ยงไม่เปน

โม๊ดเกลือบเปนละ

แต่อยากลุ้นต่ออะว่าฮิลจาเปนด้วยป่าว

โดนโม๊ดกัดอิอิ

 

ให้เราพักบ้างซิ เราเป็นนักแต่งนิยายขั้นกลาง แต่งบทหนึ่งก็ใช้สมองแทบตายแล้ว เราไม่ได้เก่งเหมือนท่านเกิ้ลท่านอองฟองต์เพชรยูกิกิววิว

ซอมบี้ไม่มีวันตายนะเอิร์ธ   รีบเขียนต่อเรวเข้า  ฉานอยากอ่านนนT^T

สนุกอ่ะ เจ๊อยากสมัครมั่ง 

แต่กลัวว่าเอิร์ธจะแบ่งบทไม่ถูก ตัวละครเยอะแล้ว=_='

                                                                                                      ตอนที่6 สูญเสีย

“กร๊าซ!!!!!”หัวของมันคำรมลั่นพร้อมกับบางสิ่งที่งอกออกมาจากต้นคอ มันงอกออกมาเหมือนรากไม้และพยุงหัวของมัน

ให้ยืนขึ้น  รากของมันเคลื่อนตัวไปหาร่างที่สลบแน่นิ่ง  มันทิ่มรากเข้าไปในร่างที่ไร้หัวฉับพลัน  หัวที่ขาดก็ค่อยๆเลื่อยเข้าไป

ติดกับตัว  ทุกคนอยู่ในอาการที่ตกใจสุดขีด

“บะ....บ้าเอ๊ย!!!!”พันไมล์ตะโกนลั่นพร้อมสา ดกระสุนใส่มันอย่างบ้าคลั่ง

“พันไมล์!!!!ตั้งสติก่อน!!!!”นอสกล่าวเตือนสติพันไมล์ทั้งๆที่ตัวเขากลับสั่นด้วยความกลัว………..



“จ๊อก!~~~”เสียงท้องร้องของไฮดังขึ้น เธอยิ้มอย่างเขินๆ

“สงสัยต้องออกไปหาอาหารแล้วละ”เชลกล่าวพร้อมหัวเราะนิดๆในลำคอ

“งั้นฉันไปด้วยคนเพื่อจะไปเดินดูอะไรด้วย”เอิร์ธกล่าวพร้อมยิ้มปืนอาก้าขึ้นมา

“พวกฉันสองคนก็ไปด้วย”นรงค์กล่าว

“ไปกันเถอะ”เชลเดินนำพวกเขาไปยังชั้นล่าง

“นั้นไงแผนกเครื่องดื่มและอาหาร”เอิร์ธชี้ไปยังป้ายที่แขวนอยู่ข้างบนผนัง

“อืม”เชลเดินไปยังแผนกนั้น

“เอาไปให้มากสุดเท่าที่มากได้นะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาลงมาเอาอีก”เชลกล่าวแล้วหยิบขนมและน้ำอัดลมจนเต็มมือ

“แกรกๆ!!!”เสียงของบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว ทุกคนรีบวางของลงแล้วหยิบปืนขึ้นมา

“ใครอยู่ตรงนั้น!!!!!”เชลตะโกนถาม สีหน้าของเขาเคร่งเครียด

“ฉันถามว่าใคร!!!!”เชลตะโกนถามอีกครั้ง เขาชักปืนเพื่อเป็นสัญญานว่าถ้าสิ่งที่เคลื่อนไหวยังไม่ตอบกลับมายิงได้ทันที

“ฉันถามเป็นครั้งสุดท้าย แกเป็นใคร!!!!”เชลตะโกนสุดเสียง

“จี้ดๆ!”หนูตัวหนึ่งเดินออกมา

“เฮ้อ!~”เอิร์ธถอนหายใจอย่างโล่งอก

“มามะเจ้าหนูน้อยน่ารักๆ”มานะยื่นมือไปหาหนูตัวนั้น มันเดินเข้ามาหาช้าๆและ

“กร้วม!!!!”เสียงฟันของมันกัดกระดูกของมานะดังลั่นห้าง

“อ๊าก!!!!!!!”เขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดหนูตัวนั้นไต่ขึ้นมาบนใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็วและลงมือกัดกินเนื้อมนุษย์อัน

โอชะ มันกัดกินอย่างรวดเร็วฉับพลันหน้าของมานะก็เหลือแต่โครงกระดูก

“มานะ!!!!!”นรงค์อุทานลั่นด้วยความตกใจปนเสียใจและโกรธแค้น  เจ้าหนูตัวนั้นกระโดมาหาเขาและกัดกระชากขาของ

เขา นรงค์ร้องอย่างเจ็บปวดแล้วลั่นปืนใส่มัน

“ซอมบี้หนู?”เอิร์ธมองสภาพศพของมันแล้วพึมพำ

“จี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!”เสียงหนูหลายตัวดังขึ้นจากด้านหลังของนรงค์  ทุกคนถึงกับตกใจสุดขีดเพราะมีหนูมากกว่า100ตัว

กำลังวิ่งมาทางพวกเขา

“วิ่ง!!!!!เชลตะโกนลั่นพร้อมกราดยิงพวกหนูที่วิ่งเข้ามา  นรงค์เผลอสะดุดล้มเขารีบลุกขึ้นแต่มันสายเกินไปเสียแล้ว

หนูหลาย10ตัวรุมเทะเขาอย่างสยดสยอง  เสียงร้องโหยหวนของนรงค์ดังไปทั่วชั้น

“เข้าไปหลบในลิฟท์ก่อนเร็ว!!!!”เอิร์ธตะโกนแล้ววิ่งเข้าไปในลิฟท์พร้อมกับเชล

“กึงๆๆๆ!!!!”พวกหนูพยายามกระแทะประตูลิฟท์อย่างรุนแรงจนมันสั่นสะเทือน  เชลรีบกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นบนทันที

“ให้ตายเถอะ!!!!!”เอิร์ธระบายอารมณ์ออกมาพร้อมทั้งน้ำเตาที่คลอเบ๋าทั้งสองข้าง

“ใจเย็นไว้เอิร์ธ!!!”เชลเขย่าตัวเอิร์ธ

“ฮือๆๆๆ”เอิร์ธร้องไห้พร้อมทรุดตัวลงไปนั้งชิดขอบลิฟท์................

“ปังๆๆๆๆๆๆ”นอสลั่นกระสุนไปที่หัวของมันเพื่อจะให้มันตายแต่มันกลับวิ่งตามเขา

“ซอมบี้ชาติไหนวะ!!!!!”นอสตีลังกาหลบมัน

“เอานี้ไปกิน!!!!!!”พันไมล์ทำท่าจะเกะสลักระเบิดแต่ฮิลจับมือเขาไว้

“อย่าทำอย่างนั้นไม่งั้นที่นี้ถล่มแน่!!!”ฮิลรีบเตือนก่อนที่พันไมล์จะขว้าง

“ชิ!!!”พันไมล์เก็บระเบิดเข้ากระเป๋า

“กร๊าซ!!!!มันคำรามขึ้นอีกครั้งพร้อมอ้าปากกว้างที่พร้อมจะกัดนอสเต็มแก่   ฮิลเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก

“พันไมล์ขอระเบิดหน่อย!!!!”พันไมล์มองหน้าฮิลอย่างงุนงงแต่ฏ้ให้ระเบิดไปโดยดี

“คุณนอสหลบไป!!!!”ฮิลตะโกนขึ้นทำให้นอสกลิ้งตัวหลบ  ฮิลวิ่งเข้าไปหามัน  มันอาปากเตรียมจะกัด  จังหวะนั้นฮิลยัด

ระเบิดเข้าปากมัน

“บรึ้ม!!!!!”หัวของมันแตกกระจายไปทั้วพื้น พร้อมกับร่างที่แหลกสลาย

“ระห่ำสุดๆเลย”พันไมล์พึมพำแล้วเดินไปหาฮิล..............

“อ้าว!กลับมาพร้อมกันเลยนะค่ะ”ไฮกล่าวทักทาย

“ฉันว่าเราจะอยู่ที่นี้ไม่ได้แล้ว”เชลกล่าวขึ้น

“ทำไมละ?”ต้นถามด้วยความสงสัย

“หนูซอมบี้มันอยู่ข้างล่างเต็มไปหมด”เอิร์ธกล่าวขึ้นพร้อมทรุดตัวลงนั่ง

“หนูซอมบี้!!!!คุณพูดล้อเล่นใช่ไหม?ผมเผารังมันไปแล้วนะ!!!!”ฮิลกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“นี้แกรู้อยู่แล้วหรอว่ามีพวกนั้น!!!!”เอิร์ธตะคอกด้วยความโมโห

“ผมคิดว่ามันตายหมดแล้ว!!!”ฮิลตอบด้วยน้ำเสียงโมโห

“แล้งนรงค์กับมานะ..”

“ตายแล้ว!!”เชลกล่าวพร้อมสีหน้าเศร้า



 

ไม่ต้อห่วงหลอกแน่