคนแก่ยังไงไม่รู้

“ปวดหลังหรอ”

“ยุ่ง ..” ฉันอุตส่าห์เป็นห่วง(ชั่วคราว)นะ ! เพราะสอนการบ้านฉัน ฉันถึงเป็นห่วง เขาจะได้ไม่มองว่าฉันเป็นคนไม่มีน้ำใจ

เพราะเขาอุตส่าห์สอนคณิตศาสตร์ฉัน จะเมินก็ดูน่าเกลียด -_-"

“ฉันบอกแล้ว ให้ลงมานั่งบนพื้นก็ไม่เชื่อฉัน !” ฉันกอดอก

“เรื่องของฉัน ..” นิคยังคงปฏิเสธเหมือนเดิม ฉันตัดสินใจในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ฉันลุกขึ้นไปทางด้านหลังของนิค

“เธอจะทำอะไร ..” นิครีบลุกขึ้น ทันทีที่ฉันจับหลังของนิค

“ฉันจะนวดหลังให้นายไง ตอบแทนที่นายสอนคณิตให้ฉัน ^O^” จริง ๆ ไม่อยากนวดให้หรอก อยากปล่อยให้นิคปวดหลังไปเลย

สะใจดี ว่าฉันโง่ดีนัก ! แต่อย่างที่ฉันบอกนะ จะปล่อยไว้เฉย ๆ มันคงดูน่าเกลียด

“เดี๋ยวก็หาย .. อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ..” นิคพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ ปนเสียงดุเล็กน้อยแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป คงจะกลับห้องตัวเอง

ชิ เอาแต่หนี ! .. ฉันเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนาที่นิคอ่านก่อนที่จะมาสอนคณิตฉัน มันเป็นหนังสือเล่มสีฟ้า ๆ มีแต่ภาษาอังกฤษ

ซึ่งฉันแปลไม่ออกหรอกนะว่ามันคือหนังสืออะไร เพราะฉันโง่อังกฤษ ฉันไม่ได้สนใจอะไรมาก ฉันเอาไปเก็บที่ตู้หนังสือที่อยู่ข้าง ๆ โทรทัศน์

ฉันเก็บปากกาต่าง ๆ คลิควิด ไม้บรรทัดเล็กเข้ากระเป๋าดินสอลายเมโลดี้น้อยของฉันและขึ้นห้องไปเพื่อเก็บของใส่กระเป๋า

จะว่าไป ฉันลืมขอบคุณนิคเลยแหะ จะโดนคิดว่าฉันไร้น้ำใจมั้ยเนี้ย ช่างมันเถอะ ไว้ค่อยขอบคุณวันหลังก็ได้

บทนี้เน่าแท้ ๆ T^T แต่งมั่วไปหมดเลย