[Fiction] ผนึกรัก หัวใจนายเย็นชา

บทที่ 5

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านค้าขนมของโรงเรียน กินอะไรดีเนี่ย =_= มีแต่ขนมน่ากิน ๆ

อ๊ากกก !! เลือกไม่ถูก หลับตาจกก็ได้ฟะ ฉันหลับตาและเริ่มยื่นมือไปที่ตู้ชั้นวางขนมอันใหญ่

ฉันว่าฉันจับได้อะไรแข็ง ๆ นะ ไม่เชิงด้าน นุ่มอยู่เหมือนกัน เป็นด้านด้วย สงสัยจะเป็นกล่องขนม .. มีอะไรโด่ง ๆ ยื่นออกมาด้วยแหะ

นี่มันขนมอะไรฟะเนี้ย !! ฉันลืมตาขึ้นมาปุ๊บ ! ฉันกำลังจับหน้าใครบางคนอยู่ที่เป็นผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้ม

“เอามือเธอออกไปจากหน้าฉันได้หรือยัง” ชายคนนั้นถามฉัน

“ข .. ขอโทษค่ะ !” ฉันกล่าวขอโทษก่อนที่จะดึงมือแสนรักของฉันกลับคืนมาจากใบหน้าเจ้าชู้

หน้าคุ้น ๆ จังเลย เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“เราเคยเจอกันรึเปล่า” ชายคนนั้นส่งยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน ดูแล้วหมอนี่คงเจ้าชู้ไม่เบา

“ไม่นี่ และไม่อยากเจอด้วย ขอโทษนะคะ ช่วยหลีกหน่อยค่ะ มันเกะกะน่ะ” ฉันเน้นเสียงคำว่า เกะกะ สุด ๆ เนื่องจากฉันเกลียดคนหน้าม่อ =_=

“ก็หยิบไปสิครับ” ไอ้หน้าม่อยิ้มเจ้าเล่ห์อีกรอบ ไม่ไว้ใจเลยแหะ

ฉันเอนตัวไปข้าง ๆ และเงื้อมมือไปหยิบขนมป๊อกกี้รสสตอเบอร์รี่มา 1 กล่องที่อยู่ข้างหลังไอ้หน้าม่อ กำลังจะหันหลังกลับมา

แต่ว่า ..

ปัง !!

ไอ้หน้าม่อมันกลับมาขวางฉันไว้โดยการมันเอามือทั้ง 2 ข้างของมันมากดข้อมือฉันไว้ให้ตรึงกับตู้ชั้นวางขนม

ขนมทั้งหลายแหล่ร่วงหล่นสู่พื้น เสียดายขนมจัง ขนมคงแตกหมด TOT .. เฮ้ย !! ไม่ใช่เวลามาห่วงขนมนะ

“นี่นายไม่อายรึไง คนทั้งร้านมองนะ !”

“ไม่ ^^” หน้าด้าน !! มิน่าทำไมตอนจับหน้ามันรู้สึกด้าน ๆ

“ฉันไม่พิศวาสพวกม่อไม่เลือกหน้าหรือสถานที่หรอกนะ” ไอ้หน้าม่อขมวดคิ้ว ก่อนที่จะยิ้มแทน

ไอ้นี่ยิ้มไม่เมื่อยปากบ้างเรอะ เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวหุบ =_=

“เธอน่าสนใจดีนี่ ปกติคนอื่นแค่เห็นฉันก็หลงรักหัวปักหัวปำแล้ว”

“ถ้าเป็นจริงนะ ฉันว่าคนทั้งหมู่บ้านของฉันคงหลงรักหมาแถวบ้านฉันแบบหัวปักปำแล้วละ”

“โอ๊ย เจ็บจี๊ดเลย” มันพูดเหมือนประชดประชัน

“ปล่อยฉันได้แล้ว !!” ฉันตะคอกใส่ก่อนที่จะเอาหัวโขกกับหัวของมัน อ๊ากก !! เจ็บหัว แต่หัวทนได้ !!

“โอ๊ย !!” มันร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะเอามือไปกุมบริเวณที่ฉันโขก

ก่อนที่จะรีบผ่านเคาเตอร์โดยวางเงินในราคา 15 บาทพอดีเป๊ะในขณะที่วิ่งผ่านและออกมาจากร้านทันที

ฉันรู้สึกเกลียดขี้หน้าหมอนั้นแบบบอกไม่ถูก ไม่รู้จักกันก็ยังจะม่อ !

“อ้าว นี่ไปทำอะไรมา หายใจหอบแฮ่กเชียว” นัทถามทันทีที่ฉันมาถึงห้องพร้อมป๊อกกี้รสสตอเบอร์รี่

“หนีนรกมามั้ง =_=”

“อยากกิน teen แทนป๊อกกี้ป่ะ”

“ไปล้างเท้าให้สะอาดก่อนแล้วฉันจะยอมกิน teen แก”

“นี่หลอกด่าว่าเท้าฉันสกปรกหรอฟะ”

“เปล่านี่” จริง ๆ ก็แอบหลอกด่านั้นแหละ

กริ๊งงงงงงงงงง !!!

“ออดแล้ว ไปเข้าแถวกัน” ฉันว่าก่อนที่เดินออกห้องพร้อมนัท

ทำไมนะ ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันจะต้องเจอไอ้หน้าม่อคนนั้นอีก สัญญาณเตือนภัยรึเปล่าฟะ

ยังไงก็ต้องระวังไว้ก่อน

“แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย หันซ้ายหันขวา ระแวงเหมือนกลัวมีคนตามแกมาตั้งแต่เช้าแล้ว” นัทบ่นหลังจากฉัน

“เขาเรียกว่ากันไว้ดีกว่าแก้เฟ้ย”

“ไอ้คอยระแวงมันกันยังไงฟะ ชิ่งหรอ”

“เออดิ ” แต่ว่าเมื่อยคอจังเลยอ่ะ ฮือ ๆ .. ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องพักครูเพื่อส่งงานที่ฉันถือมาด้วยนั้นเอง

ฉันเจอ .. ไอ้นิค นั้นยังไม่พอ มันมาพร้อมกับ .. ไอ้หน้าม่อเมื่อเช้า ! กรี๊ดดดดดดดดดด !!! เกลียดม๊านนนนนน

“อ้าว เธอนี่เอง เมื่อเช้าทำฉันปวดหัวเลยนะ” มันไม่รีรอ รีบทักฉันทันทีเลย

ฉันไม่สนใจ จะเดินผ่านเมินมันแต่ว่านัทมันดั้นคว้าแขนฉันซะก่อน

“เฮ้ยแก ! ไม่คุยกับเขาหน่อยอ่ะ สงสารคนหล่อ อย่าให้เขาทักเก้อสิ >_<” ไอ้นี่ก็แพ้คนหล่อจังวุ้ย

ถ้าเกิดมีคนแปลกหน้าจะลักพาตัวไปแล้วมันหน้าตาหล่ออีก นัทมันคงไปด้วยแหง ๆ เฮ้อ .. กลุ้มเพื่อนตัวเอง

“ถ้าแกมาเป็นฉัน แล้วแกจะเข้าใจ ไปกันเหอะน่า” ฉันกระซิบบอกก่อนที่จะลากนัทไป

“ง่ะ ! คนหล่อ .. คนหล่อ .. คนหล่ออ !!!~” นัททำหน้าเคลิมเคลิ้มปนเศร้าก่อนที่จะหันมาทำหน้าอ้อนใส่ฉัน

“แพราจ๋า ปิ๊ง ๆ” มันจะพูด ปิ๊ง ๆ ประกอบทแพะอะไรฟะ

“ไม่ =_=” ฉันบอกคำเดียวแต่หนักแน่น

“น้าาาาาาาา ~” แล้วนัทก็ส่งสายตาบ๊องแบ๊ว อ้อนวอน .. น่าร๊ากกกกก ~ เอ๊ย ! ไม่ได้ ๆ ฉันจะรู้สึกอ่อนไหวกับผู้หญิงไม่ได้

เพราะฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน ฉันหญิงแท้นะ !! .. แต่น่ารักง้ะ น่าหยิกแก้มชะมัดเลย >_< เฮ้ย ! นี่ฉันเป็นอะไรฟะเนี้ย

ฉันนั่งสับสนกับตัวเองไปพักใหญ่ แต่สุดท้าย ..

“ขอบคุณน้าาาาาาา แพรวา” นัทกอดฉันแน่น ๆ ทีนึงก่อนที่จะวิ่งไปหาไอ้หน้าม่อ

“ถ้าแกเสียตัวให้มัน ฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะเฟ้ย !!” ฉันตะโดนบอกด้วยความหวังดีปนแอบแช่งเล็กน้อย

เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนดีนัก ! มันติดเชื้อนี้มาจากไหนฟะเนี้ย เมื่อก่อนไม่เห้นคลั่งผู้ชายหล่อขนาดนี้เลย

ฉันหันไปมองนัทที่กำลังกระดี๊กระด๊ากับไอ้หน้าม่ออยู่ ในมือมันถือกระดาษพร้อมปากกาที่มีขนฟู ๆ สีชมพูตรงที่กด

ถ้าให้เดานะ มันคงขอเบอร์ชัวร์ป้าบ และต่อมามันก็หันไปขอไอ้นิค แต่ดูเหมือนนิคจะไม่ใส่ใจ แล้วเดินหนีไปเลย

นัททำหน้าผิดหวัง กร๊ากกก สะใจ !! ไอ้หน้าม่อลูบหัวนัท (เนื่องจากนัทมันเตี้ย + ทำตัวเหมือนเด็ก จึงโดนลูบหัวบ่อย ๆ เพราะคิดว่าเป็นเด็ก =_=)

เฮ้ย ๆ คนไทยถือนะเฟ้ย นัทเปลี่ยนท่าทางเป็นกระดี๊กระด๊าเหมือนเดิมก่อนที่จะวิ่งกระโดดหยองแหยงลัลล้ามาหาฉัน

“แก ฉันได้เบอร์น๊อตมาด้วยละ ~” นัทบอกด้วยเสียงสดชื่นก่อนที่จะเอากระดาษที่มีเบอร์โทรศัพท์อยู่

เอ๊ะ น๊อตชื่อหมอนั้นหรอกหรอเนี้ย

“เออ ๆ ดีใจด้วย แล้วนิคละ” ฉันรอให้นัทแสดงสีหน้าเสียใจ และก็เป็นอย่างที่ฉันคิดจริง ๆ ด้วย

“เขาทำหน้าเย็นชาใส่ฉันแล้วเดินหนีไปเลย” นัททำหน้าบึ้ง

“เธอพูดถูกเลยแพรวา นิคหน้าตายด้านสุด ๆ เลย ! ขนาดสาวน้อยน่ารักแบบฉันยังกล้าเย็นชาใส่” นัทกอดอกและทำหน้างอล

เอ่อ .. ไม่ค่อยเลยนะ =_="

“เอาเหอะ ฉันจะไปส่งงานวิชาภาษาอังกฤษ” นัทเปลี่ยนเป็นหน้า งง ทันที เปลี่ยนสีหน้าไว lost chip

“ภาษาอังกฤษมีงานอะไรฟะ” นั้นไง ว่าแล้ว .. ครูสั่งงานอะไร มันไม่เคยจำหรอก

งานชิ้นเดียวจำไม่ได้ แต่ทำไมจำเบอร์ผู้ชาย 20 กว่าคนได้แม่นเป๊ะ ๆ เลยฟะ

“ก็งานที่ครูให้แปลชีทที่ครูให้มาเป็นภาษาอังกฤษอ่ะ”

“แก ! ฉันยังไม่ได้แปลซักคำเลยอ่ะ ขอลอกหน่อย TOT” แล้วนัทก็ทำสายตาบ๊องแบ๊วแบบเมื่อกี้

ซึ่งนัทก็รู้อยู่ว่าฉันแพ้สายตาบ๊องแบ๊วของมัน เอาใหญ่เลยนะ =_=

“เออก็ได้ ๆ ลอกให้เสร็จในวันนี้นะเฟ้ย !!” ฉันยื่นงานไปให้นัท

“เย้ ! รักแกที่สุดเลยยย !! .. แต่น้อยกว่าผู้ชายหล่อ ๆ นะ” รักเฉพาะเวลาให้ลอกการบ้านอะดิ

“ถ้าไม่มีประโยคหลัง ฉันจะชื่นใจกว่านี้มาก” ฉันพูด นัทไม่พพูดอะไรต่อ แต่ลอกงานฉันคาทางเดินเลย

มันเอาปากกามาจากไหน !! คนอื่นมองประมาณว่า .. เอ็งลอกงานจุดนี้เลยหรอ ไอ้หน้าด้าน ! .. อายแทนวุ้ย

ด้านไม่แพ้ไอ้หน้าม่อน๊อตเล้ย =_=