[Fiction] ผนึกรัก หัวใจนายเย็นชา

บทที่ 7

“แกโดนนิคกอดในท่านอนด้วยอ้ะ ! >O<” ไอ้นัทเอาแต่พูดเรื่องนี้ตั้งแต่เล่นเกมจบยันเลิกเรียนเวลาบ่าย 3 โมงครึ่ง

“ฉันควรภูมิใจรึไง =_=^”

“แหม .. เป็นฉัน ฉันดีใจจนตายเลย !” สาธุ ขอให้มันดีใจจนตายจริง ๆ ถ้าโดนน่ะ ฉันรำคาญเสียงมัน

“เป็นไง ตกเป็นทาสคนหล่อหรือไง ฮ่า ๆ”

“ไอ้นี่ก็จะลากฉันเป็นทาสจังวุ้ย เลิกทำได้แล้วน่า ฉันไม่มีวันไปเป็นเด็ดขาด !!”

“ฮ่า ๆ แก ฉันไปก่อนนะ จะกลับไปดู SHINee ในทีวี บ๊ายบาย ^O^” แล้วมันก็วิ่งด้วยความเร็ว 34 กิโลเมตรต่อชั่วโมงกลับบ้านไป

ทิ้งเพื่อนเลยนะ เห็นคนหล่อดีกว่าเพื่อน ชิ ! โละเพื่อนคนนี้ทิ้งดีมั้ยฟะ ฉันกลับบ้านมั้งดีกว่า .. ไม่สิ กลับบ้านไอ้หัวทองนั้นตะหาก

เมื่อไหร่จะครบ 3 เดือนเนี่ย ฮือ ๆ .. ว่าแต่บ้านไอ้นิคอยู่แถวไหนอ้ะ แง้ ตอนเดินมาโรงเรียนไม่ได้จำเส้นทางมา

ยอมกลับพร้อมไอ้นิคก็ได้ เชอะ ! T T ว่าแต่นิคมันไปอยู่แถวไหนฟะ หาไม่เจอ เอ๊ะ หรือจะยังไม่ออกมา

แต่มันอยู่ห้องเดียวกับฉันนี่นา สงสัยยังเก็บของไม่เสร็จมั้ง นั่งรอก็ได้ ! ฉันลงไปนั่งบนฟุตบาทและรอ

ตอนนี้ 5 โมงเย็นแล้ว ผู้คนเริ่มกลับกันหมดแล้ว ตอนนี้ยังไม่พบวี่แววของนิค

หรือนิคจะกลับไปก่อนแล้ว ฮือ ๆ ตอนนี้ฉันยืนเปลี่ยวที่หน้าโรงเรียน

บรรยากาศดูวังเวงจนน่ากลัว เริ่มรู้สึกกลัว ๆ ยังไงไม่รู้แล้วอ่ะ T^T อยากกลับบ้านของไอ้นิค(เฉพาะเวลานี้)แล้วง่ะ

ฉันเริ่มล่อกแล่กไปมา

“ว้าย !!” ฉันสะดุ้งอย่างตกใจจนเผลออุทานออกมาเมื่อมีมือคนหนึ่งมาจับไหล่ฉันแบบปุบปับ

ฉันหันหน้าไปข้างหลังแต่ยังนั่งอยู่ และเจอบุคคลที่น่ากลัว บุคคลที่มีนามว่า น๊อต กำลังยืนข้างหลังฉัน =_=

“ตกใจอะไรเนี่ย”

“ก็นายน่ะสิ เล่นมาแบบเงียบ ๆ”

“อ้าว งั้นหรอ ฮ่า ๆ แล้วยืนรอใครอยู่หรอ”

“ไม่ได้ยืนรอใคร” แล้วฉันก็หันหน้ากลับมาทันที ไม่อยากทนมองหน้ามัน

“รอฉันหรอ ^^” มันยิ้ม .. แต่คราวนี้ไม่ได้จิ้มแบบเจ้าเล่ห์ แต่ยิ้มแบบอ่อนโยน

“ใครรอนายไม่ทราบ !”

“เธอไง”

“ไม่ใช่ซะหน่อย !! อย่ามาหลงตัวเองหน่อยเลยย่ะ” ฉันกอดอก และขมวดคิ้วหลังจากหันหน้าไปเถียง

“ถ้าไม่ได้รอใคร แล้วมายืนทำอะไรละ หืม .. ? ทำไมไม่เดินกลับบ้าน”

บอกไปว่าไงดีเนี่ย ขืนบอกว่าจำเส้นทางกลับบ้าน(ของไอ้นิค)ไม่ได้ มีหวังโดนหัวเราะเยาะแหง ๆ

แถมถ้าบอกว่าอยู่บ้านเดียวกับนิค น๊อตอาจเข้าใจผิด คิดว่าฉันเป็นอะไรกับนิค แล้วน๊อตอาจเอาไปบอกคนอื่นก็ได้

ตอบยังไงดีเนี่ย

“ก็ .. ก็ .. เอ่อ .. อ๋อใช่ ! รอแม่มารับน่ะ”

“อ๋อ งั้นหรอ” แล้วตาน๊อตก็ยืนฮัมเพลง ทำไมไม่ไปซะทีฟะ

“นายล่ะ ยืนรออะไร” ฉันถามย้อน

“รอแม่เธอมารับไง”

“รอทำไม จะกลับบ้านฉันหรือไง”

“อาจจะ”

“ห๊า !” น๊อตหัวเราะเล็กน้อย

“ไม่หรอกน่า รออยู่ดูให้ชัวร์ว่าแม่เธอมารับจริง ๆ”

“ทำไมต้องให้ชัวร์ =_=”

“แถวนี้พวกโรคจิตเยอะนะ ถ้าเธอโดนฉุดไม่รู้ด้วยนะ ถ้าฉันไม่อยู่” แช่งอีก ไอ้นี่

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ”

“ฉันเป็นห่วงเธอไง” ช๊อกซินีม่า .. อย่างมันเนี้ยนะ เป็นห่วงกับเขา !? ไอ้อาการหน้าม่อเมื่อเช้าหายไปไหนแล้ว !! ฉันยืนอึ้งพักใหญ่

“เออน่า ! ฉันป้องกันตัวเองได้ นายกลับไปเถอะน่า”

“ไม่กลับ”

“กลับไปเซ่ ! แม่ฉันมาแน่น่า” ฉันลุกขึ้นและผลักให้น๊อตเดิน แต่ฉันแรงน้อยเกินไปที่จะผลัก

“แรงน้อยจังเลยนะ เราน่ะ กินข้าวเยอะ ๆ นะ ^^” อันนี้เขาเรียกว่าด่าหรือเปล่า =_=

“รู้แล้วน่า ! กลับไปซะทีสิ !!”

“ก็ได้ ๆ กลับก็กลับ” เย้ ในที่สุดมันก็ไปซะที ~

“เออใช่ ลืมบอก”

“ว่า .. ?”

“ที่ป่าข้าง ๆ โรงเรียนเราน่ะ เมื่อหลายปีก่อนเคยมีหญิงสาวโดนข่มขืนและถูกฆ่าทิ้งกลางป่า ไม่มีใครพบศพของเธอจนถึงทุกวันนี้”

พูดได้อุ่นใจสุด ๆ เล้ย ! .. ฉันเริ่มหวาดกลัว แต่ไม่แสดงออกมาทางร่างกาย

“มีนักเรียนหลายคนเห็นวิญญาณของเธอในเวลาช่วงนี้แหละ ไม่แน่นะ เธออาจเป็น 1 ในนักเรียนที่เห็นก็ได้ ฮ่า ๆ .. ฉันกลับบ้านละนะ”

น๊อตพูดและหันหลังไป เดินไปที่มอเตอร์ไซด์สีน้ำเงิน ไม่เอานะ ฉันกลัวผี T[]T

“เดี๋ยว !! นี่นาย !? กลับมาก่อนนนนนน ! มาอยู่เป็นเพื่อนฉันทีสิ !! ฉันกลัวผีนะ ฮือ ๆ” เนื่องจากฉันกลัวผี

มันส่งผลทำให้ฉันพูดประโยคที่ฉันไม่อยากพูดออกไป น๊อตหยุดเดิน และหันหลังกลับมา

“ขี้กลัวนะเนี้ย”

“นี่ ! ฉันก็กลัวเป็นนะ !!” ฉันนั่งลงบนขอบฟุตบาทอย่างเดิม น๊อตนั่งข้าง ๆ ฉัน

ตอนนี้ฉันเจอปัญหาใหญ่แล้ว .. เพราะแม่ฉันไม่ได้มารับฉันหรอก ! อ๊ากก จะกลับยังไงดี

ฮือ ๆ ปัญหาหนักแล้ว !! คิดอะไรออกแล้ว ! ฉันหยิบมือถือรุ่นโลลิป๊อบสีชมพูขึ้นมา ทำเป็นเหมือนมีคนโทรเข้า

“ฮัลโหล .. แม่หรอ” ฉันพูดกับมือถือ จริง ๆ แล้วไม่มีใครโทรเข้าหรอก ง่าย ๆ คือ .. ฉันพูดคนเดียว =_="

“อะไรนะคะ ! .. มารับไม่ได้หรอ ? .. อ๋อค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูเดินกลับเองก็ได้ บายค่ะแม่”

แล้วฉันก็รีบยัดมือถือลงกระเป๋ากระโปรง

“อ้าว แม่เธอมาไม่ได้หรอ”

“อื้อ ฉันคงต้องเดินกลับแล้วละ” จริง ๆ ฉันยังไม่รู้เส้นทางกลับหรอก แต่บอกไปงั้นแหละ

ฉันลุกขึ้น ปัดฝุ่นออกจากกระโปรง

“ฉันไปส่งนะ”

“ไม่ต้อง !!”

“กลัวผีไม่ใช่หรอ นี่ก็จะค่ำแล้วนะ ^^”

“แต่ฉันกลัวนายมากกว่า” น๊อตหัวเราะ ใช่คนเดียวกับคนที่ฉันเจอเมื่อเช้าแน่รึเปล่าฟะเนี้ย

“ฉันกลับเองได้ ! นายไปได้แล้ว ชิ้ว ๆ !”

“คร้าบ ๆ” น๊อตตอบ ก่อนที่จะเดินไปที่มอเตอร์ไซด์สีน้ำเงินรุ่น Yamaha พร้อมใส่หมวกกันน๊อคและขี่จากไป

ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะเดิน(มั่ว)ไปตามทางเส้นทางต่าง ๆ

ฉันเดินไป ล่อกแล่กไป มองหาคฤหาสน์ของไอ้นิค มันอยู่ทางไหนฟะเนี้ย

ฉันเดินไปเรื่อย ๆ เจอกระทั่งเจอ 2 แยก ไปทางไหนดีเนี่ย หลับตาชี้ดีกว่า

ฉันหลับตาลงและยื่นมือออกไป หมุนตัวไปเรื่อย ๆ และหยุด เมื่อลืมตาขึ้นว่า พบว่าทางขวา

ขวาก็ขวา ! .. ฉันทำอย่างงี้ทุกครั้งที่เจอทางแยก ฉันเดินไปเรื่อย ๆ

แต่แล้วฉันก็เผลอเดินมาเส้นทางที่ฉันไม่รู้จัก ไม่เคยเจอด้วยซ้ำ อย่าบอกนะ .. ว่าฉันหลงทาง

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!~