[Fiction] สลับร่าง มาลุ้นรัก !!

บทที่ 13
เรื่องในอดีต

พี่ของฉันมองบาสด้วยสีหน้าที่ตกใจและมองให้แน่ชัดว่า นี่คือฉันแน่ ๆ ก่อนที่จะเข้ามาโผกอดร่างของฉันอย่างแน่น

“พี่คิดว่าหวานมากเลยตลอดที่ไม่เจอกัน” พี่ชายพูดอย่างดีใจก่อนที่จะผละตัวออกจากบาสที่ตอนนี้กำลังงุนงง ถ้าฉันอยู่ในร่างตัวเองนะ

ป่านนี้ ฉันคงตอบพี่กลับและบอกว่า คิดถึงพี่มาก ๆๆๆๆ เช่นกัน ไปแล้ว >_<

“ใครน่ะ กิ๊กเธอหรอ -0-” บาสกระซิบเบา ๆ กับฉันในขณะที่ฉันจ้องมองร่างผู้เป็นพี่ไม่ละสายตาแม้แต่น้อย

“โฟโต้ชอป !” บาสเริ่มเขย่าฉันเล็กน้อย

“หะ .. อ .. อ๋อ .. พี่ชายฉันเอง =O=”

“พี่ชายแท้ ๆ เลยหรอ ชื่ออะไรละ”

“พี่ธัน .. ฉัน .. ไม่ได้เจอมาหลายปีแล้ว ..”

“นี่แฟนของหวานหรอ” พี่ธันถามบาส แล้วอยู่ ๆ บาสก็จับมือฉันอีกรอบ O///O พี่ธันมีสีหน้าตกใจไม่น้อย

“อื้ม แฟนหวานเอง หล่อมั้ยพี่ธัน ^O^” เนียนชะมัดเลย ว่าแต่บาสรู้ได้ไงว่าเวลาฉันคุยกับพี่ ฉันจะเรียกตัวเองด้วยชื่อเล่นของฉัน

“อื้ม ๆ หล่อ” พี่ธันมีสีหน้าที่ดูสลดใจ แต่สายตาจับจ้องบาส(ซึ่งอยู่ในร่างของฉัน)อย่างหึงหวงก่อนที่จะมองฉันด้วยสายตาโกรธแค้น =_="

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะพี่ธัน” บาสพูดต่อ

“ฮ่ะ ๆ นั้นสิ” พี่ธันหัวเราะแต่เหมือนจะฝืนหัวเราะมากกว่า

“ว่าแต่มาทำอะไรกันที่นี่ละ” พี่ธันเปลี่ยนเรื่อง

“มาดูหนังกับแฟนน่ะ อ้อ ลืมแนะนำสนิทเลย ^O^” แล้วบาสก็ส่งสายตามาเป็นเชิงให้ฉันแนะนำตัว

“อ .. เอ่อ .. ชื่อบาสครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ฉันยื่นมือเพื่อที่จะจับมือเป็นการทำความรู้จักในร่างของบาส พี่ธันยื่นมือมาจับมือ

แต่บีบมือแรงเหมือนโกรธเคืองเล็กน้อย ฮือ ๆ เจ็บ TOT

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” พี่ธันพูดเหมือนไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ ฉันพนันได้เลยว่า พี่ธันคงไม่ชอบฉัน(ในฐานะบาส) ชัวร์ป้าบ

สักพักเสียงริงโทนเพลง ยินดีที่ไม่รู้จัก ของพี่ธันดังขึ้น บังเอิญจริง ๆ ฉันเพิ่งดู กวน มึน โฮ มาพอดี =_=

“ฮัลโหล .. ว่าไง .. อะไรนะ !! .. เออ ๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ !!” พี่ธันขมวดคิ้วหลังจากยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกง

“หวาน พี่ไปก่อนนะ เพื่อนพี่มีเรื่อง หวังว่าจะเจอกันอีกนะ” พี่ธันพูดรัวและโบกมือลาก่อนที่จะวิ่งหายลับไป

“ว่าแต่ .. ทำไมเธอกับพี่ถึงแยกกันอยู่ละ โฟโต้ชอป” ฉันหยุดเดินทันที แล้วภาพในอดีตก็ฉายแว้บขึ้นมาในหัว

“นี่ฉันไปพูดอะไรแทงใจดำเธอรึปล่าว ..” บาสเดินกลับมาหา เสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย หมอนี่รู้จักห่วงคนด้วยแหะ =_=a

“ปล่าวหรอก ..” ฉันส่ายหน้า

“มันเกิดเมื่อหลายปีที่แล้ว .. ฉันกับพี่พลัดพรากกันตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็ก ๆ

ตอนนั้นฉันอายุแค่ 8 ขวบ พี่ธันอายุประมาณ 10 ขวบ ..”

“นั้นเด็กเล็กของเธอเรอะ เด็กเล็กต้องอายุต่ำกว่า 5 ขวบ ! -O-^”

“อ้าวหรอ ฉันไม่รู้ TOT นี่นายอย่าขัดสิ ฉันจะเล่า ! ต่อนะ .. ตอนนั้นพ่อกับแม่ของฉันทะเลาะกันอย่างรุนแรง

ฉันไม่รู้หรอกว่าทะเลาะเรื่องอะไรกัน แต่ที่แน่ ๆ พ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน จนกระทั่งอยู่ร่วมกันไม่ได้ จึงแยกกันอยู่โดยที่แม่เอาพี่ธันไปด้วย ..”

ฉันเล่าจบ เราทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกอยู่นาน เราทั้งคู่เดินไปเรื่อย ๆ ไร้จุดหมาย

“ว่าแต่ .. จะว่าไป ฉันไม่เคยเห็นหน้าแม่เธอเลยนะ ฉันรู้ มันแปลกทั้ง ๆ ที่อยู่บ้านเดี ..”

“ไม่แปลกหรอก .. พ่อฉันน่ะเอาแต่ทำงานในห้องไม่ก็บริษัท นาน ๆ ทีจะได้กินข้าวด้วยกัน” ฉันพูดแทรก

“ฉันนึกว่ารวยแล้วจะมีความสุขนะเนี้ย -0-a”

“ไม่เลย .. ฉันไม่มีความสุขสักนิดเดียว ..”

“งั้นหรอ .. เอ่อ .. งั้นฉันขอโทษนะที่ถามเรื่องนี้” บาสขอโทษฉันหรอ .. ไม่ได้หูฝาดใช่มั้ยเนี้ย !! OoO

จะว่าไป บาสในตอนนี้ .. ต่างจากบาสที่เจอกันในตอนแรกมากเลย กลายเป็นคนละคน .. บางที .. บาสอาจจะมีด้านที่อ่อนโยนเหมือนกันนะ

“หาอะไรทำอย่างอื่นกันดีกว่า โฟโต้ชอป ^O^”

“ทำอะไรละ =_=”

“อืม .. ไปเล่นผีผ้าห่มกันมั้ย ^O^” นั้น บาสคนเดิมกลับมาแล้ว ฉันว่าฉันชอบบาสแบบเมื่อกี้มากกว่านะ =O=^

“นี่นายจะบ้าหรอ ไม่เอาหรอกยะ >O<”

“ฮ่า ๆๆๆ .. อ้าว นี่มัน 6 โมงกว่าแล้ว ไปที่หน้าโรงเรียนกัน” เฮ้ย ! ทำไมเวลาผ่านไปเร็วอย่างนี้ นับตั้งแต่จากกับพี่ธัน

ก็ผ่านไปประมาณ 4 - 5 ชั่วโมงแล้ว รู้สึกเหมือนผ่านไป 10 นาทีเอง ..

(บันทึกพิเศษ : ธัน)

ผมลงจากรถเบนซ์สีดำของผมเดินเข้าบ้านหลังจากมีเรื่องกับโรงเรียนอื่นเล็กน้อย พกแผลกลับมาบ้านด้วยนิดหน่อย

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ/ครับ คุณชา ..”

“ว๊าย !!” แม่บ้านคนหนึ่งเป็นลมไปเพราะผมมีเลือดไหลตรงคิ้วเล็กน้อย ซึ่งแม่บ้านคนนี้เป็นพวกกลัวเลือด -_-

ผมไม่สนใจ ผมเดินผ่านไป ..

“ธัน” แม่เรียกเมื่อผมเดินผ่านห้องรับแขก

“ครับแม่”

“วันนี้พกแผลมาอีกแล้วนะ แม่บอกแล้วอย่าไปมีเรื่องกับคนอื่น” แม่มีสีหน้าที่ห่วงใยผม แต่ผมไม่ใช่พวกผู้ชายในนิยาย

ที่ดื้อไม่เชื่อฟังแม่ จนกระทั่งสุดท้ายมีเรื่องกันจนต้องเข้าโรงพยาบาลหรือเสียชีวิต และแม่ก็ร้องห่มร้องไห้เสียใจ -_-

“ครับแม่ .. ผมจะพยายามไม่มีเรื่อง” แต่ถ้ามันจำเป็นต้องใช้จริง ๆ ผมขอใช้ละกัน

“ว่าแต่ .. แม่ได้ยินมาว่าลูกเจอ น้องต่างสายเลือดมานี่”

“ครับ .. ผมเจอ .. ผมขอตัวก่อนนะครับ .. ” แล้วผมก็เดินขึ้นห้องตัวเองไป ..

ใช่แล้ว .. จริง ๆ แล้วผมกับหวานเป็นพี่น้องต่างสายเลือด และจริง ๆ แล้ว ..

ผมมีผมสีออกแดง ๆ แต่พ่อแม่สั่งให้ผมย้อมสีผมให้เป็นสีดำเหมือนกับสีผมของหวาน เพราะเดี๋ยวหวานจะสงสัย

แต่ถามว่าผมเต็มใจย้อมมั้ย เต็มใจครับ เพราะผมมักโดนเรียกว่า ไอ้หัวแดง .. ดังนั้นผมจึงยินยอมที่จะย้อมสีผมเป็นสีดำ -_-

ทำไมผมกับหวานเป็นพี่น้องต่างสายเลือดน่ะหรอ พ่อแม่ของหวานเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตทั้งคู่ในขณะที่กำลังกลับจากโรงพยาบาล

หลังจากนำหวานไปฝากโรงพยาบาล 3 วัน แต่หวานกลับรอด เพราะอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่หวานโชคดีที่พ่อแม่ของผมไปเจอหวานพอดี

พ่อแม่ของผมจึงเก็บมาเลี้ยง โดยไม่ให้หวานรู้ว่า พ่อแม่แท้ ๆ ของเธอเสียชีวิตไปแล้ว เพราะถ้าเธอรู้เข้า ได้ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนไม่มีหยุดหย่อนแน่ ๆ

พ่อแม่เลี้ยงให้ผมกับหวานเป็น พี่น้อง กันมาตลอด ..

ผ่านมาหลายปี .. หวานอายุ 8 ปีแล้ว ผมอายุ 10 ขวบ ตอนนั้นเราสนิทกันมาก หวานไม่รู้ว่าเราเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน

แต่ผมรู้ .. จนกระทั่งวันหนึ่ง .. ความรู้สึกที่ผมมีต่อหวานมันเริ่มเปลี่ยนแปลงทีละนิด ๆ จนกระทั่งก้าวข้ามคำว่า น้องสาว ไป .. กลายเป็น คนรัก ..

แต่แล้ววันหนึ่ง พ่อแม่เกิดทะเลาะกันขั้นรุนแรง และทะเลาะกันทุกวัน จนอยู่ร่วมกันไม่ไหว .. จึงเป็นอย่างที่เห็น

คือ พ่อแม่แยกกันอยู่ โดยที่แม่เอาผมไปด้วย .. แต่ถึงแม้ว่าจะผ่านมาหลายปีแล้ว ผมก็ยังรักหวานอยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง ..

จนกระทั่งวันนี้ ผมพบกับหวาน .. คนที่ผมอยากเจอมาทั้งชีวิต .. ผมกะว่าจะบอกความจริงเธอเรื่องที่เราเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน

เพราะผมไม่อยากเป็นแค่พี่ชายของหวาน ความรู้สึกของผมมันเลยคำนั้นไปแล้ว .. แต่ผมก็ลืมบอกเมื่อเจอกับแฟนของเธอ .. บาส ..

ในตอนที่ผมรู้ว่าหวานมีแฟนแล้ว หัวใจของผมแทบสลาย เหมือนมีเข็มนับพันทิ่มแทงหัวใจของผม .. แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก

คอยดูเถอะบาส .. สักวัน .. ผมจะแย่งหวานมาจากบาสให้ได้ !!

(จบบันทึกพิเศษ : ธัน)