[Fiction] สลับร่าง มาลุ้นรัก !!

บทที่ 10
สวนสนุก

ฉันตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียเล็กน้อยในเช้าวันเสาร์และมองไปที่นาฬิกาและพบว่า .. ตอนนี้เวลา 9.53 น. แล้ว เดี๋ยวนะ .. ฉันนัดกับเพื่อนไว้ 10.00 น. นี่ !!

ซวยแล้วว ฉันรีบกระโจนออกจากเตียงและวิ่งผ่านน้ำโดยใช้เวลาเพียง 2 นาทีคว้าเสื้อแขนยาวสีขาวและใส่เสื้อสีดำแขนสั้นทำอีกที และกางเกงขายาวสีน้ำเงิน

ฉันไม่กินอาหารเช้าแต่วิ่งขึ้นรถแท๊กซี่ไปสวนสนุกทันที หวังว่าคงไม่สายนะ T_T ทันทีที่รถจอดฉันจ่ายเงินและวิ่งเข้าสวนสนุกทันที พบฝูงเพื่อนของฉันและอีตาบาสกำลังยืนรอฉันพอดี

“แหะ ๆ มาสายหรือปล่าว”

“สายไป 00.017 วินาที” ตาบาสพูด สายแค่นี้เองแหละย่ะ ! =_=^

“ไปกันเถอะ ฉันอยากนั่งรถไฟเหาะ ^O^” แพรว่าก่อนที่จะวิ่งนำไปยังรถไฟเหาะอย่างกระดี๊กระด๊าพร้อมกับแฟนใหม่( คนที่ 8 )ของมัน มันเปลี่ยนไวชะมัดเลย !

แล้วแฟนคนที่ 7 ของมันหายไปไหนละฟะ =_= จะว่าไปฉันอยากจะลองนั่งหัวขบวนรถไฟเหาะมาตั้งนานแล้ว >_< แถวยาวมาก ฉันยืนรออยู่นาน พอถึงคิวฉันกับเพื่อน ๆ

ฉันก็รีบเดินไปที่ขบวนหน้าสุด แต่ว่า ..

“ไม่ต้องเลย เธอน่ะไปนั่งหลังสุดกับฉันไป -0- นั่งหน้าเดี๋ยวเธอกรี๊ดหมดภาพพจน์” ฉันโดนตาบาสลากไปนั่งท้ายสุด ฮือ ๆ ~ จำไว้เลย ไอ้เสาไฟฟ้า T_T

“ไปนั่งหวานกันซะหลังสุดเลยน้า ~” แนทแซวขึ้น หวานบ้าบออะไรยะ นั่งกับอีตานี่นรกชัด ๆ T_T หื่นก็หื่น ลามกก็ลามก ชอบขู่คนอีกตะหาก

เสียงเตือนว่ารถไฟจะออกแล้วดังขึ้นก่อนที่จะพุ่งออกไปช้า ๆ และเริ่มขึ้นเนินสูง(โคตร) และแล้วก็ผ่านเนินไปเริ่มดิ่งลงพสุธา

“ก .. อุ๊บ !” ฉันกำลังจะอ้าปากกรี๊ดแต่ถูกมือของอีตาบาสปิดเอาไว้ TOT ตาบาสเอามือปิดปากฉันไว้จนหมดรอบรถไฟเหาะ =_="

พอถึงชลาก็เอามือออก ซึ่งมีน้ำลายฉันอยู่เต็มเลย หุหุ = ., =

“น้ำลายโฟโต้ชอปนี่เยอะชะมัดเลย !” ตาบาสแอพูดเบา ๆ เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน

“ก็นายอยากเอามือปิดปากฉันทำไมละ =O=”

“เดี๋ยวเธอก็กรี๊ดหูแตกทั้งสวนสนุกพอดี”

“ก็ดีนะ อย่างน้อยคนอื่นจะได้คิดว่านายเป็นตุ๊ด =_=”

“เดี๋ยวคราวหน้าฉันจะใช้ปากปิดปากเธอแทนมือดีกว่า -0-”

“ไม่เอา !! >O<”

“อะแฮ่ม ๆ ! เธอ 2 คนอย่าเพิ่งจีบกันสิ ยังมีเครื่องเล่นอีกเยอะที่ต้องเล่นนะ” ยัยปุ๊กแซวอีกคน =_=

“ต่อไปจะเล่นอะไรละ”

“ฉันอยากเล่นเขาวงกตผีสิง ^O^” ปอยชี้ไปที่เขาวงกตผีสิง อ๊ากกกกกกกกกก !!! ไม่นะ ฉันกลัวผี !! ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ~

“น่าสนดีนะ เอาสิ ! ^O^” อีตาบาสพูด เพื่อน ๆ ของฉันหันหน้าควับมาอย่างตกใจทันที เพราะเพื่อน ๆ ของฉันรู้ดีว่า .. ฉันกลัวผียิ่งกว่าอะไรในโลกอีก

แล้วตาบาสก็มาพูดอย่างงี้ แปลกใจก็ไม่แปลก

“เฮ้ ฉันพูดอะไรผิดหรอ” บาสถามเมื่อเห็นว่าทุกคนเบิ่งตาโตเท่าลูกเทนนิสอย่างตกใจ

“เธอหายกลัวผีแล้วหรอยัยหวาน OoO” ยัยนุ๊กพูดก่อนที่จะกระพริบตาปิบ ๆ อย่างไม่เชื่อ

“โฟโต้ชอปกลัวผีหรอ” บาสกระซิบฉันพยักหน้า

“กลัวเป็นเด็กไปได้”

“ฉันกลัวผีมันผิดหรือไงยะ TOT” บาสแอบหัวเราะคิกคักก่อนที่จะเดินตามเพื่อน ๆ ของฉันไปยังเขาวงกตผีสิงซึ่งมีเสียงกรีดร้องดังออกมา TOT

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก !!! ไม่เอาบ้านผีสิงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!! ที่หน้าเขาวงกตผีสิงมีป้ายติดไว้ว่า "ห้ามทำร้ายผี" สงสัยต้องมีคนไปเตะต่อยอะไรกับคนที่แต่งเป็นผีชัวร์ =_=

“เข้ากันเถอะ !” ปอยเดินนำคนแรกโดยไม่หวาดกลัวสักนิด

“แยกทางกัน !! ฉันจะคู่กับนุ๊กเอง แพรคู่กับแนท หวานคู่กับรุ่นพี่บาสละกัน จะได้หวานกันได้” ปอยยังไม่เลิกแซว =_=^

“ฉันไปทางซ้าย คู่แพรไปทางขวา คู่หวานไปตรงกลางละกัน ใครออกจากเขาวงกตได้ก่อน ชนะ ! คู่ที่ออกมาสุดท้ายต้องเลี้ยงข้าว !!!”

ปอยพูดเสร็จก็รีบเดินไปทางซ้ายทันที และตามด้วยคู่ยัยแพรเองที่รีบเดินเหมือนกัน เหลือแค่ฉันกับบาส =_=

“ปะ โฟโต้ชอป รีบหาทางออกกัน” ตาบาสชักชวนก่อนที่จะเริ่มเดินไปข้างหน้า แต่ฉันกลับยืนนิ่งแข็งทื่ออย่างหวาดกลัว ตัวสั่นระริก T_T

“กลัวผีหรอโฟโต้ชอป”

“ฮือ ๆ ก็ใช่น่ะสิ ! แต่ฉันกลัวนายมากกว่าผีอีกนะ T_T”

“ฉันน่ากลัวตรงไหน -0-”

“ตรงที่เป็นนายนั้นแหละ”

“เดี๋ยวเถอะ ๆ เดี๋ยวฉันจับปล้ำคาเขาวงกตเลยนี่ถ้ายังพูดอยู่อีก -_-^” เงียบ .. ยอมแพ้อย่างง่ายดาย =_=

“ดีมาก ปะ หาทางออกกัน” ว่าแล้วบาสก็จูงมือฉันก่อนที่จะเดิน O///O ฉันรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าและรู้สึกใจเต้นตุ้บ ๆ ทำอะไรไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกแบบนี้ ..

จับมือกับบาสแล้วฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นผ่านมือที่แผ่ซ่านเข้ามาทั่วร่างกายและหัวใจ .. ทั้งรู้สึกดี .. และรู้สึกปลอดภัยทั้ง ๆ ที่ตาบาสหื่นขั้นอันตราย ทำไมนะ .. ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้

หรือเพราะว่าฉันจับมือกับร่างตัวเองจึงรู้สึกแบบนี้ =_=" แต่ฉันว่าไม่น่าจะใช่หรอก ..

“อ้ะ ผี !!!” ตาบาสตะโกนขึ้นและชี้นิ้วไปข้างหน้า ฉันไม่หันไปมองเพราะฉันกลัว แต่ฉันหลับตาปี๋ และ ..

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!”

แน่นอน ฉันต้องกรี๊ด =_= และเมื่อรู้ตัวอีกทีพบว่าฉันกำลังกอดตาบาสแน่น O///O ทันทีที่ฉันรู้สึกตัว ฉันรีบผละตัวออกจากบาสอย่างเขินอายทันที

“ฮ่า ๆ ผีอะไรไม่มีหรอก ฉันล้อเล่น ขี้กลัวกว่าที่คิดนะเนี้ย เธอน่ะ ^^”

“คนเราต้องกลัวบ้างสิยะ >O<”

“แต่ .. ขี้กลัวอย่างงี้ก็น่ารักดีนะ”

“O///O” ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่เพิ่มขึ้นที่ทั่วใบหน้าของฉัน

“ฮ่า ๆๆๆ หน้าแดงยังกับมะเขือเทศเลย ไปกันต่อดีกว่าและก็ถ้ากรี๊ดอีกทีฉันจะกอดเธอไม่ปล่อยเลย คอยดูสิ” ว่าแล้วบาสก็เดินจูงมือฉันต่อ ฉันรู้สึกอย่างที่บอกไปอีกครั้ง

แต่มันกลับเพิ่มขึ้นทวีคูณมากกว่าเดิม ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูก ขนาดยังไม่รู้ว่าจะหายใจดีมั้ยเนี้ย และเมื่อเลี้ยวมุมขวา

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!”

ฉันกรี๊ดดังสนั่นอีกรอบเพราะมีผีบูกี้แมนโผล่ และเมื่อฉันรู้ตัวอีกที ฉันเดาไว้ว่าเมื่อฉันลืมตาขึ้นว่าจะพบว่าฉันกำลังกอดตาบาสอยู่อีกแน่ ๆ เลย แต่ฉันกลับพบว่ากลับเป็นฝ่ายบาสที่กอดฉันแน่นแทน

“น .. นี่นาย .. ป .. ปล่อย .. ปล่อย .. ฉ .. ฉัน .. ด .. ด .. ได้แล้ว” ฉันพูดละล่ำละลักอย่างเขินอาย ปากฉันบอกให้ปล่อย .. แต่ใจของฉันมันไม่อยากให้ปล่อย ..

แต่ตาบาสไม่ปล่อยกลับกอดฉันแน่นมากกว่าเดิม

“ฉันเตือนเธอแล้วนะว่าถ้าเธอกรี๊ดอีกที ฉันจะกอดเธอไม่ปล่อยเลย ^O^”

“ป .. ป .. ป ..” ฉันเริ่มพูดไม่เป็นคำเพราะอายจนทำอะไรไม่ถูก ฉันรู้สึกเหมือนตอนที่บาสจับมือฉัน แต่มันรู้สึกมากกว่านั้นมาก ..

ทั้งรู้สึกอบอุ่นมากกว่า รู้สึกปลอดภัยมากกว่า รู้สึกดีกว่า .. อะไรอย่างนี้ .. มันน่าแปลก .. ทำไมฉันถึงไม่พยายามผลักบาสออกนะ ..

สมองสั่งการให้ฉันผลัก แต่มือไม่ทำตามที่สั่ง .. และในวินาทีนั้นเอง .. ฉันก็ได้รู้ว่า .. ตอนนี้ .. อำนาจของ “ใจ” มันอยู่เหนืออำนาจของสมองแล้ว ..

เพราะมันกลับทำตามที่ใจบอก .. คือ .. ปล่อยไว้อย่างนั้น .. แต่ลึก ๆ ในใจฉันแล้ว .. ฉันรู้สึกอยากจะกอดบาสกลับ .. แต่ฉันไม่กล้าพอ .. ทำไมนะ .. ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ..

“ฮ่า ๆ ปล่อยก็ปล่อย” ในที่สุดบาสก็ปล่อยฉันหลังจากกอดกันนานอยู่พักใหญ่

“แหม .. น่ารักจัง” คนที่แต่งเป็นผีบูกี้แมนซึ่งน่าจะเป็นผู้หญิงทำท่าเคลิมเคลิ้มฉันกับบาสสบตากันอย่างงุนงงก่อนที่มองคนที่แต่งเป็นบูกี้แมน

“อ้ะ ลืมตัว ถึงไหนละหว่า .. อ๋อใช่ แฮ่ !!” คนที่แต่งเป็นผีบูกี้แมนตั้งสติกลับคืนมาก่อนที่จะทำท่าน่ากลัวต่อ ..

..ณ ทางออกเขาวงกต..

“ทำไมคู่ยัยหวานยังไม่มาซะทีนะ สงสัยคู่นั้นได้เลี้ยงข้าวแล้ว !” ฉันได้ยินเสียงแนทพูดอย่างดีใจแต่ก็ปนความเป็นห่วงเพื่อนที่หน้าทางออก ซึ่งฉันใกล้จะถึงทางออกแล้ว

“ยัยหวานเป็นลมกลางทางแล้วมั้ง” ปอยออกความเห็น

“ฉันก็ว่างั้นแหละ .. อ้อ นั้นไง ! คู่หวานมาแล้ว !!” นุ๊กสังเกตเห็นฉันกับบาสเดินคู่กันมา แต่ไม่ได้จูงมือกัน

“ฮ่า ๆ พวกเธอจงเลี้ยงข้าวพวกเราซะ !!” ยัยปอยพูดเรื่องนี้ทันที ห่วงกินจริงเพื่อนฉัน =_=

“เดี๋ยวเลี้ยงสเวนเซ่น ตอนนี้ไปเล่นอย่างอื่นกันก่อนดีกว่า !” บาสว่าก่อนที่จะเดินออกจากเขาวงกตผีสิง ฉันมองแผ่นหลังของบาสก่อนที่จะมองที่มือตัวเอง

มือข้างที่ฉันกับบาสจูงมือกันและนึกถึงเหตุการณ์นั้น .. ความรู้สึกแบบนั้น .. มันคืออะไรกันนะ ..