บทที่ 2
“ถึงแล้ว เจ้าหญิงนิทรา” น้าแสงปลุกฉันขึ้น
“หา .. ถึงแล้วหรอ .. =O=”
“จ้ะ เอ้า ขนของซะ น้าขอตัวไปทำความรู้จักกับเพื่อนเก่าซะหน่อย” ว่าแล้วน้าแสงก็ลงจากรถและเดินเข้าไปกอดหญิงสาวคนหนึ่งที่วัยพอ ๆ กับน้าแสง
ฉันยังสะลึมสะลือเล็กน้อย น้าแสงยังคุยกับเพื่อนอยู่ แอบนอนต่อดีกว่า แต่ในขณะนั้นเองจากสีหน้าที่ยิ้มแย้มน้าแสงกลายเป็นหน้าเครียดแทน
และเหมือนกำลังจะถกเถียงอะไรบางอย่างกับเพื่อน ฉันส่ายหัวแรง ๆ เพื่อปลุกให้ตัวเองตื่นสนิท และค่อยปีนเบาะไปเบาะหน้าแล้วแอบฟัง
“จะบ้าหรอ ถ้าเกิดหลานชายแกเกิดคึกขึ้นมาทำยังไง !”
“หลานชายฉันน่ะเย็นชาจะตาย มันไม่เคยสนใจผู้หญิงเล้ยตั้งแต่เกิดมา ไว้ใจหลานฉันได้น่า”
“แต่หลานแกไม่มีคนคอยดูแลนี่ แถมอยู่บ้านคนเดียวอีกตะหาก ขืนเอาหลานสาวฉันไปฝากมันก็กลายเป็นอยู่กัน 2 ต่อ 2 น่ะสิ” ห๊า ! อะไรนะ
“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง ฉันเป็นเพื่อนกับแกมากี่ปีแล้ว .. มีมั้ยซักครั้งที่ฉันพูดผิด” น้าแสงเงียบ เหมือนว่าเถียงไม่ออก
“เห็นมั้ย ไม่มีหรอก ไว้ใจหลานชายฉันเหอะน่า เพราะฉันอุตส่าห์รอวันพักร้อนซึ่งก็คือวันนี้มาตลอดปี เอ้า เอาที่อยู่หลานชายฉันไป ฉันจะตกรถแล้ว”
แล้วเพื่อนของน้าแสงก็จดอะไรบางอย่างลงในกระดาษและยื่นมาให้น้าแสง
“เดี๋ยวฉันโทรบอกหลานชายให้ว่าเดี๋ยวแกจะเอาหลานไปฝากมันนะ” น้าแสงพยักหน้าและค่อย ๆ เดินกลับมาแต่สายตาอ่านข้อความบนกระดาษอยู่
เห็นอย่างงั้นฉันรีบปีนกลับมาเบาะหลังทันทีและแกล้งทำเป็นยังหลับต่อ
ฉันได้ยินเสียงเปิดประตูรถ
“แน่ะ แอบหลับอีกแล้วนะ แพรวา ตื่นจ้ะตื่น”
“มีอะไรคะ น้าแสง ..” ฉันแกล้งหาวและบิดขี้เกียจ
“คือว่า .. มีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย น้าคงต้องเอาหนูไปฝากกับหลานของเพื่อนน้าแล้วละ”
“ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ” ฉันแกล้งโง่ทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้วเพื่อความเนียน
“เอ่อ .. ผู้ชายน่ะจ้ะ” แล้วน้าแสงก็สตาร์ทรถ
“อะไรนะคะ !”
“อย่าตกใจจ้ะ เขาไม่ทำอะไรหลานหรอก”
“แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดีนะคะน้าแสง ! จะไว้ใจได้ไงคะ” น้าแสงไม่ยอมตอบและยังคงขับรถไปเรื่อย ๆ
“ให้หนูอยู่คนเดียวเองดีกว่ามั้ยคะน้าแสง” ฉันพูดเพื่อทำลายบรรยากาศเงียบ
“แต่อยู่คนเดียวมันอันตรายนะ”
“แต่อยู่กับผู้ชายอันตรายกว่านะคะ”
“แต่ถ้าเกิดมีโจรบุกบ้านอะไรงี้ อย่างน้อยเขาก็ปกป้องหลานได้นะ”
“แล้วถ้าเกิดเขาเป็นฝ่ายทำร้ายหนูเองละคะ” น้าแสงถอนหายใจ
“น้าเชื่อว่าเขาไม่ทำอะไรหนูหรอก”
“10 ปีที่แล้วน้าแสงก็พูดแบบนี้ ! แต่ผลสุดท้ายก็ ..” ฉันเงียบไปเพราะไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น ..
แล้วเราก็เงียบอีกครั้ง ฉันละไม่เข้าใจความคิดของพวกผู้ใหญ่จริง ๆ เลย ! ฉันได้แต่นั่งกอดอก รู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่
อยู่คนเดียวยังปลอดภัยกว่าอยู่กับผู้ชาย 2 ต่อ 2 เยอะเลย !! เฮ้อ ..
“เอ้า ถึงแล้ว” น้าแสงว่า ฉันค่อย ๆ ยกกระเป๋าของตนเองลงมา และยืนรอให้น้าแสงลงมา แต่ว่า ..
“สายแล้ว น้าคงลงไปส่งถึงหน้าบ้านไม่ได้แล้วละ โชคดีนะจ๊ะ ดูแลตัวเองดี ๆ นะ” น้าแสงมองที่นาฬิกาข้อมือและโบกมือลาฉัน
ก่อนที่จะขับรถไปยังสนามบิน .. ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะหันหลังดูบ้าน .. เรียกว่าคฤหาสน์ดีกว่า =_=" มีน้ำพุด้วยแหละ
มีสนามหญ้าซะด้วย ฉันเดินไปถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่สีขาวก่อนทีจะกดออด
“มาแล้ว ๆ ..” เสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงออกแนวเหมือนรำคาญ ว่าแต่ทำไมเสียงมันคุ้น ๆ หูจังเลย เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
แต่แล้วฉันก็ได้คำตอบเมื่อเจ้าของเสียงมาเปิดประตูต้อนรับฉันพร้อมใบหน้าที่เย็นชา ดวงตาสีเทาจับจ้องฉันด้วยความอึ้ง
ซึ่งฉันก็อึ้งไม่แพ้เหมือนกัน
“เห้ย !! OoO” ฉันอุทาน
“นี่เธออีกแล้วหรอ .. เจอกันหลายรอบแล้วนะวันนี้ ..” ไอ้ฝรั่งหัวทองบ่น สีหน้าดูเบื่อหน่ายชีวิตสุดขีด
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้ละเนี่ย !!” ฉันตกใจจนเผลอถามคำถามอะไรโง่ ๆ ออกไป
“ก็ที่นี่มันบ้านฉันนี่ ยัยโง่ ..” ด่าฉันอีก ก็สมควรด่าอยู่หรอก ถามอะไรโง่ ๆ นี่
“เธอ .. คือคนที่หลานของเพื่อนของป้าฉันจะมาฝากใช่มั้ย ..”
“อือ =_=”
“ให้ตายสิ .. เอ้า เข้ามาสิ” หมอนั้นเชิญฉันเข้ามา แต่ดูไม่พอใจอย่างมาก ฉันเดินเข้ามาแบบเกรงใจเล็กน้อย เพราะกลัวเสียมารยาท
“มาอยู่กี่วัน ..” นายหัวทองปิดประตูและพิงผนังกอดอกถามฉัน
“3 เดือน”
“อะไรนะ !? ..” หมอนั้นเบิ่งตาโตเล็กน้อย
“ก็บอกว่า 3 เดือนไง” แล้วนายหัวทองก็บ่นอะไรไม่รู้เบามากจนฉันไม่ได้ยิน แต่ที่แน่ ๆ คงเป็นคำด่าชัวร์
“เธอนอนห้องแม่ฉันละกัน ..”
“แล้วแม่นายจะไปนอนไหนละ !”
“พ่อแม่ฉันแยกกันอยู่ .. ฉันอยู่คนเดียว”
“อ๋อ .. งั้น .. ฉันขอโทษนะที่พูดเรื่องนี้ ..”
“เหอะ ทำเป็นคนดี ..” อ้าว นี่ฉันอุตส่าห์ขอโทษนะยะ ! บุญแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่กระโดดเตะก้านคอนาย
“นี่ ! จะให้ฉันล้อนายรึไงยะ !?”
“งั้นมั้ง ..” ดูมันตอบสิ ! เริ่มคันเท้าตงิด ๆ =_=
“ว่าแต่นายชื่ออะไรน่ะ ฉันยังไม่ได้ถามชื่อเลย”
“ที่โรงเรียน ไม่ได้ยินชื่อฉันหรือไง ..”
“ฉันจำไม่ได้นี่ !”
“ความจำสั้นอีก .. นิค ..”
“อ๋อ .. ฉัน แพรวา นะ ^^” ฉันส่งรอยยิ้มไปให้นิค
“เฟค ..” ดูมันด่า ไม่ใช่เฟคซะหน่อย !! .. โอเค ยอมรับก็ได้ ทนเฟคยิ้มนิดหน่อย
“ว่าแต่ .. ทำไมนายถึงหัวทองอย่างงั้นละนิค” พยายามผูกมิตรเข้าไว้ ๆ = ., =
“พ่อฉันเป็นคนอังกฤษ .. แต่แม่ฉันเป็นไทยแท้ .. ฉันได้เชื้อพ่อมา ..” อ๋อ สงสัยดวงตาได้จากแม่สินะ เข้าใจละ ๆ =O=
“หรอ .. แล้วทำไมนายพูดไทยคล่องจัง เป็นลูกครึ่งอังกฤษนี่”
“เธอนี่ยุ่งเรื่องคนอื่นจริง ..”
“อ้าว ฉันแค่อยากรู้นี่”
“นั้นแหละ .. เธอคงเป็นพวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านสินะ ..”
“ไม่ใช่ซะหน่อย !”
“เอาเถอะ .. จัดการชีวิตตัวเองละกัน .. ฉันไม่ถูกกับผู้หญิงจุ้นจ้านอย่างเธอ ..” นิคว่าก่อนที่จะเดินกลับห้องตัวเดียว
ความหมายว่ายังไง ผู้หญิงจุ้นจ้านอย่างฉัน ?
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงจุ้นจ้านนะ !!” ฉันตะโกนกลับไป แต่นิคไม่ได้ตอบกลับมา
ทำไมนะ ! ทำไมต้องเป็นมันที่ฉันต้องทนอยู่ด้วย ทำม๊ายยยยยยยยยยยยยย !!! T[]T
