[Fiction] ผนึกรัก หัวใจนายเย็นชา

บทที่ 8

ฮือ ๆ ฉันจะทำยังไงดีเนี้ย !! ไปถามทางชาวบ้านแถว ๆ นี้ดีมั้ย แต่ถ้าจะถาม จะถามยังไงดีละ

ประมาณว่า พี่คะ พี่รู้ทางไปคฤหาสน์สีขาว ๆ ใหญ่ ๆ มีน้ำพุ มีสนามหญ้า และมีสุนัขพันธุ์โกลเด้นที่มีเจ้าของเป็นผู้ชายชื่อ นิค มั้ยคะ

โดนชาวบ้านเสยคางกลับมาพอดีสิ อีกอย่างบ้านแบบไอ้นิคมีตั้งเยอะตั้งแยะ อ๊ากกก !! จะทำยังไงดี

ฉันควรจะเดินมั่วต่อไปหรือควรยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ดีเนี่ย ถ้าเดินมั่วไป อาจจะยิ่งหลงทางกว่าเดิม แต่ถ้ามามัวยืนนิ่งไม่ทำอะไร หนาวตายแน่ ๆ

เอ๊ะ ! เดี๋ยว ฉันเดินย้อนทางที่มาก็ได้นี่นา !! ทำไมแค่นี้ฉันก็คิดไม่ออกนะ ฉันหันหลังกลับไป พบทางแยก ..

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!! ฉันลืมทางไปแล้วว่าฉันมาจากทางไหน มีทางแยกเยอะแยะไปหมดเลย

จะเดินมั่วกลับ เดี๋ยวก็หลงทางอีก (เข็ดแล้ว) ใครก็ได้มาช่วยฉันที ฮือ ๆ ฉันลงไปนั่งกับพื้นที่เย็นเฉียบ

และนั่งกอดเข่า .. เย็นก้นอ่ะ แต่ยืนนานก็เมื่อยขา แต่พื้นเย็น ๆ แบบนี้ ถ้านั่งไปนาน ๆ ก้นชาแน่

เอ .. ฉันโทรหานิคดีมั้ย ให้มาพาฉันกลับบ้านของมัน แต่ฉันไม่มีเบอร์มันนี่นา ! ไม่ได้ขอไว้

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกอยากมีเบอร์ไอ้นิค ฮือ ๆ พระเจ้าคะ ช่วยหนูทีเถอะ ส่งใครก็ได้มาพาหนูกลับบ้านที T_T

“โฮ่ง ๆ !!” ทำไมเวลาฉันพูดประมาณว่า พระเจ้า ช่วยด้วย ต้องมีเสียงสุนัขตามมาทุกทีเลย มันเป็นพระเจ้ารึไงฟะ

ฉันหันไปตามที่มาของเสียง พบสุนัขตัวใหญ่พันธุ์โกลเด้นกำลังกระโจนใส่ฉัน จนฉันล้มลงไปนอนโดยมีสุนัขอยู่บนตัว

และกำลังเลียหน้าฉัน อ๊ากกกกกกก ก ก !! ออกไปนะ ! เดี๋ยวหน้าฉันสิวขึ้นนนน !!!

“โฮ่ง ๆ !!” มันเห่าอีกรอบก่อนที่จะเลียหน้าต่อ เอ๊ะ ! หมาตัวนี้ .. ฉันจำได้ว่ามันเป็นของนิค

เพราะมันเป็นสุนัขตัวเองที่ชอบเลียหน้าฉัน หมาของนิคอยู่ที่นี่ งั้นก็หมายความว่า ..

“ลงไปนอนทำอะไรอยู่บนพื้น ..” เสียงเย็นชาดังตามมาหลังเสียงเห่า ปกติแล้วฉันจะรู้สึกอยากเตะเจ้าของเสียงนี้ทุกครั้งที่ได้ยิน

แต่เวลานี้ ฉันได้ยินเสียงของหมอนี่แล้ว ดีใจสุด ๆ TwT นิคส่องไฟฉายมาที่หน้าฉัน ฉันเอามือป้องไว้เพราะแสบตา

“นี่นายช่วยเอาหมาของนายออกไปทีได้มั้ย” ฉันว่าพลางพยายามหันหน้าหนี นิคผิวปากเรียก แล้วมันก็ค่อย ๆ เดินลงมาจากตัวของฉัน

“มาทำอะไรที่นี่” นิคถามต่อ

“ก็ .. ฉัน .. เอ่อ .. อ๋อ ! มาเยี่ยมบ้านเพื่อนน่ะ” ถ้าฉันบอกว่าหลงทาง มีหวังโดนนิคด่าว่า โง่ แน่ ๆ =_=

“หรอ .. ไม่ใช่หลงทางหรอกหรอ ..”

“ไม่หลงหรอกน่า !”

“อ๋อ .. งั้นกลับบ้านเองละกัน ..” นิคหันหลังให้ฉัน และเดินจากไป

“ด .. เดี๋ยวสิ ! ฉันไปด้วย !!” นิคหยุดเดิน หันหน้ามามองฉันด้วยสายตาเบื่อหน่ายปนรำคาญ

“เยี่ยมบ้านเพื่อนเสร็จแล้วหรือไง ..”

“ก็ใช่น่ะสิ ! ฉันเยี่ยมเสร็จแล้ว !!” นิคเงียบไปซักพัก ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“งั้นนำทางสิ ..”

“ห .. หา”

“เธอไม่ได้หลงทางนี่ .. งั้นนำทางสิ ..”

“นายนำดีกว่าน่า นายนำแล้วชัวร์กว่า ฉันจำได้ไม่หมด” จริง ๆ แล้ว ฉันจำทางไม่ได้ซักทางเลย T_T

“เหอะ .. หลงทางชัวร์ .. โง่” นั้นไง สุดท้ายก็โดนด่าว่า โง่ จนได้ นิคพูดจบแล้วจึงเดินต่อ

“รอด้วยสิ !” ฉันตะโกน ก่อนที่จะลุกขึ้นปัดฝุ่นตัวเองเล็กน้อย คว้ากระเป๋ามาและรีบวิ่งตามนิคไป

เราเดินกันไปได้ซักพักโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบไปหมด ไม่มีเสียงอะไรทั้งสิ้น

แม้แต่เสียงสายลม .. จะว่าไป ทำไมนิคถึงตามหาฉันนะ ทั้ง ๆ ที่เย็นชาแบบไม่ใส่ใจใยดีใครเลย

“นี่ นิค”

“อะไร ..” นิคพูดโดยที่ไม่มองหน้าฉัน

“ทำไมนายตามหาฉันอ่ะ เป็นห่วงฉันหรอ >_<”

“เปล่าหรอก .. อยู่ ๆ สุนัขของฉันมันก็วิ่งออกนอกบ้าน .. ฉันเลยวิ่งตามมันมาเพราะกลัวมันหลงทาง ..” กรรมแท้ นึกว่าอะไร

ห่วงแต่หมาวุ้ย แต่ที่ฉันกลับบ้านได้เพราะหมาของมันแท้ ๆ .. โอเค สุนัขของนิคคือพระเจ้าของฉัน =_= รู้สึกรักหมาตัวใหญ่ขึ้นมาอย่างทันใด

“แล้ว .. หมานายไม่มีชื่อหรอ เห็นเรียกว่า หมาของฉัน ไม่ก็ มัน” ฉันชวนคุยแก้บรรยากาศเงียบ เพราะตอนกลางคืนเงียบ ๆ มันน่ากลัว

“ไม่มี ..”

“ทำไมนายไม่ตั้งชื่อให้มันละ”

“ไร้สาระ ..”

“นี่ ! หมามันก็อยากมีชื่อนะ !! ตั้งให้มันซักชื่อสิ !” นิคเงียบไปซักพัก เหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“งั้นตั้งชื่อมันว่า แพรวา ละกัน ..”

“จะบ้าหรอ ! เอาชื่อฉันไปตั้งชื่อหมาได้ยังไง !! อย่างงี้มันก็เหมือนหลอกด่าว่าฉันเป็นหมาสิ TOT”

“แล้วไง ..”

“แล้วไงน่ะหรอ ! ก็ .. ก็ .. !! .. เฮ้อ .. ช่างมันเถอะ” เถียงไป ก็คงบอกแต่ประมาณว่า แล้วไง หรือ เรื่องของเธอ ไม่ใช่เรื่องของฉันอยู่ 2 อย่าง

ไอ้ผู้ชายเฮงซวย !!

เย้ ~ ถึงบ้านของตานิคแล้ว ! รู้สึกดีใจที่ได้กลับบ้านของนิคก็ตอนนี้แหละ ฉันรีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำทันทีเลย

ฉันถอดพวกเสื้อผ้าอาภรณ์ทั้งหลายออก ก่อนที่จะเปิดฝักบัว .. เย็นสบาย ~ ถึงจะหนาวก็เถอะ

หลังจากที่ฉันอาบน้ำในช่วงเวลาเพียง 3 นาที อาบนานไม่ได้ หนาวเกิน เดี๋ยวเป็นหวัด

ฉันก็ใส่ชุดนอนกระโปรงสีฟ้าไม่มีลายยาวเหนือเข่าเล็กน้อย แและใส่กางเกงนอนขายาวสีเดียวกับชุดนอน

ก่อนที่จะลงไปนอนแผ่บนเตียงอย่างเหหนื่อยล้า เตียงนุ่มจริง ๆ เลย ฉันดูนาฬิกาที่ข้าง ๆ เตียง

ตอนนี้เกือบ 3 ทุ่มแล้ว .. พรุ่งนี้ฉันจะเดินตามติดนิคตอนเลิกเรียนเลย ! จะได้ไม่หลงทางเหมือนวันนี้อีก

และจะไม่เดินมั่วอีกแล้ว ฮือ ๆ หลาบจำ

“นี่เธอ .. อย่าลืมแพรวาด้วยสิ” อยู่ ๆ ก็มีเสียงนิคดังขึ้น พอลุกขึ้นมานั่งดูที่ประตู

แล้วสุนัขของนิค (ไม่อยากเรียกชื่อมัน T_T) ก็กระโจนใส่ฉัน .. อีกแล้ว .. ตามเคย

“อ๊ากก !! ช่วยด้วยย ! เดี๋ยวสิวฉันขึ้นนะ !” นิคไม่สนใจ เหมือนว่าไม่ได้ยินที่ฉันพูด

แต่มองฉันด้วยสายตาเดิม ๆ คือ เย็นชาปนรำคาญก่อนที่จะปิดประตูไป

“ฮือ ๆ ออกไปนะ ออกปายยยยย !!~ ไปนอนไป๊” หลังจากที่ฉันบอกมันไปไม่นานสุนัขของนิคก็ยอมกระโดดลงมาจากเตียง

และยอมไปนอนอย่างสงบสุขบนพรมที่อยู่ข้าง ๆ เตียง ดีนะที่มันเชื่อง ถ้ามันไม่เชื่องนี่ ฉันคงเป็นสิวตั้งแต่เมื่อวานแล้วละ

เฮ้อ .. ขอละ สิวอย่าขึ้นเลยนะ อุตส่าห์ทะนุถนอมหน้ามาตลอด TwT ฉันห่วงสวยเหมือนกันนะ

ถ้าเกิดมันขึ้นนะ ฉันจะกรี๊ดลั่นบ้านให้ดูเลย ฮือ ๆ .. ตอนนี้ช่างมันเถอะ ขอนอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาเครียดเรื่องสิวมันจะขึ้นไม่ขึ้น

และแล้วในช่วงเวลาไม่นาน เปลือกตาของฉันก็ปิดลง ..