บทนำ

ชีวิตชั้น เกิดมาตกต่ำ ไร้เพื่อน

แต่เขาผู้นั้น กำลังมาเปลี่ยนชีวิตชั้น...




เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจดังอึกทึกไปทั่ว ตอนนี้ชั้นอยู่ในห้องเรียนอย่างเงียบๆ อยู่คนเดียว

ชั้นฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะ แล้วหลับตาลง พอลืมตาขึ้นมา ก็ตอนที่ถูกสะกิดโดยเพื่อนข้างๆ ชั้นหันซ้ายขวา แล้วนิ่งชะงัก

เมื่อ อาจารย์เข้ามาให้ห้องแล้ว

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"เสียงเพื่อนทั้งห้องหัวเราะอย่างจี้เส้น ใช่สิ!! ชั้นมันยัยเตี้ย!! แบน!! ซึน!!

"เอ้าๆ เงียบๆ เธอน่ะ เด็กใหม่ใช่ไหม ไปๆ ไปล้างหน้า"อาจารย์ชี้มาทางห้องน้ำ ชั้นพะยักหน้างึกๆ ก่อนจะลุกไป...

พูดไปก็เสียเวลาป่าวๆ ชั้นขอแนะนำตัวก่อนนะ ชั้นชื่อ มิ้น อายุ13ปี เตี้ยๆหน่อยหนึ่ง สูงประมาณ151ซม. ได้มั้ง

อาหารที่ชอบคือปลาทอด หมึกทอด หมุทอด สีที่ชอบคือสีฟ้าสดใส แพ้ขนแมวมาก จนแทบจะช๊อคได้

.....

ตอนพักกลางวัน

ชั้นนั่งอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ ชั้นนั่งกินข้าวไปพักใหญ่ๆ ก่อนที่จะมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก

"เธอ...เธอชื่ออะไรอ่ะ ผมชื่อ นาย นะ"เขายิ้มน้อยๆ ชื่อนายงั้นหรอ..อืม...ก็ดูดีหน่อย

"ชั้นชื่อ มิ้น "ชั้นส่งยิ้มกลับ เขาวางจานมาข้างๆชั้น

"ชั้นนั้งกินด้วยคนนะ"เขานั่งลงข้างๆชั้น บางสายตาจ้องมองมาที่ชั้นกับนาย ชั้นเลยขยับออกมานิดหน่อย

สิบนาทีต่อมา

ชั้นลุกขึ้นเอาจานไปเก็บให้ป้าสมใจ ป้าสมใจเป็นพนักงานทำความสะอาดของที่นี้ แกใจดีมากๆ ถึงขนานเลี้ยงพิซซ่าก็ยังเคยมี

"ว๊าย!"ชั้นเอามืออีกข้างกุมหน้าอกตัวเองอยางตกใจ เพราะมีชายร่างสูงเอามือเข้ามาปาดหน้าอกชั้น

"เป็นอะไรอ่ะ"นายวิ่งเข้ามาหาชั้นอย่างรวดเร็ว ชั้นเริ่มตั้งสติได้แล้วบอกนายอย่างกระตุกกระตัก เข้าวิ่งไปที่ชายคนนั้นด้วยสีหน้าโกรธไม่น้อย

ตุ๊บ!!

นายกำหมัดแน่นแล้วเหวี่ยงไปบนใบหน้าของชายอย่างเร็ว!!

"นี้!! พวกเธอทำอะไรกันเนี่ย!! แล้วเธอล่ะ!!ทำไมต้องไปทำตัวเป็นนักเลงอย่างนี้!!"ในห้องพักครู ชั้นมองดูภาพอย่างเศร้าสลด

แต่ความรู้สึกที่นายปกป้องชั้นในวันนี้ ทำให้ชั้นดีใจมากถึงที่สุดเลย!!

******************************************************************************

นานๆที่ยาวนะเนี่ย อ่านกันด้วยล่ะ^^

กิวจ๋า..

เรื่องเก่ายังไม่จบเลยนา มันจะกลายเป็นดินพอกหางหมูเหมือนสมัยก่อนแบบเจ๊นะ 

ตกลงเรื่องนี้จะจบจริงๆไหมเอ่ย ?

เออ..เนื้อหาก็สนุกดี เนื้อเรื่องคล้ายๆชีวิตชั้น แต่พระเอกนี่ไม่ใช่ละ ไม่ได้แสนดีแบบนี้ -*- (T^T)

แล้วรักวุ่นวายละตัวเธอว์ =_=

ชิ้ง....- -*

ความสุขครับ...มันคือความสุขที่ได้แต่งไปเรื่อยๆถึงไม่จบก็เหอะ

เอ่ออ..

ถ้าเกิดเราจะแต่งนิยาย เราก็ต้องแต่งเรื่องนั้นให้จบ

ถ้าแต่งจบ แม้แค่เรื่องเดียว คนอ่านก็จะติดตามไปเรื่อยๆ และคนอื่นๆพอเห็นว่าจบก็จะติดตามเรื่องใหม่ด้วย

แต่ว่า..ถ้าเกิดกิวแต่งไปเยอะ ๆ แต่ไม่จบสักที คนอ่านจะผิดหวัง ที่รอมานาน แต่อ่านไม่จบ

สุดท้ายก็จะไม่มีใครอ่าน

แต่ถ้ากิวพลิกสถานการณ์ให้จู่ๆก็แต่งจบมาแค่เรื่องเดียว

คนอ่านคนอื่นๆจะเริ่มติดตามเรื่องใหม่ทันที

ป.ล.ไม่ได้ว่านะ แค่แนะนำให้เก็บไปคิดเฉยๆ เหมือนเจ๊นี่ แต่งจบมา 6 - 7 กว่าเรื่องละถ้านับไม่ผิดนะ 

=w= บ้างคนถามว่า "กิว ทำไมแต่งไม่จบซักที" "แต่งเรื่องใหม่ทำไม เรื่องเก่าก็ยังไม่จบ" พอชั้นตอบว่า

"ความสุข"ก็จะมีคนต่อมาเรื่อยๆ จนเริ่มบานปลาย เพราะฉะนั้น จะขอตอบใหม่ว่า

"ชั้นจะพยายามแต่งให้จบ" เข้าใจไหมครับ...ไม่เข้าใจ PM มาเลย ไม่ได้รั้ง

ถูกต้องกิว ชั้นรู้ ไอจินตนาการ เมื่อถูกห้าม แล้วมันทรมาน(อย่างชั้น)

ก็พอเข้าใจ ที่ปิ๊งไอเดียอะไรรีบแต่งเลย สนุกสนาน- -*

แต่ถ้าเอ็งแต่งเรื่องนั้นเรื่องนี้เพิ่มมาเรื่อยๆ ขอสักเรื่อง ที่เอ็งจะแต่งให้จบ

เรื่องไหนก็ได้ ที่คิดว่าแต่งได้ง่ายที่สุดในตอนนี้ ชั้นคอยเป็นกำลังใจแล้วก็คอยแนะนำให้เอ็งเสมอ

ว่าแล้วก็ไปแต่งได้ละ เอาซักเรื่อง-*-