Charpter 3 จริงเหรอ ?
1 เดือนถัดมา
"เฮ้อ.."
ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะกุมหน้าผากด้วยความอ่อนล้า เบนสายตาไปทางหน้าต่าง
นานแล้ว..1เดือนที่ฉันไม่ได้พูดกับออมเลย..
ไม่ได้เห็นหน้าเขาเลย.. ตั้งแต่เย็นวันนั้นที่นัดว่าจะทานข้าว..เขาก็หายตัวไป
มีเพียงรุ่นพี่กราฟที่คอยมายุ่งกับฉันเสมอ ๆ แต่มันกลับน่าเบื่อยิ่งขึ้น..
ชีวิตแต่ละวันมันไม่มีความสุขเลย..
มันไร้ความหมายไปหมด..วันถัดมา
"ฟองต์ ได้คุยกับแฟนแกยัง"วิมมิ่งเดินเข้ามาถาม ฉันมองนิดหน่อยก่อนจะส่ายหน้า
"ยังเลย โอ้ย ! ป่านนี้จะเป็นไงบ้างเนี่ย !! จะบ้าตาย !!"ฉันบ่นอย่างหงุดหงิด
"กรี๊ดดด ฟองต์ รีบหาที่ซ่อนเร็ววว >[]< !!"มีนวิ่งหน้าตื่นเข้ามา ฉันมองอย่างงุนงง
"ทำไมหรอ ?"
"น้องอองฟองต์คร๊าบบบบบ ^O^"
"ช้าไปแล้ว-_-"นุ๊กเดินตามมาแล้วบอกเบาๆ
"อะไรอีกล่ะ !!"ฉันตะโกนใส่รุ่นพี่ รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่พอเห็นหน้าหนาๆยิ้มไม่หุบแบบนี้มัน..ตะขิดใจ !!
"ข้างๆบ้านพี่มีร้านไอติมเปิดใหม่ พี่อยากจะชวนน้อง.."
"ไม่ว่าง-_-"
"งั้นวันเสาร์ ?"
"ไม่ว่าง"
"อาทิตย์ !~"
"ไม่ว่าง"
"แล้ววันนี้ล่ะครับ"
"ไม่ว่างโว้ย !! ไม่ว่างสักวันเลย !! ไสหัวไปซะที เบื่อ !!!"
"ก็ได้ครับ ๆ V_V"
ทำแรงไปเปล่านะ=_=?
"อืม พี่จะมาบอกธุระจริงๆ เมื่อกี้แค่เล่นมิวสิกน่ะครับ แฮะ ๆๆ ^O^"
อ้าวเวง กลับมายิ้มได้อีก หนอยย !! ผู้ชายคนนี้มัน..ว๊ากกกก !!!
"คือว่า..เอ่อ..แฟนน้องน่ะครับ..มัน..ชอบน้องสาวพี่V_V"
"ชั้นไม่เชื่อ !!"ฉันรีบตะโกนทันที ทั้งๆที่ได้ยินคำคำนั้นใจมันเริ่มโหวงเหวงพร้อมเรี่ยวแรงที่จู่ๆก็หายไปฉับพลัน
"แต่ว่า.."
"ไม่เชื่อเด็ดขาด !! จนกว่าฉันจะพิสูจน์ด้วยตาคู่นี้เอง !! ถ้าพี่มีธุระแค่นี้ก็เชิญกลับไปได้ !! ได้ยินไหม !! ว่าเบื่อ ! รำคาญ !!"
"เฮ้ยฟองต์ใจเย็นๆ !"มดตะโกนบอก
"ใจเย็นเป็นสิ่งที่ประเสิรฐ-/\-"เจ้าแม่ผู้คลั่งไคล้พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และความใจเย็น ยัยเปรมเจ้าเก่า !!
"งั้นพี่ไปก็ได้ครับ-_-"ว่าแล้วก็เดินจากไปทิ้งให้ฉันกระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียว
ตกเย็น
"ฟองต์ ให้ไปส่งไหม"ฟ้า เจ้าแม่ขาซิ่งตะโกนถาม
"อา..ไม่ต้องหรอก ชั้นยังไม่ทำประกันชีวิตน่ะ ^O^"
"หมายความว่าไงยะ ! ><+"
ฉันเดินหนีออกมาอย่างรวดเร็วกลัวจะเกิดศึกสงคราม-_- ก่อนจะขึ้นมอเตอร์ไซค์ แล้วหยิบรูปที่อยู่ใต้เบาะมอเตอร์ไซค์ของฉันมาดู
รูปที่ถ่ายคู่กับออม..เฮ้อ..เห็นแล้วก็โหวงเหวง ป่านนี้จะเป็นไงมั่งนะ..
อ๊ะ !! จริงสิ !!
ฉันรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์อย่างรวดเร็ว สักพักเขาก็รับสาย
"ฮัลโหล !"ฉันยิ้มกว้างพลางกรอกเสียงลงไปอย่างอารมณ์ดี
{มีอะไรหรอ ทำไมโทรมาหาล่ะ} ปลายเสียงตอบกลับมา ฉันยิ้มหนักกว่าเดิมก่อนจะบอก
"วันนั้นหายไปไหนมา เราไม่ได้เจอกัน1เดือนแล้วนะ"
{ขอโทษนะคือว่าออมเรียนหนักไปหน่อย}
"อื้ม ไม่เป็นไร"ฉันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะฉุกคิดอะไรขึ้นได้
"อ้อ ! จริงสิ วันที่ 26 กรกฏาคมนี้น่ะ อย่าลืมนะ ว่าเป็นวันเกิดฟองต์"
{อืม ไม่ลืมหรอก}
"จ้า"
{ผมต้องวางแล้ว แค่นี้นะ}
ปลายสายฟังดูร้อนรน แต่ฉันก็ไม่ได้เอะใจมากมาย จึงตอบตกลงแล้วกดตัดสายไป
"เฮ้อ..กลับหอดีกว่าเรา"ว่าพลางจูงมอเตอร์ไซค์แล้วขี่ออกทันที ก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดู
"ตายจริง 6 โมงเย็นกว่าแล้วเหรอเนี่ย ทำไมค่ำมืดไว้จัง"
แวะร้านอาหารหน่อยดีกว่า..
เอี๊ยดด..
ฉันอมยิ้มเล็กน้อยที่มาหยุดที่หน้าร้านส้มตำที่เขาเคยพามากิน..-_- ก่อนจะก้าวฉับๆเข้าไป
"อ้าว มาคนเดียวหรอ แล้วออมล่ะ ! ^O^"ยัยป้าเจ้าของร้านถาม
"อ้อ เขาติดเรียนน่ะ เอาส้มตำไทย1ที่กับข้าวเหนียว ใส่ถุง แค่นี้แหละ เดี๋ยวมาเอา"ว่าพลางหันหลังไปเอากระเป๋าเงินที่ลืมหยิบมาด้วย แต่พอจะเดินออกจากร้านก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทา..
"เหอะ..ติดเรียนหรือมีกิ๊กกันแน่"
"ขอให้เลิกไวๆเหอะ"
"เฮ้ยแก ได้ข่าวว่ายัยนี่ไม่โหดแล้วอ่ะ"
"โหดไม่โหดก็ชั่งมันสิ ยังไงก็ยังเป็นมัน""อะแฮ่ม !"ฉันแกล้งกระแอมเสียงดังก่อนจะปรายตาหันไปมองสองสาวที่นั่งนินทาฉัน ทั้งสองสะดุ้งจนข้าวเหนียวในมือตก=_=
"วันๆเอาแต่นั่งนินทาชาวบ้านมันไม่ได้ประโยชน์เลยนะ รู้ไหมมันบ่งบอกถึงสั นดานนิสัย รู้ไว้ซะด้วย"
"ค่ะ..ค่ะ..ค่ะ TOT ต่อไปจะไม่นินทาอีกแล้วค่ะ"ยัยหัวหยองพูด
"อืม..คราวหลังทำอะไรที่มันได้เรื่องมากกว่านี้ละกัน"
หลังจากกัดพอเจ็บๆแสบๆจี๊ดๆไปก็เดินไปเอากระเป๋าสตางค์ จ่ายเงินแล้วออกมาทันที
แต่แล้ว..
"น้องอองฟองต์มากินข้าวที่นี่เหรอคร๊าบบ^O^ พี่เลี้ยงเอาไหม"
บรืนน บรืนนน..
ฉันรีบสตาร์ทเครื่องแล้วขับหนีทันที
"น้องอองฟองต์หนีพี่ทำไมครับบ ! TOT รอพี่ด้วยสิครับ !!"ว่าพลางขึ้นขี่จักรยานพังมิพังแหล่ของตัวเองตามมา
ไว้เจอชาติหน้าเหอะพี่ !! TOT
